Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-285/15-2/JG
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 26 maja 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność produkcyjną i postprodukcyjną w szczególności w zakresie filmów reklamowych oraz tworzenia animacji komputerowej 3D i innych animowanych form filmowych. Spółka jest podatnikiem podatku VAT i jej podstawowa działalność gospodarcza podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Spółka na potrzeby spotkań i narad z udziałem pracowników Spółki, jej współpracowników i/lub kontrahentów dokonuje zakupów takich jak:

• artykuły spożywcze: kawa, herbata, soki, słodycze, mleko, śmietanka do kawy,
• inne artykuły spożywcze służące do przygotowania drobnego poczęstunku np. kanapki,
• obiady i kanapki przywożone przez firmę cateringową.
  
  

Produkty spożywcze są serwowane zarówno pracownikom, współpracownikom, jak i kontrahentom podczas spotkań, narad i szkoleń w siedzibie Spółki.

Spotkania wewnętrzne, jak i spotkania z kontrahentami są niezmiernie istotnym elementem projektów realizowanych przez Spółkę. Kontrahenci są zapraszani do siedziby Spółki na spotkania w celu omówienia współpracy, przedstawienia ofert, warunków sprzedaży usług, kolaudacji projektów. Na tych spotkaniach, na różnych etapach omawiane są najróżniejsze zagadnienia realizacji spotów reklamowych i innych produktów Spółki, zarówno pod kątem merytorycznym, jak i animacyjnym. Na początkowych etapach produkcji omawianych jest wiele elementów dotyczących realizacji projektów:

• animacja,
• muzyka,
• reżyseria,
• miejsca zdjęć,
• kostiumy,
• pozostałe elementy.
  
  

W spotkaniach takich najczęściej uczestniczą osoby odpowiedzialne za projekt od strony artystycznej i merytorycznej. Są to np.:

• klient,
• agencja obsługująca klienta,
• reżyser kreacji,
• dom produkcyjny (jeśli jest zaangażowany),
• prowadzący i producent.
  
  

Czas trwania spotkań jest różny i zależy od skomplikowania projektu i ilości elementów do omówienia. Czas ten zazwyczaj nie jest krótszy niż jedna godzina, często znacznie dłużej. Spotkania takie wymagają miłej atmosfery i spokoju, a drobne przekąski i napoje orzeźwiające sprzyjają budowaniu takiej atmosfery. Natomiast obiady czy kanapki są serwowane w sytuacji, gdy spotkanie lub zebranie się przedłuża i jego przerwanie mogłoby zakłócić jego przebieg.

Każde zebranie, szkolenie, narada czy spotkanie z kontrahentem są rejestrowane w systemie, gdzie określone jest jego miejsce i czas trwania. Jednak z oczywistych względów nie jest możliwe określenie, która z osób uczestniczących w spotkaniach skorzystała z poczęstunku i w jakim zakresie, a które z osób uczestniczących w spotkaniach nie skorzystały z poczęstunku mimo, że miały taką możliwość, ale nie miały chęci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wydatki na nabycie herbaty, kawy, cukru, mleka, śmietany, słodyczy i drobnego poczęstunku w postaci kanapek czy obiadu w trakcie spotkań w siedzibie Spółki ponoszone przez Spółkę stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie herbaty, kawy, cukru, mleka, śmietany, słodyczy i drobnego poczęstunku w postaci kanapek czy obiadu w trakcie spotkań w siedzibie Spółki ponoszone przez Spółkę stanowią dla niej koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie.

Spółka uważa, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy, a w szczególności z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiącym, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu są wydatki, które łącznie spełniają warunki:

• pozostają w związku przyczynowo-skutkowym ze źródłem przychodu,
• nie zostały wymienione w treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i ich poniesienie udokumentowane jest w sposób nie budzący wątpliwości.
  
