2016.10.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-276/16-1/AT
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lipca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 2 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków w tytułu odszkodowania wypłacanego na rzecz kontrahenta w wysokości wynikającej z zawartej ugody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków w tytułu odszkodowania wypłacanego na rzecz kontrahenta w wysokości wynikającej z zawartej ugody.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną będącą polskim rezydentem podatkowym prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług transportowych. W dniu 10 listopada 2009 r. Wnioskodawca zawarł z Gminą Miejską „X” umowę na świadczenie usług przewozowych w komunikacji miejskiej w mieście „X” w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. Na podstawie powyższej umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wykonywania usług przewozowych przy zastosowaniu autobusów wyposażonych w nowoczesne, ekologiczne silniki napędzane na gaz.

W celu realizacji usług przewozowych, w dniu 6 listopada 2009 r. Wnioskodawca zawarł dwie umowy z kontrahentem - spółką akcyjną „Y” (dalej: „Kontrahent”). Na mocy pierwszej z wymienionych umów, Kontrahent zobowiązał się do dostarczania Wnioskodawcy paliwa gazowego, świadczenia usług dystrybucji oraz budowy przyłącza (stacji tankowania paliwa) umożliwiającej dostarczanie gazu; Wnioskodawca zobowiązał się z kolei do odbioru paliwa gazowego i zapłaty ceny (dalej: „Umowa”). Zgodnie z postanowieniami Umowy, Strony określiły termin rozpoczęcia sprzedaży paliwa gazowego na 15 marca 2010 r. - 28 marca 2010 r. Strony postanowiły również, że do czasu wybudowania instalacji stacjonarnej i przyłącza Kontrahent zapewni Wnioskodawcy dostęp do paliwa gazowego ze stacji mobilnej.

Na mocy drugiej umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wydzierżawienia gruntu na rzecz Kontrahenta, z kolei Kontrahent zobowiązał się do prowadzenia na dzierżawionym gruncie działalności związanej z magazynowaniem oraz przesyłem gazu dla potrzeb Wnioskodawcy, w szczególności poprzez posadowienie instalacji magazynowej gazu LNG wraz z niezbędną infrastrukturą służącą jego dystrybucji (dalej: „Umowa Poddzierżawy”). W dniu 13 listopada 2009 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką „Z” umowę dostawy autobusów zasilanych gazem LNG, które miały być zasilane gazem zakupionym od Kontrahenta.

Pismem z dnia 3 marca 2010 r. Kontrahent zwrócił się do Wnioskodawcy z prośbą o odroczenie terminu rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego uzasadniając to przedłużającą się procedurą uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę dla zamierzenia inwestycyjnego pod nazwą „Budowa stacji tankowania pojazdów skroplonym metanem (LNG)”.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca poinformował Kontrahenta o trudnej sytuacji finansowej spółki „Z” oraz o złożeniu do sądu wniosku o rozpoczęcie postępowania upadłościowego wobec tej spółki. W związku z powyższym, wobec wystąpienia przesłanek wskazujących na zagrożenie dostawy autobusów zasilanych paliwem gazowym, Wnioskodawca wskazał, że zadanie inwestycyjne polegające na budowie stacji tankowania LNG może okazać się bezprzedmiotowe.

W wyniku opóźnień w dostawie autobusów na rzecz Wnioskodawcy przez spółkę „Z” zawieszona została realizacja kontraktu na świadczenie usług przewozowych w komunikacji miejskiej w mieście „X”.

W związku ze wskazanymi wyżej trudnościami oraz w odpowiedzi na pisemne wezwanie do odbioru paliwa gazowego z dnia 15 czerwca 2010 r., Wnioskodawca w piśmie z dnia 23 czerwca 2010 r. poinformował Kontrahenta o braku możliwości odbioru paliwa gazowego na podstawie postanowień Umowy. Równocześnie, Wnioskodawca poinformował o podjęciu działań w celu pozyskania alternatywnych odbiorców paliwa gazowego, proponując przesunięcie terminu rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego na dzień 1 września 2010 r., na co Kontrahent wyraził zgodę w piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.

