Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4513-83/16-4/MC
z 27 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym poprzez wniesienie w dniu 2 września 2016 r. opłaty, na wezwanie tut. Organu z dnia 30 sierpnia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 2 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie ustalenia właściwej stawki podatku akcyzowego dla dodatków dozowanych do paliw silnikowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie ustalenia właściwej stawki podatku akcyzowego dla dodatków dozowanych do paliw silnikowych.

Wniosek został uzupełniony poprzez wniesienie w dniu 2 września 2016 r. opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - P. Spółka z o.o. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego i prowadzi skład podatkowy.
Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż dodatków do paliw silnikowych i olejów opałowych (benzyn, olejów napędowych, olejów opałowych, biopaliw) oznaczonych według Scalonej Nomenklatury kodem 3811.

Dodatki do olejów napędowych, do benzyn, do gazu płynnego, dodawane do paliw w ilościach od 0,01 % do 0,1 %, poprawiają między innymi właściwości myjąco-dyspergujące (zapewniające czystość zaworów, układu zasilania paliwem, zmniejszające ilość tworzących się osadów itp.), antykorozyjne, smarnościowe, przeciwpienne, mikrobójcze, zapachowe. Są to:

• dodatek wielofunkcyjny przeznaczony do benzyn typu 95 i 98 o właściwościach myjąco-dyspergujących, antykorozyjnych, antyutleniających, antypiennych, deemulgujących, smarnościowych,
  

• dodatek wielofunkcyjny (cetanowy) przeznaczony do olejów napędowych, i dodatek wielofunkcyjny przeznaczony do niskosiarkowych olejów napędowych,
  

• dodatek wielofunkcyjny przeznaczony do bioestrów (RME i FAME), dla którego paliwem równoważnym są biokomponenty stanowiące samoistnie paliwo,
  

• dodatek antykorozyjny przeznaczony do gazu płynnego LPG,
  

• dodatek wielofunkcyjny przeznaczony do lekkiego oleju opałowego.
  
  
  

Wyroby oznaczone tym kodem CN 3811 zostały wymienione w poz. 38 załącznika nr 1 do Ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (dalej u.p.a.), w związku z czym są one wyrobami akcyzowymi. Jednocześnie, w myśl art. 86 ust. 1 pkt 6 ustawy, produkowane i sprzedawane przez Spółkę wyroby są wyrobami energetycznymi.

Dla wyrobów oznaczonych kodem CN 3811 nie została określona przez ustawodawcę stawka podatku akcyzowego. Według interpretacji indywidualnych organy podatkowe prezentowały stanowisko, że wyroby które nie zostały wymienione w art. 86 ust. 1 pkt 1-13 ustawy, a przeznaczone do celów napędowych lub opałowych, powinny być zaliczone do kategorii „pozostałe paliwa silnikowe” i w związku z tym opodatkowane wg. stawki podatku akcyzowego w wysokości 1.822,00 zł/l.000 1 (art. 89 ust. 1 pkt 14) i taką stawkę podatku Spółka nalicza i odprowadza.

Jednak w związku z wyrokiem NSA z dnia 25 czerwca 2015 r. akt I FSK 482/15 Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości stosowanych stawek podatku akcyzowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż właściwą stawką podatku akcyzowego dla dodatków do paliw silnikowych oznaczonych kodem CN 3811 jest stawka akcyzy właściwa dla paliw, do których te dodatki są dozowane?
2. Czy art. 2 pkt 1 i 3 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych, dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, może stanowić bezpośrednie źródło praw i obowiązków na terenie RP, a w konsekwencji przesądzać o stosowaniu w stosunku do dodatków lub domieszek do paliw silnikowych, oznaczonych kodem CN 3811, stawki zgodnej z ich wykorzystaniem i przyjętej dla równoważnego paliwa?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przypadku sprzedaży wyrobów o kodzie CN 3811 stosowanych jako dodatki i domieszki do paliw silnikowych i opałowych nie należy zastosować odpowiednio art. 89 ust. 1 pkt 14 i 15 ustawy o podatku akcyzowym (dalej u.p.a.) i stawek określonych w tych przepisach. Wyroby objęte symbolem CN 3811 nie mieszczą się bowiem w zakresie definicji paliw silnikowych zawartej w art. 86 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 u.p.a. do wyrobów energetycznych, w rozumieniu ww. ustawy, zalicza się wyroby:

