Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.917.2016.1.MS
z 30 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 20 października 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w związku z likwidacją domu wczasowego, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w związku z likwidacją domu wczasowego, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług doradztwa technicznego oraz usług inżynierskich związanych z branżą budownictwa drogowego, a także inwestowaniem w nieruchomości. W 2013 r. Spółka zakupiła istniejącą stację narciarską oraz zlokalizowany w bezpośrednim sąsiedztwie dom wczasowy wzniesiony kilkadziesiąt lat temu. Celem dokonanego zakupu była realizacja inwestycji polegającej na budowie nowoczesnego ośrodka narciarskiego wraz z bazą noclegową. W oparciu o te składniki majątku Spółka rozszerzyła zakres prowadzonej działalności w szczególności o usługi hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania, usługi restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych oraz usługi obiektów sportowych i pozostałą działalność związaną ze sportem. Aktualnie Wnioskodawca jest w końcowej fazie realizacji ww. inwestycji. Zgodnie z zamierzeniem Spółki, po zakończeniu inwestycji, ośrodek narciarski ma być jednym z najnowocześniejszych tego typu obiektów w Polsce.

Nabyty przez Spółkę dom wczasowy został w 2013 r. wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy jako środek trwały. Dom wczasowy przez pewien okres czasu kontynuował przyjmowanie gości, podczas gdy część inwestycji dotycząca stacji narciarskiej była dopiero w przygotowaniu.

W związku z przestarzałą konstrukcją i wyposażeniem domu wczasowego, Spółka rozpoczęła inwestycję mająca na celu modernizację domu wczasowego. Spółka ponosiła koszty wytworzenia o charakterze materialnym (rozpoczęta rozbudowa i przebudowa poszczególnych segmentów domu wczasowego), jak również o charakterze niematerialnym (dokumentacje, analizy, zgody, projekty budowlane itp.). Ponoszone wydatki na modernizację i rozbudowę domu wczasowego traktowane były przez Spółkę jako środki trwałe w budowie. Dla celów podatkowych Spółka nie rozpoznawała dotąd wydatków poniesionych na ulepszenie domu wczasowego, ponieważ modernizacja nie została zakończona.

W późniejszym okresie, po dokonaniu ponownej analizy całej inwestycji, Spółka doszła do wniosku, że korzystniejszym rozwiązaniem będzie przemodelowanie jej kształtu, jednakże bez dokonywania zmian w zakresie rodzajów działalności, jaka będzie prowadzona w oparciu o jej efekty. Spółka postanowiła dokonać fizycznej likwidacji budynku domu wczasowego. W związku z tym poniesione zostały dodatkowo wydatki na dokonanie rozbiórki budynku.

Jednocześnie jednak Spółka nie zrezygnowała z chęci zaoferowania usług zakwaterowania osobom, które będą korzystały z usług stacji narciarskiej, jak i innym gościom. Spółka postanowiła bowiem wznieść nowoczesny obiekt wielofunkcyjny, świadczący również usługi zakwaterowania i usługi gastronomiczne, w dogodniejszym położeniu, w pobliżu górnej stacji wznoszonej przez Spółkę kolei linowej. Wybudowanie obiektu w takim miejscu pozytywnie wpłynie na jego atrakcyjność (m.in. ze względu na widokowe położenie oraz bliskość stoku narciarskiego). Likwidacja budynku domu wczasowego nie nastąpiła zatem w związku ze zmianą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Natomiast w miejscu położenia likwidowanego domu wczasowego Spółka planuje umiejscowić parking samochodowy dla klientów korzystających z wyciągów narciarskich, jak również dla gości hotelowych. Dom wczasowy był położony w niedalekiej odległości od dolnej stacji wyciągu. Duża ilość miejsc parkingowych jest kluczowym czynnikiem dla rynkowego powodzenia stacji narciarskiej. Urządzenie w tym miejscu parkingu jest zatem w pełni uzasadnione, pozwala bowiem na szybkie przemieszczenie się gości z samochodu do dolnej stacji wyciągu i zwiększa potencjalną ilość klientów stacji narciarskiej, a tym samym jej przychody. Planowany przez Spółkę parking będzie utwardzony żwirem. Parking nie będzie stanowił budowli w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej: „Prawo Budowlane”).

Decyzja o likwidacji domu wczasowego została podjęta wyłącznie przez wzgląd na rozwój prowadzonej działalności gospodarczej i chęć zbudowania najnowocześniejszej stacji narciarskiej. Spółka zamierza oferować swoim gościom najwyższej jakości usługi zarówno w zakresie uprawiania narciarstwa, jak i w zakresie zakwaterowania, a istniejący dom wczasowy pomimo podjętej próby jego modernizacji nie przystawałby standardem do jakości obiektów, jakie Spółka postanowiła wznieść na terenie sąsiadującej stacji narciarskiej. W interesie Spółki jest zapewnienie korzystającym z wyciągu osobom oraz gościom hotelowym możliwości pozostawienia samochodu w niedalekiej odległości od kolei liniowej, w związku z czym została podjęta decyzja o urządzeniu parkingu w miejscu dotychczasowego domu wczasowego. Ponadto w interesie spółki jest, aby usługi zakwaterowania świadczone na terenie stacji były na równie wysokim poziomie jak infrastruktura narciarska, co zapewni wzniesiony od podstaw budynek hotelu zlokalizowany w górnej części stacji narciarskiej. Co więcej, goście chcący skorzystać z hotelu będą jednocześnie korzystać z usług kolei linowej, co tym bardziej wpłynie pozytywnie na przychody Spółki.

