Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-558/16-1/AL
z 27 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 lipca 2016 r. (data wpływu 19 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 28 września 2016r. (data wpływu 4 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia w formie darowizny znaku towarowego do spółki komandytowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia w formie darowizny znaku towarowego do spółki komandytowej.

Wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 września 2016 r. nr IBPP1/4512-558/16-1/AL.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o majątek znajdujący się w ustawowym małżeńskim ustroju majątkowym. Z uwagi na swój wiek planuje dokonanie restrukturyzacji prowadzonej działalności gospodarczej celem utworzenia struktury, która zapewni bezpieczeństwo majątku prywatnego, jak również zapewni płynność sukcesji i umożliwi zapewnienie następstwa cywilnoprawnego, przy jednoczesnym stopniowym wprowadzaniu swoich zstępnych do prowadzonego przedsiębiorstwa. Wnioskodawca wraz z małżonką są właścicielami zarejestrowanego znaku towarowego. Jako, iż znak ten i jego wartość została wypracowana w oparciu o majątek wspólny małżeński, w trakcie trwania związku małżeńskiego, a nie posiada on z małżonką umowy majątkowej (ustawowy ustrój małżeński), należy uznać, że znak towarowy należy do wspólnego majątku małżeńskiego. W ramach opisanej wyżej restrukturyzacji majątku, Wnioskodawca wraz z małżonką rozważają dokonanie przeniesienia wyżej opisanego znaku towarowego, znajdującego się w majątku małżeńskim, używanego przez Wnioskodawcę w dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej, w formie umowy darowizny na rzecz mającej powstać spółki komandytowej, w której oboje będą wspólnikami. W wyniku powyższego, znak towarowy będzie stanowił nabytą w drodze darowizny własność spółki komandytowej, zdatną to użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, który będzie wykorzystywany przez spółkę komandytową na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Stanowiący przedmiot darowizny znak towarowy będzie przez nowo powstałą spółkę wykorzystywany do działalności opodatkowanej. Spółka ta będzie czynnym podatnikiem VAT.

W uzupełnieniu wniosku z 28 września 2016 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Zgodnie z wpisem do Centralnej Ewidencji i Działalności Gospodarczej, jednoosobowa działalność gospodarcza Wnioskodawcy została rozpoczęta 3 września 1990 r.
   
2. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT od 7 czerwca 1993 r. Prowadzi działalność gospodarczą (czynności wyłącznie opodatkowane) w zakresie przede wszystkim handlu materiałami budowlanymi.
   
3. Znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę (profesjonalnie opracowany graficznie na jego rzecz i zlecenie, cała wartość znaku została wytworzona i wypracowana przez Wnioskodawcę) w pierwszej połowie lat 90. Nie był on przedmiotem obrotu.
   
4. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu „Czy Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w momencie wytworzenia lub nabycia znaku towarowego, o którym mowa we wniosku?”, Wnioskodawca wskazał, że wedle pamięci Wnioskodawcy oraz jego małżonki, znak został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług (ok. roku 1992) Aktualnie nie jest możliwe ustalenie dokładnej daty jego wytworzenia z uwagi na brak obowiązku przechowywania dokumentów przez tak długi okres. Wnioskodawca został zarejestrowany jako podatnik VAT w czerwcu 1993 r. Prawdopodobnie więc Wnioskodawca nie mógł być zarejestrowanym podatkiem VAT w momencie wytworzenia znaku. W związku z tym, jak również biorąc pod uwagę ograniczenia dowodowe (wynikające z ograniczenia możliwości przeprowadzania dowodów z dokumentów dotyczących okresów już przedawnionych), zdaniem Wnioskodawcy należy jednak przede wszystkim przyjąć opcję dla niego względniejszą.
   
5. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu „Kiedy Wnioskodawca nabył/wytworzył ww. znak towarowy?”, Wnioskodawca wskazał, że jak wyżej; wedle pamięci Wnioskodawcy oraz jego małżonki, znak został wytworzony ok. roku 1992 r., a w każdym razie w pierwszej połowie lat 90. Został zarejestrowany w urzędzie w roku 1996.
   
6. Znak został wytworzony celem identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jak również zastrzeżenia i uzyskania ochrony prawnej jego logotypu przed nieuczciwą konkurencją.
   
