2016.09.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-433/16-4/IZ
z 8 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 lipca 2016 r. (data wpływu 1 sierpnia 2016 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lipca 2016 r, (skutecznie doręczone w dniu 25 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących usług przewozu pasażerów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 1 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących usług przewozu pasażerów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca planuje prowadzić działalność gospodarczą, której przedmiotem będzie świadczenie usług w zakresie przewozu pasażerów. Wnioskodawca zamierza nawiązać współpracę ze spółką R. BV (dalej jako: „Kontrahent”), która to prowadzi działalność w zakresie generowania dla przewoźników zapytania w formie zamówień na usługi przewozu (dalej jako: „Przewoźnicy”), składanych przez osoby fizyczne za pośrednictwem aplikacji na urządzenia przenośne.

Sama usługa przewozu będzie realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz osób fizycznych korzystających z aplikacji - pasażerów. Wnioskodawca zaznacza, że nie planuje świadczenia usług przewozu osób i ich bagażu podręcznego taksówkami, ani wykonywania przewozów regularnych w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm., zwana dalej: „Ustawą o transporcie drogowym”).

W uzupełnieniu do złożonego wniosku Wnioskodawca w następujący sposób odpowiedział na pytania tut. Organu

Czy usługi w zakresie przewozu pasażerów będą świadczyli zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy czy też usługi te będą świadczone przez podwykonawców?

Zgodnie z założeniami, usługi w zakresie przewozu pasażerów będą świadczyli pracownicy zatrudnieni przez Wnioskodawcę. Niemniej, Spółka nie wyklucza możliwości zawierania w przyszłości umów z podwykonawcami na świadczenie przedmiotowych usług.

W jaki sposób, na jakiej podstawie, ustalana jest odpłatność za świadczoną usługę przewozu?

Wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi ustalane jest w sposób automatyczny, z wykorzystaniem oprogramowania udostępnionego przez Kontrahenta, zaś kwota wynagrodzenia co do zasady będzie ustalona na podstawie długości przebytej trasy, czasu przejazdu oraz opłaty początkowej.

Zasadniczo, kwota wynagrodzenia będzie kalkulowana w oparciu o stałą stawkę – niezależnie od terminu oraz godziny realizowanego przejazdu. Jednakże, w przypadku wzmożonego zapotrzebowania na kursy cennik może zostać zmieniony - o czym pasażerowie będą powiadamiani przed skorzystaniem z usługi.

Czy pasażer będzie poinformowany o wysokości odpłatności za świadczoną na jego rzecz usługę za pośrednictwem aplikacji na urządzenia przenośne, a jeżeli tak, to czy będzie to miało miejsce w momencie złożenia zamówienia czy też po zakończeniu usługi?

Pasażer może zostać poinformowany za pośrednictwem aplikacji na urządzenie przenośne o szacunkowej wysokości odpłatności za usługę w momencie złożenia zamówienia, natomiast o finalnej wysokość płatności będzie informowany tą samą drogą po zakończeniu przejazdu.

Czy klienci - pasażerowie - sami określać będą miejsce początkowe usługi, czy też miejsce to określać będzie Wnioskodawca?

Pasażerowie będą samodzielnie określać miejsce początkowe usługi.

Czy przebieg trasy, z miejsca początkowego rozpoczęcia usługi do miejsca docelowego określa Wnioskodawca czy tez pasażer?

Przebieg trasy, z miejsca początkowego rozpoczęcia usługi do miejsca docelowego określa pasażer. W przypadku gdy pasażer nie określi przebiegu trasy, jej przebieg kierowca ustali samodzielnie.

Czy pasażerowie po złożeniu zamówienia za pośrednictwem aplikacji, w trakcie usługi przewozu będą mieli możliwość określenia innego miejsca docelowego usługi niż wskazane w złożonym zamówieniu, i jak w tym przypadku pasażer będzie informowany o wysokości odpłatności za usługę?

Pasażerowie po złożeniu zamówienia za pośrednictwem aplikacji, w trakcie usługi przewozu będą mieli możliwość określenia innego miejsca docelowego usługi niż wskazane w złożonym zamówieniu. W takiej sytuacji informacja o finalnej wysokości płatności także będzie przekazywana pasażerowi za pośrednictwem aplikacji na urządzenie przenośne po zakończeniu przejazdu.

