Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-380/15/JW
z 22 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 sierpnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodu umorzonej wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodu umorzonej wierzytelności.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi długoletnią współpracę ze spółką zagraniczną z siedzibą w Szwecji. Współpraca ta nie jest potwierdzona żadną pisemną długoterminową umową handlową, lecz odbywa się ona na zasadzie składanych w miarę zapotrzebowania mailowo bądź telefonicznie zamówień. W trakcie wieloletniej współpracy pojawiały po stronie spółki zagranicznej wątpliwości co do jakości wyrobów Wnioskodawcy, w określonych przypadkach, przy czym w żadnym wypadku nie doszło do podniesienia roszczeń reklamacyjnych, czy naliczania kar umownych.

W wyniku ww. współpracy handlowej po stronie spółki zagranicznej powstała zaległość w płatnościach na kwotę X SEK. Zaległość ta wynikała z transakcji udokumentowanych fakturami wystawianymi od 22 lipca 2011 r. do 27 czerwca 2014 r., przy czym data płatności najwcześniej płatnej z tych faktur przypadała na 22 sierpnia 2011 r.

Kwoty należności wynikające z ww. faktur zostały zarachowane jako przychody należne.

Biorąc pod uwagę wieloletnią współpracę, Wnioskodawca i spółka zagraniczna zawarły porozumienie o zwolnieniu z długu (umorzeniu długu) we wskazanej wyżej kwocie (dalej także: „Porozumienie”). Porozumienie zostało zawarte dnia 23 lipca 2015 r.

W Porozumieniu strony wskazały w szczególności, że Wnioskodawca zwalnia spółkę zagraniczną z długu (umarza zobowiązanie) w kwocie X SEK, a spółka zagraniczna zgadza się na to zwolnienie z długu.

Obie strony zgodnie potwierdziły, że do dokonywanych przez nie transakcji stosowały się postanowienia Konwencji Nowojorskiej z dnia 14 czerwca 1974 r. o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów (Dz.U. z 1997 r., nr 45, poz. 282 ze zm.) (dalej: „Konwencja”).

Art. 8 Konwencji określa czteroletni termin przedawnienia roszczeń. Żadna z wierzytelności objętych ww. porozumieniem nie była płatna wcześniej niż na cztery lata przed zawarciem Porozumienia.

Ponadto, spółka zagraniczna nigdy nie podważała zasadności, ani wysokości wystawionych przez Wnioskodawcę faktur. Co więcej, spółka zagraniczna na dzień 31 grudnia 2014 r. potwierdziła zgodność salda, czego dowodem jest załącznik nr 1 do porozumienia z 23 lipca 2015 r. Potwierdzenie zgodności salda podpisane zostało przez osobę uprawnioną do reprezentacji spółki zagranicznej, a zgodnie z art. 20 ust. 1 Konwencji, jeżeli dłużnik przed upływem terminu przedawnienia uzna w formie pisemnej swoje zobowiązanie w stosunku do wierzyciela, nowy czteroletni termin przedawnienia rozpocznie swój bieg od dnia takiego uznania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zawarciem przez Wnioskodawcę i spółkę zagraniczną Porozumienia (o treści opisanej w opisie stanu faktycznego), Wnioskodawca może uznać za koszt uzyskania przychodu pełną kwotę określoną w Porozumieniu, przy założeniu, że zgodnie z Porozumieniem wierzyciel zwalnia z długu dłużnika (Wnioskodawca umarza zobowiązanie spółki zagranicznej), a dłużnik wyraża zgodę na zwolnienie go z długu?

Wnioskodawca uważa, że będzie mógł uznać kwotę w wysokości wynikającej z zawartego porozumienia o zwolnieniu z długu (kwotę umorzonego zobowiązania) za podatkowe koszty uzyskania przychodu z uwagi na następujące fakty:

1. Wartość umorzonych wierzytelności została uprzednio zarachowana jako przychody należne, co stanowi wyjątek w katalogu wymienionym w art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Wierzytelności w chwili zawarcia porozumienia istniały i były wymagalne (nie przedawniły się na mocy postanowień Konwencji, z której na podstawie art. 8 wynika czteroletni termin przedawnienia roszczeń, a od daty wymagalności żadnego z objętych Porozumieniem zobowiązań nie upłynął okres czterech lat).
3. Dłużnik wyraził zgodę na zwolnienie go z długu.
4. Zarząd spółki Wnioskodawcy podjął uchwałę o zarachowaniu na poczet kosztów uzyskania przychodu kwot wierzytelności objętych porozumieniem.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Mając powyższe na uwadze warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 44 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: (…) umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 updop zostały zarachowane jako przychody należne.

Z art. 16 ust. 1 pkt 20 updop wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (…) wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Natomiast zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 44 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (…) umorzonych wierzytelności, za wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne. Co do zasady wspomnieć też należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (…) podatku od towarów i usług, z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie.

Powołany, w art. 16 ust. 1 pkt 44 updop, przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio wykazana jako przychód należny podatnika, stosownie do art. 12 ust. 3 updop.

Art. 12 ust. 1 pkt 1 updop stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychodami należnymi, o których mowa w art. 12 ust. 3 updop, są zatem przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł ze swoim zagranicznym kontrahentem porozumienie, którego skutkiem było umorzenie jego zaległych wobec Wnioskodawcy zobowiązań. Przedmiotowe wierzytelności zostały zarachowane jako przychody należne i nie uległy przedawnieniu.

Podsumowując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że w przedstawionych okolicznościach umorzona wierzytelność z tytułu sprzedaży towarów, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny Wnioskodawcy, może stanowić koszt uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 44 updop w wysokości umorzonej należności głównej (bez podatku VAT i naliczonych odsetek). Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.