W ostatecznym rozrachunku, decyzja o takim przemodelowaniu kształtu inwestycji pozytywnie wpłynie zatem zarówno na przyszłe przychody z działania stacji narciarskiej, jak i ośrodka wczasowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z likwidacją dotychczasowego domu wczasowego, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego - budynku domu wczasowego? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego - budynku domu wczasowego.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT nie uważa się za koszt uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT wynika, że istotna z punktu widzenia możliwości rozliczenia straty jest przyczyna likwidacji środka trwałego. W przypadku, gdy strata powstała w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, które utraciły przydatność gospodarczą z przyczyn takich jak zmiana działalności gospodarczej, to przypadek taki jest objęty wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ustawy o CIT. Przez zmianę działalności gospodarczej należy rozumieć faktyczną zmianę działalności przejawiającą się w działaniach podatnika. Zdaniem Spółki, zmiana działalności gospodarczej, o której mowa w powyższym przepisie dotyczy całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, nie odnosi się natomiast do zmiany wykorzystania danego obszaru (danej działki ewidencyjnej gruntu), na którym znajdował się zlikwidowany środek trwały. Jeśli zatem następuje zmiana sposobu korzystania z jednego obszaru, a jednocześnie funkcja umiejscowiona pierwotnie na tym obszarze jest przenoszona na inny obszar nieruchomości podatnika, nie dochodzi do zmiany działalności gospodarczej.

Należy również mieć na uwadze, że strata w środkach trwałych, tak jak każdy inny wydatek, który ma zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu powinna spełniać przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Oznacza to, że likwidacja środka trwałego powinna stanowić takie wyzbycie się środka trwałego, które jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i będzie miało związek z przychodami. Taka wykładnia, uwzględniająca ekonomiczny aspekt wyborów dokonywanych przez podatnika w prowadzonej działalności gospodarczej jest zgodna z zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT sformułowaniem (...) utraciły przydatność gospodarczą (...). Przez utratę przydatności gospodarczej należy bowiem rozumieć nie tylko fizyczne zużycie środków trwałych wynikające przykładowo z długotrwałej eksploatacji środków trwałych, lecz także brak opłacalności dalszego korzystania z takich środków trwałych. Jeżeli środek trwały pomimo istniejącej możliwości wykorzystywania go nie przynosi spodziewanych zysków, to racjonalnym ekonomicznie działaniem podatnika, także z punktu widzenia osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, będzie likwidacja takiego środka trwałego z powodu utraty przydatności gospodarczej (tożsame stanowisko w odniesieniu do likwidacji inwestycji w obcych środkach trwałych zajął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 25 czerwca 2012 r., sygn. II FPS 2/12). Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że strata powstała w wyniku likwidacji przez Spółkę nie w pełni umorzonego środka trwałego - budynku domu wczasowego, może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z zaprezentowanym przez Spółkę stanem faktycznym, likwidacja środka trwałego nie jest związana ze zmianą działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Spółka w dalszym ciągu będzie prowadzić działalność usługową w zakresie świadczenia usług zakwaterowania (hotelarskich). Różnica polega jedynie na tym, że świadczenie usług zakwaterowania, zamiast w dotychczasowym, przestarzałym i wyeksploatowanym domu wczasowym, będzie miało miejsce w wybudowanym przez Spółkę nowoczesnym obiekcie zlokalizowanym w obrębie górnej stacji kolei liniowej.

Ponadto likwidacja przez Spółkę domu wczasowego była racjonalna i ekonomicznie uzasadniona z punktu widzenia całokształtu działalności gospodarczej, którą Spółka zamierza prowadzić w ośrodku narciarskim. Jak zostało bowiem wskazane w opisie stanu faktycznego, inwestycja prowadzona przez Spółkę polega na wybudowaniu jednego z najnowocześniejszych ośrodków narciarskich w Polsce. W konsekwencji, jeżeli Spółka chce osiągać zamierzone przychody z prowadzonej w ośrodku narciarskim działalności, każdy element obiektu musi być w odpowiednim standardzie i powinien tworzyć spójną całość. W związku z faktem, że istniejący dom wczasowy nie spełniał powszechnie przyjętych standardów, zgodnie z oceną Spółki mógł być przyczyną zaniżenia spodziewanych przez Spółkę zysków, jako obiekt nieatrakcyjny i niezachęcający gości ośrodka narciarskiego do przedłużenia pobytu. Ponadto należy mieć na uwadze, że koniecznym elementem ośrodka narciarskiego jest odpowiedniej wielkości parking dla gości. Tymczasem, tereny wokół dolnej stacji wyciągu są w dużej mierze zabudowane, stąd Spółka nie ma możliwości pozyskania wystarczającej powierzchni na parking dla klientów stacji narciarskiej. W konsekwencji, Spółka podjęła decyzję o zaniechaniu modernizacji oraz o likwidacji domu wczasowego i umiejscowieniu w jego miejscu parkingu. Jednocześnie Spółka prowadzi budowę innego nowoczesnego obiektu świadczącego usługi zakwaterowania i usługi gastronomiczne w pobliżu górnej stacji wyciągu.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, należy uznać, że straty wynikłe z likwidacji środka trwałego - budynku domu wczasowego mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ likwidacja nie była związana ze zmianą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, a jednocześnie była uzasadniona pod względem biznesowym. W dłuższej perspektywie przyczyni się ona bowiem do zwiększenia przychodów Spółki z działalności prowadzonej na terenie stacji narciarskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań Nr 2 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.