Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-700/15/BG
z 22 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 759/13 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 13 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 557/15, wniosku z 23 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 12 kwietnia 2012 r.), uzupełnionego 11 i 16 lipca 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych przesądzenia własności lokali – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych przesądzenia własności lokali. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 lipca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-383/12/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 11 i 16 lipca 2012 r.

W dniu 23 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-846/12/BG, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie konsekwencji podatkowych przesądzenia własności lokali za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 26 lipca 2012 r. Pismem z 3 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 9 sierpnia 2012 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 10 września 2012 r. Znak: IBPBI/2/4232-82/12/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 14 września 2012 r. Pismem z 15 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 18 października 2012 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 16 listopada 2012 r. Znak: IBPBI/2/4240-89/12/BG udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 1057/12 oddalił skargę Spółki. Od powyższego wyroku Spółka pismem z 5 lutego 2013 r. wniosła skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 759/13 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie. Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 13 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 557/15 uchylił zaskarżona interpretację. Ww. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 13 sierpnia 2015 r. wraz z aktami sprawy, wpłynął do tut. Biura 20 października 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2003 r. Wnioskodawca nabył dwa lokale użytkowe w jednym budynku wraz z przynależnymi im udziałami w nieruchomości gruntowej oraz w częściach wspólnych budynku i innych urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, za łączną cenę 1.093.600 zł. Transakcję powyższą udokumentowano aktem notarialnym. Przedmiotowe nieruchomości lokalowe obciążone były hipoteką kaucyjną do kwoty 1.000.000 zł. Wnioskodawca za przedmiotowe lokale uregulował tylko część z powyższego zobowiązania tj. kwotę 87.854,37 zł. Nabyte lokale zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację. W dniu 12 grudnia 2005 r. pomiędzy Wnioskodawcą (nabywcą lokali), a sprzedającym te lokale, została podpisana ugoda w formie aktu notarialnego, w której sprzedający oświadczył, że w razie gdyby w wyniku prowadzonej egzekucji Wnioskodawca utracił własność przedmiotowych lokali użytkowych, to sprzedawca zrzeka się dochodzenia w przyszłości roszczenia w stosunku do Wnioskodawcy z tytułu niezapłaconej ceny sprzedaży za przedmiotowe lokale użytkowe, zaś w przypadku gdyby pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości w wyżej wymienionym trybie przewyższały wysokość zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu ceny sprzedaży, to sprzedawca tytułem odszkodowania zapłaci Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą tej nadwyżki. W 2007 r. Wnioskodawca otrzymał postanowienie sądu rejonowego, uprawomocnione 14 lutego 2007 r., dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego o którym mowa wyżej przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność jednego z dwóch ww. lokali na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła i lokal ten został tej osobie wydany.

W dniu 10 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca otrzymał prawomocne postanowienie sądu dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego o którym mowa wyżej przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność drugiego lokalu na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła. W dniu 11 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca przedmiotowy lokal wydał osobie, której ten lokal został przysądzony. W dniu 22 grudnia 2011 r. Komornik Sądowy przesłał Wnioskodawcy kopię faktury VAT, na której wykazał siebie jako wystawiającego fakturę, a Wnioskodawcę jako sprzedawcę lokalu użytkowego. Nabywcą jest osoba fizyczna jak podano wyżej. Komornik nie przesłał natomiast do Wnioskodawcy żadnych dokumentów sprzedaży w zakresie lokalu pierwszego, który Wnioskodawca utracił w 2007 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy sądowe przysądzenie należących do spółki lokali na rzecz innej osoby fizycznej skutkuje powstaniem przychodu u Wnioskodawcy w dacie uprawomocnienia postanowienia z tytułu:

• nieuregulowania zobowiązania przez wnioskodawcę z tytułu nabycia tej nieruchomości wg aktu notarialnego z dnia 28 marca 2003 roku? (odpisane zobowiązanie), czy też z tytułu:
• przychodu ze sprzedaży lokali (sprzedaż środków trwałych) zgodnie z fakturą sprzedaży wystawionej w 2011 r. przez Komornika Sądowego i informacji o kwocie jaką nabywca nabył lokal umieszczonej na postanowieniu Sądu Rejonowego z 2007 r.?

(pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zawartą ugodą z 12 grudnia 2005 r. sprzedawca zrzeka się, w przypadku utraty przedmiotowych lokali, w stosunku do Wnioskodawcy dochodzenia roszczenia z tytułu niezapłaconej ceny sprzedaży za przedmiotowe lokale użytkowe. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy, nieuregulowane zobowiązanie dotyczące nabytych lokali zostaje odpisane w części dotyczącej poszczególnych lokali odpowiednio w poszczególnych latach podatkowych i w tych latach stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy.

Uzyskana przez Komornika Sądowego kwota ze sprzedaży przedmiotowych lokali nie jest dla Wnioskodawcy przychodem, gdyż kwota ta została przekazana bezpośrednio na rzecz wierzyciela hipotecznego z tytułu długów jakie zaciągnął sprzedawca nieruchomości wg umowy sprzedaży z 28 marca 2003 r., a Wnioskodawca był wyłącznie dłużnikiem rzeczowym w związku z nabyciem prawa własności do lokali obciążonych hipoteką.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 23 lipca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-846/12/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Spółki w zakresie konsekwencji podatkowych przesądzenia własności lokali za nieprawidłowe.

Spółka po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 1057/12 oddalił skargę Spółki. Od powyższego wyroku Spółka pismem z 5 lutego 2013 r. wniosła skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 759/13 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie.

W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał m.in., że z treści zawartej ugody z 12 grudnia 2005 r. wynika, że gdyby w wyniku prowadzonej egzekucji spółka utraciła własność zakupionych lokali, to sprzedający zrzeknie się dochodzenia w przyszłości roszczenia w stosunku do spółki z tytułu niezapłaconej ceny sprzedaży tychże lokali, zaś w przypadku gdyby cena ze sprzedaży lokali w trybie egzekucji przewyższała wysokość zobowiązania spółki, jako nabywcy, to sprzedający tytułem odszkodowania zapłaci spółce kwotę odpowiadającą tej nadwyżce. Powyższe wskazuje, że skutki ugody zmaterializują się dopiero w dacie uprawomocnienia się postanowienia przysądzającego własność lokalu. Przy tak sformułowanej treści ugody zdarzeniem pierwotnym skutkującym ewentualnie powstaniem przychodu nie jest umorzenie zobowiązania. Jeżeli tak to do rozważenia pozostaje czy skutki ugody zmaterializują się w momencie uprawomocnienia się postanowienia przysądzającego własność lokalu, czy później.

W tym miejscu odnieść się należy do zasadniczej w sprawie kwestii, a mianowicie ustalenia znaczenia pojęcia przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która - na co zwraca uwagę zarówno sąd pierwszej instancji, jak i strona skarżąca - nie zawiera definicji powyższego pojęcia. W art. 12 ust. 1-3, 3c i 4b u.p.d.o.p. wymieniono jedynie kategorie przychodów, natomiast w art. 12 ust. 4 tej ustawy rodzaje wpływów pieniężnych, których nie zalicza się do przychodów. W doktrynie i orzecznictwie powszechnie się przyjmuje, że przychodem jest rzeczywiście otrzymane przysposobienie majątkowe o charakterze trwałym, co w sposób oczywisty ma wpływ na praktykę orzeczniczą, która kształtowana jest na podstawie jednostkowych rozstrzygnięć w konkretnych stanach faktycznych (…).

