Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB1.4511.1053.2016.1.AM
z 26 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późń. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r, poz 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2016 r. (data wpływu 14 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej ( pytanie Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Edmund K. w okresie do 30 grudnia 2015 r. był wspólnikiem spółki P. sp. j zatem na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznym będzie on podatnikiem tego podatku, nie zaś sama spółka, i w konsekwencji zdarzenia przedstawione w niniejszym stanie faktycznym odnoszące się do spółki (tu: Wnioskodawca) mają bezpośrednie przełożenie na sytuację podatkową Leszka S..

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej trudni się sprzedażą m.in. metali nieżelaznych. W związku z prowadzoną działalnością nawiązał współpracę handlową z zagraniczną spółką (dalej: „Kontrahent”), której Wnioskodawca sprzedał złom - mosiądz żółty (dalej: „Złom”) w ilości 23.600 kg.

Wnioskodawca zlecił przewóz zamówionego przez Kontrahenta złomu firmie spedytorskiej (dalej: „Spedytor"’), która zobowiązana była m.in. do zapewnienia należytego transportu drogowego.

W związku z realizacją przez Spedytora umowy, Spedytor przedstawił polisę ubezpieczenia mienia w transporcie wystawioną przez firmę Towarzystwo Ubezpieczeń (dalej: „Ubezpieczyciel”). W dniu 21 listopada 2014 r. zgodnie z zawartą ze Spedytorem umową do siedziby Wnioskodawcy przyjechał ciągnik siodłowy wraz z naczepą, na której znajdował się kontener morski (dalej: „Kontener"). Do Kontenera został załadowany Złom o wadze 23.600 kg, co zostało potwierdzone protokołem załadunku przez pracowników Wnioskodawcy oraz kierowcę z firmy transportowej (dalej zwanej jako: „Przewoźnik") wyznaczonej przez Spedytora.

Wnioskodawca wyjaśnia, że drzwi Kontenera zostały zabezpieczone dwoma plombami o określonych numerach. Kierowca z firmy Przewoźnika zgodnie z ustaleniami ze Spedytorem powinien w dniu załadunku wyruszyć do portu w D.. Pomimo, że kierowca Przewoźnika wyjechał z załadowanym Kontenerem z siedziby Wnioskodawcy w dniu 21 listopada 2014 r. ok. godz. 16:00 -17:00, dojechał do portu w D. dopiero w dniu 24 listopada 2014 r. ok. godz. 3:30 - 4:00. Oznacza to, że odległość ok. 440 km została pokonana w ok. 58 godzin. Natomiast przyjmując przeciętną prędkości 60 km/h odcinek 440 km powinien zostać pokonany w ok. 7 godzin 30 minut.

Po dojechaniu przez kierowcę Przewoźnika na miejsce do D. (port) Kontener został zważony i wskazania wagi oznaczały, że zawartość Kontenera na odcinku pomiędzy siedzibą Wnioskodawcy w V., a D. zmniejszyła się o 740 kg. Stąd istnieje wysokie prawdopodobieństwo, graniczące z pewnością, że to właśnie na odcinku pomiędzy miejscem załadunku, a D. doszło do utraty/kradzieży Złomu, a w jego miejsce załadowano piach/żwir i przykryto na wierzchu złomem. Świadczyć o tym może również blisko 8 krotnie dłuższy czas przejazdu na odcinku pomiędzy siedzibą Wnioskodawcy w V. a D..

Następnie zgodnie z morskim listem przewozowym Kontener został załadowany na pokład statku w dniu 27 listopada 2014 r. W dniu 19 stycznia 2015 r. Kontener został wyładowany na terminal w porcie w Ningbo, a w dniu 23 stycznia 2015 r. Kontener opuścił terminal portu w Ningbo.

