Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-142/15-2/JG
z 26 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 marca 2015 r. (data wpływu 26 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych kwot z tytułu:

• odszkodowania – jest nieprawidłowe,
• zadośćuczynienia – jest nieprawidłowe,
• renty miesięcznej – jest prawidłowe,
• odsetek za zwłokę w związku z opóźnieniem w wypłacie renty – jest prawidłowe,
• odsetek za zwłokę od odszkodowania i zadośćuczynienia – jest prawidłowe,
• kosztów zasądzonych na rzecz powodów – jest nieprawidłowe,
• kosztów adwokackich i egzekucyjnych wynikających z postępowań komorniczych – jest prawidłowe,
• kosztów zasądzonych na rzecz Skarbu Państwa – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych kwot z tytułu: odszkodowania, zadośćuczynienia, renty miesięcznej, odsetek za zwłokę w związku z opóźnieniem w wypłacie renty, odsetek za zwłokę od odszkodowania i zadośćuczynienia, kosztów zasądzonych na rzecz powodów, kosztów adwokackich i egzekucyjnych wynikających z postępowań komorniczych oraz kosztów zasądzonych na rzecz Skarbu Państwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń medycznych w tym 83,7% w ramach kontraktu z NFZ.

W dniu 20 lipca 2010 r. wpłynął do przedsiębiorstwa pozew o zapłatę odszkodowania, zadośćuczynienia oraz renty na rzecz małoletniego, reprezentowanego przez swoją matkę. Strona powodowa oparła swój pozew na błędzie lekarskim, w wyniku którego z powodu nieprawidłowo rozwiązanej ciąży, małoletni doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci trwałego inwalidztwa. Zdarzenie miało miejsce w miesiącu październiku 2005 r. Spółka nie była ubezpieczona od tego typu zdarzeń.

W dniu 20 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, w którym zasądził na rzecz strony powodowej:

1. odszkodowanie wraz z ustawowymi odsetkami zwłoki,
2. comiesięczną rentę wraz z ustawowymi odsetkami zwłoki od każdej z rat,
3. zadośćuczynienie za krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami zwłoki,
4. zwrot kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową,
5. koszty procesu na rzecz Skarbu Państwa, od których strona powodowa była zwolniona.
   
   

Od powyższego wyroku strona pozwana wniosła apelację do Sądu Apelacyjnego, który wyrokiem z 7 listopada 2014 r. oddalił apelację, zasądzając dodatkowo zwrot kosztów stronie powodowej oraz uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa kosztów przeprowadzenia dowodu w postępowaniu apelacyjnym.

W wyniku oddalenia apelacji strona pozwana w styczniu 2015 r. zapłaciła:

1. 873.970 zł tytułem odszkodowania,
2. 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia,
3. rentę miesięczną od miesiąca lipca 2010 r. do miesiąca stycznia 2015 r. w wysokości 59.675 zł,
4. koszty zasądzone przysługujące powodom 25.073,46 zł,
5. koszty adwokackie przysługujące w postępowaniu komorniczym 1.800 zł,
6. koszty komornicze w wysokości 96.097,40 zł,
7. zasądzone odsetki zwłoki od poz. 1, 2, 3 w wysokości 581.108,36 zł,
8. koszty zasądzone w postępowaniu apelacyjnym na rzecz powodów w wysokości 6.302,66 zł,
9. koszty na rzecz Skarbu Państwa w postępowaniu apelacyjnym 6.352,66 zł,
10. koszty zasądzone na rzecz Skarbu Państwa w postępowaniu cywilnym, od których strona powodowa była zwolniona w wysokość 53.733,61 zł.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wszystkie z zasądzonych kwot mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych usług.

Art. 16 ust. 1 pkt 22 powyższej ustawy jednoznacznie wskazuje, iż odszkodowania z tytułu wad wykonanych usług nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów. Wnioskodawca uznaje więc, iż wypłacone powodom odszkodowanie i zadośćuczynienie (pkt 1 i 2 określone w części G pkt 68 niniejszego wniosku), mieszczą się w definicji odszkodowań określonych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż powstało z tytułu wady dostarczonej usługi medycznej i jako takie nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu. Nie stanowią one również kosztu uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż nie można uznać, iż wydatek ten został poniesiony w celu zachowania źródła przychodu.

Powołując się na art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca uznaje, iż zapłacone koszty egzekucyjne (pkt 6 określony w części G pkt 68), związane są ściśle z niewykonaniem zasądzonego zobowiązania i w myśl art. 16 ust. 1 pkt 17 nie mogą dla Wnioskodawcy stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Sąd Rejonowy wyrokiem z 20 czerwca 2013 r. zasądził dla małoletniego, rentę miesięczną, z powodu trwałego inwalidztwa, które było wynikiem błędu lekarskiego powstałego przy nieprawidłowo rozwiązanej ciąży.

Zgodnie z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121), w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast art. 444 § 2 ww. ustawy stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się potrzeby lub zmniejszyły się widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody, odpowiedniej renty.

Wnioskodawca uznaje, iż wypłacona i wypłacana w przyszłości renta, na rzecz poszkodowanego pacjenta, z powodu trwałego inwalidztwa spowodowanego błędem lekarskim, stanowi koszt uzyskania przychodu ponoszony w celu zachowania źródła przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ wydatki te są funkcjonalnie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością oraz są wpisane w ryzyko jej prowadzenia.

Art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog kar i odszkodowań i nie należy go rozszerzać na pochodne od odszkodowań, w tym na odsetki zwłoki.

Odsetki otrzymane na podstawie wyroku z tytułu opóźnienia dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego) stanowią odszkodowanie dotyczące korzyści, które mógłby wierzyciel osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i jako takie nie są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wyrok NSA z 26 sierpnia 2009 r. sygn. akt II FSK 588/2008 oraz z 24 stycznia 2008 r. sygn. akt II FSK 1629/06).

Wyroki i interpretacje w tej sprawie potwierdzają fakt, iż odsetki zwłoki nie stanowią odszkodowania, a skoro nie stanowią odszkodowania to nie mieszczą się w definicji kar i odszkodowań wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odsetki zwłoki stanowią koszty uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty co wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy.

Wnioskodawca w momencie wpływu pozwu do przedsiębiorstwa, tj. od lipca 2010 r. tworzył rezerwy na zobowiązanie. Spółka w swoich bilansach wykazywała zobowiązanie – kapitał obcy, którym finansowała swoją działalność. Odsetki zwłoki stanowią dla wierzyciela rekompensatę za używanie obcego kapitału w działalności Spółki.

Jeżeli odsetki po stronie otrzymującego, są opodatkowane, bo nie stanowią odszkodowania oraz stanowią dla niego przychód z innych źródeł, to po stronie wypłacającego winny stanowić koszt uzyskania przychodu, gdyż w przeciwnym razie doszłoby do podwójnego opodatkowania tej samej kwoty (zarówno u wypłacającego, jak i otrzymującego odsetki).

Wnioskodawca uznaje, iż odsetki wypłacone powodom mają ten sam charakter co odsetki od zobowiązań z tytułu dostaw robót i usług, a te ostatnie są kosztem uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia.

Wśród przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma przepisu wyłączającego możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów sądowych. Koszty te są poniesione w celu zachowania źródła przychodu. Spółka poniosła koszty postępowania sądowego, aby zapobiec wydatkom z tytułu odszkodowania.

W związku z powyższym uznać należy, iż koszty postępowania sądowego poniesione przez Spółkę zasądzone na rzecz Skarbu Państwa w postępowaniu cywilnym i apelacyjnym pozostają w związku z uzyskiwanymi przychodami.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy:

1. odszkodowanie, zadośćuczynienie, koszty zwrócone powodom, koszty adwokackie w postępowaniu egzekucyjnym oraz koszty egzekucyjne, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów,
2. renta na rzecz małoletniego wraz z odsetkami zwłoki za opóźnienie w wypłacie renty stanowi koszt uzyskania przychodu,
3. odsetki zwłoki od odszkodowania i zadośćuczynienia, stanowią koszty uzyskania przychodu,
4. koszty przysługujące Skarbowi Państwa (pkt 9 i 10 wymienione w poz. G pkt 68) – stanowią koszt uzyskania przychodu.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej odszkodowania,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej zadośćuczynienia,
• prawidłowe – w części dotyczącej renty miesięcznej,
• prawidłowe – w części dotyczącej odsetek za zwłokę w związku z opóźnieniem w wypłacie renty,
• prawidłowe – w części dotyczącej odsetek za zwłokę od odszkodowania i zadośćuczynienia,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej kosztów zasądzonych na rzecz powodów,
• prawidłowe – w części dotyczącej kosztów adwokackich i egzekucyjnych wynikających z postępowań komorniczych,
• prawidłowe – w części dotyczącej kosztów zasądzonych na rzecz Skarbu Państwa.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Dokonując rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie, należy w pierwszej kolejności ocenić, czy opisane we wniosku koszty nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 18 ww. ustawy wskazuje natomiast, że kosztami podatkowymi nie są grzywny i kary pieniężne orzeczone w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetki od tych grzywien i kar.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu:

1. nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska,
2. niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Należy także wskazać, że istotne w niniejszej sprawie są także uregulowania wynikające z prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 430 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121), kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.

W myśl art. 444 § 1 powyższej ustawy, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast art. 444 § 2 ww. ustawy stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa (§ 3).

Jak wynika z treści art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odnosząc zatem powołane uregulowania prawne do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy stwierdzić, że koszty adwokackie i egzekucyjne związane z postępowaniami komorniczymi nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż – jak wskazał Wnioskodawca – związane są ściśle z niewykonaniem zasądzonego zobowiązania.

Ustosunkowując się natomiast do pozostałych kosztów z tytułu zasądzonych kwot, tut. Organ pragnie podkreślić, że mimo iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłączają ich bezpośrednio z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1, to zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia opisanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów będzie miało określenie czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W rozpatrywanej sprawie należy także zwrócić uwagę na fakt, że za koszty podatkowe uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle powyższego, wydatki związane z wypłatą odszkodowania, zadośćuczynienia, renty oraz odsetek za zwłokę od tych świadczeń należy zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jako koszt związany funkcjonalnie z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością w zakresie udzielania świadczeń medycznych, gdzie decydujące znaczenie będzie miał związek poniesionych wydatków z zachowaniem źródła przychodów – wydatek tego typu wpisany jest bowiem w ryzyko prowadzenia tego rodzaju działalności.

Ponadto należy dodatkowo nadmienić, iż Wnioskodawca – jako podmiot, którego celem jest udzielanie świadczeń medycznych – jest zobowiązany do należytej staranności, jak i stosowania zasad etyki zawodowej.

Powyższe wynika wprost z treści art. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 159), zgodnie z którym przestrzeganie praw pacjenta określonych w ustawie jest obowiązkiem organów władzy publicznej właściwych w zakresie ochrony zdrowia, Narodowego Funduszu Zdrowia, podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, osób wykonujących zawód medyczny oraz innych osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych.

Z kolei art. 8 ww. ustawy stanowi, że pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód medyczny kierują się zasadami etyki zawodowej określonymi przez właściwe samorządy zawodów medycznych.

Odnosząc się z natomiast do kosztów zasądzonych na rzecz powodów oraz kosztów zasądzonych na rzecz Skarbu Państwa w postępowaniu cywilnym i apelacyjnym, należy zauważyć, że wydatki te, mimo iż nie można ich powiązać z konkretnym przychodem, to jednak mają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, gdyż poniesione zostały w celu ochrony interesów Spółki. Nie ulega więc wątpliwości, że są to koszty racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione, służące zachowaniu źródła przychodów.

Podsumowując, zasądzone kwoty z tytułu: odszkodowania, zadośćuczynienia, renty miesięcznej, odsetek za zwłokę w związku z opóźnieniem w wypłacie renty, odsetek za zwłokę od odszkodowania i zadośćuczynienia, kosztów zasądzonych na rzecz powodów oraz kosztów zasądzonych na rzecz Skarbu Państwa mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast koszty adwokackie i egzekucyjne wynikające z postępowań komorniczych należy wyłączyć z kosztów podatkowych w myśl art. 16 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy.

Końcowo, tut. Organ pragnie nadmienić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Ustosunkowując się natomiast do powołanych w treści wniosku orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.