W momencie wystosowania wezwania z dnia 15 czerwca 2010 r. budowa stacji tankowania nie została ukończona, z kolei Kontrahent nie dysponował wymaganymi odbiornikami pozwalającymi na dostawę paliwa na rzecz Wnioskodawcy.

W celu realizacji zobowiązań wynikających z Umowy, Wnioskodawca podjął negocjacje z potencjalnymi odbiorcami paliwa gazowego, które mógł dostarczyć Kontrahent. W związku z uzgodnieniem warunków z dwoma podmiotami zainteresowanymi odbiorem paliwa, Wnioskodawca wezwał Kontrahenta do rozpoczęcia dostarczania paliwa gazowego zgodnie z postanowieniami Umowy w terminie 7 dni. Pomimo wezwania, Kontrahent nie przystąpił do realizacji Umowy. W związku z powyższym, biorąc pod uwagę spór powstały pomiędzy Stronami oraz niewielką szansę na realizację Umowy, pismem z dnia 26 października 2010 r. Wnioskodawca odstąpił od Umowy.

W wyniku odstąpienia od Umowy, Kontrahent zgłosił wobec Wnioskodawcy roszczenie o zapłatę kary umownej w kwocie 1.966.768 zł wraz z odsetkami oraz roszczenie o zapłatę 1.364.660 zł tytułem naprawienia szkody wynikającej z niewykonania Umowy, powstałej w wyniku poniesienia przez Kontrahenta nakładów związanych z prowadzoną budową stacji tankowania paliwa. Z kolei Wnioskodawca zgłosił wobec Kontrahenta roszczenie o zapłatę 2.176.158,82 zł tytułem naprawnienia szkody wynikającej z niewykonania Umowy.

W dniu 2 października 2012 r. Kontrahent uzyskał klauzulę wykonalności do kwoty 350.000 zł w odniesieniu do złożonego przez Wnioskodawcę w trybie art. 777 § 1 pkt 5 k.p.c. w dniu 14 grudnia 2009 r. oświadczenia notarialnego o poddaniu się egzekucji, które to oświadczenie stanowiło zabezpieczenie złożone przez Wnioskodawcę w związku z zawarciem Umowy. W dniu 22 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wniósł pozew o pozbawienie wykonalności wskazanego wyżej tytułu wykonawczego.

Przed zakończeniem trwającego postępowania sądowego Strony Umowy zawarły w dniu 8 kwietnia 2015 r. ugodę (dalej: „Ugoda”), której celem było uzgodnienie interesów Kontrahenta (który poniósł nakłady związane z budową stacji tankowania) oraz Wnioskodawcy (który bez własnej winy nie miał możliwości wykorzystania paliwa gazowego mającego być przedmiotem dostaw). Zgodnie z treścią Ugody Kontrahent zrzekł się powstałych lub mogących zaistnieć w przyszłości roszczeń wynikających z Umowy oraz Umowy Poddzierżawy, pod warunkiem, że w określonym terminie Wnioskodawca uiści na rzecz Kontrahenta kwotę 350.000 zł tytułem naprawienia szkody wynikającej z niewykonania Umowy, która to szkoda powstała w związku z przystąpieniem przez Kontrahenta do budowy stacji tankowania na gruncie poddzierżawionym od Wnioskodawcy. Równocześnie, Wnioskodawca zobowiązał się cofnąć wniesiony pozew przeciwegzekucyjny oraz zrzec się wszelkich roszczeń względem Kontrahenta mogących wyniknąć z Umowy oraz Umowy Poddzierżawy. Strony postanowiły, że urządzenia, które zostały nabyte przez Kontrahenta na poczet realizacji Umowy stanowią jego własność, z kolei Kontrahent nie rości sobie żadnych praw do prac budowlanych wykonanych na terenie objętym Umową Poddzierżawy. Ponadto, Strony Ugody oświadczyły, że nie wykluczają nawiązania współpracy handlowej w zakresie dostaw gazu z wykorzystaniem urządzeń, które zostały nabyte przez Kontrahenta na poczet realizacji Umowy.

