Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-421/15-2/PK1
z 6 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2015r. (data wpływu 11 maja 2015 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodu kwoty stanowiącej równowartość wynagrodzenia z tytułu zawarcia ugody sądowej oraz wartość zakupionego towaru, który na mocy ww. ugody został zniszczony – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodu kwoty stanowiącej równowartość wynagrodzenia z tytułu zawarcia ugody sądowej oraz wartość zakupionego towaru, który na mocy ww. ugody został zniszczony.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

E. spółka z o.o. w dniu 23.02.2015 roku zawarła ugodę sądową przed Sądem Okręgowym, XXII Wydział Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych mającą na celu rozwiązanie sporu pomiędzy K. AG a E. sp. z o.o. Zaistniały spór dotyczył wystąpienia z powództwem w dniu 04.06.2013 spółki K. AG przeciwko spółce E. sp. z o.o. o zaprzestanie naruszania prawa do niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego „X.”, zniszczenie produktów bezprawnie inkorporujących wzór „X.”, zapłatę odszkodowania, wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści oraz publikację orzeczenia rozstrzygającego o powództwie w prasie branżowej zaś w dniu 06.02.2014 z powództwem o ochronę majątkowych praw majątkowych oraz wystąpienia z 01.07.2013 roku przez E. sp. z o.o. z powództwem wzajemnym przeciwko K. AG o stwierdzenie nieważności niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego „X.”. Zwarta 23.02.2015 roku ugoda obejmuje polubowne rozwiązanie zaistniałej sytuacji w wyniku której E. sp. z o.o. zapłaciła na rzecz spółki K. AG zryczałtowana kwotę 23.000,00 EUR tytułem ugody (zapłata została zrealizowana przelewem bankowym na konto pełnomocnika K. AG 17.03.2015) a także przekazała do zniszczenia 7.800 m^² folii okleinowej inkorporującej wyżej wymieniony wzór, którego zniszczenie potwierdzone jest protokołem z dnia 09.04.2015.

Na mocy ugody K. AG cofa pozew wniesiony przeciwko E. spółka z o.o. z dnia 04.06.2013 roku a także pozew z dnia 06.02.2014 ze zrzeczeniem się roszczeń objętych wskazanymi pozwami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy równowartość w PLN zryczałtowanej kwoty 23.000,00 EUR wypłaconej tytułem ugody sądowej oraz wartość zakupu zniszczonego zgodnie z treścią ugody spornego asortymentu (folii okleinowych pvc w ilości 7.800 m^²) będzie dla firmy E. sp. z o.o. podatkowym kosztem uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt poniesiony w celu zachowania źródeł przychodu stanowi koszt uzyskania przychodów.

Spółka E. sp. z o.o. zajmuje się importem i sprzedażą folii okleinowych. Dbałość o dobrą renomę firmy oraz utrzymanie dobrych relacji z potencjalnymi klientami wymaga pozytywnego wizerunku spółki. Toczące się postępowania i spory sądowe w bardzo niekorzystny sposób wpływają na renomę firmy. Wytoczone przez K. AG postępowania sądowe z tytułu rzekomego naruszenia niezarejestrowanego wzoru przemysłowego z dnia 04.06.2013 oraz o ochronę praw autorskich z dnia 06.02.2014 poprzedzone wnioskiem o zabezpieczenie roszczeń, oraz rozpowszechnianie w prasie zarówno polskiej jak i europejskiej przez K. AG informacji o rzekomych naruszeniach popełnionych przez E. sp. z o.o. utrudniało prowadzenie dalszej sprzedaży pełnego asortymentu towarów (folii okleinowych pvc). Ze względu na „złą prasę”, spadek zaufania klientów którzy obawiali się ewentualnych konsekwencji prawnych związanych z zakupem spornego asortymentu, co wpłynęło na zmniejszenie ilości zamówień, zarząd spółki podjął decyzję o zawarciu ugody i poniesieniu nieprzewidywanych wcześniej kosztów. W ocenie władz spółki poniesienie wydatków w związku z ugodą stanowiło zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest sprzedaż folii okleinowych pvc, utrzymanie dobrego wizerunku firmy oraz zachowanie dobrych relacji handlowych. W ocenie firmy dalsze prowadzenie sporu (pomimo potencjalnej możliwości jego wygrania), biorąc pod uwagę jak długo toczą się procesy dotyczące ochrony praw intelektualnych, w znaczącym stopniu zachwiałoby pozycją rynkową spółki. W celu zapobieżenia dalszemu spadkowi sprzedaży, dbając o zachowanie źródeł przychodów E. sp. z o.o. zawarła ugodę na mocy której obie strony zrzekły się wszelkich roszczeń i wyraziły zgodę na podanie do wiadomości publicznej treści ugody w sposób neutralny i obiektywny (pkt. 1.14 ugody).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie zapytaniem podatnika objęta jest kwestia dopuszczalności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej równowartość wynagrodzenia z tytułu zawarcia ugody sądowej oraz wartość zakupionego towaru, który na mocy ww. ugody został zniszczony. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dokonanie zapłaty miało na celu zabezpieczenie źródła przychodów, albowiem dzięki podpisaniu ugody uniknięto podważania reputacji Spółki, dla której pozytywny wizerunek konieczny jest dla osiągania przychodów podatkowych.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca, dla zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych zakłada zatem wypełnienie szeregu wymogów i to zarówno o charakterze pozytywnym (definitywność wydatku, związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, celowość wydatku, a zatem wykazanie związku pomiędzy jego poniesieniem a osiągnięciem przychodów, ewentualnie zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, właściwe udokumentowanie), jak również o charakterze negatywnym, a mianowicie brak wydatków w enumertywnym katalogu kosztów ex definitione wyłączonych z podatkowej kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Co istotne organ nie znajduje podstaw do uznania, iż w sprawie zastosowanie znaleźć mógłby przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji rozstrzygnięcie swoje organ interpretacyjny opiera na odmiennym stanowisku w zakresie wystąpienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności na przeszkodzie do uznania, iż wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów stoi brak wykazania celowości poniesienia wydatku (brak związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a kosztem uzyskania przychodów).