Jakimi danymi dotyczącymi przejazdu i rozliczeń pozwalającymi na jednoznaczne przypisanie określonej płatności do konkretnej usługi dysponuje Wnioskodawca?

Aplikacja na urządzenie przenośne, dostarczona od firmy zewnętrznej, umożliwia określenie czasu, miejsca świadczenia, przebytej trasy, numeru identyfikacyjnego, całkowitego kosztu przejazdu, danych pasażera kierowcy oraz pojazdu. Płatność otrzymywana na rachunek bankowy Wnioskodawcy oraz nawiązująca do niej treść faktury, wystawionej przez Kontrahenta, będą łącznie pozwalały na identyfikację konkretnej usługi na podstawie danych numeru identyfikacyjnego danego kursu.

Czy pasażer jest zobowiązany do dokonania w całości płatności za usługę przewozu przed wykonaniem usługi czy po wykonaniu tej usługi?

Pasażer jest zobowiązany do dokonania całości płatności za usługę po wykonaniu tej usługi przewozu.

Wnioskodawca ma wątpliwości co do obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, wykonując usługi opisane w stanie faktycznym, jest upoważniony do zastosowania zwolnienia z obowiązku stosowania kasy rejestrującej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, w związku ze świadczeniem usług opisanych w stanie faktycznym będzie możliwe zastosowanie zwolnienia z obowiązku stosowania kas rejestrujących zgodnie z treścią Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (dalej: „Rozporządzenie w sprawie zwolnień").

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Zgodnie z art. 111 ust. 1 Ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Jest to ogólna norma, która określa, iż co do zasady każda sprzedaż na rzecz konsumenta powinna być zaewidencjonowana na kasie rejestrującej.

W myśl art. 111 ust. 3a Ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących obłożeni są określonymi prawem obowiązkami, w tym obowiązkiem dokonywania wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawania wydrukowanego dokument nabywcy.

Jednocześnie w oparciu o delegację wynikającą z art. 111 ust. 8 Ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa.

Minister Finansów skorzystał z tej możliwości wydając dnia 4 listopada 2014 r. rozporządzenie w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących („Rozporządzenie w sprawie zwolnień”).

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie zwolnień zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania na kasach rejestrujących czynności wymienione w załączniku do tego rozporządzenia. W pkt 38 załącznika do Rozporządzenia w sprawie zwolnień wskazano, że ewidencji na kasie rejestrującej nie podlega „świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła”.

Odnosząc powyższe przepisy do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, pierwsza z przesłanek będzie spełniona, Wnioskodawca będzie otrzymywał zapłatę za usługi na rachunek bankowy. Nie jest tutaj istotne, że płatności te, realizowane będą za pośrednictwem Kontrahenta i będą miały zbiorczy charakter.

Powyższe stanowisko potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Ministra Finansów za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 marca 2011 r. o sygnaturze IBPP4/443-227/11/JP, w której to przedstawiona została sytuacja wnioskodawcy, który dokonywał sprzedaży wysyłkowej poprzez internetowy serwis aukcyjny, a część wynagrodzenia była mu przekazywana, nie bezpośrednio przez nabywców, a przez internetowy serwis aukcyjny w formie zbiorczych przelewów.

Podobnie w przypadku interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 stycznia marca 2014 r. o sygnaturze IBPP3/443-1264/13/KG, potwierdzona została możliwość zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, w sytuacji korzystania przez klienta z pośrednika przy zapłacie za usługę.

Druga przesłanka - udokumentowanie jakiej konkretnie czynności dotyczyła zapłata za usługę, również zostanie spełniona. Aplikacja na urządzenia przenośne, która będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę daje możliwość jednoznacznego przypisania części otrzymanego wynagrodzenia z konkretną usługą wykonaną na rzecz pasażera. Prawidłowość stosowanego schematu zwolnienia z obowiązku stosowania ewidencji na kasie rejestrującej potwierdza w takiej sytuacji również praktyka organów podatkowych, (np. interpretacja indywidualna wydana przez Ministra Finansów za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2015 r. o sygnaturze IPTPP4/4512-44/15-4/MK).

