Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.830.2016.1.IZ
z 8 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 6 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 19 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na ubezpieczenie pracowników, w przypadku gdy ubezpieczającym i uposażonym z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia będzie Spółka – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na ubezpieczenie pracowników, w przypadku gdy ubezpieczającym i uposażonym z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia będzie Spółka.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wpisana do rejestru przedsiębiorców jest spółką prawa handlowego posiadającą osobowość prawną (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”, wzgl. „Podatnik”). Kapitał zakładowy Spółki wynosi 50.000,00 zł i dzieli się na 80 udziałów, każdy o wartości nominalnej 625 PLN. Wspólnikami - udziałowcami Spółki są:

P.O., H.Ch., S.O., B.K. oraz E.N.

Jednocześnie podkreślić należy, że wszyscy wspólnicy Spółki są jednocześnie jej pracownikami w rozumieniu przepisów prawa pracy.

Zgodnie ze stanem faktycznym (winno być zdarzeniem przyszłym) oraz stanem prawnym ujawnionym w rejestrze przedsiębiorców KRS, głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Z uwagi na istotne problemy pojawiające się w razie śmierci wspólnika, tj. m.in. niepewność w zakresie składu osobowego, problematyka dziedziczenia i in., nie wykluczone, że w najbliższej przyszłości Wnioskodawca zawrze umowę ubezpieczenia wspólników na wypadek śmierci (dalej: „Umowa”). Rzeczone ubezpieczenie, miałoby opierać się na założeniu, że podmiotem ubezpieczającym oraz podmiotem uposażonym z tytułu polisy ubezpieczeniowej będzie Wnioskodawca, zaś podmiotem ubezpieczonym - wspólnik/wspólnicy Wnioskodawcy, będący jednocześnie jej pracownikami.

Co ważne, składka którą Spółka miałaby być zobligowana wpłacać na podstawie Umowy składałaby się z dwóch składowych, tj. elementu stricte ubezpieczeniowego - ubezpieczenie na życie, jak również inwestycyjnego (jako lokata w fundusze inwestycyjne).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w razie zawarcia przez Spółkę Umowy, w przypadku gdy ubezpieczającym oraz uposażonym z tytułu zawartej Umowy będzie Spółka, zaś ubezpieczonym będzie wspólnik Spółki będący jednocześnie jej pracownikiem, składka ubezpieczeniowa stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku gdy ubezpieczającym oraz uposażonym z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia będzie Spółka, zaś ubezpieczonym będzie wspólnik Spółki będący jednocześnie jej pracownikiem, składka ubezpieczeniowa (zarówno w części ubezpieczeniowej jak i inwestycyjnej) stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Wskazać należy, że stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie artykułu 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Zaś koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zatem, jak słusznie wskazuje się w literaturze przedmiotu, dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

1. został faktycznie poniesiony;
2. jego poniesienie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
3. nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt, wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT - tak D. Jaszczak, B. Kuźniacki, A. Mariański, A. Nowak, M. Wilk w: Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Lex 2014 r.
   
   

Ponadto, jak wskazują ci sami autorzy, przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Obciążenie to powinno mieć jednocześnie charakter definitywny. Wydatki jedynie tymczasowo poniesione przez podatnika nie spełniają przesłanki definitywnego poniesienia.

Dany wydatek spełnia przesłankę poniesienia w celu osiągnięcia przychodów, o ile uwzględniając doświadczenie praktyki gospodarczej, można powiedzieć, że choć potencjalnie możliwe jest to, że doprowadzi on do osiągnięcia przychodów. Ten aspekt oceny można określić jako kryterium obiektywne. Podatnik, ponosząc dany wydatek, w świetle całokształtu okoliczności faktycznych powinien mieć uzasadnione oczekiwanie, że istnieje możliwość osiągnięcia przychodów w związku z jego poniesieniem. Dokonując oceny kryterium obiektywnego przesłanki poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów, należy zwrócić szczególną uwagę na ocenę całokształtu okoliczności faktycznych i charakteru prowadzonej działalności gospodarczej podatnika.

Przedstawione wyżej rozważania w zakresie przesłanek uznania danego kosztu za koszt uzyskania przychodów odnoszą się odpowiednio do kosztów poniesionych w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Każdorazowej ocenie powinna podlegać zatem definitywność poniesienia danego wydatku, a także subiektywno-obiektywna przesłanka poniesienia wydatku w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Analiza powinna obejmować całokształt okoliczności gospodarczych i faktycznych oraz potencjalną możliwość i ekonomiczne znaczenie poniesionego wydatku w zakresie doprowadzenia do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Trzeba również pamiętać o tym, że ustawodawca kładzie nacisk na cel działań podejmowanych przez podatnika, a nie ich skutek. Brak zabezpieczenia źródła przychodów mimo ponoszonych kosztów na ten cel (i nawet utrata danego źródła przychodów) nie przekreślają możliwości uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, Wnioskodawca odnosząc się do poglądów wyrażanych w orzecznictwie sądowo-administracyjnym zaznacza, że zgodnie z tezą zawartą w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 czerwca 2005 r., sygn. akt II FSK 279/05: (...) działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów.

Ponadto, stosownie do treści uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11: Zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Jednocześnie, Wnioskodawca zwraca uwagę na stanowisko sądu zawarte w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z Krakowa z 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 296/09, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Kosztami będą też wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. Ponadto, zdaniem orzekającego sądu związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni.

