Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-273/15-6/AD
z 30 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 30 marca 2015 r. (data wpływu 31 marca 2015 r.) uzupełnionym pismem z 13 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.) oraz pismem z 22 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji. Wniosek został uzupełniony 15 maja 2015 r. o postanowienie wprowadzające zmiany w KRS Wnioskodawcy oraz 24 czerwca 2015 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W zakres prowadzonej działalności gospodarczej przez Spółkę wchodzą m.in. usługi finansowe. Działalność Spółki obejmują następujące usługi:

1. Zakup wierzytelności za cenę niższą od ceny nominalnej w celu ich dalszej sprzedaży z zyskiem. Spółka wraz z nabyciem wszystkich praw do wierzytelności nabywa ryzyko wypłacalności dłużnika. Wynagrodzenie Spółki w przypadku wskazanej usługi stanowi różnica między kwotą zakupu wierzytelności, a kwotą jej dalszej sprzedaży. Usługa została zaklasyfikowana przez Urząd Statystyczny w ramach PKWiU z 2008 r. w klasie: 64.19 Pozostałe usługi pośrednictwa pieniężnego.
2. Zakup wierzytelności za cenę niższą od nominalnej w celu ich windykacji. Spółka wraz z nabyciem wszystkich praw do wierzytelności nabywa ryzyko wypłacalności dłużnika. Wynagrodzenie Spółki w przypadku wskazanej usługi stanowi różnica między kwotą zakupu wierzytelności a kwotą, którą uda się wyegzekwować od dłużnika. Usługa została zaklasyfikowana w ramach PKWIU z 2008 r. w klasie: 64.19 Pozostałe usługi pośrednictwa pieniężnego.
3. Pośrednictwo w zakupie i sprzedaży wierzytelności. W zakres usługi świadczonej przez Spółkę wchodzi pośredniczenie w zawarciu umowy przelewu wierzytelności między dwoma podmiotami, Spółka nie nabywa praw do wierzytelności, w tym przypadku ogranicza się do pośredniczenia. W zakres usługi wchodzi pełna organizacja procesu zakup-sprzedaż. Wynagrodzenie Spółki w przypadku wskazanej usługi stanowi prowizja, ustalana indywidualnie, płacona przez podmiot kupujący wierzytelność. Usługa ta została zaklasyfikowana w PKWIU w klasie: 64.19 Pozostałe usługi pośrednictwa pieniężnego.
4. Pośrednictwo w finansowaniu zakupu towarów na zlecenie. W zakres usługi świadczonej przez Spółkę wchodzi finansowanie zakupu towaru przez Spółkę, jako strona w umowie, na zlecenie usługobiorcy. Z tytułu świadczonej usługi Spółka otrzymuję od usługobiorcy wynagrodzenie (w charakterze prowizji od udzielonej kwoty finansowania) określone w umowie o finansowanie. Przedmiotowa usługa ma charakter pożyczki pieniężnej, która udzielana jest w konkretnym celu, tzn. zakup określonego towaru lub urządzenia od dostawcy, na podstawie umowy o finansowanie zakupu towarów lub urządzeń. Następnie usługobiorca spłaca na rzecz Spółki udzieloną kwotę finansowania oraz należną Spółce prowizję. Usługa została zaklasyfikowana w ramach PKWiU w klasie: 64.99.Z Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych.
   
   

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany:

W odpowiedzi na pytanie „czy w związku z zawarciem umowy zakupu wierzytelności (w celu sprzedaży lub windykacji), na podstawie której Wnioskodawca uwolni wierzyciela od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem odszkodowania, otrzyma od zbywcy wierzytelności jakiekolwiek przysporzenie majątkowe (wynagrodzenie)” wskazał, że zakup wierzytelności przez spółkę w celu jej dalszej sprzedaży lub windykacji wiążę się z zapłaceniem zbywcy ustalonej wcześniej kwoty za niniejszą wierzytelność. Spółka nie otrzymuję od zbywcy jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu zakupionej wierzytelności oraz faktu uwolnienia wierzyciela od podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem odszkodowania.

W odpowiedzi na pytanie „czy różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili ich nabycia przez Zainteresowanego” wskazał, że cena nabycia wierzytelności oparta jest na rzeczywistej jej wartości ustalonej na podstawie prawa popytu i podaży. Obrót wierzytelności polega bowiem na tym, że cena sprzedaży jest zawsze niższa niż wartość nominalna gdyż nabywca ma zamiar uzyskać ekonomiczną korzyść z jej dalszego zbycia lub wyegzekwowania.