W dniu 26 stycznia 2015 r. Wnioskodawca otrzymał e-maila od Kontrahenta, w którym Kontrahent wskazał, że otrzymał Kontener, ale waga jego zawartości jest niższa o 760 kg. Jednocześnie dodał, że Kontener nie był otwierany i posiada nietknięte plomby, które były założone przez Wnioskodawcę. W związku z powyższą wiadomością Wnioskodawca oraz Kontrahent ustalili, aby przy otwarciu Kontenera oraz badaniu jego zawartości uczestniczył niezależny audytor, który sporządzi z tej czynności stosowny raport. Z raportu audytora z dnia 6 lutego 2015 r. wynika, że w dniu 28 stycznia 2015 r. inspektorzy zastali nienaruszony Kontener, który zawierał dwie plomby, które również były nienaruszone. Waga zawartości kontenera wynosiła 22.740 kg, a więc 760 kg mniej niż zostało załadowane w dniu 21 listopada 2014 r. w siedzibie Wnioskodawcy. Po otwarciu i zbadaniu Kontenera okazało się, że jego główną zawartość stanowi piach/żwir. Autentyczność wydanego przez S. raportu została potwierdzona przez polski oddział tej firmy.

W związku z powyższym Kontrahent wystosował do Wnioskodawcy zgłoszenie reklamacyjne z 9 lutego 2015 r. oraz w załączeniu Kontrahent przesłał również notę obciążeniową z dnia 9 lutego 2015 r.. W dniu 18 lutego 2015 r. strony zawarły porozumienie, zgodnie z którym tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy ustalono zapłatę w wysokości 99.825,80 USD jako wartość Złomu powiększona o poniesione przez Kontrahenta koszty, a ponadto w związku z przepisami w prawie chińskim o odpadach i koniecznością w związku z tym wywozu dostarczonego Kontrahentowi złomu i piachu/żwiru, ustalono odkupienie powyższego towaru za kwotę 5 494,20 USD, obejmującą również koszt opłat transportowych kontenera do Polski. Wnioskodawca zgodnie z żądaniem wynikającym z noty obciążeniowej oraz zawartym pomiędzy stronami porozumieniem zaspokoił 19 lutego 2015 r. w całości roszczenia Kontrahenta , tj. kwotę: 105.320 USD, co zgodnie z kursem PLN/USD na dzień 18 lutego 2015 r. wyniosło 387.409,09 zł. Tytułem samego odszkodowania wypłacona została kwota 99.825,80 USD, co stanowiło kwotę: 367 199,22 zł.

Wnioskodawca po uzyskaniu powyższych informacji zgłosił do właściwej miejscowo prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa kradzieży złomu.

W związku z powyższym Wnioskodawca wezwał Spedytora, Ubezpieczyciela oraz Przewoźnika do zapłaty odszkodowania w wysokości 105.320,00 USD. Pomimo wystosowanych wezwań dochodzone roszczenie nie zostało zaspokojone ani w całości, ani w części. Wobec powyższego Wnioskodawca wniósł pozew przeciwko wskazanym podmiotom o zapłatę odszkodowania w związku z nienależytym wykonaniem umowy.

Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, że niezależnie od wysłanego Kontenera Wnioskodawca zawarł z Kontrahentem jeszcze inne umowy na podstawie, których został wysłany złom do Kontrahenta. W stosunku do nich realizacja umowy nastąpiła w sposób prawidłowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy stanowi koszty uzyskania przychodów wydatek poniesiony jako odszkodowanie zapłacone przez Wnioskodawcę Kontrahentowi w przedstawionym stanie faktycznym ?
2. Czy należy rozpoznać przychód podatkowy w przypadku zwrotu przez Spedytora, Ubezpieczyciela lub Przewoźnika odszkodowania zapłaconego Kontrahentowi w przedstawionym stanie faktycznym jako wydatku poniesionego i nie zaliczonego w koszty uzyskania przychodów ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

W istniejącym stanie faktycznym istnieje zależność pomiędzy odpowiedziami, które zostaną udzielone przez Organ na pytanie 1 oraz pytanie 2.

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku uznania przez Organ, że wydatek wypłacony jako odszkodowanie na rzecz Kontrahenta stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, bezsprzecznym jest, że kwota uzyskanego zwrotu tego wydatku jako odszkodowanie od wskazanych podmiotów będzie stanowić przychód dla Wnioskodawcy.

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w sytuacji, gdy Organ uzna, że poniesiony wydatek jako zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta odszkodowanie nie będzie stanowiło kosztu uzyskania przychodu, to zwrot tego wydatku jako odszkodowania od wskazanych podmiotów nie będzie stanowiło przychodu dla Wnioskodawcy.

Nie może ujść uwadze, że przyjęcie odmiennego stanowiska, tj. uznanie przez Organ, że zwrócona Wnioskodawcy kwota będzie stanowić przychód podlegający opodatkowaniu, wówczas prowadzić to będzie do bezpodstawnego obciążania Wnioskodawcy kolejnymi obciążeniami podatkowymi. Otóż Wnioskodawca zobowiązany był rozliczyć na gruncie podatku dochodowego przychód z tytułu faktury wystawionej na rzecz Kontrahenta za sprzedany złom. W rzeczywistości jednak do chwili obecnej wskazany przychód nie nastąpił, gdyż ze względu na zaistniałą sytuację związaną z utratą/kradzieżą złomu w trakcie transportu Wnioskodawca zobowiązany był ponieść wydatek uiszczając odszkodowanie tytułem nienależytego wykonania umowy. Wobec tego w sytuacji gdyby uznano że wydatek poniesiony jako zapłacone odszkodowanie na rzecz Kontrahenta za koszt niestanowiący kosztu uzyskania przychodu, a następnie uznano by zwrot wydatku jako odszkodowania przez wskazane podmioty za przychód podlegający opodatkowaniu, faktycznie Wnioskodawca byłby zobowiązany uregulować na poczet podatku dochodowego należności z dwóch, rzekomo różnych przychodów, tj. faktury za sprzedaż Złomu oraz z tytułu uzyskanego zwrotu wydatku jako odszkodowania. Faktycznie zaś Wnioskodawca uzyskałby wyłącznie jednorazowy przychód.

Ad. Pytanie 1

W ocenie Wnioskodawcy wydatek poniesiony jako odszkodowanie wypłacone na rzecz Kontrahenta stanowi koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 updof nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy wskazany przepis nie będzie miał zastosowania do zaistniałego stanu faktycznego. Wskazany przepis ma zastosowanie m.in. do odszkodowań wypłacanych z tytułu wad dostarczonych towarów. Z zaistniałego stanu faktycznego wynika jednak, że w istocie doszło do nienależytego wykonania umowy pomiędzy stronami, poprzez dostarczenie głównie innego towaru tj. piachu/żwiru. Brak jest zatem podstaw do uznania, że istniały jakiekolwiek wady towaru, skoro w wyniku zaistniałej sytuacji związanej z utratą/ kradzieżą sprzedane towary nie zostały w istocie dostarczone do Kontrahenta, zatem nie było możliwości stwierdzenia ich wad. W rezultacie wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę jako zapłata odszkodowania, pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i ma związek z uzyskanymi przez Wnioskodawcę przychodami, a jednocześnie nie powinien być objęty zakresem przedmiotowym, o którym mowa w art. 23 ust.1 pkt 19 upof. Biorąc pod uwagę zaistniałą sytuację opisaną w stanie faktycznym, nie można uznać, że doszło do dostarczenia towarów z wadami. Dodatkowo należy zaznaczyć, że Wnioskodawca przy zachowaniu należytej staranności nie mógł zapobiec okolicznościom, które doprowadziły do poniesienia wydatku jako wypłaty odszkodowania dla Kontrahenta.

Takie same stanowisko zaprezentował w interpretacji indywidualnej o sygnaturze IPPB1/4511-166/2-16/AM z dnia 4 czerwca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, która dotyczyła tego samego stanu faktycznego gdyż została wydana dla jednego ze Wspólników Spółki oraz podobne stanowisko zaprezentował także w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 26.01.2010 r., Nr IPPB/423-828/09-2/JC, a także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 grudnia 2010 r. nr IBPBI/2/423-1141/10/MS, które pomimo że dotyczyły kar umownych, jednakże argumenty w nich zawarte można odnieść do powyższej opisanej sytuacji.

Ad. Pytanie 2

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku zwrotu wydatku przez Spedytora, Ubezpieczyciela lub Przewoźnika - zgodnie ze złożonym pozwem - zapłaconego Kontrahentowi jako odszkodowanie nie powstanie przychód podatkowy, w przypadku nie zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z zawartą przez Wnioskodawcę umową z Kontrahentem własność Złomu przeszła na Kontrahenta. Tym samym Spedytor zobowiązany był dostarczyć Kontrahentowi towar stanowiący jego własność. Jednakże w wyniku zaistniałej sytuacji związanej z jego utratą/ kradzieżą w okresie, w którym towar był pod nadzorem Spedytora i powierzonych przez niego przewoźników, został dostarczony Kontrahentowi - głównie jako piach/żwir. Jak przedstawiono w stanie faktycznym Wnioskodawca wobec nienależytego wykonania umowy, wypłacił Kontrahentowi odszkodowanie w oparciu o art. 471 K.c.. Po wypłacie tego odszkodowania Wnioskodawca wniósł o zasądzenie wskazanych kwot od wymienionych podmiotów wskazanych w stanie faktycznym.

Odnosząc się do kwestii skutków podatkowych otrzymania zwrotu wypłaconego Kontrahentowi odszkodowania od podmiotów, o których mowa powyżej tj. Spedytora, Ubezpieczyciela lub Przewoźnika, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie art. 14 ust.3 pkt 3a ustawy o pdof.

Na podstawie powyższego przepisu, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jeśli przedmiotowej sprawie poniesiony wydatek jako wypłacone Kontrahentowi odszkodowanie nie będzie stanowił kosztów uzyskania przychodów, to zwrot tego wypłaconego odszkodowania nie będzie stanowił przychodu podatkowego. Przychodem będzie ewentualna nadwyżka zwróconego odszkodowania nad poniesionymi wydatkami jako wypłacone odszkodowanie Kontrahentowi.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska w odniesieniu do zastosowania powyższego przepisu może stanowić interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-952/10-2/AM z dnia 4 stycznia 2011 r. i IPPB3/423-126/14-4/PK1 z dnia 14 maja 2014 r., oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 marca 2011 r. ITPB1/415-1144/10/PSZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej ( pytanie Nr 1) jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 363 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

W rozpatrywanej sprawie przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania, ponieważ kwota naliczona przez kontrahenta za niedostarczony towar, nie stanowi kary umownej ani odszkodowania z tytułu, o którym mowa w cyt. powyżej przepisie. Z tego względu kwota ta, wynikająca z noty obciążeniowej, może stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Istotne jest, aby kwota za niedostarczony towar nie była związana z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby była właściwie udokumentowana. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kwota wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Rozpoznając niniejszą sprawę, Organ jako element stanu faktycznego przyjął, że na moment opuszczenia towaru z siedziby Wnioskodawcy nie doszło do żadnych ubytków czy też niedoborów wagowych towaru. Okoliczności te jak wynika z opisy stanu faktycznego nastąpiły dopiero na etapie przewozu towaru, za który odpowiedzialny był Spedytor, a nie Wnioskodawca.

Mając powyższe na uwadze, na tle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, i informacji o złożeniu zawiadomienia do prokuratury o popełnieniu przestępstwa należało przyjąć, że wykonanie umowy niezgodnej z zamówieniem nastąpiło z przyczyn niezawinionych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dołożył wszelkich starań oraz zostało podjętych szereg działań mających wyjaśnić okoliczności w jakich doszło do kradzieży towaru.

Mając na względzie powyższe, należy uznać, że kwota za niedostarczony towar wynikająca z noty obciążeniowej wystawionej przez zleceniodawcę usługi może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Tut. Organ zauważa, że wydatek w postaci kwoty za nienależyte wykonanie umowy ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Podsumowując, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie, kwota ustalona na podstawie porozumienia zawartego między Wnioskodawcą a Kontrahentem, udokumentowana notą obciążeniową i zapłaconą w całości przez Wnioskodawcę stanowi – w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych – koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W związku z potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego oraz biorąc pod uwagę treść pytania drugiego, które uzależnia ocenę stanowiska w tym zakresie od odpowiedzi na pytanie 1 – tutejszy organ wskazuje, że rozstrzyganie w kwestii przedstawionej w pytaniu drugim stało się bezprzedmiotowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.