W wyniku zawarcia Ugody, Wnioskodawca dokonał zapłaty uzgodnionej kwoty na rachunek bankowy Kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wypłatę na rzecz Kontrahenta odszkodowania w wysokości wynikającej z treści Ugody do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone przez niego odszkodowanie spełnia przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), jednocześnie nie mieszcząc się w katalogu z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, dlatego też powinno zostać uznane za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że na koszt uzyskania przychodów składają się dwa elementy, które łącznie tworzą swoistą klauzulę generalną kosztu uzyskania przychodów (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29 lutego 2012 r., Znak: IPTPB3/423-307/11-2/GG.

Pierwszy z nich można określić mianem przesłanki pozytywnej, która zostaje spełniona w przypadku gdy określony wydatek:

został faktycznie poniesiony przez podatnika,
jest definitywny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania - w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
został właściwie udokumentowany.

Drugi element kosztu uzyskania przychodów zostaje spełniony, jeśli dany wydatek nie został ujęty w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Analizując przesłanki pozytywne należy wskazać, że Wnioskodawca dokonał zapłaty 350.000 zł na rachunek bankowy Kontrahenta w terminie przewidzianym w Ugodzie, który to wydatek został właściwie udokumentowany. Zapłata przewidziana w Ugodzie ma charakter definitywny w tym znaczeniu, że Kontrahent będzie władny dysponować tymi środkami jak właściciel i środki te trwale powiększają aktywa Kontrahenta. Zapłata ta została również dokonana w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Ugoda pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem wynikała z roszczeń powstałych na mocy Umowy. Umowa ta zgodnie z profilem działalności Wnioskodawcy miała na celu wygenerowanie przyszłego zysku z transportu pasażerów, do którego miały służyć pojazdy napędzane gazem zakupionym od Kontrahenta.

W celu uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu konieczne jest ustalenie, że pomiędzy kosztem podatkowym a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten występuje gdy wydatek zostaje poniesiony w celu powstania lub zwiększenia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła ich uzyskiwania. Przyjmuje się, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Zatem jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy podatnik może oczekiwać, że dany wydatek przełoży się na osiągnięcie przychodu, jego zachowanie lub zabezpieczenie, to ma on prawo uwzględnić ten wydatek w rozliczeniu podatkowym. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie wskazuje się, że gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. W tym kontekście istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika (…) (wyrok NSA z 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10).

W związku z powyższym istotne jest, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt uzyskania przychodów uwzględnić ciąg zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika - tj. począwszy od momentu zawarcia Umowy, poprzez zmianę okoliczności i uwarunkowań gospodarczych (w porównaniu z istniejącymi w momencie zawierania Umowy), a w konsekwencji bezpośrednie motywy determinujące decyzję o odstąpieniu od Umowy oraz wypłacie odszkodowania - jak również podejmowanie działań, które w nowych warunkach gospodarczych są bardziej korzystne dla podatnika.

W powyższym kontekście, odstąpienie od Umowy oraz zapłata odszkodowania w wysokości wynikającej z Ugody stanowiła racjonalnie poniesiony wydatek, związany z zabezpieczeniem oraz zachowaniem źródła przychodów Wnioskodawcy, który to wydatek w okolicznościach stanu faktycznego stanowił najkorzystniejsze rozwiązanie z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji, w wyniku odstąpienia od Umowy oraz zawarcia Ugody (oraz wypłaty odszkodowania):

