Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.887.2016.1.MM
z 18 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2016 r., który wpłynął do tut. Biura 19 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot zapłaconych na rzecz podwykonawcy w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego wydanego w zw. z wynikającą z art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy jako inwestora tytułem odsetek od należności głównej i kosztów postępowania sądowego oraz kwot związanych z zastępstwem procesowym (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot zapłaconych na rzecz podwykonawcy w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego wydanego w zw. z wynikającą z art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy jako inwestora tytułem odsetek od należności głównej i kosztów postępowania sądowego oraz kwot związanych z zastępstwem procesowym.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jako inwestor zrealizowała inwestycję w zakresie budowy budynku biurowo-usługowo-magazynowego o pow. ok. 750 m² wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i zagospodarowaniem terenu (dalej: „inwestycja”).

Spółka zawarła w marcu 2013 r. Umowę o Generalne Wykonawstwo (dalej: „Umowa”), której przedmiotem była m.in. rozbiórka przez Generalnego Wykonawcę istniejących budynków, wykonanie projektu i budowa obiektu w stanie nadającym się do użytku. Zgodnie z treścią Umowy, Spółka wyraziła zgodę, aby Generalny Wykonawca powierzył prace objęte Umową podwykonawcom.

Generalny Wykonawca nie wywiązał się z terminów zakończenia inwestycji oraz zaprzestał regulowania płatności podwykonawcom i kontynuowania robót. Przy czym próba odstąpienia od Umowy przez Generalnego Wykonawcę, jak i złożony przez niego protokół końcowy nie zostały przez Spółkę uznane za skuteczne z uwagi na brak podstaw do jej dokonania oraz niezachowania procedur określonych w postanowieniach Umowy. W związku z tym Spółka odstąpiła od Umowy w maju 2014 r. po bezskutecznym upływie wyznaczonego Generalnemu Wykonawcy dodatkowego terminu na podjęcie prac budowlanych zgodnie z postanowieniami Umowy.

Inwestycja została oddana do użytkowania w 2014 r. i wykorzystywana jest wyłącznie na cele działalności gospodarczej Spółki.

Spółka uregulowała płatności wynikające z faktur wystawionych przez Generalnego Wykonawcę, do których dołączone zostały protokoły odbioru wykonanych prac i które zostały przez nią zaakceptowane, z wyjątkiem faktur wystawionych w marcu i kwietniu 2014 r. na łączną kwotę 677.912,40 zł.

Równocześnie podwykonawcy zwrócili się do Spółki z roszczeniem o wypłatę przysługujących im należności na podstawie art. 647¹ § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.; dalej: „K.c.”) z tytułu robót wykonanych na realizowanej inwestycji zgodnie z umową zawartą pomiędzy nimi a Generalnym Wykonawcą. Wraz z wezwaniem do zapłaty (oświadczeniem podwykonawców) podwykonawcy powołali się na faktury VAT wystawione na rzecz Generalnego Wykonawcy, z tytułu których płatność nie została uregulowana, treść umowy zawartej pomiędzy nimi a Generalnym Wykonawcą oraz protokoły odbioru prac wykonywanych na inwestycji. Prace wykazane przez podwykonawców znajdują odzwierciedlenie w pozycjach wykazanych w protokołach odbioru prac załączonych do faktur, które zostały wystawione przez Generalnego Wykonawcę i zaakceptowane przez Spółkę.

Dodatkowo do Spółki zwrócił się z żądaniem podwykonawca (dalej: „podwykonawca II”), którego prace wykonane w ramach realizowanej inwestycji nie znalazły bezpośrednio odzwierciedlenia w zaakceptowanych przez Spółkę fakturach wystawionych przez Generalnego Wykonawcę i załączonych do nich protokołach odbioru wykonanych prac. Podwykonawca II przedstawił dokumentację potwierdzającą wykonanie przez niego prac na inwestycji należącej do Spółki, tj.: faktury VAT wystawione na rzecz Generalnego Wykonawcy, z tytułu której płatność nie została uregulowana, treść umowy zawartej pomiędzy nim a Generalnym Wykonawcą oraz protokół odbioru prac wykonywanych na inwestycji.

W celu oceny zasadności tych roszczeń Spółka zwróciła się do inspektora budowlanego w celu oceny, czy oraz jaka część wykazanych prac została rzeczywiście wykonana.

Następnie, na podstawie zestawienia przygotowanego przez inspektora budowlanego, który ustalił zakres prac wykonanych przez podwykonawcę II, Spółka uiściła na rzecz podwykonawcy proporcjonalną kwotę należności.

