Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-257/11/15-7/S/SM
z 29 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2011 r. (data wpływu 16 lutego 2011 r.), uzupełnionym w dniu 30 marca 2011 r. w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-257/11-2/KB z dnia 23 marca 2011 r. (skutecznie doręczone w dniu 29 marca 2011 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania właściwych przepisów do wyrobów o kodzie CN 3811 wykorzystywanych jako dodatki i domieszki do paliw – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania właściwych przepisów do wyrobów o kodzie CN 3811 wykorzystywanych jako dodatki i domieszki do paliw.

Wniosek został uzupełniony w dniu 30 marca 2011 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego i prowadzi skład podatkowy. Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż dodatków do paliw silnikowych i olejów opałowych, oznaczonych według Scalonej Nomenklatury kodem 3811. Wyroby oznaczone tym kodem CN zostały wymienione w poz. 38 załącznika nr 1 do Ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3 z 2009 r., poz. 11), dalej zwaną ustawą, w związku z czym są one wyrobami akcyzowymi. Jednocześnie, w myśl art. 86 ust. 1 pkt 2 ustawy, produkowane i sprzedawane przez Spółkę wyroby są wyrobami energetycznymi.

W art. 86 ust. 1 ustawy, dla wyrobów oznaczonych kodem CN 3811, nie została określona przez ustawodawcę stawka podatku akcyzowego. Według interpretacji indywidualnych, wydawanych przez organy podatkowe i publikowanych na stronach internetowych, wyroby które nie zostały wymienione w art. 86 ust. 1 pkt 1-13 ustawy, a przeznaczone do celów napędowych lub opałowych, zostały zaliczone do kategorii „pozostałe paliw silnikowe”. Stawka podatku akcyzowego dla tej kategorii wyrobów została określona kwotowo i wynosi 1.822,00 zł/1.000 l (art. 86 ust. 1 pkt 14 i 15 ustawy) i taką stawkę podatku Spółka nalicza i odprowadza.

Produkty energetyczne oznaczone kodem CN 3811, oferowane przez Spółkę na sprzedaż jako dodatki do paliw silnikowych, nie stwarzają warunków do unikania podatków lub innych nadużyć w zakresie należności podatku akcyzowego, ponieważ ich cena znacznie przewyższa ceny najdroższego paliwa silnikowego. Użycie dodatków uszlachetniających, produkowanych przez Spółkę, do paliw niezgodnie z ich zakresem stosowania, skutkuje nieosiągnięciem rezultatu opisanego w karcie wyrobu i pogorszeniem właściwości eksploatacyjnych paliw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) w zakresie stosowania do produktów oznaczonych kodem CN 3811, wykorzystywanych jako domieszki do paliw silnikowych, nakazujący stosowanie stawki odpowiedniej dla tzw. pozostałych paliw silnikowych, jest zgodny z art. 2 pkt 3 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 23 października 2003 r., wskazującym regułę opodatkowania dodatków według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa, tj. paliwa do którego dodatek lub domieszka zostały zastosowane?

Czy art. 2 pkt 1 i 3 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych, dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, może stanowić bezpośrednie źródło praw i obowiązków na terenie RP, a w konsekwencji przesądzać o stosowaniu w stosunku do dodatków lub domieszek do paliw silnikowych, oznaczonych kodem CN 3811, stawki zgodnej z ich wykorzystaniem i przyjętej dla równoważnego paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zaistniały problem dotyczy:

• primo - nieprawidłowego stosowania art. 89 ust. 1 pkt 14 Ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 3 z 2009 r., poz. 11) o podatku akcyzowym, dalej zwaną ustawą,
  
• secundo - bezpośredniego (dosłownego) stosowania art. 2 ust. 3 Dyrektywy Rady 2003/96/WE w sprawie wspólnotowych przepisów ramowych, dotyczących opodatkowania wyrobów akcyzowych i energii elektrycznej, dalej zwaną Dyrektywą.
  
  

Publikowane dotychczas interpretacje podatkowe w sposób nieuzasadniony uznają za paliwa silnikowe wyroby oznaczone kodem CN 3811, przeznaczone do użycia jako dodatki uszlachetniające do paliw silnikowych. Ustawa w art. 86 ust. 2 paliwem silnikowym określa wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych. Zdaniem Spółki za paliwo silnikowe można uznać jego wysoko udziałowe komponenty, nie można natomiast w ten sposób klasyfikować dodatków uszlachetniających wprowadzanych do paliw silnikowych. Dodatki te, stosowane są do paliw w ilości do 0,2%, ich właściwości fizykochemiczne różnią się często w sposób zasadniczy od paliw silnikowych, a użycie ich jako samoistne paliwo spowodowałoby uszkodzenie silnika.

