Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-438/15/JG
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643)Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy– przedstawione we wniosku z dnia20sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowegodotyczącej podatku dochodowego od osób prawnychw zakresie momentu korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymanymi fakturami korygującymi – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresiemomentu korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymanymi fakturami korygującymi

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność podstawową w zakresie świadczenia usług finansowych.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca zawarł ze spółką pod firmą TZ. Sp. z o.o. spółka komandytowo-akcyjna umowy (dalej „TZ") o świadczenie usług dotyczących weryfikacji dokumentacji kredytowej.

Ze względu na niejasność przepisów podatkowych, rozbieżność i zmienność interpretacji zagadnień podatkowych, w celu minimalizacji ryzyka podatkowego TZ wystawiała za usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT wykazując na nich kwoty podatku od towarów i usług (TZ była też w posiadaniu uchylonej obecnie interpretacji stwierdzającej konieczność takiej kwalifikacji).

Ze względu na swój zasadniczy przedmiot działalności Wnioskodawca zasadniczo nie odliczał podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od TZ i zaliczał podatek naliczony z nich wynikający do kosztów podatkowych.

Obecnie TZ otrzymało interpretacje podatkowe potwierdzające, że świadczone przez nią m.in. na rzecz Wnioskodawcy usługi dotyczące weryfikacji dokumentacji kredytowej podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

W związku z otrzymaniem (w wyniku postępowania sądowo-administracyjnego) interpretacji podatkowych korzystnych dla TZ, TZ wystawiła faktury korygujące dotyczące usług świadczonych dla Wnioskodawcy z zastosowaniem zwolnienia z podatku od towarów i usług, zmniejszając tym samym wysokość kwot należnych TZ za usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego postawiono następujące pytanie.

Czy korekta wysokości kosztów podatkowych Wnioskodawcy związana z korektą faktur wystawionych przez TZ powinna być dokonana w okresie rozliczeniowym w którym Wnioskodawca otrzymał faktury korygujące wystawione przez TZ?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy korekta wysokości kosztów podatkowych Wnioskodawcy związana z korektą faktur wystawionych przez TZ powinna być dokonana w okresie rozliczeniowym, w którymWnioskodawca otrzymał faktury korygujące wystawione przez TZ.

W kontekście analizowanego zagadnienia kluczowy jest fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, w przeciwieństwie do ustawy o podatku od towarów i usług, nie reguluje zagadnienia tego w jakim okresie należy ujmować korekty zmniejszające wartość kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, że analizowany problem w istocie sprowadza się do zasadności potencjalnego naliczenia odsetek w sytuacji uznania, że Wnioskodawca powinien ująć korekty zmniejszające wartość kosztów uzyskania przychodów w okresach w których pierwotnie ujęto zmniejszane koszty uzyskania przychodów, w ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe zagadnienie należy rozpatrywać z uwzględnieniem ukształtowanej linii orzeczniczej w tym zakresie oraz zasady in dubio pro tributario.

W odniesieniu do ustalonej linii orzeczniczej należy wskazać, że w myśl niej korekta kosztów uzyskania przychodów powinna być realizowana w okresie w którym pierwotnie realizowano koszt jedynie w odniesieniu do sytuacji, gdy koszt pierwotnie został błędnie rozpoznany (faktura została pierwotnie wystawiona na błędną wartość), a obciążenie podatnika odsetkami może wynikać jedynie z przyczyn zawinionych przez niego. Takie stanowisko jest prezentowane m.in. w:

