Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.783.2016.1.MM
z 18 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2016 r., który wpłynął do tut. Biura 19 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot zapłaconych na rzecz podwykonawcy w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego wydanego w zw. z wynikającą z art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy jako inwestora tytułem odsetek od należności głównej i kosztów postępowania sądowego oraz kwot związanych z zastępstwem procesowym (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot zapłaconych na rzecz podwykonawcy w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego wydanego w zw. z wynikającą z art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy jako inwestora tytułem odsetek od należności głównej i kosztów postępowania sądowego oraz kwot związanych z zastępstwem procesowym.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jako inwestor zrealizowała inwestycję w zakresie budowy budynku biurowo-usługowo-magazynowego o pow. ok. 750 m2 wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i zagospodarowaniem terenu (dalej: „inwestycja”).

Spółka zawarła w marcu 2013 r. Umowę o Generalne Wykonawstwo (dalej: „Umowa”), której przedmiotem była m.in. rozbiórka przez Generalnego Wykonawcę istniejących budynków, wykonanie projektu i budowa obiektu w stanie nadającym się do użytku. Zgodnie z treścią Umowy, Spółka wyraziła zgodę, aby Generalny Wykonawca powierzył prace objęte Umową podwykonawcom.

Generalny Wykonawca nie wywiązał się z terminów zakończenia inwestycji oraz zaprzestał regulowania płatności podwykonawcom i kontynuowania robót. Przy czym próba odstąpienia od Umowy przez Generalnego Wykonawcę, jak i złożony przez niego protokół końcowy nie zostały przez Spółkę uznane za skuteczne z uwagi na brak podstaw do jej dokonania oraz niezachowania procedur określonych w postanowieniach Umowy. W związku z tym Spółka odstąpiła od Umowy w maju 2014 r. po bezskutecznym upływie wyznaczonego Generalnemu Wykonawcy dodatkowego terminu na podjęcie prac budowlanych zgodnie z postanowieniami Umowy.

Inwestycja została oddana do użytkowania w 2014 r. i wykorzystywana jest wyłącznie na cele działalności gospodarczej Spółki.

Spółka uregulowała płatności wynikające z faktur wystawionych przez Generalnego Wykonawcę, do których dołączone zostały protokoły odbioru wykonanych prac i które zostały przez nią zaakceptowane, z wyjątkiem faktur wystawionych w marcu i kwietniu 2014 r. na łączną kwotę 677.912,40 zł.

Równocześnie podwykonawcy zwrócili się do Spółki z roszczeniem o wypłatę przysługujących im należności na podstawie art. 647¹ § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.; dalej: „K.c.”) z tytułu robót wykonanych na realizowanej inwestycji zgodnie z umową zawartą pomiędzy nimi a Generalnym Wykonawcą. Wraz z wezwaniem do zapłaty (oświadczeniem podwykonawców) podwykonawcy powołali się na faktury VAT wystawione na rzecz Generalnego Wykonawcy, z tytułu których płatność nie została uregulowana, treść umowy zawartej pomiędzy nimi a Generalnym Wykonawcą oraz protokoły odbioru prac wykonywanych na inwestycji. Prace wykazane przez podwykonawców znajdują odzwierciedlenie w pozycjach wykazanych w protokołach odbioru prac załączonych do faktur, które zostały wystawione przez Generalnego Wykonawcę i zaakceptowane przez Spółkę.

Dodatkowo do Spółki zwrócił się z żądaniem podwykonawca (dalej: „podwykonawca II”), którego prace wykonane w ramach realizowanej inwestycji nie znalazły bezpośrednio odzwierciedlenia w zaakceptowanych przez Spółkę fakturach wystawionych przez Generalnego Wykonawcę i załączonych do nich protokołach odbioru wykonanych prac. Podwykonawca II przedstawił dokumentację potwierdzającą wykonanie przez niego prac na inwestycji należącej do Spółki, tj.: faktury VAT wystawione na rzecz Generalnego Wykonawcy, z tytułu której płatność nie została uregulowana, treść umowy zawartej pomiędzy nim a Generalnym Wykonawcą oraz protokół odbioru prac wykonywanych na inwestycji.

W celu oceny zasadności tych roszczeń Spółka zwróciła się do inspektora budowlanego w celu oceny, czy oraz jaka część wykazanych prac została rzeczywiście wykonana.