1. objęte pozycjami CN od 1507 do 1518 00, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
   
2. objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715;
   
3. objęte pozycjami CN 2901 i 2902;
   
4. oznaczone kodem CN 2905 11 00, niebędące pochodzenia syntetycznego, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
   
5. objęte pozycją CN 3403;
   
6. objęte pozycją CN 3811;
   
7. objęte pozycją CN 3817;
   
8. oznaczone kodami CN 3824 90 91 i 3824 90 97, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
   
9. pozostałe wyroby, z wyłączeniem substancji stosowanych do znakowania mi barwienia, o którym mowa w art. 90 ust. 1, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa silnikowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych - bez względu na kod CN;
   
10. pozostałe wyroby będące węglowodorami, z wyłączeniem torfu, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa opalowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych - bez względu na kod CN.
    
    

Wśród wyrobów energetycznych wymieniono w punkcie 6 wyroby o kodzie CN 3811. Zgodnie z załącznikiem nr 1 pozycja 38 do ustawy wśród wyrobów akcyzowych znajdują się wyroby o kodzie CN 3811 czyli środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne. Jednocześnie w art. 89 wymieniono stawki akcyzy na wyroby energetyczne. Przepis niejako wskazuje na dwie grupy wyrobów ze względu na stawkę akcyzy, mianowicie: 1) wyroby energetyczne określone w art. 89 ust. 1 pkt 1-13, sklasyfikowane według odpowiednich kodów CN; 2) wyroby energetyczne określone w art. 89 ust. l pkt 14 i 15 ustawy bez wskazywania na kody CN określone jako „pozostałe paliwa silnikowe” oraz „pozostałe paliwa opałowe”.

Dla dodatków do paliw o kodzie CN 3811 nie przewidziano przepisu szczegółowego określającego stawkę akcyzy. Organy podatkowe prezentowały stanowisko, że wyroby które nie zostały wymienione w art. 86 ust. 1 pkt 1-13 ustawy, a które są przeznaczone do celów napędowych lub opałowych, powinny być zaliczone do kategorii „pozostałe paliw silnikowe” i w związku z tym opodatkowane wg. stawki podatku akcyzowego w wysokości 1.822,00zł/ l.000l (art. 89 ust. 1 pkt 14). Wnioskodawca nie zgadza się z takim rozumowaniem. Dodatki lub domieszki do paliw silnikowych (uszlachetniacze) to wyroby dodawane do paliw w celu poprawy ich parametrów. Produkty objęte wnioskiem to wyroby poprawiające między innymi właściwości myjąco-dyspergujące (zapewniające czystość zaworów, układu zasilania paliwem, zmniejszające ilość tworzących się osadów itp.), antykorozyjne, smarnościowe, przeciwpienne, mikrobójcze, zapachowe, które samoistnie nie mogą służyć do napędu silników spalinowych.

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe dodatki nie mieszczą się w zakresie definicji paliw silnikowych zawartej w art. 86 ust. 2 u.p.a., które należy rozumieć jako wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

Zdaniem Wnioskodawcy dodatków do paliw nie można uznać za paliwo silnikowe, gdyż są to tylko substancje uszlachetniające dodawane do paliw silnikowych, których skład chemiczny czy też właściwości fizyczne różnią się od paliwa. Ponadto użycie ich jako samoistne paliwo nie jest możliwe.

W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy stawka podatku akcyzowego dla tych wyrobów nie powinna zostać określona na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 14 i 15 u.p.a. Produkty te powinny być opodatkowane zgodnie z ich wykorzystaniem, stawką podatku przyjętą dla równoważnego paliwa silnikowego lub paliwa do ogrzewania. Innymi słowy, dodatki do paliw silnikowych lub opałowych powinny być opodatkowane stawką podatku akcyzowego właściwą dla paliwa, do którego są dodawane, czyli zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a. W świetle powyższego najwyższa możliwa stawka akcyzy dla wyrobów sprzedawanych przez Wnioskodawcę, która może powstać, to:

• dla dodatku wielofunkcyjnego przeznaczonego do benzyn typu 95 i 98 o właściwościach myjąco-dyspergujących, antykorozyjnych, antyutleniających, antypiennych, deemulgujących, smarnościowych, dla którego paliwem równoważnym jest benzyna silnikowa to 1540,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 2 u.p.a. w związku z pkt 1 obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2015 r. w sprawie stawek akcyzy na paliwa silnikowe obowiązujących w roku 2016),
  