• wyroku WSA w Warszawie z dnia 11 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3737/14 w którym czytamy m.in. „Skarżąca trafnie zatem zauważyła, iż nie istnieje żadne uzasadnienie prawne, dla którego korekta przychodów wykazanych prawidłowo w danym okresie rozliczeniowym miałaby wpływać z mocą wsteczną na ten okres z powodu zdarzeń, które zaistniały dopiero po jego upływie. Trafnie też Skarżąca zauważyła, że przyjęcie koncepcji organu interpretującego skutkowałoby obowiązkiem naliczenia i uiszczenia odsetek należnych z tytułu ewentualnego zaniżenia zobowiązania podatkowego, co z kolei stoi w sprzeczności z zasadą, że odsetki obciążać mogą podatnika tylko z powodów zawinionych przez niego.”
• wyroku WSA w Krakowie z dnia 14 października 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 1065/14 w którym wskazano m.in. „W ocenie Sądu nie istnieje jednak żadne uzasadnienie prawne, dla którego korekta przychodów wykazanych prawidłowo w danym okresie rozliczeniowym miałaby wpływać z mocą wsteczną na ten okres z powodu zdarzeń, które zaistniały dopiero po jego upływie. Przyjęcie koncepcji organu skutkowałoby obowiązkiem naliczeniai uiszczenia przez podatników odsetek należnych z tytułu ewentualnego zaniżenia zobowiązania podatkowego (w razie wystąpienia okoliczności, które ex post zwiększają przychód), co zasadniczo kłóciłoby się z zasadą, że odsetki obciążać mogą podatnika tylko z powodów zawinionych przez niego.”
• wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 1686/13 w którym znalazły się tezy analogiczne jak powyżej;
• wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 marca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2715/12 w którym również postawiono tezy analogiczne do powyższych.

Natomiast w odniesieniu do zasady in dubio pro tributario należy wskazać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie wskazuje się na konieczność stosowania tej zasady, jak również na fakt, że ma zastosowanie również w odniesieniu do wątpliwości co do stanu prawnego, np.:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Po 1366/02 „Na gruncie doktryny prawa podatkowego (por. np. B. Brzeziński, Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika jako zasada wykładni prawa podatkowego, Próba analizy, w: Ex iniuria non oriturius, Księga ku czci profesora Wojciecha Łączkowskiego, Poznań 2003, s. 251 i n.) wyjaśnia się, iż zgodnie z zasadąin dubio pro tributario istotne niejasności lub wątpliwości co do stanu faktycznego bądź prawnego nie powinny być tłumaczone na niekorzyść podmiotu, którego rozstrzygnięcie organu podatkowego dotyczy. Z tych zatem powodów, wobec naruszenia przez organy podatkowe obu instancji przepisów postępowania podatkowego mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.”
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 lipca 2008 r., sygn.akt I SA/Lu 722/07, w którym wskazano, że „Konsekwencją wynikającego z art. 187§ 1 Ordynacji podatkowej nakazu zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia przez organ podatkowy całego materiału dowodowego jest zasada in dubio pro tributario. Zakazuje ona rozstrzygania jakichkolwiek wątpliwości, co do ustaleń faktycznych lub prawnychna niekorzyść podatnika. W rezultacie, naruszenie podstawowych zasad postępowania wyjaśniającego, a także stanowiących ich rozwinięcie szczegółowych przepisów ordynacji podatkowej regulujących bieg postępowania dowodowego w sprawie uzasadnia twierdzenie o dowolności przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych.”
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 224/10 w którym czytamy, że „Zasada ugruntowana w procedurze podatkowej przez treść art. 121 o.p., nie tylko nakazuje przyjąć w procesie stosowania prawa korzystną dla podatnika wykładnię przepisów prawa (materialnego i procesowego), ale podobnie jak zasada in dubio pro reo w prawie karnym, odnosi się również do wątpliwości faktycznych. Tym samym wszelkie wątpliwości związane z materiałem dowodowym oraz ustaleniami faktycznymi winny być interpretowane na rzecz podatników.”

Poza tym, w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego niedopuszczalne jest orzekanie na tle wieloznacznych regulacji podatkowych in dubio pro fisco, gdyż prowadzi to do ich niekonstytucyjności (szerzej: wyrok TK z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt SK 18/09, str. 76, pierwszy akapit od góry).