Następnie, na podstawie zestawienia przygotowanego przez inspektora budowlanego, który ustalił zakres prac wykonanych przez podwykonawcę II, Spółka uiściła na rzecz podwykonawcy proporcjonalną kwotę należności.

Spółka zapłaciła, na zasadzie odpowiedzialności solidarnej z Generalnym Wykonawcą, wynagrodzenie należne podwykonawcom i podwykonawcy II w kwocie przekraczającej wartość zobowiązań Spółki wynikających z ww. dwóch faktur (wystawionych w marcu i kwietniu 2014 r. przez Generalnego Wykonawcę). Jednocześnie na mocy oświadczenia złożonego w maju 2014 r. Generalnemu Wykonawcy, Spółka potrąciła część swojej wierzytelności z tytułu zapłaty należności podwykonawców w stosunku do Generalnego Wykonawcy z wierzytelnością Generalnego Wykonawcy wobec Spółki z tytułu ww. faktur (tj. kwotę 677.912,40 zł).

Podwykonawca II wystąpił natomiast z pozwem do sądu o zapłatę pozostałej części żądanej kwoty (dalej: „kwota sporna” lub „należność główna”). W 2016 r. zapadł wyrok we wskazanym zakresie. Prawomocnym wyrokiem Sąd nakazał zapłacić Wnioskodawcy na rzecz podwykonawcy II następujące kwoty:

1. 186.556,59 zł tytułem kwoty spornej (należność główna),
2. 30.482,84 zł tytułem odsetek od należności głównej,
3. 12.948,00 zł tytułem kosztów procesu przed sądem I instancji,
4. 14.728,00 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Dodatkowo Wnioskodawca poniósł koszty związane z zastępstwem procesowym w kwocie:

5. 6.600,00 zł (bez VAT).

W zakresie podatkowanego traktowania kwoty głównej (A) Wnioskodawca uzyskał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 maja 2015 r. Znak: ILPB4/4510-1-55/15-2/ŁM. W stosunku do tej kwoty organ podatkowy wskazał, że wydatki poniesione na zapłatę należności głównej na rzecz podwykonawcy II stanowią koszt wytworzenia podwyższający wartość realizowanej inwestycji. Spółka zastosowała się do interpretacji we wskazanym zakresie.

W związku z rozliczeniem kwot B-E Spółka powzięła wątpliwość i postanowiła zwrócić się o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka może uznać wydatki w postaci kwot B-E, tj. poniesione tytułem odsetek od kwoty spornej, kosztów procesu, kosztów postępowania apelacyjnego oraz zastępstwa procesowego za koszty uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może uznać wydatki w postaci wskazanych kwot B-E, tj. poniesionych tytułem odsetek od kwoty spornej, kosztów procesu, kosztów postępowania apelacyjnego oraz zastępstwa procesowego za koszty uzyskania przychodu.

Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: „uCIT”) wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 uCIT.

Powyższe przepisy wprowadzają zasadę, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 uCIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Na podstawie powyższych przepisów, do kosztów uzyskania przychodów mogą zostać zakwalifikowane wydatki, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika, tj. pokryte z jego zasobów majątkowych,
• są definitywne (rzeczywiste),
• są związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• zostały poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• zostały właściwie udokumentowane,
• nie zostały ujęte w tzw. „negatywnym katalogu kosztów” zawartym w art. 16 ust. 1 uCIT.
  
  

Wnioskodawca na wstępie wskazuje, że ww. wydatki B-E, tj. koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz odsetki wynagrodzeń zasądzone w związku z solidarną odpowiedzialnością inwestora nie zostały wymienione w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 uCIT.