  

Przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie poniesione wydatki, związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodu. Mogą to być zarówno koszty bezpośrednio jak pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

W tej sytuacji trudno jest bezpośrednio połączyć poniesione koszty z osiągnięciem przychodu. Niemniej jednak możemy tutaj wskazać pośredni związek:

• zakup kawy, herbaty, mleczka do kawy, cukru, słodyczy, soków oraz pozostałych artykułów spożywczych wpływa korzystnie na atmosferę spotkań, poprawia tym samym ich wydajność, która w istotny sposób sprzyja zwiększeniu przychodu z działalności gospodarczej Spółki;
• ponadto zakup artykułów spożywczych służących do przygotowania drobnego poczęstunku w postaci kanapek oraz obiadów zaoferowanych kontrahentom podczas wizyt w siedzibie Spółki stanowi zwyczajowy poczęstunek i należy do powszechnie obowiązujących kanonów.
  
  

Szczególnie jest to zwyczajowo przyjęte w branży filmowej i reklamowej. Brak zaproponowania takiego poczęstunku może zatem zostać uznany za zachowanie poniżej obowiązujących standardów i pozostawi negatywne wrażenie u drugiej strony.

Spółka uważa, że w obydwu przypadkach zakupu ww. artykułów spożywczych w żaden sposób nie można uznać za reprezentację, ponieważ reprezentację definiuje się jako „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związana ze stanowiskiem lub pozycją społeczną”. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu spółki wiążące się z okazałością, wytwornością, a więc z przekroczeniem obowiązujących standardów, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy.

Na konieczność wąskiego rozumienia terminu „reprezentacja” zwrócił też uwagę w jednym ze swoich ostatnich orzeczeń Naczelny Sąd Administracyjny, który w składzie siedmiu sędziów orzekł, że nie tylko poczęstunek w siedzibie firmy, ale i obiad w restauracji będzie kosztem uzyskania przychodu, jeśli tylko wydatek taki ma związek z prowadzoną działalnością, a jego wyłącznym celem nie jest jedynie poprawa wizerunku firmy (sygn. akt II FSK 702/11).

Spółka przeznacza na ww. zakupy miesięcznie kwotę około 1.000 zł (w tym na obiady kwotę ok. 500 zł). Kwoty te, biorąc pod uwagę liczbę spotkań (dziennie średnio 1-3), jak i liczbę osób w nich uczestniczących (2-5), są kwotami nieznacznymi, gdyż wynoszącymi dziennie średnio ok. 34 zł. Kwota ta w przeliczeniu na każde spotkanie średnio wynosi najprawdopodobniej około 12 zł, a w przeliczeniu na 1 uczestnika spotkań jest to kwota nieprzekraczająca najprawdopodobniej 10 zł. Kwoty te nie powinny wzbudzać uczucia okazałości czy wystawności.

Ponadto, Spółka ze wszystkich zakupów wyodrębnia zakupy artykułów i usług, które uznaje według art. 16 ust. 1 pkt 28 jako koszty reprezentacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, w takich wypadkach jak np. usługi gastronomiczne świadczone przez restauracje.

W związku z powyższym Spółka uważa, że koszty związane z zakupem ww. artykułów oraz obiadów może uznać jako koszt podatkowy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy ma charakter zamknięty.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Co istotne, wskazanie w ww. przepisie jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających poniesienie takich wydatków.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reprezentacja” ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja” nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą, celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej – uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11).

Innymi słowy, reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników spółki.

Dokonując zatem analizy przedstawionego stanu faktycznego pod kątem zastosowania powyższych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stwierdzić, że wydatki na nabycie herbaty, kawy, cukru, mleka, śmietany, słodyczy i drobnego poczęstunku w postaci kanapek czy obiadu na potrzeby spotkań, narad i szkoleń w siedzibie Spółki, w których uczestniczą pracownicy, współpracownicy oraz kontrahenci, stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż spełnione zostały warunki wynikające z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym do osób prawnych, tj. wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, tut. Organ pragnie nadmienić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.