Należy mieć na uwadze, iż celowość kosztu oznacza jego nakierowanie na osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy czym za celowe można uznać jedynie takie wydatki, które oceniane przez pryzmat całokształtu okoliczności faktycznych pozwalają na przyjęcie, iż zamiarem Spółki w momencie poniesienia wydatku było właśnie albo osiągniecie przychodu albo ewentualnie jego zachowanie, czy też zabezpieczenie. Badanie całokształtu okoliczności faktycznych ma w sprawie kluczowe znaczenie, albowiem kategoria „kosztu podatkowego” nie ma charakteru czysto obiektywnego, rozumianego w sposób formalistyczny, lecz zakłada istnienie elementów subiektywnych zależnych od oceny tych okoliczności. Skoro bowiem ustawodawca zakłada, iż wydatek musi być celowy, to tym samym konieczne jest przeprowadzenie analizy owej celowości, która możliwa jest jedynie w oparciu o fakty przedstawione przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego.

W niniejszej sprawie, kluczowe znaczenie, ma właśnie prawidłowe zbadanie okoliczności faktycznych przez pryzmat zamiaru podatnika w poniesieniu wydatku. Spółka wskazuje, iż zamiarem tym jest obawa przed utratą pozytywnego wizerunku. Co istotne, organ nie neguje racjonalności postępowania podatnika w powyższym zakresie. Dbałość o renomę Spółki należy bowiem do jedynych z podstawowych obowiązków Spółki. Niemniej jednak przy analizie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy, w ocenie organu zbadać przede wszystkim bezpośrednią przyczynę wypłaty danego świadczenia, które ma ewentualnie stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu. Opis stanu faktycznego daje jasny przekaz, iż podstawowym celem Spółki w zawarciu ugody jest zakończenie sporu sądowego. Należy mieć na uwadze, iż to właśnie spór sądowy, dotykający tak newraligicznych dla każdego przedsiębiorcy kwestii stanowi przyczynę (podstawę) wypłaty odszkodowania. Z pola widzenia, przy ocenie wniosku nie może bowiem uciec fakt, iż podstawą roszczeń kontrahenta Spółki są spory z zakresu bezprawnego używania znaku towarowego. Organ interpretacyjny wyraża pogląd, iż zamiar podatnika w postaci uniknięcia sporu sądowego dotyczącego działań na podłożu deliktowym nie może zostać uznany za celowy, a tym samym nie może stanowić podatkowych kosztów uzyskania przychodu. Są to bowiem działania zmierzające jedynie do uniknięcia odpowiedzialności, a zatem trudno im przypisać walor prorozwojowych. Trudno jest również uchwycić związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem na uniknięcie odpowiedzialności a zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Pod hipotezą ww. przesłanki nie mieszczą się bowiem działania zmierzające do minimalizacji negatywnych następstw, które mają swoje źródło w niewłaściwym postępowaniu podatnika.

Działania podatnika, co należy podkreślić, muszą bowiem przybierać charakter pozytywny, w tym sensie, iż zmierzają do osiągnięcia rezultatów w postaci uzyskania przychodu, zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów (aczkolwiek ów rezultat nie musi wystąpić), nie zaś mają na celu jedynie uniknięcie zapłaty odszkodowania (uniknięcie odpowiedzialności za roszczenie).

Zabezpieczenie źródła przychodów to przecież jego umocnienie, uodpornienie na działanie czynników obniżających jego sprawność, funkcjonalność, nie zaś zabezpieczenie przed roszczeniami zmniejszającymi przychód podatkowy. W konsekwencji w niniejszej sprawie, walor zabezpieczający źródło przychodów z pewnością miałyby wszelkie wydatki, które służyły zabezpieczeniu Spółki przed zapłatą odszkodowania, a wynikały z kosztów sądowych, czy też kosztów obsługi prawnej podejmowanych w celu zakwestionowania roszczenia. Takie działanie miałyby bowiem wymiar pozytywny. W przypadku zaś, gdy Spółka godzi się na wypłatę określonej kwoty celem zrzeczenia się roszczeń kontrahenta oznacza, iż mamy do czynienia z odmienną sytuacją, gdzie nie dochodzi do zabezpieczenia źródła przychodów, lecz jedynie do zmniejszenia przychodu i minimalizacji strat z tytułu ewentualnie zasądzanych roszczeń.

W rezultacie, biorąc pod uwagę fakty przytoczone we wniosku, jak i ich argumentację, nie sposób uznać stanowiska Spółki za prawidłowe. Wnioskodawca w sposób błędny przyjął bowiem, iż doszło do wypełnienia przesłanki celowości, co oznacza, iż nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, pozwalające na uznanie wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Końcowo organ zauważa, iż wydatek w postaci równowartości towaru, który musiał zostać zniszczony pozostaje w całkowitej sprzeczności z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jest to bowiem działanie bezpośrednio zmierzające do zmniejszenia przychodu, jego ograniczenia. Nie jest to działanie nakierowane na zabezpieczenie czy też zachowanie źródła przychodów, albowiem takie działania zakładają niezmienność źródła przychodów, jego uchronienie tak ażeby źródło przychodów pomimo bieżących problemów mogło się w przyszłości rozwijać, a nie działania zakładające jego celowe zmniejszanie (ograniczanie).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.