Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-203/15/SK
z 2 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 lipca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 14 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie określenia, czy wpłata o której mowa we wniosku stanowi przychód podatkowy Spółki – jest nieprawidłowe (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3).

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie określenia, czy wpłata o której mowa we wniosku stanowi przychód podatkowy Spółki.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność m.in. w zakresie udostępniania pracowników dla innych przedsiębiorstw tzw. leasing pracowniczy. Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę, jest pracodawcą dla zatrudnionych osób. W związku z powyższym, Spółkę obowiązują wszystkie zapisy Kodeksu pracy i pozostałych przepisów dotyczących obowiązków i uprawnień pracodawcy. W związku z zatrudnieniem powyżej 25 pracowników na umowę o pracę i braku zatrudniania osób niepełnosprawnych, powstał po stronie pracodawcy Spółki obowiązek uiszczenia składki na PFRON. Firmy, dla których świadczone są usługi (leasingu pracowniczego) zlecają zatrudnienie osób nieposiadających orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i to na wniosek swoich kontrahentów Spółka zatrudnia pracowników. Osoby te formalnie są zatrudnione przez Spółkę, jednakże na skutek oddelegowania, faktycznie wykonują swoje obowiązki na rzecz kontrahenta Spółki. Wynagrodzenie pracowników, wraz z wszystkimi składnikami, podatek dochodowy oraz składki ZUS, a także opłaty na PFRON ponosi Spółka, albowiem jest pracodawcą dla zatrudnionych osób. Spółka rozlicza się z kontrahentami na podstawie faktury, na której przychodem Spółki jest całkowity koszt zatrudnienia pracownika oraz marża. Całkowity koszt zatrudnienia to wynagrodzenie pracownika, składki na ZUS, US oraz inne pochodne, między innymi składki na PFRON. W związku z faktem, że pracownicy są zatrudnieni bezpośrednio przez Spółkę (na podstawie umowy o pracę), na tej firmie ciąży obowiązek opłacenia składek na PFRON. Składki na PFRON doliczone są przez Spółkę do faktury jako koszt zatrudnienia pracownika. Jako „pośrednik” Spółka płaci składki otrzymane od swoich kontrahentów na rzecz PFRON. Składki doliczone do faktury generują zwiększony przychód. Składki, które są odprowadzane w imieniu klientów Spółki generują na fakturze zwiększony przychód, który nie ma pokrycia w kosztach (składki na PFRON nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu), Spółka jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od wartości składek, które nie są jej dochodem. Zyskiem Spółki jest jedynie marża, natomiast widniejąca na fakturze wartość PFRON jest dla firmy wydatkiem. W związku z powyższym, Spółka nie powinna płacić podatku od kwoty, która nie jest jej dochodem.

Ze względu na fakt, że składek na PFRON Spółka nie może traktować jako kosztów, jest zobowiązana do opłacenia podatku dochodowego od składek, które odprowadza w imieniu Kontrahenta na PFRON, oczywiste jest, że składki te nie są dla Spółki dochodem (winno być: przychodem).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wpłata od kontrahenta na rzecz Spółki wydatków na PFRON na podstawie noty księgowej stanowi przychód? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, wpłata od kontrahenta na rzecz Spółki wydatków na PFRON na podstawie noty księgowej, nie może stanowić przychodu Spółki, albowiem jest to wydatek, który ponoszony z zysku kontrahenta Spółki musi zostać odprowadzony w takiej wysokości w jakiej został przekazany przez kontrahenta Spółki na rzecz PFRON. Za powyższym przemawia ponadto fakt, że przekazywane wpłaty na PFRON w dalszej części asygnowane są na rzecz podmiotów zajmujących się rehabilitacja osób niepełnosprawnych i dla tych podmiotów te wpłaty stanowią przychód, dochodziłoby wówczas do podwójnego obciążenia tych wpłat podatkiem dochodowym, co nie znajduje uzasadnienia.

Zdaniem Spółki, w niniejszym stanie faktycznym zastosowanie noty księgowej umożliwi udokumentowanie wydatków na PFRON pomiędzy przedsiębiorcami i spowoduje, że wpłaty na PFRON od kontrahenta na rzecz Spółki, a następnie od Spółki na rzecz Funduszu, odbywać się będą niejako neutralnie w zakresie podatku dochodowego dla Spółki i płynąć będą z czystego zysku kontrahenta. Wpłata na PFRON jest wydatkiem pracodawcy, który aby był rzeczywiście poniesiony musi zostać pokryty realnymi wpływami (dochodami z działalności gospodarczej), dodatkową sankcją dla pracodawcy byłoby uwzględnianie wpływów na PFRON od kontrahenta w podstawie opodatkowania. Spółka ponosiłby wówczas podwójną „sankcję”, po pierwsze w postaci konieczności opłacenia wydatków na PFRON (z czystego zysku, bez uwzględnienia tego wydatku w kosztach), a następnie w postaci konieczności uwzględnienia wpłat od kontrahenta jako przychód prowadzonej działalności gospodarcze co w efekcie oznacza dla Spółki stratę, albowiem de facto nie uzyskiwałby pełnej kwoty opłat na PFRON od kontrahenta (musiałby ją opodatkować podatkiem dochodowym).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 updop, wymienione zostały jednak rodzaje przychodów, określono moment ich powstania, jak i enumeratywnie wskazano wyłączenia z katalogu przychodów.

I tak zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udostępniania pracowników dla innych przedsiębiorców tzw. leasing pracowniczy. Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. W związku z zatrudnieniem powyżej 25 osób na Spółce ciąży obowiązek uiszczania składek na PFRON. Wynagrodzenie pracowników wraz z wszystkimi składnikami tj. podatek dochodowy, ZUS, składki PFRON ponosi Spółka. Z uwagi na profil prowadzonej działalności Spółka ze swoimi kontrahentami rozlicza się na podstawie faktury, na której przychodem jest całkowity koszt zatrudnienia pracownika (w tym m.in. składki na PFRON) oraz marża. Spółka jako pośrednik płaci składki otrzymane od swoich kontrahentów na rzecz PFRON.

Z brzmienia art. 12 ust. 1 updop, można wywieść, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych mocą art. 12 ust. 4 updop.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że płacone Spółce przez kontrahentów kwoty stanowiące równowartość wpłaconych przez Spółkę składek na PFRON stanowią przychód podlegający opodatkowaniu na podstawie cyt. powyżej przepisów. Kwoty te stanowią bowiem część wynagrodzenia Spółki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług tzw. leasingu pracowniczego, które to wynagrodzenie wynika z zawartych przez Spółkę umów. W przedmiotowej sprawie uzyskana od kontrahentów równowartość kwoty składek na PFRON zapłaconych przez Spółkę stanowi dla niej formę wynagrodzenia za świadczone usługi. Uznanie za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy spowodowałoby akceptowanie sytuacji, w której w umowach gospodarczych pojawiłyby się sformułowania, że wynagrodzenie usługodawcy, czy sprzedawcy stanowi określona kwota powiększona o zwrot wydatków poniesionych przez kontrahenta (w tym wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, np. składek na PFRON). Takie rozumienie przepisów updop należy uznać za sprzeczne z jasno i wyraźnie sprecyzowanym celem ustawodawcy, za który należy uznać, co do zasady, opodatkowanie nadwyżki przychodów określonych w otwartym katalogu art. 12 updop nad kosztami ich uzyskania, z wyłączeniem jednak kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Wobec powyższego, przedstawione przez Spółkę stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego

obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem ORD-IN wydane zostały/zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.