• dla dodatku wielofunkcyjnego (cetanowego) przeznaczonego do olejów napędowych i dodatku wielofunkcyjnego przeznaczonego do niskosiarkowych olejów napędowych dla których paliwem równoważnym jest olej napędowy, to 1171,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 6 u.p.a. w zw. z pkt 2 obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2015 r. w sprawie stawek akcyzy na paliwa silnikowe obowiązujących w roku 2016),
  

• dla dodatku wielofunkcyjnego przeznaczonego do bioestrów (RME i FAME), dla którego paliwem równoważnym są biokomponenty stanowiące samoistnie paliwo, to 1171,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 8 u.p.a. w zw. z pkt 3 obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2015 r. w sprawie stawek akcyzy na paliwa silnikowe obowiązujących w roku 2016),
  

• dla dodatku antykorozyjnego przeznaczonego do gazu płynnego LPG - dla którego paliwem równoważnym są gazy przeznaczone do napędu silników spalinowych, to 670,00 zł/1000 kilogramów (art. 89 ust. 1 pkt 12 u.p.a, w zw. z pkt 4 lit. a tiret pierwsze obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2015 r. w sprawie stawek akcyzy na paliwa silnikowe obowiązujących w roku 2016),
  

• dla dodatku wielofunkcyjnego przeznaczonego do lekkiego oleju opałowego - to 232,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 10 lit. a u.p.a.).
  
  
  

Takie rozumowanie Wnioskodawcy wynika z tego, że implementacja Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (dalej Dyrektywa) do przepisów prawa krajowego w zakresie stawki podatku dla dodatków do paliw silnikowych i opałowych jest nienależyta. W związku z czym należy przyznać pierwszeństwo normie samej Dyrektywy. Dyrektywa w art. 1 zobowiązuje Państwa Członkowskie do nakładania podatków na wyroby energetyczne zgodnie z jej regułami. Uznawanie dodatków do paliw silnikowych za paliwa silnikowe nie znajduje odzwierciedlenia w regułach Dyrektywy. Wszelkie zaś rozszerzenia pojęcia paliwa silnikowe są nieuzasadnione, ponieważ Dyrektywa nie zawiera definicji „paliwa silnikowe” co należy rozumieć, że nie nastręcza ona żadnych kłopotów i należy to pojęcie rozumieć wprost.

Wyrób nazwany w art. 89 ust. 1 pkt 14 „pozostałe paliwa silnikowe” technicznie nie istnieje; brak jest informacji o jego przeznaczeniu, nie określono dla niego kodu CN. Dyrektywa, która w art. 2 pkt 1 enumeratywnie wymienia wszystkie możliwe rodzaje paliw silnikowych nie zawiera wyrobu „pozostałe paliwa silnikowe”. W art. 20 ust. 1 Dyrektywy ściśle określono jakie produkty energetyczne podlegają przepisom dotyczącym kontroli i przemieszczania i nie opisano kategorii wyrobów pod nazwą „pozostałe paliwa silnikowe”. Pojęcia tego nie ma również w załączniku Nr I do Dyrektywy. Oznacza to, że w świetle Dyrektywy nie istnieje pojęcie „pozostałe paliwo silnikowe”.

W opinii Wnioskodawcy, krajowe regulacje dotyczące podatku akcyzowego budzą uzasadnione wątpliwości co do ich zgodności z przepisami prawa wspólnotowego, zawartymi w art. 2 ust. 3 Dyrektywy, w którym w sposób jednoznaczny zapisano regułę opodatkowania akcyzą wyrobów energetycznych, innych niż te dla których poziom opodatkowania został określony w Dyrektywie, a przeznaczonych do wykorzystania, oferowanych do sprzedaży lub wykorzystywanych jako paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania. Produkty te powinny być opodatkowane zgodnie z ich wykorzystaniem stawką podatku przyjętą dla równoważnego paliwa silnikowego lub paliwa do ogrzewania. Dodatki do paliw silnikowych lub opałowych powinny być więc opodatkowane stawką podatku akcyzowego jak dla paliw, do których są dodawane.