Dyrektywa w art. 1 zobowiązuje Państwa Członkowskie do nakładania podatków na wyroby energetyczne zgodnie z jej regułami. Uznawanie dodatków do paliw silnikowych za paliwa silnikowe nie znajduje odzwierciedlenia w regułach Dyrektywy. Wszelkie zaś rozszerzenia pojęcia paliwa silnikowe są nieuzasadnione, ponieważ Dyrektywa nie zawiera definicji „paliwa silnikowe” co należy rozumieć, że nie nastręcza ona żadnych kłopotów i należy to pojęcie rozumieć wprost. Wyrób nazwany w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy „pozostałe paliwa silnikowe” technicznie nie istnieje; brak jest informacji o jego przeznaczeniu, nie określono dla niego kodu CN. Dyrektywa, która w art. 2 pkt 1 enumeratywnie wymienia wszystkie możliwe rodzaje paliw silnikowych nie zawiera wyrobu „pozostałe paliwa silnikowe”. W art. 20 ust. 1 Dyrektywy ściśle określono jakie produkty energetyczne podlegają przepisom dotyczącym kontroli i przemieszczania i nie opisano kategorii wyrobów pod nazwą „pozostałe paliwa silnikowe”. Pojęcia tego nie ma również w załączniku Nr I do Dyrektywy. Oznacza to, że w świetle Dyrektywy nie istnieje żadne „pozostałe paliwo silnikowe”.

Według Wnioskodawcy, wszystkie wymienione wyżej argumenty dowodzą, że zastosowanie w stosunku do dodatków i domieszek do paliw silnikowych, oznaczonych kodem CN 3811, stawki podatku akcyzowego w kwocie 1.822,00 zł/1.000 l jak dla „pozostałych paliw silnikowych” niewłaściwie odzwierciedla postanowienia Dyrektywy i nie prowadzi do osiągnięcia rezultatu opisanego w Dyrektywie.

Wnioskodawca stwierdził, że regulacje zawarte w ustawie są nieścisłe i budzą uzasadnione wątpliwości, skoro nie można na ich podstawie określić stawki podatku akcyzowego na produkowane i sprzedawane przez Spółkę wyroby, a należny podatek akcyzowy nalicza się wyłącznie w oparciu o publikowane interpretacje i wyjaśnienia organów podatkowych.

W opinii Spółki, krajowe regulacje dotyczące podatku akcyzowego budzą uzasadnione wątpliwości co do ich zgodności z przepisami prawa wspólnotowego, zawartymi w art. 2 ust. 3 Dyrektywy, w którym w sposób jednoznaczny zapisano regułę opodatkowania akcyzą wyrobów energetycznych, innych niż te dla których poziom opodatkowania został określony w Dyrektywie, a przeznaczonych do wykorzystania, oferowanych do sprzedaży lub wykorzystywanych jako paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania. Produkty te powinny być opodatkowane zgodnie z ich wykorzystaniem stawką podatku przyjętą dla równoważnego paliwa silnikowego lub paliwa do ogrzewania. Dodatki do paliw silnikowych lub opałowych powinny być więc opodatkowane stawką podatku akcyzowego jak dla paliw, do których są dodawane.

W świetle powyższego, najwyższa możliwa stawka akcyzy, która może powstać dla:

• dodatku depresującego przeznaczonego do oleju opałowego i oleju napędowego, dla którego paliwem równoważnym jest olej opałowy lub olej napędowy, to 1.048,00 zł/1.000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy);
  
• dodatku cetanowego do oleju napędowego, którego paliwem równoważnym jest olej napędowy, to 1.048,00 zł/1.000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 6 Ustawy);
  
• dodatku solubilizującego stosowanego do wszystkich paliw opałowych i silnikowych to 1.822,00 zł/1.000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 4 Ustawy);
  
• dodatku do skroplonych gazowych węglowodorów alifatycznych to 695,00 zł/1.000 kilogramów (art. 89 ust. 1 pkt 12 Ustawy).
  
