Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-95/15-2/KS
z 26 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z 25 lutego 2015 r. (data wpływu 27 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z odpłatnego zbycia wierzytelności własnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z odpłatnego zbycia wierzytelności własnej.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca należy do grona wiodących producentów elektronarzędzi, urządzeń warsztatowych i ogrodowych. W latach 2005-2009 Wnioskodawca dokonywał sprzedaży towarów na rzecz spółki ukraińskiej (dalej: Kontrahent) i rozpoznawał z tego tytułu przychody w podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z przekazanymi informacjami, strony nie zawarły w tym zakresie pisemnej umowy - współpraca odbywała się na podstawie składanych każdorazowo przez Kontrahenta zamówień i wystawianych przez Wnioskodawcę faktur. Sprzedaż dokonywana była ze stosowną stawką podatku od towarów i usług wynoszącą 0%. Z czasem Kontrahent przestał spłacać swoje zobowiązania względem Wnioskodawcy, w efekcie czego po stronie Wnioskodawcy pozostały nieuregulowane do dziś należności, wynikające z kilkudziesięciu faktur (dalej: Wierzytelności).

W kolejnych latach Wnioskodawca próbował dochodzić spłaty Wierzytelności. Dnia 26 sierpnia 2009 r. Wnioskodawca podpisał dokument z dwoma osobami fizycznymi, które zobowiązały się solidarnie pokryć zadłużenie Kontrahenta względem Wnioskodawcy. Do spłaty jednak finalnie nie doszło, natomiast kiedy Wnioskodawca próbował dochodzić spłaty od tych osób fizycznych, zaprzeczyły one jakoby to ich podpisy widniały na zobowiązaniu do spłaty i jakoby w ogóle miały związek z tą sprawą. Wnioskodawca złożył przeciwko ww. osobom pozew do sądu, który wyrokiem z dnia 9 listopada 2012 r. został oddalony. Od powyższego wyroku Wnioskodawca złożył apelację, jednak w dniu 19 marca 2013 r. sąd wyższej instancji utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji.

Do końca pierwszego kwartału 2013 r. kwota Wierzytelności wykazywana była w bilansie Wnioskodawcy jako należności od Kontrahenta. 31 marca 2013 r. Wnioskodawca dokonał spisania przedmiotowych należności dla celów księgowych. Jednocześnie, z uwagi na brak przesłanek do uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności Wierzytelności, Wnioskodawca nie rozpoznał z ich tytułu żadnych kosztów uzyskania przychodów. Nie miało ponadto miejsca zwolnienie Kontrahenta z długu. Wierzytelności zostały w całości zarachowane w księgach Wnioskodawcy jako przychód należny.

Mając na uwadze: (i) obecną złą oraz niestabilną sytuację polityczną i gospodarczą na Ukrainie, (ii) fakt, że dotychczasowe próby dochodzenia Wierzytelności nie przyniosły rezultatów, (iii) wszczęcie ponownego postępowania na drodze sądowej byłoby dla Wnioskodawcy kosztowne, długotrwałe oraz nie gwarantowałoby wygranej, Wnioskodawca uważa ponoszenie dalszych kosztów związanych z samodzielnym dochodzeniem spłaty Wierzytelności za nieuzasadnione i rozważa sprzedaż Wierzytelności do podmiotu profesjonalnie zajmującego się nabywaniem oraz dochodzeniem trudnych wierzytelności. Z uwagi na małe prawdopodobieństwo, że w przyszłości uda się dojść spłaty przedmiotowych Wierzytelności, sprzedaż zostanie przy tym dokonana za cenę poniżej ich łącznej wartości nominalnej, co będzie skutkowało powstaniem straty na tej transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy strata ze sprzedaży Wierzytelności, stanowiąca różnicę pomiędzy ceną zbycia Wierzytelności a ich wartością nominalną (tj. wartością Wierzytelności wynikającą z faktur), może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, strata ze sprzedaży Wierzytelności, stanowiąca różnicę pomiędzy ceną zbycia Wierzytelności a ich wartością nominalną (tj. wartością Wierzytelności wynikającą z faktur), może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

W myśl zasady wyrażonej w powyższym przepisie, aby więc dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi zostać zachowany jego związek z przychodami bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła. Innymi słowy, dany wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jego poniesienie jest racjonalnie i gospodarczo uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. W tym kontekście orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, iż sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku (tak np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 27 czerwca 2011 r. sygn. I SA/Gl 291/11). Ponadto, sam fakt nie osiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego nie jest równoznaczny z dyskwalifikacją poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu (tak np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 9 listopada 2011 r. sygn. I SA/Wr 1385/11).

W kontekście powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, planowana sprzedaż Wierzytelności będzie racjonalnie i gospodarczo uzasadniona z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Co do zasady, celem sprzedaży dokonywanej w obrocie gospodarczym jest wygenerowanie zysku na transakcji. Niemniej jednak, w przypadku sprzedaży tzw. wierzytelności trudnych mamy do czynienia ze szczególną sytuacją - sprzedaż dokonywana jest bowiem poniżej wartości nominalnej wierzytelności. Wynika to z faktu, że w przypadku, gdy prawdopodobieństwo wyegzekwowania spłaty wierzytelności jest bardzo małe, ponoszenie dalszych kosztów związanych z jej dochodzenia może być nieuzasadnione. Wówczas niejednokrotnie korzystniejszym rozwiązaniem może okazać się sprzedaż takiej wierzytelności, nawet jeżeli jest dokonywana poniżej jej wartości nominalnej.

Wnioskodawca rozważa dokonanie sprzedaży Wierzytelności poniżej ich wartości nominalnej. Takie działanie w ocenie Wnioskodawcy jest uzasadnione, z uwagi na wskazane w opisie zdarzenia przyszłego czynniki, takie jak: (i) obecna zła oraz niestabilna sytuacja polityczna i gospodarcza na Ukrainie, (ii) fakt, że dotychczasowe próby dochodzenia Wierzytelności nie przyniosły rezultatów, (iii) wszczęcie ponownego postępowania na drodze sądowej byłoby dla Wnioskodawcy kosztowne, długotrwałe oraz nie gwarantowałoby wygranej. Z uwagi na powyższe, ponoszenie dalszych kosztów związanych z dochodzeniem Wierzytelności jest w ocenie Wnioskodawcy nieuzasadnione, ponieważ prowadziłoby do dalszego uszczuplenia majątku Wnioskodawcy, nie dając jednocześnie realnych szans na wyegzekwowanie spłaty przez Kontrahenta.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, istnieje uzasadnienie biznesowe oraz racjonalne przesłanki przemawiające za sprzedażą Wierzytelności - w szczególności ze względu na to, że wskutek sprzedaży Wierzytelności przestaną generować dalsze koszty po stronie Wnioskodawcy. Tym samym, zachowany zostanie związek ponoszonego kosztu z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów Wnioskodawcy - w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Bez znaczenia pozostaje przy tym w ocenie Wnioskodawcy fakt, że sprzedaż Wierzytelności nastąpi po cenie niższej niż ich wartość nominalna. W sytuacji bowiem, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, naturalne jest, że zbycie wierzytelności następuje poniżej jej wartości.

Niezależnie od powyższego, należy rozważyć, czy strata wygenerowana na sprzedaży Wierzytelności nie będzie podlegała wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym zakresie w szczególności należy wziąć pod uwagę przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w świetle którego do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższej regulacji wynika – a contrario – że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej uprzednio do przychodów należnych podatnika, strata z takiej sprzedaży może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów (pod warunkiem, że spełnione będą ogólne przesłanki uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Tak również interpretują przedmiotowy przepis w wydawanych rozstrzygnięciach sądy administracyjne oraz organy podatkowe. Przykładowo można w tym miejscu wskazać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 maja 2013 r. sygn. III SA/Wa 2790/12, w którego uzasadnieniu sąd wskazał: „Przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 wyraża (...) zasadę, zgodnie z którą straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W dalszej części przepisu zawarty jest wyjątek, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów może być strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Zdaniem ustawodawcy, który dokonał w tym przepisie swoistego podziału na zbycie wierzytelności uprzednio zarachowanych na podstawie art. 12 ust. 3 jako przychód należny i zbycie pozostałych wierzytelności, tylko w tym pierwszym przypadku strata powstała przy zbyciu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów”. Takie stanowisko zostało również zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 listopada 2012 r. sygn. IPPB3/423-629/12-2/KK: „(...) w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności uprzednio zaliczonych do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, w związku z art. 15 ust. 1 updop, jedynie stratę powstały w wyniku tej transakcji”.

Podsumowując, mając na uwadze uprzednie zarachowanie przez Wnioskodawcę łącznej kwoty Wierzytelności jako przychodu należnego oraz przesłanki uzasadniające ich planowaną sprzedaż, wskazane w opisie zdarzenia przyszłego (w tym w szczególności małe prawdopodobieństwo wyegzekwowania spłaty Wierzytelności), w ocenie Wnioskodawcy będzie on mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę z tytułu zbycia Wierzytelności, kalkulowaną jako różnicę między kwotą uzyskaną z tytułu sprzedaży tych Wierzytelności a ich wartością nominalną (wynikającą z faktur), w tym przypadku zarachowaną w całości jako przychód należny.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane przez niego stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

W myśl art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z § 2 tego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić, jak wynika z art. 510 § 1 cytowanej ustawy, w wyniku umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem), co oznacza że zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym.

Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności jest dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. W związku z tym naturalne jest, że zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości, a zatem ze stratą w ujęciu bilansowym, jako różnica między kwotą określoną w zawartej umowie sprzedaży tej wierzytelności (cena sprzedaży) a wartością nominalną wierzytelności (wartością brutto, tj. z podatkiem od towarów i usług).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. ustawy stanowi natomiast, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy, przy ustaleniu przychodu ze zbycia wierzytelności znaczenie będzie więc miało odpowiednie ich rozróżnienie, tj. czy wierzytelności zostały nabyte przez przedsiębiorstwo, czy są wierzytelnościami własnymi, wynikającymi z prowadzonej działalności gospodarczej.

W przypadku zbycia własnej wierzytelności na rzecz innego podmiotu i otrzymania zapłaty z tego tytułu, wierzyciel nie osiągnie przychodu, gdyż zgodnie z art. 12 ust. 3 osiągnął go już wcześniej, wykazując przychód należny. Jeżeli zatem wartość wierzytelności podatnik zaliczył uprzednio do przychodów należnych, to cena ze zbycia tej wierzytelności stanowić będzie jedynie spłatę należności.

Zatem w stosunku do wierzytelności własnej Spółki, rozpoznanej wcześniej dla celów podatkowych jako przychody należne na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do rozpoznania przychodu w momencie ich zbycia.

Odnosząc się natomiast do ustalenia kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia wierzytelności własnej, należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością. Warunkiem zakwalifikowania poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ustawy. W niniejszej sprawie oznacza to uwzględnienie w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Analiza treści tego przepisu w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została uprzednio zarachowana, zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, jako przychód należny, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa sprzedaż wierzytelności do podmiotu profesjonalnie zajmującego się nabywaniem oraz dochodzeniem trudnych wierzytelności. Z uwagi na małe prawdopodobieństwo, że w przyszłości uda się dojść spłaty przedmiotowych wierzytelności, sprzedaż zostanie przy tym dokonana za cenę poniżej ich łącznej wartości nominalnej, co będzie skutkowało powstaniem straty na tej transakcji. Przedmiotowe wierzytelności powstały w związku ze sprzedażą przez Spółkę towarów na rzecz spółki ukraińskiej. Spółka wskazała, że z tytułu sprzedaży towarów na rzecz spółki ukraińskiej rozpoznała przychody należne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, że strata z odpłatnego zbycia przez Spółkę wierzytelności może zostać przez nią zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług. (W analizowanej sprawie Spółka wskazała, że sprzedaż dokonywana była ze stosowną stawką podatku od towarów i usług wynoszącą 0%).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Spółka dokonując sprzedaży wierzytelności własnej, zarachowanej uprzednio jako przychód na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – co do zasady – może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę na sprzedaży tej wierzytelności, stanowiącą różnicę między nominalną wartością wierzytelności a ceną określoną w zawartej umowie sprzedaży wierzytelności (cena nabycia).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Nadmienia się ponadto, że aby stratę ze sprzedaży wierzytelności można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wierzytelność ta nie może być przedawniona (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zgodnie bowiem z treścią wskazanego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.