Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-415/15-4/AO
z 26 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z wydawaniem magazynu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 19 listopada 2015 r. (data wpływu 24 listopada 2015 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z wydawaniem magazynu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: X lub Spółka) świadczy usługi doręczania przesyłek na rynku krajowym i zagranicznym. Spółka funkcjonuje w ramach międzynarodowej grupy spółek powiązanych kapitałowo (dalej: Grupa lub Grupa X). Grupa zawarła z podmiotem zewnętrznym (agencją PR) umowę na wykonanie magazynu/gazetki (dalej: Magazyn).

Magazyn wydawany jest co 4 miesiące i składa się z dwóch części: międzynarodowej, wspólnej dla wszystkich krajów i części krajowej, tworzonej dla każdego kraju odrębnie.

Część międzynarodowa (około 20 stron) zawiera ogólne informacje o funkcjonowaniu Grupy X i oferowanych usługach. Informacje te są szczególnie cenne dla pracowników i podwykonawców Spółki (przewoźników i kurierów), bowiem podnoszą ich wiedzę o Grupie X, zasadach jej funkcjonowania, ewentualnych zmianach zachodzących w Grupie, nowych usługach wdrażanych w innych krajach itp. Tematyka artykułów w tym segmencie proponowana jest głównie przez agencję PR.

Część krajowa (około 8 stron) obejmuje natomiast informacje o działalności prowadzonej przez X w Polsce, w szczególności dotyczące:

• wprowadzania nowych usług przez Spółkę;
• rozszerzania zakresu oraz zasięgu oferowanych usług;
• współpracy z obecnymi klientami tzw. „customer report”;
• realizowanych przez Spółkę inwestycji;
• rozwiązań technologicznych stosowanych przez Spółkę.
  
  

Tematyka artykułów zawartych w tej części Magazynu proponowana jest przez Spółkę i ma na celu przede wszystkim zapoznanie nowych, jak również obecnych klientów z oferowanymi przez Spółkę usługami, nowymi rozwiązaniami technologicznymi itp.

Magazyn dostępny jest dla wszystkich pracowników Spółki oraz obecnych i nowych klientów X. Dystrybucja Magazynu odbywa się zarówno poprzez nieodpłatne rozesłanie jej stałym klientom Spółki, jak również wręczenie jej obecnym i potencjalnym klientom podczas spotkań handlowych/sprzedażowych. Ponadto, zarówno aktualne jak i archiwalne wydania Magazynu umieszczone są w siedzibie Spółki w ogólnodostępnym miejscu.

X zobowiązana jest do ponoszenia co miesiąc wydatków na nabycie usług związanych z wykonaniem Magazynu. Koszty te dotyczą:

• usług edytorskich - polegających m.in. na poszukiwaniu tematów artykułów, tworzeniu artykułów;
• usług graficznych („layout”) - polegających m.in. na projektowaniu szaty graficznej Magazynu, zakupie praw do zdjęć;
• usług przystosowania części międzynarodowej do polskiego wydania Magazynu.
  
  

Spółka otrzymuje teksty artykułów w języku niemieckim i angielskim, które następnie tłumaczy na język polski we własnym zakresie lub korzystając z usług tłumaczy.

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku z 19 listopada 2015 r. (data wpływu 24 listopada 2015 r.) Wnioskodawca wskazał co następuje.

1. Na jakiej podstawie Spółka (X) jest zobowiązana do ponoszenia wydatków na nabycie usług w związku z wydawaniem magazynu I, skoro w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że to Grupa zawarła z podmiotem zewnętrznym umowę na wykonanie Magazynu?

Spółka wyjaśnia, że Grupa negocjuje z firmą zewnętrzną (agencja PR) zakres wykonywanych usług, w tym również dotyczących Magazynu (ilość wydań, ich zawartość oraz cenę) w rozbiciu na poszczególne Spółki tworzące Grupę. Jednak oferta dotycząca wydania magazynu na potrzeby X jest przedstawiana bezpośrednio Spółce i przez nią akceptowana. Koszty wykonania Magazynu na rzecz X (uzgodnione w ofercie) fakturowane są przez firmę zewnętrzną (agencja PR) bezpośrednio na Spółkę.

2. W jaki sposób wydatki ponoszone w związku z wydawaniem Magazynu spełniają przesłanki (związek przyczynowo-skutkowy) wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn zm.), tj.: służą osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów Wnioskodawcy?

Wydawanie Magazynu służy przede wszystkim reklamowaniu oferty Spółki, a tym samym zachęceniu do skorzystania z jej usług zarówno przez obecnych, jak i potencjalnych klientów. Przedstawiane w magazynie nowe rozwiązania technologiczne stosowane przez Spółkę oraz informacje o poszerzeniu zakresu usług świadczonych przez X mogą mieć wpływ na zainteresowanie ofertą Spółki. W konsekwencji, wydawanie magazynu może przyczynić się do generowania przychodów przez Spółkę w przyszłości.