Naczelny Sąd Administracyjny podziela argumenty podnoszone w orzecznictwie sądowym (por. np. wyrok NSA z 15 października 2014 r., II FSK 2298/12), że pod pojęciem przychodu należy rozumieć nie tylko realne przysporzenia majątkowe, rozumiane jako przyrost w sensie potocznym. Przychodem będzie również korzyść w postaci zmniejszenia zobowiązań, np. zaliczenie przez wierzyciela wartości przejętej nieruchomości na poczet należnych zobowiązań.(…)

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 13 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 557/15 uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu ww. wyroku WSA wskazał, że dokonując rozważań co do prawa mającego zastosowanie w niniejszej sprawie należy wskazać, że istota sprawy nie sprowadza się tylko do ustalenia, czy dłużnik, którego nieruchomość została zlicytowana, osiągnął w tym zakresie przychód ze sprzedaży rzeczy, ale odnieść się należy do sytuacji dłużnika rzeczowego, który odpowiada tylko z nieruchomości obciążonej hipoteką.

Nie budzą wątpliwości uregulowania przewidziane przez przepis art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., że przychodem są otrzymane pieniądze i wartości pieniężne oraz art. 14 ust.1 u.p.d.o.p., który wskazuje, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Regulacje te dotyczą więc dokonania czynności cywilnoprawnej zawartej pomiędzy dwoma równorzędnymi podmiotami. W normalnym przebiegu zdarzeń sprzedający uzyskuje środki pieniężne z tytułu dokonanego zbycia, które stanowią po jego stronie przychód, który po potrąceniu kosztów pozwoli na ustalenie dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W niniejszej sprawie jednak doszło do sprzedaży rzeczy w drodze postępowania egzekucyjnego, a więc sprzedający nie otrzymał żadnej kwoty pieniężnej z tego tytułu. W takim przypadku nie ziścił się warunek, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., bo podatnik nie „otrzymał pieniędzy ani wartości pieniężnych”. Skoro nie otrzymał takich wartości to nie mogą one zostać opodatkowane.

Dalej należy zauważyć, że z uwagi na rodzaj podmiotu pytającego, za przychód trzeba uznać pieniądze i wartości pieniężne, które są należne. Za przychód w takim przypadku (związany z działalnością gospodarczą) uważa się bowiem przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. W przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, przychody należy więc określać metodą memoriałową. Są to przychody należne. Z chwilą powstania uprawnienia do ich otrzymania nastąpił przychód - pieniądze lub wartości pieniężne mają być otrzymane. Chodzi tutaj o taką sytuację, gdy podmiot gospodarczy jest uprawniony do otrzymania środków (posiada już prawo), ale ich jeszcze nie otrzymał.

Zdaniem Sądu, Spółka pytająca nie była uprawniona do otrzymania środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości. Jak bowiem wynika z istoty instytucji hipoteki (o czym niżej), wierzyciel hipoteczny jest uprawniony do zaspokojenia się z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością. Przez zaspokojenie się należy przy tym rozumieć odzyskanie długu poprzez zbycie tej nieruchomości lub przejęcie jej w zamian za ten dług. Jeżeli zatem dochodzi do sprzedaży w trakcie postępowania egzekucyjnego nieruchomości obciążonej hipoteką, to pieniądze z tej sprzedaży nie są należne w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p. właścicielowi rzeczy, ale należne są wierzycielowi, który w ten sposób zaspokaja się z rzeczy. W trakcie takiego postępowania dłużnik nie ma uprawnienia do żądania wypłaty na jego rzecz środków uzyskanych ze sprzedaży rzeczy - do wysokości hipoteki. Jest uprawniony do uzyskania takich środków jedynie w wysokości przekraczającej wysokość hipoteki.

Nie można zatem do tej wysokości uznać, że osiąga on przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Środki takie nie są bowiem dla niego środkami „należnymi”. Nie ma on uprawnienia do ich otrzymania. Nie są spełnione więc sensu stricto przesłanki art. 12 ust. 1 i ust. 3 u.p.d.o.p. W ocenie Sądu, rozważyć należy jednak jeszcze przychód polegający na zmniejszeniu pasywów dłużnika.