Reasumując tę część wywodu, Wnioskodawca uważa, że implementacja Dyrektywy do przepisów krajowych w zakresie, który opisano wyżej, jest nienależyta. W takim przypadku należałoby przyznać pierwszeństwo normom samej Dyrektywy. Za możliwością bezpośredniego stosowania art. 2 pkt 3 Dyrektywy opowiedział się NSA w wyroku 25 czerwca 2015 r. akt I FSK 482/15. Wyrok zapadł w wyniku zadania przez sąd pytania prejudycjalnego do Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (postanowienie z dnia 12 września 2013 r. I FSK 454/13) dotyczącego wykładni przepisów prawa unijnego, tj. art. 2 ust. 3 akapit drugi Dyrektywy. Postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 r. C-275/14 Trybunał odniósł się do pytania prejudycjalnego i wskazał, że:

1. Artykuł 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, nakładającym podatek akcyzowy na dodatki objęte kodem 3811 Nomenklatury Scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r., w stawce innej niż mająca zastosowanie do paliwa silnikowego, do którego dodatki te są dodawane.
2. Artykuł 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że jednostka może powołać się na niego przeciwko właściwemu krajowemu organowi w ramach sporu przed sądami krajowymi celem wykluczenia stosowania uregulowania krajowego niezgodnego z tym przepisem.
   
   

NSA przytoczył w wyroku tezy prezentowane przez Trybunał Sprawiedliwości, a mianowicie: Należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma wykładnia art. 2 ust. 3 akapit drugi Dyrektywy i dokonanie oceny prawidłowości implementacji zawartej w tym przepisie regulacji do krajowego porządku prawnego oraz konsekwencji ewentualnych nieprawidłowości działań krajowego prawodawcy w tym względzie. Stąd należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 3 Dyrektywy "W przypadku przeznaczenia do wykorzystania, oferowania na sprzedaż lub wykorzystywania jako paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania, produkty energetyczne inne niż te, których poziom opodatkowania został określony w niniejszej dyrektywie, podlegają podatkowi zgodnie z wykorzystaniem, według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowego. Oprócz podlegających opodatkowaniu produktów wymienionych w ust. 1, wszelkie produkty przeznaczone do wykorzystania, oferowane na sprzedaż lub wykorzystywane jako paliwo silnikowe, lub jako dodatek lub rozcieńczalnik do paliw silnikowych, podlegają opodatkowaniu według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego. Trybunał, odnosząc się do pierwszego z pytań prejudycjalnych, stwierdził w swym orzeczeniu bowiem, że:

„25. Należy zaznaczyć, że skoro produkty będące przedmiotem postępowania głównego są dodatkami objętymi kodem CN 3811, należy je uważać za produkty energetyczne w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2003/96.

26. Niemniej produkty te, jako że same nie są paliwami silnikowymi, nie mogą być postrzegane jako przeznaczone do wykorzystania, oferowane do sprzedaży lub wykorzystywane jako paliwa silnikowe w rozumieniu art. 2 ust. 3 akapit pierwszy dyrektywy 2003/96 (zob. wyrok Afton Chemical, C-517/07, EU:C:2008 : 751, pkt 28).

27. Tym samym produkty będące przedmiotem postępowania głównego podlegają uregulowaniu art. 2 ust. 3 akapit drugi tej dyrektywy, zgodnie z którym wszelkie produkty przeznaczone do wykorzystania, oferowane na sprzedaż lub wykorzystywane jako paliwo silnikowe lub jako dodatek lub rozcieńczalnik do paliw silnikowych podlegają opodatkowaniu według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego.

28. Tymczasem Trybunał orzekł już, iż art. 2 ust. 3 dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że dodatki do paliw silnikowych, które są produktami energetycznymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 tej dyrektywy, lecz które nie są przeznaczone do wykorzystania, oferowane na sprzedaż lub wykorzystywane jako paliwo silnikowe, powinny być objęte regulacją podatkową przewidzianą przez tę dyrektywę (zob. wyrok Afton Chemical, EU:C:2008:751, pkt 44).

29. Trybunał przyjął w tym względzie, iż z art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 wynika, że ustawodawca Unii Europejskiej zamierzał potraktować dodatki dodawane do paliw silnikowych w taki sam sposób jak paliwa silnikowe, niezależnie od natury tych dodatków, wyłącznie z uwagi na fakt, iż są one dodawane do tychże paliw, tak by poddać je tej samej regulacji podatkowej co same paliwa (zob.wyrok Afton Chemical,EU:C:2008:751, pkt 40).