Podsumowując tę kwestię, należy podkreślić, że w przedstawionym stanie przyszłym spełnione zostaną warunki konieczne do zwolnienia usług z ewidencji za pomocą kasy rejestrującej, wskazane w pkt 38 załącznika do Rozporządzania w sprawie zwolnień.

Niemniej, trzeba zauważyć, że zgodnie z § 4 pkt 2 lit. a) Rozporządzenia w sprawie zwolnień, wskazanych w załączniku do rozporządzenia zwolnień nie stosuje się do świadczenia usług:

przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymieniowych w poz. 15 i 16

Powyższe oznacza, że w przypadku świadczenia usług przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, jak i przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami istnieje obowiązek ewidencjonowania na kasie rejestrującej czynności, z zastrzeżeniem przypadków nieistotnych dla przedstawionego stanu faktycznego. Dla powyższych usług wyłączona została możliwość skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencji na zasadach ogólnych, w tym na warunkach określonych w załączniku do Rozporządzenia w sprawie zwolnień. Niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, § 4 Rozporządzenia w sprawie zwolnień nie ma zastosowania do okoliczności stanu faktycznego opisanych w niniejszym wniosku.

Usługi przewozów pasażerskich nie są usługami zdefiniowanymi w przepisach podatkowych. Ustawa o transporcie drogowym także nie definiuje wprost tych usług. W ocenie Wnioskodawcy, dokonując wykładni powyższych przepisów należy przede wszystkim literalną treść wskazanej regulacji, wspartą wykładnią systemową (w tym wykładnią innych aktów prawnych regulujących zasady stosowania kas rejestrujących). Należy również pamiętać, że § 4 Rozporządzenia w sprawie zwolnień jest przepisem szczególnym w stosunku do m.in. § 2 tego rozporządzenia, a więc powinien być interpretowany w sposób właściwy dla wyjątków, tj. w sposób ścisły. Wykładnia rozszerzająca wyjątków nie jest dopuszczalna, zaś ewentualne wątpliwości należy interpretować na korzyść zasady ogólnej. W przedmiotowej sytuacji, zasadą ogólną jest m.in. stosowanie zwolnień jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z zasadami logicznego wnioskowania, skoro § 4 pkt 2 lit. a) Rozporządzenia w sprawie zwolnień wyłącza z zakresu obligatoryjnego stosowania kas poz. 15 i 16 Załącznika, co do zasady świadczenia tam wymienione przynajmniej w części muszą pokrywać z definicją pojęcia „przewozy pasażerskie w samochodowej komunikacji”.

W poz. 15 załącznika wymienione zostały „Pozostały transport lądowy, pasażerski, miejski i podmiejski ; - dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, za które są pobierane ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę M.St. Warszawy) lub związek komunalny” - sklasyfikowane w grupowaniu ex 49.31.2 PKWiU z 2008 r. Natomiast w poz. 16 załącznika wymienione zostały: „pozostały transport lądowy, pasażerski, rozkładowy, międzymiastowy i specjalizowany - dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę M. St. Warszawy) lub związek komunalny” - sklasyfikowane w grupowaniu ex. 49.39.1 PKWiU z 2008 r.

Logicznie można więc wywodzić, że „przewozy pasażerskie w samochodowej komunikacji” muszą być częścią grupowania 49.3 PKWiU z 2008 r. „Pozostały transport lądowy pasażerski”. Dzieli się on zasadniczo na:

transport kolejowy, miejski i podmiejski (49.31.1.)

Pozostały transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski (49.31.2) - jego cechą jest „rozkładowość”;

Usługi taksówek osobowych (49.32); dzielące się na usługi taksówek osobowych (49.32.11) oraz wynajem samochodów osobowych z kierowcą (49.32.12);

Pozostały transport lądowy, pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany (49.39.), który można podzielić na transport rozkładowy (49.39.11.0-49.39.13.0) oraz transport pozarozkładowy (49.39.3). W klasyfikacji tej mieści się również grupowanie „Pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany” oznaczony kodem 49.39.39.0.