Umowa zawarta pomiędzy Stronami skutecznie wygasła, co w sytuacji konfliktu pomiędzy Stronami stworzyło możliwość zawarcia kolejnych porozumień z innymi podwykonawcami;
Wnioskodawca został zwolniony z wszelkich dalszych zobowiązań wynikających z Umowy oraz Umowy Poddzierżawy, w szczególności z zobowiązań do zwrotu nakładów poniesionych przez Kontrahenta w związku z rozpoczęciem realizacji Umowy (w przypadku ewentualnych dalszych postępowań sądowych);
Wnioskodawca otrzymał na powrót prawo dysponowania nieruchomością stanowiącą przedmiot Umowy Poddzierżawy jak również prawo do nakładów (prac budowlanych) poniesionych przez Kontrahenta na poddzierżawionym gruncie;
Wnioskodawca nie poniósł dodatkowych kosztów postępowań sądowych (w szczególności postępowania z powództwa o pozbawienie wykonalności tytułu egzekucyjnego, w którym Wnioskodawca występował jako powód);
Biorąc pod uwagę wysokość roszczeń zgłoszonych przez Wnioskodawcę oraz Kontrahenta oraz przyjmując hipotetyczne założenie zasądzenia ich w pełnej wysokości w toku postępowań sądowych, Wnioskodawca uzyskałby mniej korzystne rozstrzygnięcie niż w wyniku zawarcia Ugody (różnica w wysokości zgłoszonych roszczeń wynosiła ponad 1 mln zł). Zawierając Ugodę Spółka działała zatem w celu ograniczenia ryzyka związanego z wynikiem postępowań sądowych dotyczących wzajemnych roszczeń Wnioskodawcy oraz Kontrahenta.

Należy zauważyć, że zawarcie Ugody miało na celu uzgodnienie interesów Kontrahenta (który poniósł nakłady związane z pracami budowlanymi prowadzonymi na nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy) oraz Wnioskodawcy (który bez własnej winy nie miał możliwości wykorzystania paliwa gazowego mającego być przedmiotem Dostaw) oraz definitywne zakończenie trwającego sporu.

Należy również podkreślić, że odstąpienie od Umowy oraz zapłata odszkodowania w wysokości określonej w Ugodzie nie były efektem niestaranności po stronie Wnioskodawcy, lecz były związane z wystąpieniem okoliczności, na które Wnioskodawca nie miał wpływu, leżących po stronie Kontrahenta oraz dostawcy autobusów zamówionych przez Wnioskodawcę (wina Spółki nie została stwierdzona na żadnym etapie postępowania sądowego w zakresie roszczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem).

Należy bowiem zauważyć, iż:

Kontrahent nie rozpoczął dostaw paliwa gazowego w uzgodnionym w Umowie terminie, co było wynikiem przedłużającej się procedury uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (zgodnie z pismem z dnia 3 marca 2010 r.);
Brak możliwości przystąpienia do odbioru paliwa gazowego na wezwanie Kontrahenta wystosowanego w dniu 15 czerwca 2010 r. zostało spowodowane niedostarczeniem przez sp. „Z” w umówionym terminie autobusów zamówionych przez Wnioskodawcę, co uniemożliwiało wykorzystanie paliwa dostarczonego przez Wnioskodawcę; Kontrahent został poinformowany o powyższej okoliczności, w związku z czym Strony uzgodniły nowy termin rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego na dzień 1 września 2010 r.:

Na marginesie należy zauważyć, że spółka „Z” była spółką, która w momencie zawierania poszczególnych umów prowadziła działalność od prawie dziesięciu lat, posiadała renomę i doświadczenie w branży. Wnioskodawca nie mógł przewidywać, że dostawca ten nie będzie w stanie wywiązać się ze złożonego zamówienia oraz że wszczęte zostanie wobec niego postępowanie upadłościowe.