Ponadto, wydawanie magazynu zawierającego informacje dotyczące funkcjonowania i pozycji Spółki sprzyja budowaniu pozytywnych relacji pomiędzy Spółką i pracownikami, co z kolei przyczynia się do wzrostu poczucia bezpieczeństwa wśród pracowników oraz ich zaangażowania w wykonywaną pracę. Oznacza to, że wydatki związane z wydawaniem magazynu ponoszone są także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z wydawaniem Magazynu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z wydawaniem Magazynu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ponoszone koszty należy zatem oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy oraz gdy nie został on ujęty w katalogu kosztów niepodatkowych (art. 16 ust. 1).

1. Związek przyczynowo - skutkowy między kosztem a przychodem.

Zdaniem Spółki, istnieje związek przyczynowo - skutkowy między wydatkami na wydanie Magazynu a przychodami Spółki i służą osiągnięciu, zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów.

W szczególności Magazyn umożliwia poinformowanie klientów Spółki (obecnych i potencjalnych) o oferowanych przez X usługach, planowanych ulepszeniach (np. informatycznych) zwiększających jakość świadczonych usług oraz wdrażanych nowych usługach. Przekazanie jej potencjalnemu klientowi (np. podczas spotkania) może wpłynąć na jego dalsze zainteresowanie ofertą Spółki i zachęcić do skorzystania z jej usług. Tym samym, działanie to może przyczynić się do generowania przychodów przez Spółkę w przyszłości.

Ponadto, Magazyn zawiera informacje ważne dla pracowników i podwykonawców Spółki dotyczące np. funkcjonowania Grupy X, procesów w niej zachodzących oraz jej pozycji na rynku światowym, a tym samym podnoszą wiedzę pracowników o Spółce i Grupie. Sprzyja to budowaniu pozytywnych relacji pomiędzy Spółką i pracownikami, a także przyczynia się do wzrostu poczucia bezpieczeństwa wśród pracowników oraz ich zaangażowania w wykonywaną pracę. W konsekwencji, należy uznać, że przedmiotowe wydatki są także ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.

W związku z powyższym, należy wskazać, że koszty związane z wydaniem Magazynu wykazują związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami z działalności gospodarczej i tym samym spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Niewymienienie wydatku w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Warunkiem umożliwiającym zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest brak wskazania go w katalogu kosztów niepodatkowych. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W ocenie Spółki, wydatki ponoszone na wydanie Magazynu nie stanowią wydatków na reprezentację.

Pojęcie „reprezentacji” nie zostało zdefiniowane w przepisach podatkowych. Niemniej istotne wskazówki odnośnie interpretacji tego pojęcia zawarł Minister Finansów w interpretacji ogólnej z 25 listopada 2013 r. (sygn. DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521). Interpretacja ta odnosi się co prawda do wydatków na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych jednakże wnioski Ministra Finansów można odnieść także do innych wydatków ponoszonych przez podatników. W świetle tej interpretacji, za koszty reprezentacji należy uznać wydatki, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika czy też stworzenie dobrego obrazu jego firmy.

Również w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np. interpretacji Dyrektora IS w Warszawie z 22 maja 2014 r. sygn. IPPB5/423-211/14-2/AM podkreśla się, że: „Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny”.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z 17 czerwca 2013 r. sygn. II FSK 702/11, w którym sąd wskazał, że: „(...) reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu”.

Ponoszone przez Spółkę wydatki w związku z wydawaniem Magazynu nie mają wyłącznie ani w dominującym zakresie na celu stworzenie dobrego wizerunku Spółki, lecz przede wszystkim dostarczenie klientom i potencjalnym klientom Spółki informacji o usługach świadczonych przez X, nowych usługach i nowych rozwiązaniach oferowanych klientom oraz najnowszych rozwiązań technologicznych stosowanych przez Spółkę, jak również dostarczenie pracownikom i podwykonawcom Spółki informacji o Grupie X, zasadach jej funkcjonowania, ewentualnych zmianach zachodzących w Grupie, nowych usługach wprowadzanych w innych krajach itp.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wydatków ponoszonych w związku z wydaniem Magazynu nie należy rozpatrywać w kategoriach kosztów na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, należy uznać, że wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z wydawaniem Magazynu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy ma charakter zamknięty.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Natomiast wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przy tym terminu „reprezentacja” ani „reklama”. Nie odsyła również do innych przepisów prawa.

Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą, celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej – uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11).

Innymi słowy, reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Pozytywny wizerunek zaś to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na zawarcie umowy, nabywanie jego produktów lub usług. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje zatem tych działań, które podejmowane są w stosunku np. do własnych pracowników.

