Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-210/15-5/JG
z 6 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 6 maja 2015 r. (data wpływu 8 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów procesu w związku z partycypacją w postępowaniach sądowych, których przedmiotem są roszczenia pracownicze – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 30 lipca 2015 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• wydatków z tytułu wypłaty zaległych ryczałtów za nocleg w związku z odbywanymi przez pracowników podróżami służbowymi oraz
• kosztów procesu w związku z partycypacją w postępowaniach sądowych, których przedmiotem są roszczenia pracownicze.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu samochodowego (osobowego, towarowego, specjalistycznego), transportu kolejowego, handlu produktami naftowymi oraz remontów pojazdów kołowych, szynowych, maszyn i urządzeń.

W związku z przedmiotem wykonywanej działalności gospodarczej Wnioskodawca zatrudnia m.in. pracowników na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, zawierając z nimi umowy o pracę. Pracownicy wykonują pracę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki. Z uwagi na brak możliwości powrotu do miejsca zamieszkania kierowcy korzystają z noclegów „w trasie” – w miejscu, w którym w danym dniu kończą wykonywanie obowiązków pracowniczych.

Spółka zapewnia kierowcom nocleg w specjalnie przystosowanych do tego celu kabinach samochodów. W takich przypadkach Wnioskodawca, uznając obowiązek zapewnienia pracownikowi noclegu za spełniony, nie wypłacał pracownikom należności na pokrycie kosztów noclegu. Niemniej jednak, zdarzyły się sytuacje kiedy obecni oraz byli pracownicy wystąpili na drogę sądową z roszczeniami o wypłatę zaległych ryczałtów za nocleg w związku z odbywanymi podróżami służbowymi.

W wyniku zakończonych już sporów pracowniczych sąd – powołując się na przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2012 r., poz. 1155, z późn zm; dalej: ustawa o czasie pracy kierowców) oraz ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz 1502,. z późn zm.; dalej: Kodeks pracy), zgodnie z którymi kierowcy – pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu według zasad ustalonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy lub w układzie zbiorowym pracy czy w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania – uznał, że zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu i tym samym, Spółka jest zobligowana do zwrotu kierowcom ryczałtu za nocleg.

Wnioskodawca nie wyklucza, iż analogiczne orzeczenia mogą zapaść w przyszłości.

Ponadto w związku z udziałem w sporach pracowniczych Wnioskodawca ponosi tzw. koszty sądowe, tj. opłaty sądowe oraz zwrot wydatków (koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie), jak również zryczałtowane koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika (dalej: koszty procesu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu wypłaty zaległych ryczałtów za nocleg w związku z odbywanymi przez pracowników podróżami służbowymi, o których mowa w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów – zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy koszty procesu ponoszone przez Spółkę w związku z partycypacją w postępowaniach sądowych, których przedmiotem są roszczenia pracownicze stanowią koszty uzyskania przychodów – zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

W piśmie uzupełniającym z 30 lipca 2015 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że pytanie nr 1 dotyczy możliwości uznania wydatków ponoszonych przez Spółkę z tytułu wypłaty zaległych ryczałtów za nocleg w związku z odbywanymi przez pracowników podróżami służbowymi za koszt uzyskania przychodu (nie dotyczy innego rodzaju odszkodowań wypłacanych na rzecz pracowników).

Natomiast pytanie nr 2 dotyczy kosztów procesu ponoszonych przez Spółkę w związku z udziałem w postępowaniach sądowych, których przedmiotem są spory pracownicze.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2.

Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 6 sierpnia 2015 r. nr ILPB3/4510-1-210/15-4/JG.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty procesu ponoszone w związku z udziałem w postępowaniach sądowych, których przedmiotem są spory pracownicze stanowią koszty uzyskania przychodów – zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W procesie analizy charakteru i istoty ponoszonych przez Spółkę kosztów procesu, należy zwrócić szczególną uwagę na włączenie do normatywnej koncepcji kosztów podatkowych elementu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów jako celu poniesienia wydatku. Pojęcie kosztów uzyskania przychodów, uregulowane w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje bowiem nie tylko koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, ale również „wszelkie koszty poniesione w celu pozostania w posiadaniu przychodów, dochowania status quo w przypadku otrzymywanych przychodów, Jednocześnie koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródeł przychodów będą oznaczać wszelkie koszty, które podatnik poniósł w celu utrzymania przychodów i uchronienia ich przed utratą przez podatnika”.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego/opisu zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że koszty procesu ponoszone przez Wnioskodawcę w związku ze sporami pracowniczymi dotyczą całokształtu działalności Spółki jako przedsiębiorcy, a nadto służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła jej przychodów.