W świetle powyższego należy więc zaznaczyć, że pierwotnie wykazana przez Wnioskodawcę wartość kosztów podatkowych była prawidłowa w świetle ustaleń biznesowych i dopiero uzyskanie przez TZ interpretacji podatkowych, o których mowa w stanie faktycznym było bezpieczną z podatkowego punktu widzenia podstawą do skorygowania rozliczeń między TZ a Wnioskodawcą, a w konsekwencji zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Innymi słowy, gdyby TZ nie otrzymała interpretacji podatkowych potwierdzających prawo do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług do świadczonych przez nią m.in.na rzecz Wnioskodawcy usług, nie doszłoby do skorygowania faktur wystawionych przezTZ na rzecz Wnioskodawcy, a co za tym idzie, wysokość kosztów podatkowych Wnioskodawcy nie uległaby zmianie.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe wskazuje jednoznacznie, że korekta wysokości kosztówWnioskodawcy jest jedynie efektem działań administracji podatkowej, a nie jest efektem błędów Wnioskodawcy czy TZ.

Należy również zwrócić uwagę, że zastosowany między TZ a Wnioskodawcą model rozliczenia wypływał wyłącznie z niejasności przepisów podatkowych, rozbieżności i zmienności interpretacji zagadnień podatkowych. W konsekwencji, w myśl wyżej wskazanych orzeczeń niedopuszczalna jest interpretacja, której skutkiem byłoby obciążenie Wnioskodawcy kosztami odsetek, bo zmiana wysokości kosztów podatkowych nie jest efektem błędu TZ ani Wnioskodawcy.

Należy również zaznaczyć, że interpretacja prowadząca do poniesienia przez Wnioskodawcę kosztów odsetek w sytuacji gdy zastosowany między TZ a Wnioskodawcą model rozliczenia wypływał wyłącznie z niejasności przepisów podatkowych, rozbieżności i zmienności interpretacji zagadnień podatkowych stanowiłaby wykładnię wątpliwości w zakresie wykładni przepisów na niekorzyść podatnika, co w myśl ustalonego orzecznictwa sądów administracyjnych i Trybunału Konstytucyjnego, byłoby niedopuszczalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego- jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie usługi);
• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną).

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu, ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

• zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Artykuł 15 ust. 4b stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei art. 15 ust. 4c wskazuje, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

• zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ustawy – koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest m ożliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług finansowych. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabywał usługi weryfikacji dokumentacji kredytowej od TZ., które są związane z prowadzoną działalnością. Firma świadcząca te usługi dokumentowała je fakturami VAT zawierającymi podatek od towarów i usług (zgodnie z uzyskaną przez kontrahenta interpretacją indywidualną). Wnioskodawca z uwagi na zasadniczy przedmiot świadczonej działalności nie odliczał wynikającego z tych faktur podatku naliczonegoi podatek ten wraz kwotą netto wynikającą z tych faktur zaliczałdo kosztów uzyskania przychodów. W związkuze zmiana interpretacji w wyniku postępowania sądowo-administracyjnego kontrahent wystawił Wnioskodawcy faktury korygujące, w którychdo wskazanych usług zastosował zwolnienie od podatku od towarów i usług zmniejszając tym samym wysokość należnych kwot za zaliczone w koszty uzyskania przychodu usługi.

Przedmiotem wątpliwości zgłoszonych przez Wnioskodawcę jest moment potrącalności kosztów ww. usług, wynikających z faktur korygujących wystawionych przez podmiot świadczący usługi.

Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera odrębnych regulacji dotyczących sposobu kwalifikacji podatkowej korekt kosztów bezpośrednio, czy też pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

Należy mieć bowiem na uwadze, że co do zasady rozpoznawanie kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, uzależnione jest od ich charakteru, a mianowicie przesądzenia, czy są to koszty bezpośrednio związane z przychodami, czy też z tymi przychodami wiążą się w sposób pośredni. I tak przy kosztach bezpośrednich Podatnik ujmuje te koszty w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem różnic wynikającychz art. 15 ust. 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (vide art. 15 ust. 4 i nast. ustawy), zaś przy kosztach pośrednich potrącenie kosztów następuje w dacie ich poniesienia rozumianej w zgodzie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy (vide art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy). Powyższe przepisy zakładają zatem obowiązek wykazania kosztów bądź to w powiązaniu z przychodem, bądź też w dacie poniesienia. Nie ma natomiast żadnej regulacji dozwalającej wykazywania kosztów uzyskania przychodów w innych okresach aniżeli wskazane w powołanych unormowaniach. W konsekwencji, korekta musi dotyczyć tego okresu, w którym dany wydatek został ujęty w rachunku podatkowym. Z istoty korekty wynika, że musi ona dotyczyć okresów przeszłych, w których dane zdarzenie skutkujące wydatkiem powstało, nie zaś okresów późniejszych, które nie dotyczą tego wydatku.