  

Reasumując Spółka uważa, że implementacja Dyrektywy do przepisów krajowych w zakresie, który opisano wyżej, jest nienależyta. W takim przypadku należałoby przyznać pierwszeństwo normom samej Dyrektywy. Za możliwością bezpośredniego stosowania art. 2 pkt 3 Dyrektywy opowiedział się NSA w wyroku w sprawie o sygn. akt I GSK 1171/09, a także WSA w wyroku III SA/Kr 1243/09. Przepisy dyrektywy, gdy dotyczy to ich przedmiotu, są bezwarunkowe i dostatecznie precyzyjne, mogą być powoływane przez jednostkę w sporze z organem państwowym, gdy państwo nie implementuje dyrektywy do prawa krajowego lub zrobi to w sposób nienależyty - tak jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie. Ustalenie zatem, iż przepis krajowy nie prowadzi do osiągnięcia rezultatu, niewłaściwie odzwierciedla postanowienia dyrektywy, skutkuje przyznaniem pierwszeństwa normom samej dyrektywy, wówczas stają się one podstawą aktów indywidualnych stosowania prawa.

W związku z tym, że:

• art. 2 pkt 3 Dyrektywy w sposób prosty, logiczny, ścisły i sprawiedliwy określa zasadę opodatkowania produktów oznaczonych kodem CN 3811 (zgodnie z wykorzystaniem, według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowego),
  
• brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych, zarówno na gruncie przepisów Dyrektywy jak i ustawy, do stosowania w stosunku do produktów oznaczonych kodem CN 3811, a wykorzystywanych jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, stawki podatku odpowiedniej dla pozostałych paliw silnikowych (art. 89 ust. 1 pkt 14 Ustawy),
  
• Ustawa nie określa stawki akcyzy dla produktów oznaczonych kodem CN 3811, a jedynie poprzez interpretacje zawierające nieuzasadnione rozszerzenie pojęcia „paliwa silnikowe” i powołanie do życia nie istniejącego pozostałego paliwa silnikowego, dochodzi do określenia stawki akcyzy niezgodnej z rezultatem, jaki uzyskuje się stosując przepisy Dyrektywy (art. 2 ust. 3)
  
  

Ustawa nie określa stawki akcyzy dla produktów oznaczonych kodem CN 3811, a jedynie poprzez interpretacje zawierające nieuzasadnione rozszerzenie pojęcia „paliwa silnikowe” i powołanie do życia nie istniejącego pozostałego paliwa silnikowego, dochodzi do określenia stawki akcyzy niezgodnej z rezultatem, jaki uzyskuje się stosując przepisy Dyrektywy (art. 2 ust. 3)

Spółka uważa, że regulacje Ustawy nieściśle odzwierciedlają postanowienia Dyrektywy, przez co możliwe jest bezpośrednie stosowanie art. 2 pkt 3 Dyrektywy dla wyrobów produkowanych przez Spółkę oznaczonych kodem CN 3811, a wykorzystywanych jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych.

W dniu 17 maja 2011 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP3/443-257/10-3/KB (postanowieniem nr IPPP3/443-257/11-5/KB z dnia 1 lipca 2011 r. tut. Organ sprostował oczywistą omyłkę pisarską zawartą w ww. interpretacji indywidualnej IPPP3/443-257/10-3/KB z dnia 17 maja 2011 r. w części dotyczącej sygnatury sprawy z „IPPP3/443-257/10-3/KB” na „IPPP3/443-257/11-3/KB”), w której stanowisko Wnioskodawcy zostało udane za nieprawidłowe.

Tut. Organ stwierdził, że w myśl art. 86 ust. 1 pkt 6 ustawy do wyrobów energetycznych, w rozumieniu ustawy, zalicza się wyroby objęte pozycją CN 3811.

Stosownie do art. 86 ust. 2 ustawy paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

Przy czym przez dodatki lub domieszki do paliw silnikowych należy rozumieć wyroby dodawane do tych paliw w celu poprawy ich właściwości, np. smarowych, myjących, kalorycznych, z wyjątkiem substancji stosowanych do znakowania i barwienia, o których mowa w ustawie. W tym przypadku nie ma znaczenia kod CN takich wyrobów, muszą one być jedynie przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych.

W związku z tym, jeżeli wyroby będące przedmiotem wniosku o kodzie CN 3811 zostaną przeznaczone jako komponent (dodatek) paliw silnikowych, należy uznać go za paliwo silnikowe. Konsekwencją powyższego jest zastosowanie odpowiedniej stawki akcyzy dla ww. wyrobu energetycznego.

