Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.932.2016.1.ISL
z 30 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wszystkich wierzytelności dotyczących tego samego dłużnika na podstawie postanowienia o nieściągalności dotyczącego jednej wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą Zakład ... Spółka cywilna ... sprzedawała firmie ..., wyroby konfekcyjne oraz świadczyła usługi szycia, wystawiając faktury z odroczonym terminem płatności.

W okresie od czerwca 2012 r. do kwietnia 2014 r. wystawiła niżej wymienione faktury na łączną kwotę 902 286,88 zł:

• faktura nr 0146/12/FV z dnia 31 maja 2012 r., netto 120 165,11 zł, brutto 147 803,09 zł, pomniejszona o wpłaty częściowe 36 000 zł brutto;
  

• faktura nr 0171/12/FV z dnia 29 czerwca 2012 r., netto 71 168,65 zł, brutto 123 537,44 zł, pomniejszona o wpłaty częściowe 36 000 zł brutto;
  

• faktura nr 0184/12/FV z dnia 6 lipca 2012 r., netto 50 030,52 zł, brutto 61 537,54 zł;
  

• faktura nr 0197/12/FV z dnia 26 lipca 2012 r., netto 111 136,32 zł, brutto 136 697,67 zł;
  

• faktura nr 0235/12/FV z dnia 29 sierpnia 2012 r., netto 114 050,15 zł, brutto 140 281,68 zł;
  

• faktura nr 0256/12/FV z dnia 17 września 2012 r., netto 5 572,56 zł, brutto 6 854,25 zł;
  

• faktura nr 0272/12/FV z dnia 28 września 2012 r., netto 73 024,96 zł, brutto 89 820,70 zł;
  

• faktura nr 0307/12/FV z dnia 31 października 2012 r., netto 130 117,50 zł, brutto 160 044,53 zł;
  

• faktura nr 0316/12/FV z dnia 8 listopada 2012 r., netto 18 631,62 zł, brutto 22 916,89 zł;
  

• faktura nr 0342/12/FV z dnia 30 listopada 2012 r., netto 36 797,72 zł, brutto 45 261,20 zł;
  

• faktura nr 0348/12/FV z dnia 6 grudnia 2012 r., netto 17 404,16 zł, brutto 21 407,12 zł;
  

• faktura nr 0350/12/FV z dnia 6 grudnia 2012 r., netto 24 106,78 zł, brutto 29 651,34 zł;
  

• faktura nr 0367/12/FV z dnia 21 grudnia 2012 r., netto 49 146,25 zł, brutto 60 449,89 zł, pomniejszona o wpłaty częściowe 17 214,82 zł brutto;
  

• faktura nr 0008/14/FV z dnia 13 stycznia 2014 r., netto 8 349,50 zł, brutto 10 269,89 zł;
  

• faktura nr 0013/14/FV z dnia 14 stycznia 2014 r., netto 3 964,70 zł, brutto 4 876,58 zł;
  

• faktura nr 0037/14/FV z dnia 30 stycznia 2014 r., netto 19 467,30 zł, brutto 23 944,78 zł;
  

• faktura nr 0039/14/FV z dnia 31 stycznia 2014 r., netto 91 064,10 zł, brutto 112 008,84 zł;
  

• faktura nr 0047/14/FV z dnia 5 lutego 2014 r., netto 10 015,10 zł, brutto 12 318,57 zł;
  

• faktura nr 0062/14/FV z dnia 11 lutego 2014 r., netto 29 716,15 zł, brutto 36 550,86 zł;
  

• faktura nr 0089/14/FV z dnia 28 lutego 2014 r., netto 42 152,20 zł, brutto 51 847,21 zł;
  

• faktura nr 0007/14/FKS z dnia 4 kwietnia 2014 r., netto 2 740,40 zł, brutto 3 370,69 zł;
  

• faktura nr 0008/14/FKS z dnia 4 kwietnia 2014 r., netto 1 045,00 zł, brutto 1 285,35 zł;
  

• faktura nr 0169/14/FV z dnia 4 kwietnia 2014 r., netto 156,04 zł, brutto 191,93 zł.
  
  