Pomimo zgłoszenia gotowości do dostarczenia paliwa w dniu 15 czerwca 2010 r. Kontrahent nie ukończył budowy stacji oraz nie dysponował wymaganymi odbiornikami pozwalającymi na dostawę paliwa na rzecz Wnioskodawcy;
Wnioskodawca podejmował czynności zmierzające do realizacji Umowy, prowadząc negocjacje z firmami, które posiadały zdolność do odbioru paliwa gazowego od Kontrahenta;
W momencie, w którym Wnioskodawca uzyskał możliwość zapewnienia odbioru paliwa dostarczanego przez Kontrahenta, przedmiotowe dostawy nie doszły do skutku z przyczyn leżących po stronie Kontrahenta.

W powyższym kontekście, w związku z brakiem możliwości realizacji Umowy oraz kierując się dążeniem do uregulowania sytuacji prawnej, Spółka podjęła decyzję o odstąpieniu od Umowy.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie powinna zatem budzić wątpliwości racjonalność i celowość poniesienia wydatku w postaci odszkodowania wypłaconego na rzecz Kontrahenta. Wnioskodawca znając realia i przewidywany czas trwania postępowań sądowych, będąc świadomym nakładów i niepewności, z którymi mogą się one wiązać, a przede wszystkim posiadając informacje, że Kontrahent nie będzie w stanie wywiązać się ze swojej części Umowy, podjął racjonalną decyzję o odstąpieniu od Umowy, co w konsekwencji doprowadziło do powstania sporu oraz wzajemnego rozliczenia roszczeń w drodze Ugody. Realizując postanowienia Ugody, Wnioskodawca działając w należytej staranności poniósł następnie wydatek w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów poprzez definitywne zakończenie sporu oraz uregulowanie sytuacji prawnej pomiędzy Stronami, uzyskanie możliwości wykorzystania nieruchomości będącej przedmiotem Umowy Poddzierżawy, ograniczenie dalszych wydatków związanych z prowadzeniem sporu, zachowanie dobrych relacji handlowych z Kontrahentem czy uzyskanie możliwości nawiązania kontaktów handlowych z innymi dostawcami. W konsekwencji wypłacone odszkodowanie spełnia przesłanki wymienione w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji powinno zostać zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 marca 2016 r. sygn. akt II FSK 228/14, w którym Sąd stwierdził, że warto zwrócić uwagę, że działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. (...). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka wykazała, że zawarcie w umowach z kontrahentami zapisów dotyczących kar umownych jest warunkiem współpracy handlowej z producentami oraz dystrybutorami produktów farmaceutycznych, zaś odmowa wyrażenia zgody na zawarcie przedmiotowego porozumienia skutkowałaby brakiem możliwości sprzedaży znacznej części produktów Spółki, a tym samym brakiem możliwości uzyskiwania znacznej części dochodów. Reasumując powyższe rozważania należy przyjąć, że w określonym stanie faktycznym kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. l u.p.d.o.p.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 kwietnia 2009 r. Znak: ILPB3/423-136/09-2/ŁM, w której Organ stwierdził, że istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. W analizowanej sprawie, Spółka przedstawiała informacji, które wskazują, iż dla zachowania (zabezpieczenia) obecnych i przyszłych przychodów racjonalnym było odstąpienie od umowy oraz zapłata odszkodowania. Zatem argumentacja Spółki w zakresie kwalifikacji ww. wydatku odpowiada przytoczonej definicji. Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, iż wydatek w kwocie 160.000,00 zł poniesiony przez Spółkę w związku z odstąpieniem od umowy z najemcą o wybudowanie lokali mieszkalnych i ich odprzedaż stanowi - w myśl ort. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszt uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia. Wnioskodawca powołał również interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 stycznia 2015 r. Znak: IPPB3/423-1072/14-2/PK1.