Nie jest kwestionowane przez Sąd administracyjny (a nawet nie może być z uwagi na treść poglądu prawnego zawartego w wyroku NSA z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 759/13, uchylającym poprzedni wyrok sądu I instancji w sprawie), że pod pojęciem przychodu należy rozumieć nie tylko realne przysporzenie majątkowe rozumiane jako przyrost w sensie potocznym, ale przychodem będzie również korzyść w postaci zmniejszenia zobowiązań, np. przez zaliczenie wartości przejętej nieruchomości przez wierzyciela na poczet należnych zobowiązań.

Aby zatem przyjąć, że w wyniku dokonanego przejęcia przedmiotowej nieruchomości spółka pytająca uzyskała przychód należy rozważyć, czy w przypadku sprzedaży tej nieruchomości zmniejszyły się jej pasywa. Dla dokonania takiej oceny prawnej konieczne jest, jak słusznie zauważył NSA, dokonanie rozważań prawnych na temat specyfiki dłużnika rzeczowego, którego z wierzycielem nie łączy żaden stosunek prawny.

Ograniczone prawo rzeczowe w postaci hipoteki zostało uregulowane w ustawie o księgach wieczystych i hipotece w art. 65 ust. 1 i nast. Przepis ten wskazuje, że hipoteka jest prawem akcesoryjnym związanym z oznaczoną wierzytelnością, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia się z nieruchomości, bez względu na to czyją stała się własnością. Do istoty tego prawa należy więc istnienie zobowiązania, dla którego zabezpieczenia została ustanowiona hipoteka. Możliwe są przy tym sytuacje, gdy dłużnik odpowiadający za należność główną (powodującą ustanowienie hipoteki), jest zarówno dłużnikiem osobistym, jak także dłużnikiem rzeczowym, ale możliwe są także sytuacje, kiedy to dłużnik rzeczowy odpowiadający z nieruchomości obciążonej hipoteką nie będzie tożsamy z dłużnikiem osobistym. Kto inny będzie osobą, która zaciągnęła zobowiązanie, kto inny będzie dłużnikiem rzeczowym. Do takiej sytuacji dojść może w przypadku zbycia nieruchomości obciążonej hipoteką, ale także w przypadku, gdy dłużnik rzeczowy ustanawia hipotekę dla zabezpieczenia cudzego długu. Każdorazowo jednak odpowiedzialność dłużnika hipotecznego ograniczać się będzie do danej nieruchomości obciążonej hipoteką i to do wysokości ustanowionej hipoteki. Wierzyciel nie jest uprawniony do prowadzenia egzekucji do innych części jego majątku (odmiennie niż w przypadku dłużnika osobistego). Dochodzenie przez wierzyciela zaspokojenia z danej rzeczy ma przy tym pierwszeństwo przed wierzycielami osobistymi dłużnika rzeczowego. W doktrynie i judykaturze przyjmuje się pogląd, że dłużnik rzeczowy i osobisty odpowiadają wobec wierzycieli „in solidum” a więc spłata zobowiązania w postaci egzekucji z obciążonej nieruchomości będącej we własności dłużnika rzeczowego powoduje zwolnienie z długu dłużnika osobistego.

Można zatem wskazać, że w przypadku zaspokojenia wierzyciela dochodzi do zmniejszenia w sensie cywilistycznym zobowiązania zarówno dłużnika rzeczowego, jak i dłużnika osobistego. Nie można jednak co oczywiste przyjąć, że w przypadku takiego zaspokojenia wierzyciela, obydwaj dłużnicy zmniejszają swoje długi i tym samym występuje u nich przychód. W takim bowiem przypadku dochodziło by do podwójnego opodatkowania tej samej czynności.