W art. 89 ust. 1 ustawy zostały określone stawki podatku akcyzowego na wyroby energetyczne. Stawki określone w tym przepisie, w stosunku do niektórych wyrobów energetycznych odwołują się bezpośrednio do ich kodów klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN), inne zaś do definicji paliw silnikowych bądź paliw opałowych, określonych odpowiednio w ust. 2 lub ust. 3 art. 86 ustawy.

Ponieważ dla wyrobu o kodzie CN 3811 ustawodawca nie określił stawek akcyzy w oparciu o jego kod CN, stawkę należy ustalić kierując się kryterium jego przeznaczenia. Z uwagi na to, że Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowe wyroby o kodzie CN 3811 są stosowane jako dodatek do paliw silnikowych, należy je traktować jako paliwa silnikowe, czego konsekwencją jest zastosowanie w tym przypadku stawki akcyzy z art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy w wysokości 1.822,00 zł/1.000 l.

Tut. Organ uznał za zgodne z uregulowaniami dyrektywy, a zwłaszcza z jej podstawowymi celami, wprowadzenie przez polskiego ustawodawcę w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy stawki na pozostałe paliwa w wysokości 1.822,00 zł /1.000 litrów. Stawka ta dotyczy paliw, które nie są wymienione w art. 89 ust. 1 pkt 1-13 ustawy i które nie są wymienione w tabelach A i B Załącznika I do dyrektywy. Stawka ta przekracza wysokość minimalnych stawek określonych w załączniku I do dyrektywy, zatem jest zgodna z jej przepisami w zakresie podstawowego celu, tj. wprowadzenia we wszystkich państwach członkowskich zbliżonego poziomu opodatkowania akcyzą.

Zgodnie z powyższym, polski ustawodawca implementując przepisy art. 2 dyrektywy mógł uznać, że wyroby którym w przepisach dyrektywy nie przypisano stawek akcyzy w razie użycia jako paliwa silnikowe będą opodatkowane według stawki właściwej dla paliwa równoważnego. Za prawidłową implementację należało uznać także wprowadzenie dla tych wyrobów oddzielnej stawki podatku, jak uczynił to ustawodawca polski w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy, pod warunkiem że stawka ta nie byłaby niższa od stawek minimalnych przewidzianych paliw równoważnych, co w przypadku powołanego przepisu także zostało spełnione.

Interpretacja była przedmiotem skargi wniesionej przez Spółkę.

W wyroku z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2489/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Spółki. Sąd stwierdził, że uregulowania zawarte w art. 2 Dyrektywy odnoszące się do dodatków do paliw klasyfikowanych kodem CN 3811 nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia, że regulacje zawarte w tym zakresie w ustawie o podatku akcyzowym są niezgodne z prawem wspólnotowym. Wskazał, iż w art. 2 ust. 1 lit. f) Dyrektywy postanowiono, iż wyrobami energetycznymi są wyroby objęte kodem CN 3811. Celem Dyrektywy wskazanym w jej preambule jest ustalenie właściwych wspólnotowych minimalnych poziomów opodatkowania podatkiem akcyzowym w zakresie wyrobów energetycznych, co z kolei ma służyć prawidłowemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Załączniki nr I i II do Dyrektywy określają minimalne stawki na podstawowe rodzaje paliw, przy czym nie ma wśród nich stawki minimalnej na dodatki do paliw. W ocenie Sądu w sytuacji, gdy ustawodawca krajowy uzna wyroby energetyczne wskazane w art. 2 ust. 1 Dyrektywy, dla których nie przewidziano w Dyrektywie minimalnej stawki podatku akcyzowego, za pozostałe paliwa i określi dla nich odrębną stawkę podatkową, to zabieg ten nie może być bezwzględnie uznany za działanie ustawodawcy krajowego naruszające wskazane wyżej cele Dyrektywy 2003/96. Zdaniem WSA w Warszawie prawodawca polski implementując art. 2 Dyrektywy mógł uznać, że wyroby, którym w przepisach Dyrektywy nie przypisano stawek akcyzy, w razie użycia ich jako paliwa silnikowe będą opodatkowane według stawki właściwej dla paliwa równoważnego. Za prawidłowe uznał także wprowadzenie dla tych wyrobów oddzielnej stawki podatku, jak uczynił to polski ustawodawca w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy, pod warunkiem, że stawka ta nie byłaby niższa od stawek minimalnych przewidzianych dla paliw równoważnych, co w przypadku przywołanego przepisu nie ma miejsca.