W orzecznictwie organów podatkowych wskazuje się również, że odszkodowania poniesione w związku z wystąpieniem okoliczności, na które podatnik nie miał wpływu, podlegają zakwalifikowaniu jako koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca powołał także interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 czerwca 2010 r. Znak: IPPB3/423-128/10-6/JB, w której Organ stwierdził, że kolejnym krokiem jest ocena celowości zapłaconego przez Spółkę odszkodowania, w oparciu o całokształt okoliczności dotyczących poniesienia tego konkretnego wydatku. Jak bowiem wyjaśniono powyżej, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 15 ust. l ustawy. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów z przychodami podatnika lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej odszkodowania płaconego przez Spółkę istotne jest określenie, czy wydatek ten należy do standardowych kosztów podmiotów świadczących usługi budowlane, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego związanego z prowadzeniem tego rodzaju działalności, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, niezgodnego z umową lub obowiązującymi przepisami, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Spółki, niemający związku ze sferą jego przychodów.

Wnioskodawca powołał również interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 czerwca 2016 r. Znak: IPPB3/4510-181/16-4/DP.

Końcowo należy zauważyć, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Ustawodawca przyjął zatem zamknięty katalog tytułów odszkodowań niemogących stanowić kosztu uzyskania przychodów. W konsekwencji, jeżeli odszkodowanie nie mieści się w tym katalogu i spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, to powinno ono zostać uznane jako koszt uzyskania przychodu (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1770/10). W przedstawionym stanie faktycznym odszkodowanie dotyczyło szkody Kontrahenta powstałej w wyniku poniesienia określonych nakładów w związku z budową stacji tankowania paliwa gazowego. Roszczenie to nie stanowi odszkodowania związanego z wadami towarów lub usług oraz ze zwłoką w usunięciu tych wad, w związku z czym w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego nie znajdzie zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy poniesiony przez niego wydatek w postaci odszkodowania wypłaconego na rzecz Kontrahenta spełnia przesłanki art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, nie mieszcząc się równocześnie w katalogu z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, dlatego też powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „UPDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 UPDOP wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 UPDOP.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu ich zapobieżenia.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 UPDOP), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 UPDOP, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 15 kryteria normatywne. I tak, w art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z Gminą Miejską umowę na świadczenie usług przewozowych w komunikacji miejskiej, na podstawie ww. umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wykonywania usług przewozowych przy zastosowaniu autobusów wyposażonych w nowoczesne, ekologiczne silniki napędzane na gaz. W celu realizacji usług przewozowych, Wnioskodawca zawarł dwie umowy z kontrahentem. Na mocy pierwszej z wymienionych umów, kontrahent zobowiązał się do dostarczania Wnioskodawcy paliwa gazowego, świadczenia usług dystrybucji oraz budowy przyłącza (stacji tankowania paliwa) umożliwiającej dostarczanie gazu. Wnioskodawca zobowiązał się z kolei do odbioru paliwa gazowego i zapłaty ceny. Strony postanowiły, że do czasu wybudowania instalacji stacjonarnej i przyłącza kontrahent zapewni Wnioskodawcy dostęp do paliwa gazowego ze stacji mobilnej. Na mocy drugiej umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wydzierżawienia gruntu na rzecz kontrahenta, z kolei kontrahent zobowiązał się do prowadzenia na dzierżawionym gruncie działalności związanej z magazynowaniem oraz przesyłem gazu dla potrzeb Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca zawarł ze spółką „Z” umowę dostawy autobusów zasilanych gazem LNG, które miały być zasilane gazem zakupionym od kontrahenta. Kontrahent zwrócił się do Wnioskodawcy z prośbą o odroczenie terminu rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego uzasadniając to przedłużającą się procedurą uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę dla zamierzenia inwestycyjnego. Następnie Wnioskodawca poinformował kontrahenta o trudnej sytuacji finansowej spółki „Z” oraz o złożeniu do sądu wniosku o rozpoczęcie postępowania upadłościowego wobec tej spółki. W związku z powyższym, wobec wystąpienia przesłanek wskazujących na zagrożenie dostawy autobusów zasilanych paliwem gazowym, Wnioskodawca wskazał, że zadanie inwestycyjne polegające na budowie stacji tankowania LNG może okazać się bezprzedmiotowe. W wyniku opóźnień w dostawie autobusów na rzecz Wnioskodawcy przez spółkę „Z” zawieszona została realizacja kontraktu na świadczenie usług przewozowych w komunikacji miejskiej.