7. Na znak towarowy składa się znak słowno-graficzny. Zawiera on słowne oznaczenie nazwy przedsiębiorstwa oraz dwie złote x. Są one związane z otrzymaną przez Wnioskodawcę nagrodą jeszcze w roku 1972 r. Znak dotyczy działalności gospodarczej Wnioskodawcy, obejmującej przede wszystkim handel materiałami budowlanymi.
   
8. Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest handel materiałami budowlanymi.
   
9. Znak został wytworzony w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.
   
10. 1. Znak towarowy został wytworzony w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy w pierwszej połowie lat 90. Nakłady na wytworzenie znaku były ponoszone przez Wnioskodawcę ze wspólnego majątku małżeńskiego, w ramach jego przedsiębiorstwa. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego wytworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe ustalenie jakie dokładnie wydatki były ponoszone w związku z jego wytworzeniem.
       
    2. wydatki ponoszone były ze wspólnego majątku małżeńskiego w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Została uiszczona opłata za rejestrację znaku towarowego we właściwym urzędzie, wpierw w 1996, a następnie w roku 2006 za przedłużenie ochrony.
11. Znak towarowy, jak już wskazano, został wytworzony w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy w pierwszej połowie lat 90. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego utworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe ustalenie jakie dokładnie wydatki były ponoszone w związku z jego wytworzeniem oraz czy przysługiwało przy wytworzeniu prawo do odliczenia podatku VAT. Aktualnie nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie tej okoliczności, podobnie jak dokładnej daty wytworzenia. Wedle pamięci Wnioskodawcy oraz jego małżonki, znak został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, więc w takim przypadku prawo do odliczenia podatku nie mogło przysługiwać. Taki też stan rzeczy należy przyjąć na potrzeby niniejszego postępowania. Gdyby jednak znak został wytworzony już po wejściu w życie ustawy o VAT, prawo takie prawdopodobnie by przysługiwało. W związku z tym, również biorąc pod uwagę zarówno ograniczenia dowodowe (wynikające z ograniczenia możliwości przeprowadzania dowodów z dokumentów dotyczących okresów już przedawnionych), oraz niedające się usnąć wątpliwości, zdaniem Wnioskodawcy należy jednak przede wszystkim przyjąć opcję dla niego względniejszą. Niezależnie zresztą od przyjętego wariantu, w ocenie Wnioskodawcy, przedstawione stanowisko prawne i skutki czynności, jak opisane we wniosku, winny zostać ocenione jako prawidłowe.
    
12. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu „Czy wydatki związane z nabyciem/wytworzeniem ww. znaku towarowego były udokumentowane fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawca wskazał, że jak wyżej - znak prawdopodobnie został wytworzony jeszcze przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na upływ ponad 20 lat od czasu jego wytworzenia i braku obowiązku przechowywania dokumentacji przez tak długi okres czasu, nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie tej okoliczności, najprawdopodobniej jednak z uwagi na przybliżoną datę wytworzenia znaku, udokumentowanie fakturami nie miało miejsca. Gdyby jednak znak został wytworzony już po wejściu w życie ustawy o VAT, wydatki te prawdopodobnie byłby dokumentowane fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę. W związku z tym, jak również biorąc pod uwagę ograniczenia dowodowe (wynikające z ograniczenia możliwości przeprowadzania dowodów z dokumentów dotyczących okresów już przedawnionych), zdaniem Wnioskodawcy należy jednak przede wszystkim przyjąć opcję dla niego względniejszą.
    
13. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatkiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie opodatkowaną. Znak był wykorzystywany w celu identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki oraz wizerunku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jak również zastrzeżenia i ochrony jego logotypu. Jego działalność obejmowała czynności opodatkowane. Był on wykorzystywany do czynności opodatkowanych VAT.
    