W okresie styczeń-grudzień 2013 r. ww. podmioty przeprowadziły transakcje handlowe na łączną kwotę 1 001 917,50 zł brutto, wszystkie faktury z tego okresu zostały opłacone. Dążąc do ugodowego załatwienia sprawy, w dniu 9 sierpnia 2013 r., córka dłużniczki ... oraz mąż Wnioskodawczyni ..., podpisali dokument pn. „Porozumienie”, zgodnie z którym spłata zadłużenia miała nastąpić w ratach po 18 000 zł miesięcznie. W ślad za tym dłużniczka dokonała wpłat 2 lutego 2014 r. i 26 lutego 2014 r. W kolejnych miesiącach nastąpiła przerwa w regulowaniu zobowiązań. W związku z powyższym w celu odzyskania wierzytelności Wnioskodawczyni wniosła do Sądu Okręgowego w ... X Wydział Gospodarczy, pozew o zapłatę należności wynikającej z najwcześniejszej wymagalnej faktury nr 0146/12/FV na kwotę 147 803,09 zł (sygn. akt ...), nakaz zapłaty z dnia 9 lipca 2014 r. Nakaz został przekazany do Komornika Sądowego, wniosek o wszczęcie egzekucji Km .... Po tym fakcie dłużniczka przekazała na rachunek wierzycielki dwie raty w wysokości 36 000 zł. Wymienione faktury zostały przedłożone w Sądzie w celu zawarcia ugody, w związku z powyższym został zachowany termin ich spłaty. Postępowanie zostało wstrzymane, ponieważ wierzycielka wystąpiła z korektami deklaracji VAT korzystając z art. 89a ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, i po przeprowadzeniu przez Urząd Skarbowy czynności kontrolnych podatek ten został zwrócony wierzycielce. Do dnia złożenia wniosku firma ... nie zapłaciła należności wynikających z ww. faktur. Zgodnie z potwierdzonymi informacjami dłużnik nie posiada żadnego majątku i jakiekolwiek postępowanie egzekucyjne wszczęte przeciwko niemu okaże się bezskuteczne, tym bardziej, że istnieją wierzyciele z prawem pierwszeństwa do zaspokojenia swoich wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Mając na uwadze ww. stan faktyczny, w tym w szczególności: fakt przekazania egzekucji kwoty 147 803,09 zł, wynikającej z faktury 0146/12/FV, przez Komornika Sądowego do organu egzekucyjnego Drugiego Urzędu Skarbowego ..., fakt uprzedniego zarachowania przez Wnioskodawczynię wszystkich ww. wierzytelności jako przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wierzytelności wynikające z faktur od numeru 1 do numeru 23 można uznać za wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona postanowieniem o nieściągalności jednej z nich, uznanym przez wierzycielkę jako odpowiadającym stanowi faktycznemu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, fakt przekazania egzekucji dotyczącej jednej z faktur na kwotę 147 803,09 zł do organu egzekucyjnego Drugiego Urzędu Skarbowego ... świadczy o wyczerpaniu możliwości egzekucyjnych w stosunku do dłużnika. Fakt uprzedniego zarachowania przez Wnioskodawczynię wszystkich wymienionych wierzytelności jako przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uzasadnia w sposób wystarczający uznanie wszystkich wymienionych wierzytelności wobec tego samego dłużnika za koszty uzyskania przychodu. Zobowiązania dłużnika wobec Skarbu Państwa na dzień 29 sierpnia 2016 r. wynoszą 248 610,84 zł. Dokonano zajęcia świadczenia emerytalnego dłużniczki, w wyniku którego zajęta jest kwota 642,48 zł miesięcznie. Dłużniczka nie figuruje w bazie Ksiąg Wieczystych jako właścicielka nieruchomości. Wnioskodawczyni wskazuje, że w niniejszej sprawie mamy bez wątpienia do czynienia z sytuacją, kiedy niecelowe będzie nie tylko skierowanie wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego, ale i niecelowe będzie wszczynanie postępowania sądowego w celu uzyskania tytułu wykonawczego. Wierzytelności wykazane we wniosku opiewają na bardzo duże wartości, a co za tym idzie opłata sądowa z tytułu wniesienia pozwu o ich zapłatę będzie bardzo wysoka. Koszty sądowe oraz koszty postępowania egzekucyjnego będą tylko powiększały wierzytelności. Wnioskodawczyni sądzi, że w omawianym przypadku można odnieść się do interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 sierpnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-298/12-2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a łączy z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

W związku z powyższym, przychody i koszty związane z działalnością spółki osobowej, wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.), których wykładania nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, ponieważ przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Wymieniony katalog jest katalogiem zamkniętym i w sposób jednoznaczny określa rodzaj dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony wyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Jednakże, aby wierzytelność mogła być uznana za nieściągalną i w konsekwencji zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z treści tychże dokumentów (co do zasady) powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności.

Aby więc wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być zaliczone do kosztów podatkowych, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 ustawy, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym wierzytelności te nie mogą być przedawnione. Istotne jest przy tym, że przesłanki te muszą być spełnione łącznie.

Należy pamiętać, że ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822) nie zna pojęcia „postanowienie o nieściągalności”, a zatem dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 23 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy terminem „postanowienie o nieściągalności” nie może być też co do zasady utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Pomimo, że w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin „postanowienie o nieściągalności”, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena, czy wierzytelność będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty uzyskania przychodów, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie ustalenia przejęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

Określone ściśle przez przepisy prawa stany faktyczne, w których może być wydane postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego (np. w art. 824 ustawy Kodeks postępowania cywilnego) dotyczą w wielu wypadkach uchybień formalnoprawnych, jak np. braku zdolności sądowej dłużnika, czy niemożności stosowania, np. egzekucji sądowej, i trudno na tej tylko podstawie ocenić, czy istnieje majątek dłużnika, wystarczający do zaspokojenia roszczeń wierzyciela. Dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Na pewno jednak podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

Mając na uwadze powyższe, zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

• wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
  

• wierzytelność nie jest przedawniona w świetle postanowień Kodeksu cywilnego,
  

• nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym, nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona w chwili udokumentowania jej za pomocą najwcześniej wydanego, bądź sporządzonego dokumentu.

