Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.894.2016.2.MS
z 20 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 28 września 2016 r. (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 10 października 2016 r.), uzupełnionym 6 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka prawidłowo kwalifikuje wartość paliwa zużytego przez pracowników w samochodach służbowych do jazd prywatnych oraz nieodliczony podatek od towarów i usług od wartości tego paliwa jako koszt niebędący kosztem uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2016 r. wpłynął do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka prawidłowo kwalifikuje wartość paliwa zużytego przez pracowników w samochodach służbowych do jazd prywatnych oraz nieodliczony podatek od towarów i usług od wartości tego paliwa jako koszt niebędący kosztem uzyskania przychodu. Wniosek ten, za pismem z 17 października 2016 r. Znak: 1061-IPTPB3.4510.27.2016.1.PW został przesłany do tut. BKIP celem załatwienia zgodnie z właściwością w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (wpływ do tut. Organu 18 października 2016 r.). Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 listopada 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.894.2016.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 6 grudnia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Z niektórymi pracownikami Spółki zostały podpisane umowy na używanie służbowych samochodów do celów prywatnych. Dla pracowników jest ustalana wartość świadczenia z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych zgodnie z przepisami art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość takiego świadczenia jest ustalana w oparciu o miesięczne limity, których wysokość uzależniona jest od pojemności silnika samochodu.

I tak, dla samochodu o pojemności silnika:

• do 1.600 cm³ miesięczny limit przychodów wynosi 250 zł,
• powyżej 1.600 cm³ miesięczny limit przychodów wynosi 400 zł.

W umowach został ustalony miesięczny limit na korzystanie przez pracownika z samochodu służbowego dla celów prywatnych w wysokości 400 km.

Dodatkowo w podpisanych umowach pracodawca przyznał nieodpłatne świadczenie polegające na umożliwieniu wykorzystania paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych, którego wartość jest wyliczana jako iloczyn przyznanego limitu kilometrów (400) do celów prywatnych, ilości zużytego paliwa liczonej wg normy zakładowej i średniej ceny zakupu paliwa z miesiąca rozliczeniowego, poniesionej przez pracodawcę (art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ).

Kwota podatku VAT naliczonego od zakupionego paliwa, które zostało zużyte przez pracowników do celów prywatnych jest zaliczana w koszty niebędące kosztami uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych, czyli nie jest odliczana od podatku należnego. Od różnicy obliczanej poprzez odjęcie od wartości podatku naliczonego od zakupionego paliwa do samochodów osobowych nieodliczonego podatku VAT od wartości paliwa zużytego na cele prywatne Spółka odlicza 50% podatku VAT zgodnie z art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wartość zużytego paliwa w samochodach służbowych użytych do celów prywatnych oraz nieodliczony VAT od tej wartości nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo kwalifikuje wartość paliwa zużytego przez pracowników w samochodach służbowych do jazd prywatnych oraz nieodliczony VAT od wartości tego paliwa jako koszt niebędący kosztem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ wartość zużytego paliwa nie jest zaliczana do przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, koszt zużytego paliwa do celów prywatnych oraz podatek VAT naliczony od tej wartości nie jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 – dalej: „updop”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym, Spółka z niektórymi pracownikami podpisała umowy na używanie służbowych samochodów do celów prywatnych. Dla pracowników jest ustalana wartość świadczenia z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo w podpisanych umowach pracodawca przyznał nieodpłatne świadczenie polegające na umożliwieniu wykorzystania paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych. Kwota podatku VAT naliczonego od zakupionego paliwa, które zostało zużyte przez pracowników do celów prywatnych jest zaliczana w koszty niebędące kosztami uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych, czyli nie jest odliczana od podatku należnego. Od różnicy obliczanej poprzez odjęcie od wartości podatku naliczonego od zakupionego paliwa do samochodów osobowych nieodliczonego podatku VAT od wartości paliwa zużytego na cele prywatne Spółka odlicza 50% podatku VAT zgodnie z art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług. Wartość zużytego paliwa w samochodach służbowych użytych do celów prywatnych oraz nieodliczony VAT od tej wartości nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że co do zasady wszystkie wydatki ponoszone przez pracodawców na rzecz pracowników pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganiem przychodów. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych przez pracowników na cele prywatne, w tym wartość zużytego paliwa, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia zużytego paliwa, wykorzystywanego przez pracowników w związku z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne, do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem, jeżeli wydatek związany z używaniem samochodu osobowego spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 updop, stanowi on koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługiwało odliczenie zgodnie z odrębnymi przepisami, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop.

Podsumowując, wartość paliwa zużytego przez pracowników w samochodach służbowych wykorzystywanych do jazd prywatnych oraz nieodliczony podatek od towarów i usług od wartości tego paliwa stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 updop w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.