Zgodnie z wyjaśnieniami dostępnymi w wyszukiwarce klasyfikacji, dostępnej na stronie internetowej Głównego Urzędu Statystycznego (www.stat.gov.pl/Klasyfikacje) grupowanie PKWiU 2008 oznaczone kodem 49.39.39 obejmuje „transport lądowy pasażerski pozarozkładowy, realizowany pojazdami z kierowcą gdzie indziej niesklasyfikowany, - przewozy pojazdów, bagażu, zwierząt i innych rzeczy należących do pasażera, bez dodatkowej opłaty”.

Pojęcie „Przewozy pasażerskie w samochodowej komunikacji” nie jest jednak tożsame z grupowaniem 49.3 PKWiU z 2008 r., o czym świadczą następujące okoliczności:

Grupowanie 49.3 obejmuje m.in. transport kolejowy;

Usługi taksówek osobowych (49.32.) - jest to bowiem odrębne świadczenie wymienione w § 4 pkt 2 lit. b) Rozporządzenia w sprawie zwolnień;

W ocenie Wnioskodawcy, analiza treści § 4 pkt 2 lit. a) Rozporządzenia w sprawie zwolnień oraz treści Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług prowadzi do wniosku, że pojęcie „przewozy pasażerskie w samochodowej komunikacji” obejmuje te usługi ujęte w grupowaniu 49.3, które są wykonywane w formie zorganizowanej (rozkładowej) komunikacji samochodowej. Zorganizowanie to wynika i jest wprost podkreślone w przepisach przedmiotowego Rozporządzenia poprzez zastosowanie przez ustawodawcę pojęcia „samochodowej komunikacji”.

Pojęcie „przewozu” z treści Rozporządzenia może być uznane za synonim pojęcia „transportu” wskazanej w PKWiU z 2008 r. Istotą powyższego jest bowiem zrealizowanie usługi przewiezienia danej osoby lub rzeczy pomiędzy określonymi punktami w przestrzeni. Niemniej, ustawodawca nie odnosi się w treści § 4 pkt 2 lit. a) do „przewozów pasażerskich, samochodowych”, co w zupełności wystarczyłoby do objęcia usług transportu samochodowego obligatoryjną rejestracją każdej usługi tego typu, lecz doprecyzowuje, że obejmuje ono tylko te, które są realizowane „w samochodowej komunikacji”. Sformułowanie „komunikacja”, zgodnie z definicją ze słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) oznacza „ruch środków lokomocji między odległymi od siebie miejscami”. Sformułowanie to implikuje określony poziom zorganizowania i powtarzalności (vide: komunikacja miejska). Wprost stwierdza to Wielki Słownik Języka Polskiego, przygotowany przez Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk (dostępny na stronie internetowej www.wsjp.pl). Sformułowanie „komunikacja” (jako czynność) definiuje on bowiem jako „regularne przemieszczanie się za pomocą środków lokomocji". Wskazana regularność może zostać osiągnięta wyłącznie poprzez ustalenie harmonogramu przejazdów - rozkładu jazdy.

Rozkładowość, jako cecha fundamentalna szczególnego zorganizowania usług przewozu, jest więc kluczem do ustalenia zakresu pojęcia wskazanego w § 4 pkt 2 lit. a) Rozporządzenia w sprawie zwolnień. Logicznym pozostaje wówczas także wyłączenie z określonej części usług rozkładowych, wskazanych w pkt 15 i 16 załącznika do Rozporządzenia w sprawie zwolnień, z ogółu rozkładowych usług transportowych.

Nawet w przypadku wątpliwości co do wykładni językowej (definicje słownikowe są z definicji nieostre, zazwyczaj przyjmują możliwość używania w kilku znaczeniach), powyższy wniosek płynie również z zastosowania wykładni systemowej. Wymaga ona przede wszystkim uwzględnienia treści rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z dnia 15 marca 2013 r. zwane dalej: „Rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących”).