Spółka zapłaciła, na zasadzie odpowiedzialności solidarnej z Generalnym Wykonawcą, wynagrodzenie należne podwykonawcom i podwykonawcy II w kwocie przekraczającej wartość zobowiązań Spółki wynikających z ww. dwóch faktur (wystawionych w marcu i kwietniu 2014 r. przez Generalnego Wykonawcę). Jednocześnie na mocy oświadczenia złożonego w maju 2014 r. Generalnemu Wykonawcy, Spółka potrąciła część swojej wierzytelności z tytułu zapłaty należności podwykonawców w stosunku do Generalnego Wykonawcy z wierzytelnością Generalnego Wykonawcy wobec Spółki z tytułu ww. faktur (tj. kwotę 677.912,40 zł).

Podwykonawca II wystąpił natomiast z pozwem do sądu o zapłatę pozostałej części żądanej kwoty (dalej: „kwota sporna” lub „należność główna”). W 2016 r. zapadł wyrok we wskazanym zakresie. Prawomocnym wyrokiem Sąd nakazał zapłacić Wnioskodawcy na rzecz podwykonawcy II następujące kwoty:

1. 186.556,59 zł tytułem kwoty spornej (należność główna),
2. 30.482,84 zł tytułem odsetek od należności głównej,
3. 12.948,00 zł tytułem kosztów procesu przed sądem I instancji,
4. 14.728,00 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Dodatkowo Wnioskodawca poniósł koszty związane z zastępstwem procesowym w kwocie:

5. 6.600,00 zł (bez VAT).
   
   

W zakresie podatkowanego traktowania kwoty głównej (A) Wnioskodawca uzyskał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 maja 2015 r. Znak: ILPB4/4510-1-55/15-2/ŁM. W stosunku do tej kwoty organ podatkowy wskazał, że wydatki poniesione na zapłatę należności głównej na rzecz podwykonawcy II stanowią koszt wytworzenia podwyższający wartość realizowanej inwestycji. Spółka zastosowała się do interpretacji we wskazanym zakresie.

W związku z rozliczeniem kwot B-E Spółka powzięła wątpliwość i postanowiła zwrócić się o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest ujęcie wydatków opisanych w pkt C-E jako kosztów pośrednich w dacie ich poniesienia (ujęcia w księgach) zgodnie z art. 15 ust. 4d uCIT, a wydatku B (odsetki od kwoty spornej) w momencie faktycznej zapłaty, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 uCIT? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym jest ujęcie wydatków opisanych w pkt C-E jako kosztów pośrednich w dacie ich poniesienia (ujęcia w księgach) zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: „uCIT”), a wydatku B (odsetki od kwoty spornej) w momencie faktycznej zapłaty zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 uCIT.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki C-E poniesione przez Spółkę należy kwalifikować do kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach i jako takie powinny być potrącone w dacie poniesienia (rozumianej zgodnie z art. 15 ust. 4e uCIT). Z uwagi na to, że zapłata podwykonawcy II nastąpiła na podstawie wyroku sądowego, zasądzone kwoty C-E powinny zostać rozliczone na dzień, na który zostały ujęte w księgach Wnioskodawcy, w oparciu o otrzymany wyrok.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 uCIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne, co do zasady, w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Stosownie do art. 15 ust. 4d uCIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty C-E zasądzone na rzecz podwykonawcy II nie są bezpośrednio związane z przychodem Wnioskodawcy. Nie można bowiem wskazać konkretnego przychodu, do którego odnoszą się te wydatki. W ocenie Wnioskodawcy, nie będą one zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4 uCIT, potrącalnych w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Dodatkowo w zakresie zasądzonych odsetek (wydatek B) należy wskazać, że wydatek ten, powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem treści art. 16 ust. 1 pkt 11 uCIT. W myśl bowiem art. 16 ust. 1 pkt 11 uCIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). W świetle powyższego przepisu, naliczone a niezapłacone odsetki nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, a contrario - zapłacone odsetki są uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Podsumowując, zdaniem Spółki, odsetki (B) zapłacone podwykonawcy II powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznej zapłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazane wydatki B-E nie będą natomiast powiększały wartości początkowej inwestycji, na podstawie art. 16g ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 6 uCIT. Za koszt wytworzenia uważa się, zgodnie z art. 16g ust. 4 uCIT określoną w cenie nabycia wartość zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, a także kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty, które można przypisać do wytworzonych środków trwałych. Kosztu wytworzenia nie stanowią koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży, pozostałe koszty operacyjne oraz koszty operacji finansowych, w szczególności odsetki od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z powyżej przytoczonych regulacji wynika, że koszt wytworzenia należy określić w wysokości kwoty odpowiadającej cenie nabycia materiałów czy też usług obcych, a wydatki B-E są natomiast poniesione na skutek procesu, dotyczącego odpowiedzialności solidarnej wnioskodawcy za zobowiązania Generalnego Wykonawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.