W przypadku braku możliwości osiągnięcia kompromisu z pracownikiem Spółka zmuszona jest wdać się z nim w spór. Uczestnicząc w postępowaniach sądowych i broniąc swych praw jako pracodawca, Spółka zmierza jednocześnie do ochrony źródła swoich przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia pozostaje przy tym wynik sporu, a zatem uwzględnienie lub odrzucenie przez sąd roszczeń pracowników – sam udział w postępowaniach cywilnych z tytułu sporów pracowniczych stanowi bowiem nieodłączny element dbałości o funkcjonowanie przedsiębiorstwa.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę koszty procesu są racjonalne i celowe oraz pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Wobec tego możliwość ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, jako kumulatywnie spełniających kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest – w ocenie Spółki – bezsporna.

Należy podkreślić, że stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku z 25 stycznia 2013 r. sygn. III SA/Wa 1292/12, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że: „w przedmiocie zasadności zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na koszty sądowe i koszty zastępstwa procesowego, stwierdzić należy, iż koszty procesu ponoszone przez podatnika na obronę przed skierowanym przeciwko niemu roszczeniem pracownika związanym z zatrudnieniem, są kosztem uzyskania przychodów, ponieważ związane są z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Nie ma przy tym znaczenia ocena zasadności kierowanych przeciwko podatnikowi roszczeń. Ponoszenie wydatków na koszty procesu jest jednym z elementów dbałości o funkcjonowanie przedsiębiorstwa, która w przypadku braku kompromisu z pracownikiem z reguły wymaga wdania się z nim w spór”.

Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 3 stycznia 2014 r. sygn. ILPB3/423-472/13-3/JG, w której wskazano, że: „koszty z tytułu udziału Spółki w procesach sądowych pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że pomimo tego, iż nie można poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów powiązać z konkretnym przychodem, to jednak wiążą się one z prowadzoną przez niego działalnością oraz zostały poniesione w celu ochrony jego interesów. Uznać zatem należy, że wydatki poniesione z tytułu zryczałtowanych kosztów zastępstwa procesowego i kosztów sądowych miały swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służyły zachowaniu źródła przychodów”.

Podobny pogląd wyraził ten sam organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z 10 stycznia 2012 r. sygn. ILPB3/423-479/11-2/JG, stanowiąc, że: „poniesienie przez podatnika wydatku w postaci kosztów postępowania sądowego na obronę swych praw jest uzasadnione. Poniesienie kosztów procesu (w przedmiocie sprawy – zastępstwa procesowego) miało na celu uchronienie źródła przychodu – majątku wykorzystywanego do działalności gospodarczej, a udział w postępowaniu sądowym był naturalnym ryzykiem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Uznać zatem należy, że wydatki poniesione z tytułu zastępstwa procesowego miały swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służyły zachowaniu źródła przychodów. Reasumując, koszty zastępstwa procesowego zapłacone na podstawie wyroków na rzecz byłego pracownika mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z udziałem w sporach pracowniczych ponosi tzw. koszty sądowe, tj. opłaty sądowe oraz zwrot wydatków (koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie), jak również zryczałtowane koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika.

Jako że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia kosztów sądowych takich jak: opłaty sądowe oraz zwrot wydatków (koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie), czy kosztów zastępstwa procesowego z kosztów uzyskania przychodów, zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia opisanych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało – jak wskazano to powyżej – określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Istotne w rozpatrywanej sprawie jest to, że za koszty podatkowe uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy także zwrócić uwagę na art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.), zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że przedmiotowe koszty z tytułu udziału Spółki w postępowaniach sądowych pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że pomimo tego, iż nie można poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów powiązać z konkretnym przychodem, to jednak wiążą się one z prowadzoną przez niego działalnością oraz zostały poniesione w celu ochrony jego interesów. Uznać zatem należy, że ww. wydatki miały swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służyły zachowaniu źródła przychodów.

W konsekwencji, ponoszone przez Spółkę koszty sądowe, tj. opłaty sądowe oraz zwrot wydatków (koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie), jak również zryczałtowane koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika, związane z udziałem Wnioskodawcy w postępowaniach sądowych, których przedmiotem są spory pracownicze mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustosunkowując się do powołanego w treści wniosku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że nie może ono wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei odnosząc się do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Natomiast co do przywołania przez Wnioskodawcę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, że komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.