30. Od chwili bowiem, gdy dodatek zostaje dodany do paliwa silnikowego, nie jest już możliwe odróżnienie paliwa jako takiego od dodatku, z którym zostało ono zmieszane, bez przeprowadzania szczegółowej analizy chemicznej. Tym samym jeżeli dodatki do paliw silnikowych nie miałyby być poddane opodatkowaniu jako paliwo silnikowe, powstałoby ryzyko nadużyć wynikające z faktu, iż kontrole byłyby co najmniej utrudnione; niezbędne byłoby bowiem w każdym poszczególnym przypadku dokonanie analizy składników mieszanki w celu ustalenia zawartych w niej proporcji paliwa silnikowego i dodatku (zob. wyrok Afton Chemical, EU:C:2008:751, pkt 41.

31. Wobec powyższego na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, iż art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, nakładającym podatek akcyzowy na dodatki objęte kodem CN 3811 w stawce innej niż mająca zastosowanie do paliwa silnikowego, do którego dodatki te są dodawane.”

Natomiast odnosząc się do pytania drugiego Trybunał stwierdził, że: „33. Należy przypomnieć (...) że we wszystkich wypadkach, w których przepisy dyrektywy z punktu widzenia jej treści są bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, jednostki mogą powoływać się na nie przed sądami krajowymi przeciwko państwu, jeśli to państwo nie transponowało dyrektywy do prawa krajowego w wyznaczonym terminie lub jeśli dokonało niewłaściwej transpozycji. zob. w szczególności wyroki: Francovich i in.,06/90 i O9/90, EU:C:1991: 428, pkt 11; Pfeiffer i in., od 0397/01 do 0403/01, EU: C: 2004 :584, pkt 103; a także Dominguez, 0282/10, EU:C:2012:33, pkt 33) .

34. Przepis jest wystarczająco precyzyjny, aby podmiot prawa mógł się na niego powołać, a sąd mógł go zastosować, jeżeli nakłada obowiązek w sposób jednoznaczny (zob. w szczególności wyrok Cooperativa Agricola Zootecnica S. Antonio i in., od 0246/94 do 0249/94, EU: C: 1996:329, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

35. W tym zakresie rozważany przepis dyrektywy 2003/96, w związku z wyszczególnieniem dodatków objętych kodem CN 3811, który nakłada na państwa członkowskie obowiązek opodatkowania wszelkich produktów przeznaczonych do wykorzystania, oferowanych na sprzedaż lub wykorzystywanych jako dodatek do paliw silnikowych według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego, jest wystarczająco precyzyjny, jako że określa bez dwuznaczności zarówno produkty objęte podatkiem, jak i stawkę mającego zastosowanie opodatkowania.

36. Następnie przepis jest bezwarunkowy, jeżeli nakłada obowiązek, który nie jest poddany żadnemu warunkowi ani nie wymaga - dla jego spełnienia lub skutków - działania instytucji Unii bądź państw członkowskich (zob. w szczególności wyrok Cooperativa Agricola Zootecnica S. Antonio i in., EU:C:1996:329, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo).

37. Bezsprzecznie tak właśnie rzecz się przedstawia w niniejszej sprawie.

38. Co za tym idzie, na pytanie drugie należy odpowiedzieć, iż art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że jednostka może powołać się na niego przeciwko właściwemu krajowemu organowi w ramach sporu przed sądami krajowymi celem wykluczenia stosowania uregulowania krajowego niezgodnego z tym przepisem.”

Dodatkowo rozumowanie Wnioskodawcy potwierdza interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2015 r. nr IPPP3/4513-69/15-2/MC oraz interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 grudnia 2015 r. nr IPPP3/443-257/11/15-7/S/SM uwzględniająca powoływany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. akt I FSK 482/15.

W związku z powyższym, jak wskazano na wstępie wniosku, zdaniem Wnioskodawcy stawka podatku akcyzowego dla dodatków do paliw silnikowych i opałowych nie powinna zostać określona na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 14 i 15 u.p.a.

Produkty te powinny być opodatkowane zgodnie z ich wykorzystaniem, stawką podatku przyjętą dla równoważnego paliwa silnikowego lub paliwa do ogrzewania. Z uwagi na fakt, iż przepisy w zakresie opodatkowania dodatków do paliw silnikowych i opałowych jest nienależyta, Wnioskodawca ma prawo powoływać się na przepisy unijne i opodatkować dodatki będące przedmiotem wniosku stawką podatku akcyzowego właściwą dla paliwa, do którego są dodawane, czyli zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.