Zgodnie z § 10 powyższego rozporządzenia, w przypadku świadczenia usług w zakresie transportu pasażerskiego, paragon fiskalny powinien zawierać co najmniej poniższe informacje:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
numer kolejny wydruku;
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
oznaczenie „BILET” lub „OPŁATA DODATKOWA”;
rodzaj biletu;
tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego;
numer kursu;
nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu;
cenę jednostkową usługi;
wartość ulgi w przypadku biletu ulgowego;
liczbę i wartość sumaryczną sprzedaży danej usługi, z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku, po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
łączną kwotę podatku;
łączną kwotę sprzedaży brutto;
oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
kolejny numer paragonu fiskalnego;
imię i nazwisko posiadacza biletu w przypadku biletów okresowych imiennych;
logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Biorąc pod uwagę zakres informacji, jakie powinny być zawarte na paragonie fiskalnym - dokumentującym usługi w zakresie transportu pasażerskiego, w szczególności: oznaczenie „BILET” lub ”OPŁATA DODATKOWA”, rodzaj biletu, tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego, numer kursu, nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności lub okres ważności biletu, wartość ulgi w przypadku biletu ulgowego, imię i nazwisko posiadacza biletu w przypadku biletów okresowych imiennych - trzeba zauważyć, że powyższe informacje wskazują na charakter usług w tym zakresie.

Wymienione dane wyraźnie sytuują usługi w zakresie transportu pasażerskiego jako usługi wykonywania przewozów regularnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 i następnych Ustawy o transporcie drogowym.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca podkreśla, że usługi wykonywane przez Przewoźników na rzecz pasażerów, w oparciu o aplikację dostarczaną przez Kontrahenta nie są usługami, w których uprawnienie do przejazdu potwierdza bilet o określonej ważności czy też kurs zaczyna się i kończy na określonym przystanku bądź pasażerowi przysługują określone ulgi, itp. Charakter tych usług polega na tym, że pasażer ustala miejsce docelowe podróży - w związku z czym - w żaden sposób nie można zakwalifikować takiej usługi jako wykonywania przewozów regularnych.

Natomiast w odniesieniu do usług przewozu osób, innych niż wskazane powyżej, obowiązek rejestracji usługi na kasie fiskalnej dotyczy wyłącznie usługi przewozu taksówkami.

Wnioskodawca podkreśla, że opisane w stanie faktycznym usługi nie stanowią działalności w zakresie przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami.

W związku z powyższym, należy uznać, że usługi, które planuje świadczyć Wnioskodawca nie będą mogły zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług przewozu osób i ich bagażu podręcznego taksówkami, ani wykonywania przewozów regularnych w rozumieniu Ustawy o transporcie drogowym. W konsekwencji, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w § 2 ust. 1 oraz pkt 38 Załącznika do Rozporządzenia w sprawie zwolnień, nie będzie zaś zobowiązany do obligatoryjnego stosowania kasy rejestrującej zgodnie z § 4 pkt 1 lit. a) Rozporządzenia w sprawie zwolnień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka planuje prowadzić działalność gospodarczą, której przedmiotem będzie świadczenie usług w zakresie przewozu pasażerów. Wnioskodawca zamierza nawiązać współpracę ze spółką R. BV, która to prowadzi działalność w zakresie generowania dla przewoźników zapytania w formie zamówień na usługi przewozu , składanych przez osoby fizyczne za pośrednictwem aplikacji na urządzenia przenośne. Sama usługa przewozu będzie realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz osób fizycznych korzystających z aplikacji - pasażerów. Wnioskodawca zaznacza, że nie planuje świadczenia usług przewozu osób i ich bagażu podręcznego taksówkami, ani wykonywania przewozów regularnych w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Zapłata pasażerów za wykonaną usługę odbywała się będzie za pośrednictwem Kontrahenta, który to posiadał będzie prawo do pobierania środków z rachunku bankowego pasażera i przekazywania go na rzecz Wnioskodawcy. Płatność będzie następowała w formie bezgotówkowej, na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Natomiast posiadane przez Wnioskodawcę dane dotyczące przejazdu oraz rozliczeń pozwalają na jednoznaczne przypisanie określonej części otrzymanej płatności z konkretną usługą wykonaną przez Wnioskodawcę na rzecz pasażera. Wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi ustalane jest w sposób automatyczny, z wykorzystaniem oprogramowania udostępnionego przez Kontrahenta, zaś kwota wynagrodzenia co do zasady będzie ustalona na podstawie długości przebytej trasy, czasu przejazdu oraz opłaty początkowej. Zasadniczo, kwota wynagrodzenia będzie kalkulowana w oparciu o stałą stawkę – niezależnie od terminu oraz godziny realizowanego przejazdu. Jednakże, w przypadku wzmożonego zapotrzebowania na kursy cennik może zostać zmieniony - o czym pasażerowie będą powiadamiani przed skorzystaniem z usługi. Pasażer może zostać poinformowany za pośrednictwem aplikacji na urządzenie przenośne o szacunkowej wysokości odpłatności za usługę w momencie złożenia zamówienia, natomiast o finalnej wysokość płatności będzie informowany tą samą drogą po zakończeniu przejazdu. Pasażerowie będą samodzielnie określać miejsce początkowe usługi. Przebieg trasy, z miejsca początkowego rozpoczęcia usługi do miejsca docelowego określa pasażer. W przypadku gdy pasażer nie określi przebiegu trasy, jej przebieg kierowca ustali samodzielnie.