W ocenie Sądu administracyjnego do zmniejszenia zobowiązań (w rozumieniu prawnopodatkowego pojęcia przychodu) w takim przypadku dochodzi tylko i wyłącznie u wierzyciela osobistego. On bowiem odpowiada przed wierzycielem całym swoim majątkiem, zobowiązanie wpływa na jego sytuację finansową, a w przypadku osób prawnych na sytuację majątkową podmiotu. W analizowanym przypadku dochodzi do wygaśnięcia jego zobowiązań na skutek spłaty długu przez podmiot trzeci (dłużnika rzeczowego).

W przypadku dłużnika rzeczowego odpowiada on tylko i wyłącznie z danej rzeczy. Dany dług nie odnosi się do całego jego statusu finansowego. Nie wpływa na ogół praw i obowiązków. Ustanowiona hipoteka oznacza dla właściciela rzeczy tylko i wyłącznie tyle, że do danej kwoty pieniężnej rzecz ta może utracić dla niego wartość. Dana rzecz jest o taką kwotę mniej warta. Nie można wobec niego prowadzić egzekucji co do całego majątku. Zaspokojenie się przez wierzyciela z rzeczy powoduje tylko utratę tej wartości. Nie powoduje żadnego przysporzenia. Nie wygasają żadne długi. Sprzedaż takiej rzeczy może być dla niego majątkowo obojętna, jeżeli zakupił ją za cenę uwzględniającą wysokość hipoteki.

Zdaniem Sądu, w wyniku takiej sprzedaży nieruchomości (przejęcia przez wierzyciela), gdy dłużnik rzeczowy nie otrzymuje żadnych środków pieniężnych ze sprzedaży (ponad wysokość hipoteki), nie uzyskuje on przychodu z uwagi na zmniejszenie się jego zobowiązań. Przychód uzyskuje w takim przypadku podmiot, którego zobowiązanie wygasa na skutek realizacji przez wierzyciela praw z hipoteki. Przychód po stronie dłużnika rzeczowego (zbywcy nieruchomości) nastąpi jedynie wtedy, gdy suma uzyskana ze sprzedaży nieruchomości przekroczy wysokość hipoteki i kwota ta zostanie przekazana zbywcy (dłużnikowi rzeczowemu) lub w przypadku podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą będzie mu należna.

W ocenie Sądu, Spółka uzyskuje przychód z tytułu niezapłacenia całości ceny za zakupioną przez nią nieruchomość co we wniosku zostało określone „odpisanym zobowiązaniem”. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p., przychodem jest wartość umorzonych zobowiązań (z zastrzeżeniem art. 12 ust. 4 pkt 8, który w niniejszej sprawie nie ma zastosowania).

Pomiędzy Spółką pytającą a zbywcą nieruchomości, doszło do zawarcia umowy, na mocy której zbywca zrzeka się dochodzenia zapłaty pozostałej ceny za nieruchomość, gdyby w wyniku postępowania egzekucyjnego nabywca utracił własność tychże nieruchomości. Sąd w tym zakresie zgadza się również z twierdzeniami zawartymi w zaskarżonej interpretacji, że taki zapis w umowie opisanej w tym stanie faktycznym wyczerpuje pojęcie „umorzenia zobowiązania” opisanego w interpretacji.

Przez umorzenie należy bowiem rozumieć każdy stan faktyczny, w wyniku którego zobowiązany dłużnik pieniężny nie musi dokonywać zapłaty długu. Niezależnie od zwrotów czy też określeń, jakich strony umowy użyją przy jej redakcji. Do uznania, że doszło do umorzenia zobowiązania, istotna będzie ocena skutku danej czynności prawnej, który to skutek polega na zwolnieniu dłużnika z obowiązku świadczenia bez żadnego w tym zakresie ekwiwalentu.

Dlatego też organ w tym zakresie słusznie stwierdził, że doszło do umorzenia zobowiązania i w konsekwencji powstania przychodu po stronie podmiotu zwolnionego z długu. Przychód wystąpi w chwili, kiedy zostanie spełniony warunek umorzenia zobowiązania.

Mając na uwadze wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z 23 lutego 2012 r., stwierdza, że stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.