W odpowiedzi na pytanie „czy cena nabycia wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że zawiera wynagrodzenie” wskazał, że cena nabycia wierzytelności nie jest skalkulowana w taki sposób żeby zawierała wynagrodzenie dla zbywcy. Jest tak ponieważ wynagrodzenie dla zbywcy nie występuje (występuje tylko kwota zapłaty za wierzytelność od spółki dla zbywcy) oraz nie jest skalkulowana w taki sposób aby zawierała wynagrodzenie spółki z tytułu jej zakupu ponieważ takie wynagrodzenie również nie występuje.

Korzyści jakie spółka generuje z tytułu zakupionej wierzytelności występują jeżeli:

• wierzytelność zostanie zakupiona poniżej ceny nominalnej i uda się ją zbyć drożej niż nabyło, aczkolwiek kwota zbycia wierzytelności przez spółkę jest zawsze niższa od jej wartości nominalnej,
• wierzytelność zostanie zakupiona poniżej wartości nominalnej i uda się wyegzekwować od dłużnika dług, który stanowi w tym przypadku zaniżona kwota odszkodowania nie wypłacona przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe.
  
  

W odpowiedzi na pytanie „czy Spółka zapłaciła cenę rynkową wartości wierzytelności” wskazał, że Spółka nabywa wierzytelności po cenach rynkowych, aczkolwiek z racji faktu, że przedmiotowe wierzytelności zalicza się do wierzytelności trudnych zdarza się zakup wierzytelności powyżej tej ceny. Wpływ na taką sytuację mają błędy ludzkie wkradające się w momencie wyceny wartości nominalnej wierzytelności.

W odpowiedzi na pytanie „czy nabyte wierzytelności stanowią w dacie ich nabycia wierzytelności wymagalne” wskazał, że wierzytelność wymagalna – wierzytelność, która powstała po upływie terminów spłaty świadczeń określonych w umowie, a w przypadku wypowiedzenia umowy przed terminem po upływie okresu wypowiedzenia.

Odnosząc się do powyższej definicji nabyte wierzytelności przez spółkę nie stanowią wierzytelności wymagalnych ponieważ wg stanowiska spółki przedmiotowe wierzytelności nie powstają w terminie ww. opisanym w przytoczonej definicji, ale powstają w momencie nie wywiązania się z warunków określonych w polisie OC lub AC (ubezpieczenia komunikacyjne) przez Towarzystwa Ubezpieczeniowe i wypłacenia zaniżonych kwot odszkodowań.

W odpowiedzi na pytanie „czy nabyte wierzytelności stanowią tzw. «wierzytelności trudne»” wskazał, że wg stanu wiedzy spółki przedmiotowe wierzytelności stanowią wierzytelności trudne ponieważ:

• wierzytelności wynikają z roszczeń o odszkodowanie,
• wierzytelności kwestionowane są przez dłużnika co do ich wysokości.
  
  

W odpowiedzi na pytanie „czy Wnioskodawca sprzedaje lub dokonuje windykacji nabytych wierzytelności we własnym zakresie i na własne ryzyko” wskazał, że na dzień złożenia wniosku Spółka nie sprzedaje lub nie dokonuje windykacji nabytych wierzytelności we własnym zakresie i na własne ryzyko, aczkolwiek w Spółce trwają pracę przygotowawcze i organizacyjne związane z wprowadzeniem powyższych czynności w faktyczny stan działania Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy usługi przedstawione w stanie faktycznym w punktach 1 i 2, niniejszego wniosku o interpretację, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 38-40 oraz ust. 13, 14 i 15 ustawy o VAT podlegają zwolnieniu z opodatkowania czy też podlegają opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2015 roku, usługi przedstawione w stanie faktycznym w punktach od 1 do 3 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej. Natomiast, usługa opisana w stanie faktycznym w punkcie 4, jako usługa udzielania pożyczki klientowi, podlega zwolnieniu od podatku VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt od 38 do 40 ustawy o VAT (stan prawny na dzień 1 stycznia 2015 r.), zwolnieniem od podatku VAT objęte są niżej wymienione usługi

• udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 38),
• w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych I ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 39),
• w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (pkt 40).
  