Podkreślić należy, że faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem zawsze faktura pierwotna (faktura korygująca musi bowiem zawierać dane ujęte w fakturze, której dotyczy).

Warto zatem przywołać w tym miejscu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2422/10, który co prawda dotyczy sposobu korygowania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to jednak argumentacja w nim przywołana jest jak najbardziej adekwatna do niniejszej sprawy. W wyroku tym Sąd wskazał jasno: „W konsekwencji, podzielić należy stanowisko zawarte w uzasadnieniu skarżonego wyroku, że skoro ustawodawca w u.p.d.o.p. nie określił żadnych reguł dotyczących korekty wartości należnego przychodu podatkowego w danym okresie rozliczeniowym, to nie ma podstaw prawnych, aby przyjmować, że dla daty rozliczenia takiej korekty przychodu netto i w konsekwencji dla określenia momentu (daty) powstania obowiązku podatkowego istotne znaczenie mają okoliczności związane z wystawieniem faktury korygującej, która obniżałaby lub zwiększałaby przychód. W rezultacie, bez względu na przyczynę wystawienia faktury korygującej, korekta wielkości przychodu powinna być rozliczona w okresie rozliczeniowym, w którym został już ujęty przychód należny z uwzględnieniem zasad określających datę powstania przychodu”.

Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 lipca 2012 r. (sygn. akt II FSK 2653/10); „ (…) skoro ustawodawca w ustawie o CIT nie określił żadnych reguł dotyczących korekty wartości należnego przychodu podatkowego w danym okresie rozliczeniowym, to nie ma podstaw prawnych, aby przyjmować, że dla daty rozliczenia takiej korekty przychodu netto i w konsekwencji dla określenia momentu (daty) powstania obowiązku podatkowego istotne znaczenie mają okoliczności związane z wystawieniem faktury korygującej, która obniżałaby lub zwiększałaby przychód. W rezultacie, bez względu na przyczynę wystawienia faktury korygującej, korekta wielkości przychodu powinna być rozliczona w okresie rozliczeniowym, w którym został już ujęty przychód należny z uwzględnieniem zasad określających datę powstania przychodu”.

Zatem z punktu widzenia ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, jak również konieczności dokonywania korekt zeznań podatkowych, skutkujących ewentualnym obowiązkiem zapłacenia zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od prawnych wraz z odsetkami za zwłokę, zasady rozliczania faktur korygujących powinny być takie same dla korekt przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia12 listopada 2014 r.,(sygn.akt I SA/Bk 373/14), w którym Sąd podniósł„(…)czy poniesione koszty mają charakter kosztów bezpośrednich, czy też pośrednich, wystawiona faktura korygująca zmienia ich wysokość, nie zmienia natomiast momentu poniesienia (zaksięgowania w ewidencji księgowej) i potrącenia kosztów uzyskania przychodów.”

Wobec powyższego, skoro korekta wielkości kosztu powinna być co do zasady zawsze rozliczana w okresie rozliczeniowym, w którym koszt został ujęty w ewidencji księgowej, bowiem bez względu na to czy poniesiony koszt ma charakter kosztu bezpośredniego, czy też pośredniego, wystawiona faktura korygująca nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość, stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie, nie można uznać za prawidłowe.

Jednocześnie – w odniesieniu do powołanych przez Spółkę orzeczeń sadów administracyjnych – stwierdzić należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, pomimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów administracyjnych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.