Podkreślić bowiem należy, że Spółka rozważa zawarcie Umowy, gdyż chce zabezpieczyć się przed destabilizacją finansową w razie śmierci wspólnika (umowa Spółki przewiduje albowiem, że wypadku śmierci wspólnika, jego udziały polegają automatycznemu umorzeniu - technicznie najpierw Spółka je nabędzie, a następnie umorzy - co będzie skutkowało koniecznością wpłacenia do masy spadkowej wartości rynkowej umorzonych udziałów). Tym samym, zawierając Umowę, Podatnik gwarantuje sobie bezpieczeństwo finansowe w wypadku nagłej śmierci któregoś z udziałowców. Działanie to zatem ma służyć Wnioskodawcy w zabezpieczeniu przyszłych przychodów.

Przekładając zatem na kanwę analizowanego przypadku treść przytoczonych wyżej regulacji, poglądów doktryny prawa podatkowego oraz stanowiska sądów administracyjnych -Wnioskodawca zwraca uwagę, że ponoszone przez niego wydatki niewątpliwie będą wydatkami faktycznie ponoszonymi, ich ponoszenie nastąpi tylko i wyłącznie w celu osiągnięcia zabezpieczenia prawidłowego funkcjonowania Spółki w razie śmierci któregoś wspólników przychodów oraz zachowania ich źródła a ponadto wedle oceny Wnioskodawcy nie znajdują się one w katalogu włączeń zawartym w dyspozycji art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Należy bowiem wskazać, że w ocenie Podatnika na gruncie art. 16 Ustawy o CIT, jedyną regulacją która potencjalnie mogłaby mieć zastosowanie – jednakże w ocenie Wnioskodawcy nie ma - jest wyłączenie zawarte w ust. 1 pkt 59 wskazanej regulacji. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka, o którym mowa w dziale I w grupach 1, 3 i 5 oraz w dziale II w grupach 1 i 2 załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. poz, 1844), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza: wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy, możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy, wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.

Kluczowym w ocenie Podatnika jest zawarcie w powyższym wyłączeniu przez prawodawcę zwrotu „na rzecz pracownika”. W ocenie Wnioskodawcy, skoro na mocy Umowy uposażonym (uprawnionym do wszelkich korzyści materialnych) będzie Spółka, a nie pracownik (wspólnik) to nie można przyjąć, że Umowa zawarta jest na rzecz pracownika. Tym samym, w ocenie Spółki Umowa zawarta będzie na jej rzecz.

Powyższe oznacza więc, że planowany koszt związany z Umową, nie znajduje się w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, a zatem Podatnik będzie miał prawo rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów wydatki na składkę ubezpieczeniową, wynikającą z Umowy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 wymienionej ustawy.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie – zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami – pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Kosztami podatkowymi są między innymi tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Jak już wcześniej wspomniano, katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

W analizowanej sprawie w szczególności należy zwrócić uwagę na unormowania art. 16 ust. 1 pkt 59 updop, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. poz. 1844), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

1. wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
2. możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
3. wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę, kosztem uzyskania przychodów mogą być opłacone przez pracodawcę składki z tytułu zawartych lub odnowionych na rzecz pracowników umów ubezpieczenia:

1. na życie (grupa 1 dział I),
2. na życie, jeżeli są związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (grupa 3 dział I),
3. wypadkowego i chorobowego, jeśli są uzupełnieniem ubezpieczeń grupy 1-4 działu I (grupa 5 dział I),
4. wypadku, w tym wypadku przy pracy i choroby zawodowej (grupa 1 dział II),
5. choroby (grupa 2 dział II).
   
   

Możliwość zaliczenia przez pracodawcę do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez niego wydatków dotyczących składek w związku z zawartymi umowami ubezpieczenia, ustawodawca uzależnił od jednoczesnego spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w cytowanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 59 updop. Pierwsza wskazuje grupy umów ubezpieczenia, druga dotyczy uprawnionego do otrzymania świadczenia, którym nie może być pracodawca, natomiast według trzeciej, umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono winna wykluczać wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy, możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy, wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie. Niespełnienie tych przesłanek lub zmiana okoliczności faktycznych, w wyniku której przynajmniej jedna z nich przestaje być spełniona, skutkuje brakiem możliwości zaliczenia przedmiotowych składek do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że podmiotem uposażonym z tytułu polisy ubezpieczeniowej będzie Wnioskodawca, zaś podmiotem ubezpieczonym wspólnik/wspólnicy Wnioskodawcy, będący jednocześnie jej pracownikami.

W niniejszej sprawie bezspornym jest więc, że ewentualne świadczenie z tytułu realizacji polisy ubezpieczeniowej otrzyma pracodawca (Spółka).

Reasumując, składka ubezpieczeniowa opłacona w związku z zawartą Umową, w przypadku gdy ubezpieczającym oraz uposażonym z tytułu zawartej Umowy będzie Spółka, nie będzie mogła zostać uznana za koszty uzyskania przychodów działalności prowadzonej przez Spółkę, ponieważ nie zostanie spełniony jeden z kumulatywnych warunków wskazanych literalnie w cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 59 ww. ustawy.

Tym samym, skoro analizowany wydatek znajduje się w negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów, to zasadne jest pominięcie przez tut. Organ badania istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem podatkowym bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, na który powołuje się Wnioskodawca w prezentowanym stanowisku.

Zatem, stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.