W konsekwencji, w przypadku gdy wierzytelność została wcześniej zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przedawniona w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, a jej nieściągalność została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej jednak, niż zostanie spełniony ostatni z warunków. Wierzytelność odpisana jako nieściągalna, spełniająca wszystkie wskazane warunki, może stanowić koszt uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej została uprzednio zarachowana jako przychód należny.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki cywilnej sprzedawała kontrahentowi wyroby konfekcyjne oraz świadczyła usługi szycia, wystawiając faktury z odroczonym terminem płatności. W okresie od czerwca 2012 r. do kwietnia 2014 r. wystawiła faktury na łączną kwotę 902 286,88 zł. W okresie styczeń-grudzień 2013 r., ww. podmioty przeprowadziły transakcje handlowe na łączną kwotę 1 001 917,50 zł brutto, wszystkie faktury z tego okresu zostały opłacone. Dążąc do ugodowego załatwienia sprawy, w dniu 9 sierpnia 2013 r., córka dłużniczki oraz mąż Wnioskodawczyni, podpisali dokument pn. „Porozumienie”, zgodnie z którym spłata zadłużenia miała nastąpić w ratach po 18 000 zł miesięcznie. W ślad za tym dłużniczka dokonała wpłat 2 lutego i 26 lutego 2014 r. W kolejnych miesiącach nastąpiła przerwa w regulowaniu zobowiązań. W związku z powyższym w celu odzyskania wierzytelności Wnioskodawczyni wniosła pozew o zapłatę należności wynikającej z najwcześniejszej wymagalnej faktury nr 0146/12/FV na kwotę 147 803,09 zł, nakaz zapłaty z dnia 9 lipca 2014 r. Nakaz został przekazany do Komornika Sądowego, celem wszczęcia egzekucji. Po tym fakcie dłużniczka przekazała na rachunek Wnioskodawczyni dwie raty w wysokości 36 000 zł. Wymienione faktury zostały przedłożone w Sądzie w celu zawarcia ugody. Postępowanie zostało wstrzymane, ponieważ wierzycielka wystąpiła z korektami deklaracji VAT i po przeprowadzeniu przez Urząd Skarbowy czynności kontrolnych podatek ten został zwrócony wierzycielce. Do dnia złożenia wniosku kontrahent nie zapłacił należności wynikających z ww. faktur. Zgodnie z potwierdzonymi informacjami dłużniczka nie posiada żadnego majątku i jakiekolwiek postępowanie egzekucyjne wszczęte przeciwko niej okaże się bezskuteczne, tym bardziej, że istnieją wierzyciele z prawem pierwszeństwa do zaspokojenia swoich wierzytelności.

W tym miejscu wskazać należy, że każde postępowanie egzekucyjne prowadzone jest w sposób indywidualny i inaczej należy traktować sytuację, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję części wierzytelności mu przypadającej. Wtedy bowiem postanowienie o nieściągalności tejże części pozwala uznać całą wierzytelność za nieściągalną. Jednakże odmiennie traktuje się sytuację, gdy wierzyciel posiada postanowienie o nieściągalności tylko w odniesieniu do jednej konkretnej wierzytelności, albowiem dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy wyłącznie konkretnej należności wynikającej z określonej faktury i został wydany w postępowaniu egzekucyjnym, wszczętym przez wierzyciela do tej konkretnej należności.

Zatem, w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni posiadając kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika, tylko w stosunku do jednej z należności uzyskała postanowienie o nieściągalności, nie może kwalifikować pozostałych wierzytelności wynikających z innych faktur, do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich traktowana jest odrębnie (wynika z odrębnej faktury) i aby mogła być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, w świetle obowiązujących przepisów prawa, wierzytelność przysługująca Wnioskodawczyni od dłużnika, która ostatecznie udokumentowana została postanowieniem o nieściągalności, może stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do posiadanego przez Nią udziału w zysku Spółki. Natomiast pozostałe wierzytelności przysługujące Wnioskodawczyni wobec tego samego dłużnika, wynikające z odrębnych faktur, nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, gdyż nie zostały one udokumentowane w sposób przewidziany art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji organu podatkowego wskazać należy, że orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Dodać należy także, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2016 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Tutejszy Organ informuje, że ewentualne wyliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tutejszego Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tutejszy Organ nie może na podstawie podanych przez Wnioskodawczynię we wniosku danych dokonywać wyliczeń kwot, jakie mają być ujęte w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotem interpretacji wydanej przez tut. Organ może być natomiast jedynie kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego… po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.