Aplikacja na urządzenie przenośne, dostarczona od firmy zewnętrznej, umożliwia określenie czasu, miejsca świadczenia, przebytej trasy, numeru identyfikacyjnego, całkowitego kosztu przejazdu, danych pasażera kierowcy oraz pojazdu. Płatność otrzymywana na rachunek bankowy wnioskodawcy oraz nawiązująca do niej treść faktury, wystawionej przez Kontrahenta, będą łącznie pozwalały na identyfikację konkretnej usługi na podstawie danych numeru identyfikacyjnego danego kursu. Pasażer jest zobowiązany do dokonania całości płatności za usługę po wykonaniu tej usługi przewozu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących świadczonych usług przewozu pasażerów.

W ocenie Wnioskodawcy usługi, które planuje świadczyć Wnioskodawca nie będą mogły zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług przewozu osób i ich bagażu podręcznego taksówkami, ani wykonywania przewozów regularnych w rozumieniu Ustawy o transporcie drogowym. W konsekwencji, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w § 2 ust. 1 oraz pkt 38 Załącznika do Rozporządzenia w sprawie zwolnień, nie będzie zaś zobowiązany do obligatoryjnego stosowania kasy rejestrującej zgodnie z § 4 pkt 1 lit. a) Rozporządzenia.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy o VAT. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonego w nim kręgu odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Oznacza to, że nie podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dostawa towarów/świadczenie usług w części, w jakiej te czynności są opłacane przez inne podmioty niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych.

Jak wynika z art. 111 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Na mocy delegacji ustawowej Minister Finansów wydał w dniu 4 listopada 2014 roku rozporządzenie w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r. poz. 1544 z późn. zm.)

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe) oraz wysokość obrotu – do określonej wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 38 rozporządzenia wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych), jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

W poz. 15 załącznika wymienione zostały „Pozostały transport lądowy, pasażerski, miejski i podmiejski

dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, za które są pobierane ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę M.St. Warszawy) lub związek komunalny” - sklasyfikowane w grupowaniu ex 49.31.2 PKWiU.

W poz. 16 załącznika wymienione zostały: „Pozostały transport lądowy, pasażerski, rozkładowy, międzymiastowy i specjalizowany - dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę M. St. Warszawy) lub związek komunalny” - sklasyfikowane w grupowaniu ex. 49.39.1 PKWiU.

W celu określenia czy Wnioskodawca z tytułu świadczonych usług będzie zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących należy ustalić, czy usługi te zostały wymienione w załączniku do rozporządzenia, a jednocześnie czy usługi te nie są wymienione w § 4 rozporządzenia zwolnienie to wykluczające.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, że zapłata pasażerów za wykonaną usługę odbywała się będzie za pośrednictwem Kontrahenta, który to posiadał będzie prawo do pobierania środków z rachunku bankowego pasażera i przekazywania go na rzecz Wnioskodawcy. Płatność będzie następowała w formie bezgotówkowej, na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Natomiast posiadane przez Wnioskodawcę dane dotyczące przejazdu oraz rozliczeń pozwalają na jednoznaczne przypisanie określonej części otrzymanej płatności z konkretną usługą wykonaną przez Wnioskodawcę na rzecz pasażera.