Decydującym kryterium przy kwalifikacji danego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 uCIT jest cel poniesienia wydatku oraz istnienie bezpośredniego lub pośredniego związku pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, do wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów należą m.in. wydatki, do których poniesienia Wnioskodawca jest obowiązany na podstawie przepisów prawa, w tym przepisów regulujących wykonywanie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę oraz stosunki Wnioskodawcy z innymi uczestnikami obrotu gospodarczego. Wydatki te warunkują bowiem możliwość prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a tym samym uzyskiwanie przez niego przychodów z działalności gospodarczej. Przepisem regulującym wykonywanie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę jest m.in. przepis art. 647¹ § 5 K.c. nakładający na Wnioskodawcę, jako inwestora, solidarną odpowiedzialność względem podwykonawców.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione w związku z wynikającą z obowiązujących Wnioskodawcę przepisów odpowiedzialnością solidarną wobec podwykonawcy II, niewątpliwie stanowią koszty poniesione dla ochrony interesów Wnioskodawcy i wynikają ze zdarzeń, które wystąpiły w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (poniesienie solidarnej odpowiedzialności przez Wnioskodawcę nastąpiło w związku z okolicznościami zaistniałymi w odniesieniu do realizowanej inwestycji, która jest wykorzystywana wyłącznie na cele prowadzonej działalności gospodarczej). Niewywiązanie się przez Wnioskodawcę z nałożonych na niego prawomocnym wyrokiem sądowym zobowiązań mogłoby nie tylko narazić Wnioskodawcę na dalsze koszty, ale wręcz zakłócić prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, np. w wyniku zajęcia majątku Wnioskodawcy.

Możliwość zaliczenia w koszty podatkowe należności głównej (A) została rozstrzygnięta wskazaną w stanie faktycznym interpretacją indywidualną. Zdaniem Wnioskodawcy, także w odniesieniu do pozostałych wydatków (B-E), tj. poniesionych tytułem odsetek od kwoty spornej, kosztów procesu, kosztów postępowania apelacyjnego oraz zastępstwa procesowego niewątpliwie należy uznać je za koszty podatkowe. Wydatki te zostały poniesione w celu ochrony interesów Wnioskodawcy i jako takie są związane z jego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca został zobligowany do zapłaty kosztów postępowania sądowego oraz odsetek na mocy wyroku sądowego. Koszty procesu oraz koszty zastępstwa były celowe, a Spółka wdając się w spór sądowy broniła swoich praw.

W tym zakresie należy zwrócić uwagę na wyroki sądów administracyjnych, m.in. na stanowisko WSA w Warszawie wyrażone w wyroku z 6 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 854/14 oraz w wyroku z 9 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1693/14.

Uiszczenie zapłaty w zakresie kwot B-E stanowiło zatem działanie zmierzające do zachowania źródła przychodu, spełniając przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 uCIT.

Stanowisko Wnioskodawcy jest spójne ze stanowiskiem wyrażonym m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej Znak: ILPB3/423-828/08/10-S/DS z 21 kwietnia 2010 r., w której organ podatkowy wskazał: „w sytuacji gdy działania dłużnika zmierzają do obrony majątku i zabezpieczenia źródeł przychodu, to koszty związane z konkretnym postępowaniem przed sądem powszechnym czy też organem administracji publicznej ponoszone przez dłużnika, bądź zwracane na rzecz strony przeciwnej w wyniku przegranego sporu sądowego lub administracyjnego, stanowią koszty uzyskania przychodu, przy założeniu, że np.:

• nie występuje ewidentna wina umyślna;
• nie dochodzi do obejścia przepisów prawa;
• nie wynika z działań podatnika niezgodnych z zasadami współżycia społecznego, - przez dłużnika w spornej sprawie;
• świadczenie zostało zasądzone jedynie na podstawie zasad współżycia społecznego;
• dłużnik nie podejmował działań zmierzających do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania;
• wysokość roszczenia wynikła z zaniedbań wierzyciela w dochodzeniu świadczenia”.
  
  

W przedmiotowej sprawie nie wystąpiła żadna ze wskazanych w ww. interpretacji przesłanek powodujących konieczność wyłączenia kosztów związanych z procesem wytoczonym przez podwykonawcę II. Postępowanie sądowe w sprawie Wnioskodawcy nie zostało wszczęte w związku z winą leżącą po jego stronie - odpowiedzialność solidarna inwestora wynikała wyłącznie z przepisów prawa i wystąpiła w następstwie wyrażenia zgody na zawarcie umowy podwykonawczej na realizację inwestycji bezpośrednio związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz nieuregulowania zobowiązania przez Generalnego Wykonawcę.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydawanych w analogicznych stanach faktycznych, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 lipca 2015 r. Znak: ILPB3/4510-1-177/15-2/KS, w której organ podatkowy stwierdził: „Mając na względzie powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę dotyczące zapłaty wynagrodzenia na rzecz podwykonawców w wykonaniu prawomocnych wyroków sądowych wydanych w związku z wynikającą z art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy, jako inwestora i zawartej ugody oraz odsetek i kosztów procesu, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.