Ww. wyrok był przedmiotem skargi kasacyjnej Strony.

Rozpoznając powyższą skargę Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 września 2013 r. sygn. akt I FSK 454/13 na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej skierował do Trybunału Sprawiedliwości następujące pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni przepisów prawa unijnego:

1. Czy art. 2 ust. 3 akapit drugi Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L 283 z dnia 31 października 2003 r., s. 51, z późn. zm.), przewidujący regułę opodatkowania dodatków do paliw silnikowych według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego, to jest paliwa, do którego dodatek lub rozcieńczalnik zostały zastosowane, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on stosowaniu do produktów objętych pozycją CN 3811 stawki podatkowej odpowiedniej dla tzw. pozostałych paliw silnikowych określonej w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 1 ze zm.)?
2. Czy art. 2 ust. 3 w związku z art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L 283 z dnia 31 października 2003 r., s. 51, z późn. zm.) jest bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, aby mógł być bezpośrednio skuteczny i stanowić bezpośrednie źródło prawa i obowiązku, przesądzającego o stosowaniu do dodatków lub domieszek (rozcieńczalników) do paliw silnikowych stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego?
   
   

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozstrzygnął ww. wniosek NSA w drodze postanowienia z uzasadnieniem – postanowienie z dnia 5 lutego 2015 r. w sprawie C-275/14 i orzekł, że:

1. Artykuł 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, nakładającym podatek akcyzowy na dodatki objęte kodem 3811 Nomenklatury scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r., w stawce innej niż mająca zastosowanie do paliwa silnikowego, do którego dodatki te są dodawane.
2. Artykuł 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że jednostka może powołać się na niego przeciwko właściwemu krajowemu organowi w ramach sporu przed sądami krajowymi celem wykluczenia stosowania uregulowania krajowego niezgodnego z tym przepisem.
   
   

Po ww. rozstrzygnięciu Naczelny Sąd Administracyjny podjął zawieszone postępowanie i na rozprawie z dnia 25 czerwca 2015 r. wydał wyrok sygn. akt I FSK 482/15, w którym uchylił: zaskarżony przez Stronę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2489/11 oraz zaskarżoną interpretację indywidualną.

NSA stwierdził, powołując się na ww. postanowienie TSUE, że opisane w postępowaniu produkty podlegają uregulowaniu art. 2 ust. 3 akapit drugi tej dyrektywy, zgodnie z którym wszelkie produkty przeznaczone do wykorzystania, oferowane na sprzedaż lub wykorzystywane jako paliwo silnikowe lub jako dodatek lub rozcieńczalnik do paliw silnikowych podlegają opodatkowaniu według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego.

Z art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 wynika, że ustawodawca Unii Europejskiej zamierzał potraktować dodatki dodawane do paliw silnikowych w taki sam sposób jak paliwa silnikowe, niezależnie od natury tych dodatków, wyłącznie z uwagi na fakt, iż są one dodawane do tychże paliw, tak by poddać je tej samej regulacji podatkowej co same paliwa.

Od chwili gdy dodatek zostaje dodany do paliwa silnikowego, nie jest już możliwe odróżnienie paliwa jako takiego od dodatku, z którym zostało ono zmieszane, bez przeprowadzania szczegółowej analizy chemicznej. Tym samym jeżeli dodatki do paliw silnikowych nie miałyby być poddane opodatkowaniu jako paliwo silnikowe, powstałoby ryzyko nadużyć wynikające z faktu, iż kontrole byłyby co najmniej utrudnione; niezbędne byłoby bowiem w każdym poszczególnym przypadku dokonanie analizy składników mieszanki w celu ustalenia zawartych w niej proporcji paliwa silnikowego i dodatku.

Wobec powyższego art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, nakładającym podatek akcyzowy na dodatki objęte kodem CN 3811 w stawce innej niż mająca zastosowanie do paliwa silnikowego, do którego dodatki te są dodawane.

Bezzasadne jest zatem przyjęcie, że brak jest podstaw do stwierdzenia niezgodności krajowych regulacji z prawem unijnym (wadliwej implementacji art. 2 ust. 3 akapit drugi Dyrektywy), a w konsekwencji zasadne jest opodatkowanie dodatków do paliw silnikowych oznaczonych kodem CN 3811 według jednolitej stawki z art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy, a nie według stawki, którą objęte jest paliwo, do którego dany dodatek jest dodawany (tj. „paliwo równoważne”).

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. akt I FSK 482/15 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.