W związku ze wskazanymi wyżej trudnościami oraz w odpowiedzi na pisemne wezwanie do odbioru paliwa gazowego Wnioskodawca poinformował kontrahenta o braku możliwości odbioru paliwa gazowego na podstawie postanowień umowy. Równocześnie, Wnioskodawca poinformował o podjęciu działań w celu pozyskania alternatywnych odbiorców paliwa gazowego, proponując przesunięcie terminu rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego na co kontrahent wyraził zgodę.

Budowa stacji tankowania nie została ukończona, z kolei kontrahent nie dysponował wymaganymi odbiornikami pozwalającymi na dostawę paliwa na rzecz Wnioskodawcy. W celu realizacji zobowiązań wynikających z umowy, Wnioskodawca podjął negocjacje z potencjalnymi odbiorcami paliwa gazowego, które mógł dostarczyć kontrahent jednak nie przystąpił on do realizacji umowy.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę spór powstały pomiędzy Stronami oraz niewielką szansę na realizację umowy Wnioskodawca odstąpił od umowy. W wyniku odstąpienia od umowy, pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem wystąpił spór, jednak Strony umowy zawały ugodę, której celem było uzgodnienie interesów kontrahenta, który poniósł nakłady związane z budową stacji tankowania oraz Wnioskodawcy, który bez własnej winy nie miał możliwości wykorzystania paliwa gazowego mającego być przedmiotem dostaw. Zgodnie z treścią ugody kontrahent zrzekł się powstałych lub mogących zaistnieć w przyszłości roszczeń wynikających z umowy oraz umowy poddzierżawy, pod warunkiem, że w określonym terminie Wnioskodawca uiści na rzecz kontrahenta kwotę 350.000 zł tytułem naprawienia szkody wynikającej z niewykonania umowy, która to szkoda powstała w związku z przystąpieniem przez kontrahenta do budowy stacji tankowania na gruncie poddzierżawionym od Wnioskodawcy. Równocześnie, Wnioskodawca zobowiązał się cofnąć wniesiony pozew przeciwegzekucyjny oraz zrzec się wszelkich roszczeń względem kontrahenta mogących wyniknąć z umowy oraz umowy poddzierżawy. W wyniku zawarcia ugody, Wnioskodawca dokonał zapłaty uzgodnionej kwoty na rachunek bankowy kontrahenta.

Zdaniem Wnioskodawcy, odstąpienie od umowy oraz zapłata odszkodowania w wysokości określonej w ugodzie nie były efektem niestaranności po stronie Wnioskodawcy, lecz były związane z wystąpieniem okoliczności, na które Wnioskodawca nie miał wpływu, leżących po stronie kontrahenta oraz dostawcy autobusów zamówionych przez Wnioskodawcę (wina Spółki nie została stwierdzona na żadnym etapie postępowania sądowego w zakresie roszczeń pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem). Według Wnioskodawcy nie popełnił on również winy w wyborze spółki zajmującej się produkcją autobusów, gdyż spółka ta w momencie zawierania poszczególnych umów prowadziła działalność od prawie dziesięciu lat, posiadała renomę i doświadczenie w branży.

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca zawarł porozumienie z kontrahentem, na podstawie którego zobowiązał się do zapłaty odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy. W związku z wypłatą kwot związanych z odszkodowaniem.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 UPDOP stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na zapłatę odszkodowania w wysokości ustalonej w ugodzie nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu. Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Do kosztów podatkowych nie zalicza się więc sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami i odszkodowaniami. W art. 16 ust. 1 pkt 22 updop ustawodawca wprost wylicza, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary czy odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania zobowiązań, wymienione ściśle w tym przepisie, tj. kary umowne oraz odszkodowania z tytułu wad dostarczanych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub też zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Tut. Organ zgadza się więc ze stanowiskiem Spółki, że wyłączenie z możliwości zaliczenia poniesionych kosztów Ugody do kosztów uzyskania przychodów, określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie znajdzie zastosowania w rozpatrywanej sprawie, ponieważ odszkodowanie będące przedmiotem zapytania Spółki, nie zostało objęte zakresem przedmiotowym ww. przepisu.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Spółki za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym konieczne jest każdorazowe dokonanie oceny, czy zapłacone przez Spółkę odszkodowanie poniesione zostało w sposób celowy. Zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, Spółka zachowała należytą staranność i czy zapłata tej kwoty będzie następstwem zdarzeń niezależnych od Spółki.