  

Powyższe zwolnienia, zgodnie z art. 43 ust 15 ustawy o VAT, nie mają zastosowania do:

1. Czynności ściągania długów, w tym factoringu.
2. Usług doradztwa.
3. Usług w zakresie leasingu.
   
   

Usługi opisane w stanie faktycznym w punktach od 1 do 2 polegają na zakupie wierzytelności przez Spółkę, z przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika, w przypadku zakupu w celu dalszej windykacji lub bez ryzyka niewpłacalności dłużnika, w przypadku jej dalszej sprzedaży. Wynagrodzenie Spółki to różnica pomiędzy kwotą zakupu wierzytelności, a kwotą wyegzekwowaną od dłużnika, w przypadku windykacji. Natomiast w przypadku dalszej sprzedaży wierzytelności wynagrodzenie Spółki to różnica pomiędzy kwotą zakupu, a kwotą sprzedaży wierzytelności. W ocenie Spółki, jako usługi ukierunkowane na ściąganie długów, usługi te nie kwalifikują się jako czynności zwolnione od VAT, co przedkłada się na fakt, że usługi te podlegają opodatkowaniu z zastosowaniem stawki podstawowej VAT.

Usługa opisana w stanie faktycznym w punkcie 3 polega na organizacji procesu sprzedaż – zakup wierzytelności. W ocenie Spółki, w ww. usłudze należy zastosować analogiczne podejście jak w punktach 1 i 2, kwalifikujące usługę jako czynności podlegające opodatkowaniu z zastosowaniem stawki podstawowej VAT.

Usługa opisana w punkcie 4 stanu faktycznego polega na udzielaniu przez Spółkę finansowania zakupu towarów przez klienta. Spółka jako podmiot udzielający finansowania w ramach tej usługi dokonuje płatności, na rzecz dostawcy, za towary kupione przez klienta. Po wykonaniu usługi klient spłaca kwotę udzielonego finansowania wraz z wynagrodzeniem należnym Spółce. Wyżej opisana usługa ma charakter pożyczki pieniężnej, której udzielenie podlega zwolnieniu od podatku VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 cyt. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że „nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że działalność Spółki obejmuje m.in.:

• zakup wierzytelności za cenę niższą od ceny nominalnej w celu ich dalszej sprzedaży z zyskiem. Spółka wraz z nabyciem wszystkich praw do wierzytelności nabywa ryzyko wypłacalności dłużnika. Wynagrodzenie Spółki w przypadku wskazanej usługi stanowi różnica między kwotą zakupu wierzytelności, a kwotą jej dalszej sprzedaży. Usługa została zaklasyfikowana przez Urząd Statystyczny w ramach PKWiU z 2008 r. w klasie: 64.19 Pozostałe usługi pośrednictwa pieniężnego.
• zakup wierzytelności za cenę niższą od nominalnej w celu ich windykacji. Spółka wraz z nabyciem wszystkich praw do wierzytelności nabywa ryzyko wypłacalności dłużnika. Wynagrodzenie Spółki w przypadku wskazanej usługi stanowi różnica między kwotą zakupu wierzytelności a kwotą, którą uda się wyegzekwować od dłużnika. Usługa została zaklasyfikowana w ramach PKWIU z 2008 r. w klasie: 64.19 Pozostałe usługi pośrednictwa pieniężnego.
  
  

Zakup wierzytelności przez spółkę w celu jej dalszej sprzedaży lub windykacji wiążę się z zapłaceniem zbywcy ustalonej wcześniej kwoty za niniejszą wierzytelność. Spółka nie otrzymuję od zbywcy jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu zakupionej wierzytelności oraz faktu uwolnienia wierzyciela od podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem odszkodowania. Cena nabycia wierzytelności oparta jest na rzeczywistej jej wartości ustalonej na podstawie prawa popytu i podaży. Obrót wierzytelności polega bowiem na tym, że cena sprzedaży jest zawsze niższa niż wartość nominalna gdyż nabywca ma zamiar uzyskać ekonomiczną korzyść z jej dalszego zbycia lub wyegzekwowania. Cena nabycia wierzytelności nie jest skalkulowana w taki sposób żeby zawierała wynagrodzenie dla zbywcy. Jest tak ponieważ wynagrodzenie dla zbywcy nie występuje (występuje tylko kwota zapłaty za wierzytelność od spółki dla zbywcy) oraz nie jest skalkulowana w taki sposób aby zawierała wynagrodzenie spółki z tytułu jej zakupu ponieważ takie wynagrodzenie również nie występuje.

Korzyści jakie spółka generuje z tytułu zakupionej wierzytelności występują jeżeli:

• wierzytelność zostanie zakupiona poniżej ceny nominalnej i uda się ją zbyć drożej niż nabyło, aczkolwiek kwota zbycia wierzytelności przez spółkę jest zawsze niższa od jej wartości nominalnej,
• wierzytelność zostanie zakupiona poniżej wartości nominalnej i uda się wyegzekwować od dłużnika dług, który stanowi w tym przypadku zaniżona kwota odszkodowania nie wypłacona przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe.
  
  

Spółka nabywa wierzytelności po cenach rynkowych, aczkolwiek z racji faktu, że przedmiotowe wierzytelności zalicza się do wierzytelności trudnych zdarza się zakup wierzytelności powyżej tej ceny. Wpływ na taką sytuację mają błędy ludzkie wkradające się w momencie wyceny wartości nominalnej wierzytelności.

Nabyte wierzytelności przez spółkę nie stanowią wierzytelności wymagalnych (tzn. powstałych po upływie terminów spłaty świadczeń określonych w umowie, a w przypadku wypowiedzenia umowy przed terminem po upływie okresu wypowiedzenia), ponieważ wg stanowiska spółki przedmiotowe wierzytelności powstają w momencie nie wywiązania się z warunków określonych w polisie OC lub AC (ubezpieczenia komunikacyjne) przez Towarzystwa Ubezpieczeniowe i wypłacenia zaniżonych kwot odszkodowań.

Wg stanu wiedzy spółki przedmiotowe wierzytelności stanowią wierzytelności trudne ponieważ:

• wierzytelności wynikają z roszczeń o odszkodowanie,
• wierzytelności kwestionowane są przez dłużnika co do ich wysokości.
  
  

Na dzień złożenia wniosku Spółka nie sprzedaje lub nie dokonuje windykacji nabytych wierzytelności we własnym zakresie i na własne ryzyko, aczkolwiek w Spółce trwają pracę przygotowawcze i organizacyjne związane z wprowadzeniem powyższych czynności w faktyczny stan działania Spółki.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, treść powołanych przepisów oraz powołany wyżej wyrok TSUE i uchwałę NSA, należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie, skoro – jak wskazał Wnioskodawca – różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży na rzecz Zainteresowanego (dyskonto) odzwierciedla rzeczywistą wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, a w związku z zawarciem stosownej umowy dotyczącej nabycia wierzytelności, Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy żadnych świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych, w szczególności zbywca nie dokonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych płatności, gdyż cena sprzedaży wierzytelności jest ceną ostateczną i wyczerpuje wszystkie roszczenia zbywcy wobec Zainteresowanego, to w sprawie będącej przedmiotem analizy nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Zatem opisane we wniosku transakcje dotyczą jedynie przelewu wierzytelności, która przysługuje podmiotowi na rzecz Wnioskodawcy tytułem sprzedaży w zamian za cenę ustaloną w umowie. Jedynym świadczeniem zbywcy jest przelew na rzecz Wnioskodawcy zbywanej Wierzytelności, a świadczeniem Zainteresowanego zapłata ceny za tę wierzytelność. Nabywając w imieniu i na własny rachunek wierzytelność, Zainteresowany wchodzi w miejsce zbywcy jako dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Wnioskodawca nie dokona również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT. Jak wynika bowiem z treści wniosku, nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności wpisuje się w zakres prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w analizowanej sprawie:

• Wnioskodawca nabywa wierzytelności wątpliwe (trudne) za cenę, która – w ocenie Wnioskodawcy – odpowiada ich rzeczywistej wartości,
• Wnioskodawca dokonuje zakupu wierzytelności po cenie niższej od jej wartości nominalnej,
• po dokonaniu sprzedaży wierzytelności zbywca nie dokonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych związanych z zawartą umową sprzedaży wierzytelności, bowiem cena sprzedaży wierzytelności jest ceną ostateczną i wyczerpuje wszystkie roszczenia zbywcy wobec Zainteresowanego,
• Wnioskodawca nabywa wierzytelność w imieniu i na własny rachunek, gdyż po dokonaniu przelewu wierzytelności, wszelkie prawa związane z wierzytelnością przysługują wyłącznie Zainteresowanemu, co oznacza, że uzyskuje On uprawnienie do otrzymania zapłaty, ale także ponosi ryzyko nieotrzymania zapłaty w całości lub w części,

przedmiotowa czynność zakupu wierzytelności nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, czynności zakupu wierzytelności za cenę niższą od ceny nominalnej w celu ich dalszej odsprzedaży z zyskiem jak również w celu ich windykacji nie podlegają w ogóle opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem nie mogą korzystać ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 38-40 oraz ust. 13 i 14 ustawy o VAT, ani też nie są opodatkowane stawką podstawową.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Dodatkowo, tut. Organ pragnie zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14 b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zauważa się również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Należy również wskazać, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie stanu faktycznego oraz we własnym stanowisku Wnioskodawcy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Tut. Organ informuje ponadto, że w pozostałym zakresie wniosku dotyczącym zwolnienia od podatku VAT czynności pośrednictwa w zakupie i sprzedaży wierzytelności oraz czynności udzielania pożyczek w dniu 19 czerwca 2015 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP2/4512-1-273/15-4/AD.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.