14. Darowizna zdecydowanie będzie dokonana dla celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Przede wszystkim, jak wynika z ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych (również przytoczonego we wniosku), którego nie sposób skutecznie zakwestionować, znak towarowy jest specyficznym rodzajem przedmiotu obrotu, którego w ogóle nie można wykorzystywać do celów innych, niż działalność gospodarcza (a wynika to również z samej jego definicji). Co do zasady, istotą podatku od towarów i usług jest również opodatkowanie ostatecznej konsumpcji, co w przedmiotowej sytuacji niewątpliwie nie nastąpi (jasno wynika to z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego). Wnioskodawca zamierza przede wszystkim zmienić formę prowadzonej działalności gospodarczej (cele), by zapewnić jej większą efektywność i bezpieczeństwo, rozwój działalności w związku z udziałem większej ilości osób, zwiększenia zaufania kontrahentów (aspekt wizerunkowy - w obrocie gospodarczym spółki prawa handlowego traktowane są jako pewniejsi, bardziej wiarygodni kontrahenci od osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą), zaś sama zmiana formy prowadzenia działalności w spółkę prawa handlowego (spółkę komandytową) prowadzi również to umocnienia wizerunku wśród obecnych kontrahentów, większy jest również potencjał wzrostu przedsiębiorstwa - pozwala realizować interesy na zdecydowanie większą skalę, również przedsiębiorstwo takie jest lepiej postrzegane przez kontrahentów zagranicznych. Docelowo ogół majątku, na którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą będzie przeniesiony, a działalność ta będzie przez niego kontynuowana w ramach spółki prawa handlowego, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem (komplementariuszem bądź komandytariuszem). Oczywiście są różne sposoby na zmianę tej formy, jednak w kontekście znaku towarowego umowa jego darowizny będzie najszybsza w realizacji. Znak służyć będzie w sposób, w jaki dotychczas był wykorzystywany, a opisany powyżej (vide punkt 6). Przeniesienie własności znaku wynika z potrzeb aktualnej działalności gospodarczej (jej zabezpieczenia, zarówno cywilnoprawnego, jak i zapewnienia ciągłości jej trwania oraz zwiększenia potencjału wzrostu), opisanych we wniosku oraz niniejszym piśmie.
    
15. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu „Czy darowizna znaku towarowego będzie dokonana przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą?”, Wnioskodawca wskazał, że tak, darowizna zostanie dokonana przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (przy zgodzie jego małżonki, będącej wyłącznie biernym współwłaścicielem znaku z uwagi na ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej).
    
16. Wnioskodawca wraz z żoną wstępnie planują działania związane z restrukturyzacją na przełom roku 2016 i 2017, prawdopodobnie jeszcze w roku bieżącym.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z powyższym, Wnioskodawca chciałby uzyskać odpowiedź na pytanie, czy opisana powyżej transakcja będzie podlegała podatkowi od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, przekazanie w formie darowizny znaku towarowego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Przedmiotem darowizny z cywilistycznego punktu widzenia mogą być prawa. Z kolei na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług (zwanej dalej u.p.t.u.) przeniesienie praw traktowane jest jako świadczenie usług.

Świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli jest dokonywane odpłatnie (zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”). Warto zauważyć, iż w przypadku przekazania znaku towarowego w formie darowizny, nie dochodzi do żadnej odpłatności z tytułu przeniesienia tych praw. Wyjątek w tej materii uregulowany został w art. 8 ust. 2 pkt 2 U.P.T.U., zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Można z tego wywieść normę, zgodnie z którą nieodpłatne świadczenie usług podlega podatkowi VAT, gdy dotyczy celów innych, niż działalność gospodarcza podatnika. Tak więc, a contrario, nieodpłatne świadczenie usług (także darowizna praw) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej nie podlega podatkowi od towarów i usług. Porównując wyinterpretowaną z przepisów normę prawną z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca uważa, iż w przypadku zaistnienia opisanego zdarzenia przyszłego, umowa darowizny nie wywoła skutków na gruncie VAT; powinna ona zostać potraktowana w jego przypadku jako nieodpłatne świadczenie usług, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc transakcja leżąca poza zakresem podatku od towarów i usług. Przedmiotowy znak towarowy został wytworzony w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Aktualnie planuje on reorganizację majątku, a nowo założona spółka ma także w przyszłości służyć do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, z przyszłym udziałem jego zstępnych. W znacznym zakresie, będzie ona oparta o mienie dotychczas istniejącego przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, należy uznać, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym spełniona zostanie przesłanka spełnienia nieodpłatnego świadczenia usług do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy; stąd opisana transakcja nie będzie podlegać podatkowi od towarów i usług. Stanowisko zaprezentowane powyżej znajduje swoje potwierdzenie również w innych interpretacjach indywidualnych, gdzie zostały przestawione podobne stany faktyczne (zdarzenia przyszłe). Przykładem tutaj może być interpretacja indywidualna z 31 stycznia 2013 r., nr ILPP1/443-1029/12-2/AW, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, czy też interpretacja nr ILPP1/443-701/13-2/AWa z 4 listopada 2013 r. także wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu. W ostatniej z nich, organ podniósł następujące stwierdzenie: „Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza przekazać nieodpłatnie (w drodze darowizny) znak słowno-graficzny spółce komandytowej. Należy zatem zauważyć, że wartość znaku słowno-graficznego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie tych wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług. Jak stanowi cyt. wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika - należy traktować jako odpłatne świadczenie usług. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokona darowizny znaku słowno-graficznego na rzecz spółki komandytowej, jednakże nie na cele osobiste, ale na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że przeniesienie znaku towarowego (znaku słowno-graficznego) w drodze darowizny na rzecz spółki komandytowej nastąpi w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Tym samym z uwagi na niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust 2 pkt 2 ustawy ww. czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Reasumując, czynność nieodpłatnego przekazania (darowizny) zarejestrowanego znaku towarowego (znaku słowno-graficznego) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.” Całość przytoczonego wywodu organu administracji podatkowej można odnieść także do przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług czynności można podzielić dychotomicznie w sposób zamknięty; na czynności związane z działalnością gospodarczą podatnika oraz czynności na cele osobiste podatnika lub jego pracowników. W ocenie Wnioskodawcy, znak towarowy z samej swojej istoty nie może służyć celom osobistym. Jak wskazał WSA w Łodzi w wyroku z dnia 29 kwietnia 2015 r. „Sąd podzielił stanowisko organu, że charakter znaku towarowego i korzyści wynikająca z faktu bycia jego współwłaścicielem, w zasadzie wykluczają, aby ten znak mógł być wykorzystywany na cele osobiste. Jakościowa i reklamowa funkcja znaku towarowego, czyni niemożliwym skuteczne realizowanie wynikających z niego praw w sferze życia prywatnego, w oderwaniu od działalności, gospodarczej. Potwierdza to również treść art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410), zgodnie z którym przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej. Wprawdzie możliwe jest samo posiadanie znaku towarowego (np. w celach kolekcjonerskich), jednak kiedy dochodzi do realizacji wynikających z niego uprawnień, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.” Istotny pozostaje również fakt, że w niniejszej sprawie w ogóle nie zaistnieje „konsumpcja” danego dobra na cele osobiste Wnioskodawcy (lub pracowników). Jak wywiódł WSA w Krakowie w orzeczeniu z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 1226/14 na gruncie analogicznej sprawy, „Związek z działalnością gospodarczą mają zaś takie czynności, których wykonanie jest celowe dla osiągnięcia bądź poprawienia efektów tej działalności. Taka celowość istnieć może również wtedy, gdy taka usługa nieodpłatna nie jest niezbędna do osiągnięcia efektu działalności gospodarczej, ale obiektywnie może na te efekty wpływać. Tym bardziej więc usługa jest dokonana do celów działalności gospodarczej, gdy jej dokonanie jest niezbędne dla osiągnięcia efektów takiej działalności (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 246/13, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że skarżący planuje reorganizację majątku, w związku z którą ma zamiar założyć spółkę jawną i wnieść i do niej (wraz z małżonką) w drodze darowizny wytworzone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą Z.P.H. „P.” opisane we wniosku prawa własności przemysłowej. Założona spółka jawna będzie służyć do prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącego i w „pewnym zakresie będzie oparta o mienie istniejącego przedsiębiorstwa. Nie ulega zatem wątpliwości, że przeniesienie praw własności przemysłowej do nowo założonej spółki jawnej nastąpi w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Przeniesienie to nastąpi w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest również, że spółka jawna wykorzysta przekazane prawa w działalności gospodarczej (odbiorca nie działa zatem jako konsument). Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 2 grudnia 2010 r., sygn. akt l FSK 2011/09, Lex nr 1095769, odnosząc się do art. 7 ust. 2 (w brzmieniu, w którym istniał zapis dotyczący związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonywanych nieodpłatnych przekazań), jak i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, „celem tych przepisów było zwolnienie z ponoszenia ciężaru podatkowego przedsiębiorców, którzy w taki lub inny sposób zużywają towary w toku prowadzonej działalności gospodarczej, dokonują nieodpłatnych świadczeń na rzecz swoich pracowników czy też podejmują jakiekolwiek inne nieodpłatne działania, które są konieczne z punktu widzenia realizacji celów prowadzonej działalności. Kryterium pozwalającym natomiast na ustalenie, że konkretna nieodpłatna czynność prowadzi przede wszystkim do wymienionych sytuacji, powinno być ustalenie czy po stronie beneficjenta nastąpiła konsumpcja i czy miała ona charakter dominujący nad realizacją celów przedsiębiorstwa, prowadzonego przez podmiot dokonujący nieodpłatnego świadczenia”. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni pogląd ten podziela.” Zdaniem Wnioskodawcy, również na gruncie niniejszej sprawy należy przyjąć taki pogląd.