Z opisu stanu faktycznego oraz stanowiska Wnioskodawcy w sprawie wynika, że zawarcie ugody powodującej konieczność zapłaty odszkodowania na rzecz kontrahenta stanowiło racjonalnie poniesiony wydatek, związany z zabezpieczeniem oraz zachowaniem źródła przychodów Wnioskodawcy. Wnioskodawca działał w celu ograniczenia ryzyka związanego z wynikiem postępowań sądowych dotyczących wzajemnych roszczeń pomiędzy nim a kontrahentem. Wnioskodawca nie mógł przewidzieć, że Spółka która zobowiązała się dostarczyć mu autobusy napędzane na gaz LNG nie będzie w stanie wywiązać się ze złożonego zobowiązania oraz że wszczęte zostanie wobec niej postępowanie upadłościowe, tym bardziej, że spółka ta w momencie zawierania poszczególnych umów prowadziła działalność od prawie dziesięciu lat, posiadała renomę i doświadczenie w branży.

W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca poinformował kontrahenta, z którym miał podpisaną umowę na odbiór paliwa (gazu LNG) do ww. autobusów o braku możliwości odbioru paliwa gazowego na podstawie postanowień umowy. Równocześnie, Wnioskodawca poinformował o podjęciu działań w celu pozyskania alternatywnych odbiorców paliwa gazowego, proponując przesunięcie terminu rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego na co kontrahent wyraził zgodę. Budowa stacji tankowania nie została ukończona, z kolei kontrahent nie dysponował wymaganymi odbiornikami pozwalającymi na dostawę paliwa na rzecz Wnioskodawcy. W celu realizacji zobowiązań wynikających z umowy, Wnioskodawca podjął negocjacje z potencjalnymi odbiorcami paliwa gazowego, które mógł dostarczyć kontrahent jednak nie przystąpił on do realizacji umowy. W związku z powyższym, biorąc pod uwagę spór powstały pomiędzy Stronami oraz niewielką szansę na realizację umowy Wnioskodawca odstąpił od umowy. W wyniku odstąpienia od umowy, pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem wystąpił spór, jednak Strony umowy zawały ugodę, której celem było uzgodnienie interesów kontrahenta (który poniósł nakłady związane z pracami budowlanymi prowadzonymi na nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy) oraz Wnioskodawcy (który bez własnej winy nie miał możliwości wykorzystania paliwa gazowego mającego być przedmiotem dostaw). Realizując postanowienia ugody Wnioskodawca poniósł wydatek w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów poprzez definitywne zakończenie trwającego sporu, uregulowanie sytuacji prawnej pomiędzy Stronami, uzyskanie możliwości wykorzystania nieruchomości będącej przedmiotem Umowy Poddzierżawy, ograniczenie dalszych wydatków związanych z prowadzeniem sporu, zachowanie dobrych relacji handlowych z Kontrahentem czy uzyskanie możliwości nawiązania kontaktów handlowych z innymi dostawcami. Strony ugody oświadczyły, że nie wykluczają nawiązania współpracy handlowej w zakresie dostaw gazu z wykorzystaniem urządzeń, które zostały nabyte przez kontrahenta na poczet realizacji umowy.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku zostały spełnione przesłanki pozwalające uznać poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta wydatki w związku z zawartą przez nich ugodą za koszty uzyskania przychodów. Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin