Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-200/15-2/JG
z 6 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 4 maja 2015 r. (data wpływu 6 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej jako: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka dokonuje dostaw towarów oraz świadczy usługi na rzecz kontrahentów dokumentowane wystawianymi przez Spółkę fakturami VAT. Kwoty z tych faktur (kwoty netto) są wykazywane przez Spółkę jako jej przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Niekiedy dochodzi do sytuacji, w których kontrahenci Spółki nie regulują należności wynikających z faktur wystawionych przez Spółkę. Spółka posiada zatem nieuregulowane wierzytelności handlowe, dla których upłynął termin płatności. Zdarza się, iż część z tych wierzytelności nie zostaje uregulowana na rzecz Spółki w okresie ich przedawnienia – wierzytelności Spółki ulegają w związku z tym przedawnieniu.

Przyczyną takiej sytuacji nie jest zaniedbanie Spółki, a pogarszająca się kondycja finansowa niektórych z jej kontrahentów, poziom skomplikowania i kosztowność egzekucji wierzytelności oraz fakt, iż zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, obsługa przedmiotowych wierzytelności wiązałaby się ze sporymi trudnościami organizacyjnymi i koniecznością poniesienia dodatkowych, stosunkowo wysokich nakładów (a przy tym byłaby rozwiązaniem nieefektywnym, z przewidywaną skutecznością egzekucji wierzytelności, przynajmniej w części, bliską zeru).

Przedawnione wierzytelności są sprzedawane przez Spółkę na rzecz podmiotu trzeciego.

Cena sprzedaży przedmiotowych wierzytelności jest ustalana na poziomie ich wartości rynkowej, która – głównie z uwagi na ich nieściągalność – jest niższa od ich wartości nominalnej. W efekcie, w wyniku sprzedaży przedawnionych wierzytelności, Spółka ponosi stratę w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną danej wierzytelności, a ustaloną z podmiotem trzecim jej niższą ceną sprzedaży. Uniknięcie straty na sprzedaży wierzytelności jest jednak zasadniczo niemożliwe, co wynika zarówno z charakteru wierzytelności (nieściągalne i przedawnione), jak i z samej istoty instytucji zbycia wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (rozumiana jako różnica pomiędzy wartością wierzytelności zaliczoną uprzednio do przychodów podatkowych Spółki a ceną jej sprzedaży), stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (rozumiana jako różnica pomiędzy wartością wierzytelności zaliczoną uprzednio do przychodów podatkowych Spółki a ceną jej sprzedaży), stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów (kosztami podatkowymi) są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy.

Zgodnie z doktryną oraz orzecznictwem, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uwarunkowane jest łącznym spełnieniem następujących warunków:

1. został definitywnie poniesiony przez podatnika,
2. został poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
3. ma związek z działalnością gospodarczą podatnika (z której ten uzyskuje lub może uzyskać przychody),
4. został właściwie udokumentowany,
5. nie jest wymieniony w negatywnym katalogu określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Odnosząc powyższe warunki do transakcji zbycia przez Spółkę własnych wierzytelności handlowych należy wskazać, iż:

Ad. 2), 3)

Głównym celem sprzedaży przez podatnika (tutaj: Spółkę) jego nieściągalnych wierzytelności handlowych (w tym przedawnionych), powstałych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jest osiągnięcie przychodu w postaci wynagrodzenia za zbywane wierzytelności. Uzyskana na sprzedaży wierzytelności cena (wynagrodzenie) zmniejsza stratę poniesioną w wyniku braku uregulowania wierzytelności przez kontrahenta (dłużnika) w wyznaczonym terminie. Transakcja sprzedaży wierzytelności ma zatem uzasadnienie ekonomiczne, gdyż sprzedając nieściągalne wierzytelności podatnik – Spółka uzyska dodatkowy przychód, którego w innych okolicznościach już by nie osiągnęła. Dodatkowo, obsługa przedmiotowych wierzytelności przez Spółkę wiązałaby się ze sporymi trudnościami organizacyjnymi i koniecznością poniesienia dodatkowych, stosunkowo wysokich nakładów, a przy tym byłaby rozwiązaniem nieefektywnym, z przewidywaną skutecznością egzekucji wierzytelności, przynajmniej w części, bliską zeru.

Transakcja sprzedaży wierzytelności jest zatem działaniem zmierzającym do minimalizacji strat, a tym samym, działaniem w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów (co potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 19 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1966/14).

W świetle powyższego, sprzedaż przedawnionych wierzytelności handlowych ma związek z działalnością gospodarczą Spółki oraz jej przychodami.

Ad. 1), 4)

Należy mieć jednak na uwadze, iż przy zbyciu wierzytelności na rzecz podmiotu trzeciego, cena sprzedaży zbywanych wierzytelności jest ustalana na poziomie ich wartości rynkowej uwzględniającej konieczność ewentualnej próby dochodzenia tych wierzytelności przez nabywający je podmiot trzeci oraz realne szanse odzyskania wierzytelności (w przypadku wierzytelności przedawnionych, szansę te są znikome). Cena sprzedaży wierzytelności jest zatem niższa od ich wartości nominalnej. W efekcie, w wyniku zbycia wierzytelności, Spółka ponosi stratę w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną danej wierzytelności a ustaloną z kupującym jej niższą ceną sprzedaży. Niemniej jednak, uniknięcie straty na sprzedaży wierzytelności jest zasadniczo niemożliwe, co wynika zarówno z charakteru sprzedawanych wierzytelności (przedawnione), jak i z samej istoty instytucji zbycia wierzytelności.

Ponoszona na sprzedaży wierzytelności strata jest definitywna i dokumentowana umową zbycia wierzytelności, nie niweluje jednak osiągnięcia przez podatnika (Spółkę) głównego celu realizowanego na sprzedaży wierzytelności handlowych – tj. minimalizacji straty z tytułu braku uregulowania wierzytelności przez kontrahenta – dłużnika Spółki w wyznaczonym terminie.

Ad. 5)

Strata na zbyciu własnych wierzytelności handlowych, w tym wierzytelności przedawnionych, zaliczonych uprzednio przez podatnika – Spółkę do przychodów należnych, nie została wymieniona w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, została zarachowana jako przychód należny.

W myśl art. 12 ust. 3 powołanej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W świetle powyższych przepisów, jedynym kryterium określającym możliwość zaliczenia straty na zbyciu wierzytelności do kosztów podatkowych jest to, czy dana wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych czy też nie.

Zbywane przez Spółkę wierzytelności objęte niniejszym wnioskiem, zostały uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy podkreślić, iż w analizowanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten dotyczy sytuacji, w której wierzytelności odpisanej jako nieściągalna – po odpowiednim udokumentowaniu jej nieściągalności, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie można zaliczyć do kosztów podatkowych, z uwagi na jej przedawnienie. Przepis ten wykluczając możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności po upływie okresu jej przedawnienia, nie ma jednak zastosowania w innych stanach faktycznych niż wskazany w ustawie, tj. przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy znajduje zastosowanie wyłącznie przy dokonywaniu odpisu wierzytelności jako nieściągalnej.

Przepis ten nie obejmuje natomiast transakcji zbycia wierzytelności przedawnionych. Taką sytuację reguluje wyłącznie wspomniany już przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca nie przewidział bowiem żadnych dodatkowych obostrzeń lub ograniczeń dla zaliczania w poczet kosztów podatkowych strat poniesionych na zbywanych wierzytelnościach. Dla celu określenia kosztów uzyskania przychodu, zróżnicowano jedynie zbywane wierzytelności na wierzytelności zarachowane uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (możliwość zaliczenia straty na sprzedaży w koszty podatkowe) oraz wierzytelności pozostałe (brak takiej możliwości), nie dokonując jednak dodatkowego podziału tych wierzytelności na wierzytelności przedawnione i nieprzedawnione.

Stanowisko, zgodnie z którym zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji; art. 16 ust. 1 pkt 20 – odpisania w koszty podatkowe przedawnionych wierzytelności, art. 16 ust. 1 pkt 39 – w orzecznictwie sądów administracyjnych, między innymi, w najnowszym wydanym w tym zakresie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 15 lutego 2015 r. sygn. akt II FSK 3113/12. NSA we wspomnianym orzeczeniu jednoznacznie stwierdził, iż strata na sprzedaży przedawnionych wierzytelności ujętych uprzednio jako przychód należny stanowi koszt podatkowy.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iż strata na sprzedaży przedawnionych wierzytelności, zarachowanych uprzednio do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, spełnia wszystkie kryteria, określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, do zaliczenia jej w koszty podatkowe.

Reasumując, strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

W powyższym przepisie wprowadzono ograniczenie, zgodnie z którym straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne odstępstwo od tego ograniczenia, tj. kosztem mogą być straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta została uprzednio zaliczona, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów należnych. W takim przypadku zatem nie znajdzie zastosowania zakaz wyrażony w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie również strata z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika. Podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów jedynie stratę na tej transakcji.

Istotne jest przy tym również, czy podatnik przed sprzedażą nie ujął już kosztu podatkowego z tytułu niespłacanej wierzytelności w innej formie oraz że wierzytelność nie może być przedawniona, bowiem na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten stanowi, że jeżeli nastąpiło przedawnienie wierzytelności, to wierzyciel nie może zaliczyć tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że analiza treści ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy oraz jeżeli wierzytelność nie jest przedawniona, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania.

Przedawnienie zobowiązania jest instytucją prawa cywilnego. Istotą tej instytucji jest utrata przez wierzyciela prawa dochodzenia roszczenia na skutek upływu terminu. W razie bowiem zgłoszenia roszczenia przez wierzyciela, po upływie ustawowego terminu, dłużnik może się bronić zarzutem jego przedawnienia. Roszczenie przedawnione nie wygasa, jednakże wierzyciel nie może żądać jego przymusowego wykonania. Zagadnienia dotyczące przedawnienia roszczeń regulują przepisy art. 117−125 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.). O przedawnieniu wierzytelności decyduje spełnienie przesłanek, o których mowa w przepisach ww. ustawy (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 tej ustawy). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia, wynikająca z art. 117 § 2 i 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem braku zrzeczenia przez dłużnika z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli zatem dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów oraz świadczy usługi na rzecz kontrahentów, które dokumentowane są wystawianymi przez Spółkę fakturami VAT. Kwoty z tych faktur (kwoty netto) są wykazywane przez Spółkę jako jej przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, strata poniesiona w efekcie ich sprzedaży (Wnioskodawca wskazał, że cena sprzedaży przedmiotowych wierzytelności jest niższa od ich wartości nominalnej) mogłaby stanowić koszt podatkowy.

Jednakże w sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych, które uprzednio zostały zaliczone przez Spółkę do jej przychodów należnych stanowić będzie koszt podatkowy.

Dlatego też należy zwrócić uwagę na zapis art. 16 ust. 1 pkt 20 omawianej ustawy, który stanowi, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Jak już wskazano powyżej, przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy ogranicza bowiem zaliczenie do kosztów wierzytelności, które stały się przedawnione na gruncie Kodeksu cywilnego.

Ustosunkowując się do stanowiska Wnioskodawcy, Organ nie zgadza się z zawartym stwierdzeniem, że zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji.

Wprawdzie w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy, należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, a dokładniej nie mieści się w tym przepisie. Przepisy ustawy należy czytać łącznie.

Skoro w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawie wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności (strat na ich sprzedaży) do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu, tj. art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy.

Straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Norma wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi pewną formę sankcji dla podatników doprowadzających opieszałością swych działań do przedawnienia wierzytelności wobec istnienia przepisów przewidujących określone „preferencje” w postaci możliwości zaliczenia tzw. „trudnych” wierzytelności do kosztów podatkowych, czy to poprzez prawo zaliczenia ich w ciężar wierzytelności nieściągalnych (a nawet już samych odpisów aktualizujących czy rezerw przy spełnieniu ustawowych przesłanek uprawdopodobnienia czy udokumentowania ich nieściągalności) czy też właśnie poprzez uznanie za koszt straty z tytułu sprzedaży wierzytelności.

W przeciwnym bowiem razie, to Skarb Państwa obciążany byłby skutkami niepodejmowania przez podatnika działań w celu wyegzekwowania wierzytelności i w konsekwencji doprowadzenia do przedawnienia wierzytelności. Postępowanie podatnika, który sprzedaje wierzytelności dopiero wówczas, gdy stały się one przedawnione nie można uznać za działanie aktywne i zrównać w prawach podatkowych z podatnikiem, który w dochodzeniu wierzytelności podejmuje działania określone w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i gromadzi wymagane dokumenty, czy też rezygnuje z jej dochodzenia i znajduje nabywcę wierzytelności, ale przed upływem jej przedawnienia. Ta aktywność powinna leżeć w interesie podatnika.

Ponadto, uznanie za koszty podatkowe straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przedawnionych, prowadziłoby do łatwego obejścia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 – wystarczyłoby bowiem sprzedać wierzytelności przedawnione za przysłowiową złotówkę i uzyskać prawo do ich zaliczenia (poprzez wykazanie poniesionej na transakcji straty) do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika wprost z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy.

Podsumowując, strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Odnosząc się z natomiast do powołanych w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.