Również wobec braku legalnej definicji pojęcia „reklama” za celowe należy uznać odwołanie się do jego wykładni językowej. Punktem wyjścia do dalszych analiz pozostaje zatem, słownikowe, potoczne rozumienie tego terminu. I tak, np. według Słownika Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka (wyd. PWN z 1996 r., Tom III s. 37), reklamą jest „rozpowszechnianie informacji o towarach ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie czegoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia, itp.) służące temu celowi”. Chodzi więc o zachwalanie produktów, usług czy towarów danego producenta lub sprzedawcy, skłonienie ludzi do ich nabywania.

Pojęcie „reklamy” należy rozumieć jako działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Mogą być one realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Od reklamy należy odróżnić również informację handlową o towarach i firmie (np. zawiadomienie o istnieniu firmy, oferowanych produktach i ich cenach). Różni się ona od reklamy tym, że nie zawiera w sobie elementów wartościujących przedmiot sprzedaży ani zachęcających do jego nabycia. Wydatki te, podobnie jak wydatki na reklamę, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy wynika, że Spółka funkcjonuje w ramach międzynarodowej grupy spółek powiązanych kapitałowo (dalej: Grupa). Grupa zawarła z podmiotem zewnętrznym (agencją PR) umowę na wykonanie magazynu/gazetki. Wnioskodawca wskazał, że Grupa negocjuje z firmą zewnętrzną (agencja PR) zakres wykonywanych usług, w tym również dotyczących magazynu (ilość wydań, ich zawartość oraz cenę) w rozbiciu na poszczególne Spółki tworzące Grupę. Jednak oferta dotycząca wydania magazynu na potrzeby Spółki jest jej bezpośrednio przedstawiana i przez nią akceptowana. Koszty wykonania magazynu na rzecz Spółki (uzgodnione w ofercie) fakturowane są przez firmę zewnętrzną (agencja PR) bezpośrednio na nią. Wnioskodawca wyjaśnił, że magazyn wydawany jest co 4 miesiące i składa się z dwóch części:

• międzynarodowej (około 20 stron), która zawiera ogólne informacje o funkcjonowaniu Grupy i oferowanych usługach. Informacje te są szczególnie cenne dla pracowników i podwykonawców Spółki (przewoźników i kurierów), bowiem podnoszą ich wiedzę o Grupie, zasadach jej funkcjonowania, ewentualnych zmianach zachodzących w Grupie, nowych usługach wdrażanych w innych krajach itp.;
• krajowej (około 8 stron), która obejmuje informacje o działalności prowadzonej przez Spółkę w Polsce, w szczególności dotyczące: wprowadzania nowych usług przez Spółkę, rozszerzania zakresu oraz zasięgu oferowanych usług, współpracy z obecnymi klientami, realizowanych przez Spółkę inwestycji, rozwiązań technologicznych stosowanych przez Spółkę.
  
  

Wnioskodawca wskazał, że wydawanie magazynu służy przede wszystkim reklamowaniu oferty Spółki, a tym samym zachęceniu do skorzystania z jej usług zarówno przez obecnych, jak i potencjalnych klientów. Przedstawiane w magazynie nowe rozwiązania technologiczne stosowane przez Spółkę oraz informacje o poszerzeniu zakresu świadczonych przez nią usług mogą mieć wpływ na zainteresowanie ofertą Spółki. W konsekwencji, wydawanie magazynu może przyczynić się do generowania przychodów przez Spółkę w przyszłości. Ponadto, wydawanie magazynu zawierającego informacje dotyczące funkcjonowania i pozycji Spółki sprzyja budowaniu pozytywnych relacji pomiędzy Spółką i pracownikami, co z kolei przyczynia się do wzrostu poczucia bezpieczeństwa wśród pracowników oraz ich zaangażowania w wykonywaną pracę. Oznacza to, że wydatki związane z wydawaniem magazynu ponoszone są także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc zatem powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego należy stwierdzić, że istnieją podstawy, by można było mówić o związku przyczynowym między poniesionymi przez Spółkę wydatkami na nabycie usług w związku z wydawaniem magazynu a potencjalnym lub zwiększonym przychodem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów) – jednocześnie wydatki te nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, że działania Wnioskodawcy nie są skierowane na tworzenie dobrego wizerunku Spółki czy też wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami, a zatem nie posiadają znamion reprezentacji, przedmiotowe wydatki nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 omawianej ustawy.

Podsumowując, wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z wydawaniem Magazynu mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo, tut. Organ pragnie nadmienić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 cyt. ustawy nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Ustosunkowując się natomiast do przytoczonej przez Spółkę interpretacji i pisma organu podatkowego należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Z kolei odnosząc się do powołanego w treści wniosku orzeczenia sądu administracyjnego należy wskazać, że nie może ono wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.