Zatem podatnik, który będzie otrzymywał zapłatę za świadczone usługi na rachunek bankowy, a posiadane dane pozwolą na jednoznaczne przypisanie określonej części otrzymanej płatności z konkretną usługą, może korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej świadczonych usług przewozu pasażerów, na podstawie § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Jak już wcześniej wskazano, zwolnienie przysługujące na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia nie ma zastosowania do sprzedawanych towarów i świadczonych usług wymienionych enumeratywnie § 4 rozporządzenia powołanej wyżej rozporządzenia.

I tak na mocy § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w po. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
przewozu osób oraz ich bagażu taksówkami.

Jak słusznie zauważył Wnioskodawca ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „komunikacji samochodowej.” Definicji tej nie zawiera również ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1414 z późn. zm.). Zgodnie z definicją słownikową komunikacja to transport osób i ładunków, za pomocą urządzeń technicznych, pomiędzy różnymi geograficznie lokalizacjami. Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że komunikacja samochodowa cechuje się regularnością, która znajduje odzwierciedlenie w harmonogramie przewozów - rozkładzie jazdy.

Uwzględniając powyższe okoliczności stwierdzić należy, że planowanych przez Wnioskodawcę usług przewozu pasażerów nie można uznać za usługi mieszczące się w pojęciu przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, o którym mowa w § 4 ust. 2 lit. A ww rozporządzenia. Nie można im bowiem przypisać regularności, ich realizacja uzależniona jest od zleceń pasażerów, klientów, a więc jednego dnia usługa przewozu może być nie wykonana w ogóle, a innego dnia Wnioskodawca może tych usług wykonać kilkadziesiąt.

Zgodnie z § 4 ust. 2 lit. b rozporządzenia ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących nie mogą korzystać usługi przewozu osób oraz ich bagażu taksówkami.

Ustawa o podatku od towarów i usług jak również ustawa o transporcie drogowym nie definiują również pojęcia „taksówka”. Pojęcie „taksówka” definiuje natomiast ustawa dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (jednolity tekst Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 późn. zm.). Zgodnie z art. 2 pkt 43 tej ustawy taksówka (osobowa) to pojazd samochodowy odpowiednio wyposażony i oznaczony, przeznaczony do przewozu, za ustaloną na podstawie taksometru opłatą, osób w liczbie nie większej niż 9, łącznie z kierowcą, oraz ich bagażu podręcznego.

W złożonym wniosku Strona wskazała, że nie planuje świadczenia usług przewozu osób i ich bagażu podręcznego taksówkami.

W ocenie tut. Organu przedstawiony opis zdarzenia przyszłego w sposób jednoznaczny wskazuje jednak, że planowane przez Wnioskodawcę usługi nie noszą cech odmiennych od usług przewozu osób i ich bagażu taksówkami. Z punktu widzenia pasażera usługi świadczone przez Wnioskodawcę są usługami tożsamymi z usługami przewozu osób taksówkami. Pasażer może wybrać trasę przejazdu do punktu celowego, ma możliwość zmiany kursu. Fakt, że pasażer będzie zamawiał usługę przy wykorzystaniu aplikacji na urządzenie przenośne i za pomocą tego urządzenia będzie informowany o wysokości odpłatności nie zmienia charakteru świadczonej usługi.

Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług istotny jest charakter świadczonych usług, a nie nazwa przyjęta przez podatnika.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy stwierdzić należy, że skoro planowane usługi przewozu pasażerów noszą cechy charakterystyczne dla usług przewozu osób i ich bagażu taksówkami, Wnioskodawca zobowiązany będzie, na podstawie § 4 ust. 2 lit. b ww. rozporządzenia do prowadzenia ewidencji tych usług przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w związku ze świadczeniem usług opisanych we wniosku będzie możliwe zastosowanie zwolnienia z obowiązku stosowania kas rejestrujących zgodnie z treścią Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących uznać należy za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanej, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie usług przewozu pasażerów świadczonych przez zatrudnionych przez Wnioskodawcę pracowników, natomiast nie wywiera skutku prawnego dla podwykonawców Wnioskodawcy, którzy mogą wystąpić z odrębnymi wnioskami o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin