Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-625/16-1/MU
z 10 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w latach 1995 - 2006 był w związku małżeńskim. Z tego związku ma 3 córki. Najstarsza córka urodziła się 23 kwietnia 1998 r., natomiast młodsze (bliźniaczki) 7 sierpnia 2001 r. Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 lipca 2006 r. małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód bez orzekania o winie stron. Zgodnie z treścią tego wyroku wykonywanie władzy rodzicielskiej powierzone zostało obojgu rodzicom, ustalając miejsce pobytu dzieci przy matce. Wnioskodawca alimenty orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego płaci regularnie. Po rozwodzie cały wspólny majątek przekazał byłej żonie z przeznaczeniem m.in. na dzieci. W początkowym okresie po rozwodzie kontakty Wnioskodawcy z córkami odbywały się w miejscu ich zamieszkania. Następnie wyrokiem Sądu Rejonowego zostały rozszerzone i dzieci zaczęły przebywać regularnie w Jego miejscu zamieszkania, Wnioskodawca organizował im część ferii zimowych i wspólnie spędzali część wakacji letnich, odbierał je ze szkoły, zawoził na różne spotkania. Kupował im prezenty na różne okazje, tj. urodziny, święta itp. Wnioskodawca wskazuje, że od września 2012 r. najstarsza córka zaprzestała odwiedzin u Niego oraz zerwała jakikolwiek kontakt. Nie podała przyczyny, dla której tak się stało. Następnie młodsze córki we wrześniu 2013 r. odwiedziły Wnioskodawcę po raz ostatni, a w listopadzie tego samego roku bez znanego Mu dotychczas wiarygodnego powodu zerwały kontakt z Wnioskodawcą. Wnioskodawca wskazuje, że mimo tego dążył do kontaktu z córkami, jednak Jego wiadomości pozostają bez odpowiedzi. W dalszym ciągu, poza alimentami, przekazywał im dodatkowe pieniądze na różne okazje zamiast prezentów, wykonując przelewy na konto ich matki. Poza tym przelał byłej żonie 900 zł jako wkład w zorganizowanie wypoczynku letniego. W 2012 r. dobrowolnie podwyższył alimenty. Wnioskodawca podaje, że w 2015 r. udało się odnowić kontakt z najstarszą córką, spotkali się kilka razy. Wybrali się na wspólny spacer, córka odwiedziła Go w domu, poznała ze swoim chłopakiem. W styczniu 2016 r. najstarsza córka ponownie zerwała kontakt, nie podając powodu. Wnioskodawca w grudniu 2015 r., bez uprzedzenia, otrzymał pozew o podwyższenie alimentów. W pozwie była żona napisała, że wszystko opłaca sama z pensji, którą otrzymuje w wysokości ok. 2700 zł netto. Stwierdziła w nim również, że na same wakacje wydała ponad 3000 zł na wszystkie córki, a poza tym ma duże wydatki związane z nauką dzieci. Wnioskodawca wskazuje, że gdy w odpowiedzi na pozew poruszył kwestię pobieranej przez nią z urzędu skarbowego ulgi prorodzinnej, nie odniosła się do tego w żaden sposób, a jest to przecież kwota ponad 4 000 zł. Z przedstawionego w pozwie obrazu Jego osoby wynika, że poza alimentami nic dzieciom nie przekazuje. Jest to dla Niego krzywdzące. Wnioskodawca mimo tego, że dzieci Go nie odwiedzają i nie utrzymują kontaktu czuje się w obowiązku, by poza alimentami wspierać je dodatkowo finansowo, dlatego też przekazuje im pieniądze na różne okazje. Wnioskodawca dodaje, że dodatkowo, z myślą o ich przyszłości założył im fundusze inwestycyjne i zgodnie z zawartą z TFI umową jest zobowiązany odkładać na każde konto co najmniej 600 zł rocznie. Wnioskodawca od 1995 r. jest zatrudniony w K. i jako funkcjonariusz nie może dorobić do pensji. Dlatego też prosi o udzielenie odpowiedzi czy w opisanej sytuacji ma prawo do skorzystania z 50% ulgi prorodzinnej. Otrzymaną kwotę chciałby przeznaczać na potrzeby córek i mieć w ten sposób minimalny wpływ na sposób wydatkowania ulgi prorodzinnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawca ma prawo do skorzystania z 50% ulgi prorodzinnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przepisów, z którymi się zapoznał, a także ze względu na fakt że wykonywanie władzy rodzicielskiej nie zostało Mu odebrane, ani też w żaden sposób ograniczone, ma prawo do skorzystania z 50% ulgi prorodzinnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:





1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
   
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;





2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:





1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
   
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,

- w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego lub sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788 z późn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez oboje rodziców, to każdy z nich ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Jednak podkreślić należy, że zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla nabycia praw do ulgi prorodzinnej nie wystarczy samo posiadanie władzy rodzicielskiej. Prawo takie daje dopiero wykonywanie takiej władzy w stosunku do małoletniego dziecka. Należy zatem odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. O wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Tak zwana ulga prorodzinna nie jest ulgą z tytułu bycia rodzicem, ma natomiast pomóc rodzicom wykonującym władzę rodzicielską w jej wykonywaniu. Dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską.

Ponadto ulga przysługuje także na dzieci po osiągnięciu przez nie pełnoletności, wymienione w art. 6 ust. 4 pkt 2-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które rodzic utrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego i które nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w latach 1995 - 2006 był w związku małżeńskim. Z tego związku ma 3 córki. Najstarsza córka urodziła się 23 kwietnia 1998 r., natomiast młodsze (bliźniaczki) 7 sierpnia 2001 r. Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 lipca 2006 r. małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód bez orzekania o winie stron. Zgodnie z treścią tego wyroku wykonywanie władzy rodzicielskiej powierzone zostało obojgu rodzicom, ustalając miejsce pobytu dzieci przy matce. Wnioskodawca alimenty orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego płaci regularnie. Po rozwodzie cały wspólny majątek przekazał byłej żonie z przeznaczeniem m.in. na dzieci. W początkowym okresie po rozwodzie kontakty Wnioskodawcy z córkami odbywały się w miejscu ich zamieszkania. Następnie wyrokiem Sądu Rejonowego zostały rozszerzone i dzieci zaczęły przebywać regularnie w Jego miejscu zamieszkania, Wnioskodawca organizował im część ferii zimowych i wspólnie spędzali część wakacji letnich, odbierał je ze szkoły, zawoził na różne spotkania. Kupował im prezenty na różne okazje, tj. urodziny, święta itp. Wnioskodawca wskazuje, że od września 2012 r. najstarsza córka zaprzestała odwiedzin u Niego oraz zerwała jakikolwiek kontakt. Nie podała przyczyny, dla której tak się stało. Następnie młodsze córki we wrześniu 2013 r. odwiedziły Wnioskodawcę po raz ostatni, a w listopadzie tego samego roku bez znanego Mu dotychczas wiarygodnego powodu zerwały kontakt z Wnioskodawcą. Wnioskodawca wskazuje, że mimo tego dążył do kontaktu z córkami, jednak Jego wiadomości pozostają bez odpowiedzi. W dalszym ciągu, poza alimentami, przekazywał im dodatkowe pieniądze na różne okazje zamiast prezentów, wykonując przelewy na konto ich matki. Poza tym przelał byłej żonie 900 zł jako wkład w zorganizowanie wypoczynku letniego. W 2012 r. dobrowolnie podwyższył alimenty. Wnioskodawca podaje, że w 2015 r. udało się odnowić kontakt z najstarszą córką, spotkali się kilka razy. Wybrali się na wspólny spacer, córka odwiedziła Go w domu, poznała ze swoim chłopakiem. W styczniu 2016 r. najstarsza córka ponownie zerwała kontakt, nie podając powodu. Wnioskodawca w grudniu 2015 r., bez uprzedzenia, otrzymał pozew o podwyższenie alimentów. W pozwie była żona napisała, że wszystko opłaca sama z pensji, którą otrzymuje w wysokości ok. 2700 zł netto. Stwierdziła w nim również, że na same wakacje wydała ponad 3000 zł na wszystkie córki, a poza tym ma duże wydatki związane z nauką dzieci. Wnioskodawca wskazuje, że gdy w odpowiedzi na pozew poruszył kwestię pobieranej przez nią z urzędu skarbowego ulgi prorodzinnej, nie odniosła się do tego w żaden sposób, a jest to przecież kwota ponad 4 000 zł. Z przedstawionego w pozwie obrazu Jego osoby wynika, że poza alimentami nic dzieciom nie przekazuje. Jest to dla Niego krzywdzące. Wnioskodawca mimo tego, że dzieci Go nie odwiedzają i nie utrzymują kontaktu czuje się w obowiązku, by poza alimentami wspierać je dodatkowo finansowo, dlatego też przekazuje im pieniądze na różne okazje. Wnioskodawca dodaje, że dodatkowo, z myślą o ich przyszłości założył im fundusze inwestycyjne i zgodnie z zawartą z TFI umową jest zobowiązany odkładać na każde konto co najmniej 600 zł rocznie. Wnioskodawca od 1995 r. jest zatrudniony w K. i jako funkcjonariusz nie może dorobić do pensji. Dlatego też prosi o udzielenie odpowiedzi czy w opisanej sytuacji ma prawo do skorzystania z 50% ulgi prorodzinnej. Otrzymaną kwotę chciałby przeznaczać na potrzeby córek i mieć w ten sposób minimalny wpływ na sposób wydatkowania ulgi prorodzinnej.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów oraz przedstawionych wyjaśnień nie można uznać, że w sytuacji opisanej we wniosku, Wnioskodawca, w stosunku do dzieci małoletnich, z którymi nie ma faktycznego kontaktu, wykonuje władzę rodzicielską, co warunkuje zastosowanie odliczenia od podatku w ramach ulgi prorodzinnej. Nie przysługuje Mu zatem ulga wynikająca z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli jednak w przyszłości zmianie ulegnie opisany stan faktyczny, tzn. Wnioskodawca zacznie wykonywać wobec małoletnich córek władzę rodzicielską, wówczas będzie przysługiwać Mu prawo do skorzystania z odliczenia.

Omawiana ulga może natomiast przysługiwać na najstarsze dziecko, od ukończenia przez nie w 2016 r. pełnoletności, jeśli będzie się uczyć i nie uzyska dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej. Jak bowiem wyjaśnił Wnioskodawca utrzymuje je i będzie utrzymywał w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego.

Wobec powyższego rozstrzygnięcia, wskazać również należy, iż w powołanym art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zdanie drugie – ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W związku z tym możliwe jest skorzystanie z odliczenia od podatku przez jednego z rodziców przy czym konieczne jest w tym zakresie uzyskanie porozumienia pomiędzy osobami uprawnionymi, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. W sytuacji natomiast braku takiego porozumienia odliczenie przysługuje w częściach równych.

W konsekwencji, Wnioskodawca przy spełnieniu warunków wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz braku innych ustaleń z matką dzieci będzie miał prawo odliczyć połowę kwoty ulgi prorodzinnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.