Powyższe przemawia za uznaniem prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte – dla celów podatku od towarów i usług – w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką są właścicielami zarejestrowanego znaku towarowego. Znak ten i jego wartość została wypracowana w oparciu o majątek wspólny małżeński, znak towarowy należy do wspólnego majątku małżeńskiego. Z uwagi na swój wiek Wnioskodawca planuje dokonanie restrukturyzacji prowadzonej działalności gospodarczej celem utworzenia struktury, która zapewni bezpieczeństwo majątku prywatnego, jak również zapewni płynność sukcesji i umożliwi zapewnienie następstwa cywilnoprawnego, przy jednoczesnym stopniowym wprowadzaniu swoich zstępnych do prowadzonego przedsiębiorstwa. W ramach opisanej wyżej restrukturyzacji majątku, Wnioskodawca wraz z małżonką rozważają dokonanie przeniesienia wyżej opisanego znaku towarowego, znajdującego się w majątku małżeńskim, używanego przez Wnioskodawcę w dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej, w formie umowy darowizny na rzecz mającej powstać spółki komandytowej, w której oboje będą wspólnikami.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o majątek znajdujący się w ustawowym małżeńskim ustroju majątkowym. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT od 7 czerwca 1993 r. Prowadzi działalność gospodarczą (czynności wyłącznie opodatkowane) w zakresie przede wszystkim handlu materiałami budowlanymi. Znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę (profesjonalnie opracowany graficznie na jego rzecz i zlecenie, cała wartość znaku została wytworzona i wypracowana przez Wnioskodawcę) w pierwszej połowie lat 90. Został zarejestrowany w urzędzie w roku 1996. Nakłady na wytworzenie znaku były ponoszone przez Wnioskodawcę ze wspólnego majątku małżeńskiego, w ramach jego przedsiębiorstwa. Znak towarowy został wytworzony w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Znak został wytworzony celem identyfikacji, promocji, budowy i wzmocnienia marki oraz wizerunku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jak również zastrzeżenia i uzyskania ochrony prawnej jego logotypu przed nieuczciwą konkurencją. Na znak towarowy składa się znak słowno-graficzny. Zawiera on słowne oznaczenie nazwy przedsiębiorstwa oraz dwie złote x. Są one związane z otrzymaną przez Wnioskodawcę nagrodą jeszcze w roku 1972 r. Znak dotyczy działalności gospodarczej Wnioskodawcy, obejmującej przede wszystkim handel materiałami budowlanymi.

Wnioskodawca podał, że darowizna zdecydowanie będzie dokonana dla celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza przede wszystkim zmienić formę prowadzonej działalności gospodarczej (cele), by zapewnić jej większą efektywność i bezpieczeństwo, rozwój działalności w związku z udziałem większej ilości osób, zwiększenia zaufania kontrahentów (aspekt wizerunkowy - w obrocie gospodarczym spółki prawa handlowego traktowane są jako pewniejsi, bardziej wiarygodni kontrahenci od osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą), zaś sama zmiana formy prowadzenia działalności w spółkę prawa handlowego (spółkę komandytową) prowadzi również to umocnienia wizerunku wśród obecnych kontrahentów, większy jest również potencjał wzrostu przedsiębiorstwa - pozwala realizować interesy na zdecydowanie większą skalę, również przedsiębiorstwo takie jest lepiej postrzegane przez kontrahentów zagranicznych. Docelowo ogół majątku, na którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą będzie przeniesiony, a działalność ta będzie przez niego kontynuowana w ramach spółki prawa handlowego, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem (komplementariuszem bądź komandytariuszem). Wnioskodawca wraz z żoną wstępnie planują działania związane z restrukturyzacją na przełom roku 2016 i 2017, prawdopodobnie jeszcze w roku bieżącym.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania darowizny znaku towarowego do spółki komandytowej.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Prawno-podatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa. Czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy o VAT).

W konsekwencji podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec powyższego podmiot świadczący czynności opodatkowane będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy czynności te będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem świadczonych czynności jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w świetle art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje czynności we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej).

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że znak towarowy mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawca dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaku towarowego będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę i w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak również był faktycznie przez Wnioskodawcę w tej działalności gospodarczej wykorzystywany. Małżonka Wnioskodawcy jest w przedmiotowej sprawie wyłącznie biernym współwłaścicielem tego znaku ze względu na ustawową wspólność majątkową małżeńską.

Tym samym to Wnioskodawca dla planowanej darowizny będzie działał w charakterze podatnika VAT.

Należy również podkreślić, że analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) przez Wnioskodawcę znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej, w której będzie wspólnikiem nie będzie miała związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przepisy ustawy o VAT stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że darowizna znaku towarowego spółce będzie wpisywała się w cel prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca darowizna ta nie będzie miała bezpośredniego wpływu na działalność gospodarczą Wnioskodawcy lecz na działalność gospodarczą spółki. Aby uznać coś za związane z działalnością gospodarczą związek ten musi być ścisły i bezpośredni, czego w przedmiotowej sprawie brak, gdyż po przekazaniu znaku do spółki, to ta spółka jako odrębny od Wnioskodawcy podmiot i odrębny od Wnioskodawcy podatnik będzie wykorzystywała ten znak w swojej działalności gospodarczej, a nie Wnioskodawca.

Wnioskodawca wskazał, że darowizna zdecydowanie będzie dokonana dla celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza przede wszystkim zmienić formę prowadzonej działalności gospodarczej (cele), by zapewnić jej większą efektywność i bezpieczeństwo, rozwój działalności w związku z udziałem większej ilości osób, zwiększenia zaufania kontrahentów (aspekt wizerunkowy – w obrocie gospodarczym spółki prawa handlowego traktowane są jako pewniejsi, bardziej wiarygodni kontrahenci od osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą), zaś sama zmiana formy prowadzenia działalności w spółkę prawa handlowego (spółkę komandytową) prowadzi również do umocnienia wizerunku wśród obecnych kontrahentów, większy jest również potencjał wzrostu przedsiębiorstwa – pozwala realizować interesy na zdecydowanie większą skalę, również przedsiębiorstwo takie jest lepiej postrzegane przez kontrahentów zagranicznych.

W ocenie tut. Organu, przedstawione okoliczności sprawy wręcz potwierdzają, że darowizna znaku towarowego do spółki będzie jednak stanowiła przekazanie na cel niezwiązany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy lecz z działalnością gospodarczą spółki. To bowiem spółka w ramach planowanej w przyszłości działalności będzie korzystać bezpośrednio ze znaku towarowego. Fakt, że Wnioskodawca będzie wspólnikiem w tej spółce i będzie w jej ramach dalej prowadził działalność nie zmienia faktu, że na gruncie ustawy o VAT spółka komandytowa jest odrębnym od Wnioskodawcy jako osoby fizycznej podatnikiem VAT.

Tak więc, to spółka, a nie sam Wnioskodawca będzie wykorzystywać przedmiotowy znak towarowy do swojej działalności gospodarczej, a tym samym do swoich czynności opodatkowanych. Brak jest zatem ścisłego i konkretnego związku wykorzystywanego przez spółkę darowanego znaku towarowego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wskazany przez Wnioskodawcę związek darowizny spółce znaku towarowego jest w ocenie organu daleko pośredni, przez co nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że darowizna ta jest związana z jego prowadzoną działalnością gospodarczą i że przekazana jest na cele działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że darowizna przez Wnioskodawcę znaku towarowego, która zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT będzie zrównana z odpłatnym świadczeniem usług i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, przekazanie w formie darowizny znaku towarowego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W szczególności w odniesieniu do stwierdzenia Wnioskodawcy, że docelowo ogół majątku, na którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą będzie przeniesiony, a działalność ta będzie przez niego kontynuowana w ramach spółki prawa handlowego, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci ważność gdyby przekazanie przedmiotowego znaku towarowego było elementem dostawy całego przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I FSK 2011/09 oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. akt I SA/Kr 1226/14 bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osądzonej w konkretnym stanie faktycznym.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że orzeczenie w sprawie I SA/Kr 1226/14 jest nieprawomocne, natomiast orzeczenie w sprawie I FSK2011/09 zapadło na tle innego stanu faktycznego bowiem dotyczyło podziału przez wydzielenie dokonywanego na podstawie art. 529 § 1 pkt 4 KSH. Zatem w ocenie tut. Organu orzeczenia te pozostają bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Natomiast w zakresie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia oraz nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.