Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-962/15-2/JK
z 19 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 19 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z finansowaniem przez pracodawcę kosztów noclegu pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z finansowaniem przez pracodawcę kosztów noclegu pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem szerokiej gamy produktów zdrowej żywności dla dzieci, której główną grupę produktową stanowią dania warzywne, zupki, desery owocowe i mleczne, mleko, kaszki mleczne, ciastka, batony, herbatki, napoje, soki i nektary. Ponadto, Wnioskodawca zajmuje się także wytwarzaniem produktów dla kobiet karmiących i kobiet w ciąży, oraz kosmetyków dla dzieci.

Z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności, Spółka zatrudnia pracowników na stanowiskach przedstawicieli handlowych (dalej: Pracownicy). Z uwagi na specyfikę pracy, polegającą na rozwoju sieci sprzedaży i bezpośrednim kontakcie z odbiorcami, Pracownicy wykonują swoją pracę poza siedzibą Spółki. W umowach o pracę poszczególni Pracownicy mają szczegółowo wskazane (jako miejsce pracy) obszary na jakich wykonują pracę na rzecz Spółki. Przeważnie jest to obszar jednego lub kilku województw.

W celu realizacji powierzonych im zadań, Pracownicy pozostają w ciągłym ruchu, przemieszczając się pomiędzy punktami w ramach wyznaczonego im w umowie o pracę obszaru. Wyjazdy w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę (jako miejsce pracy) odbywają się w interesie Spółki, w celu świadczenia pracy na jej rzecz i realizacji obowiązków wynikających z umowy o pracę. Tego typu wyjazdy nie są traktowane jako podróże służbowe w myśl przepisów Kodeksu Pracy i Pracownicy w związku z wyjazdami nie otrzymują żadnych diet.

Spółka pokrywa koszty związane z wyjazdami Pracowników w ramach obszarów wskazanych w umowie o pracę, odbywanymi w celu wykonania powierzonych Pracownikom zadań. Spółka pokrywa m.in. koszty noclegów Pracowników, jeśli odległość od miejsca zamieszkania Pracownika jest znaczna, a zaplanowane zadania wymagają obecności Pracownika w danej okolicy (w której Pracownik będzie nocował). Zapewnienie Pracownikowi noclegu i poniesienie jego kosztów jest z punktu widzenia Spółki działaniem pozwalającym na efektywniejsze wykonywanie pracy na jej rzecz i ma na celu umożliwienie Pracownikom płynnego/sprawnego wypełniania nałożonych na nich obowiązków.

Dokumenty potwierdzające noclegi (rachunki, faktury) wystawiane są na Wnioskodawcę jako nabywcę usług noclegowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w tak przedstawionym stanie faktycznym, finansowanie przez Spółkę noclegów odbywanych w związku z wyjazdami Pracowników – nie będących w delegacji służbowej – w celu realizacji powierzonych im zadań służbowych stanowi przychód Pracowników, który Spółka będzie zobowiązana doliczyć im do przychodu ze stosunku pracy i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w tak przedstawionym stanie faktycznym, finansowanie przez Spółkę noclegów odbywanych w związku z wyjazdami Pracowników w celu realizacji powierzonych im zadań służbowych nie stanowi przychodu Pracowników i Spółka nie będzie zobowiązana do doliczenia wartości noclegów do przychodu ze stosunku pracy poszczególnych Pracowników i do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca pragnie zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej „u.p.d.o.f.”), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z powyższego, za przychód ze stosunku pracy można uznać wszelkie przysporzenia, które powstają w związku z faktem pozostawania danej osoby w stosunku pracy. Do tej kategorii, oprócz wynagrodzeń czy premii, należy również zaliczyć wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy świadczeń nieodpłatnych.

W przedmiotowej sprawie kluczowym dla rozstrzygnięcia, czy u Pracowników powstaje przychód w związku z finansowaniem przez Spółkę kosztów noclegów odbywanych podczas wyjazdów służbowych, jest określenie co należy rozumieć pod pojęciem „nieodpłatne świadczenie”.

W takim kontekście należy zauważyć, że ani przepisy u.p.d.o.f. ani regulacje zawarte w innych ustawach podatkowych nie precyzują, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. „Odpłacać”, zgodnie z językowym rozumieniem tego pojęcia, oznacza „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). Przyjmuje się, że istotą „nieodpłatnego otrzymania” jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem, uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu (tak m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 lipca 2014 r., ILPB3/423-188/14-2/EK).

Z kolei odwołując się do orzecznictwa można wskazać na prezentowany w nim pogląd, że ze świadczeniem nieodpłatnym będziemy mieli do czynienia w przypadkach, w których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym. W praktyce oznacza to zatem, że ani obecnie, ani w przyszłości, nie dokonuje on żadnego świadczenia wzajemnego. „Nieodpłatne świadczenie” polega na uzyskiwaniu przez podatnika przychodu bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego. Wskazany powyżej sposób interpretacji pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, prezentowany obecnie w doktrynie i orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach organów podatkowych implikuje wniosek, że ze świadczeniem o charakterze nieodpłatnym będziemy mieć do czynienia jedynie w przypadkach, gdy podmiot, który uzyskuje świadczenie nie jest zobowiązany do podjęcia żadnych działań stanowiących formę zapłaty za to świadczenie. Innymi słowy – z uzyskaniem świadczenia nie jest sprzężony obowiązek podmiotu je otrzymującego do wykonania świadczenia wzajemnego. Istotnym jest, aby efekt przysporzenia wystąpił tylko w stosunku do jednego podmiotu – podmiotu uzyskującego świadczenie nieodpłatnie. Korzyść majątkową powinna zatem uzyskać tylko jedna strona.

Dodatkowo, w zakresie rozumienia pojęcia „nieodpłatne świadczenie” w kontekście świadczeń otrzymywanych przez pracownika od pracodawcy, w ocenie Wnioskodawcy, kluczowe są wnioski płynące z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W przedmiotowym wyroku Trybunał rozstrzygnął o konstytucyjności przepisów dotyczących pracowniczych świadczeń nieodpłatnych, a konkretnie odniósł się do kwestii uznania za przychód pracownika świadczeń, które mogą być potencjalnie możliwe do otrzymania przez tego pracownika.

Trybunał zauważył, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. We współczesnych relacjach pracowniczych pracodawcy oferują pracownikom całą gamę świadczeń, które leżą niejako w pół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy i które są zwolnione z tego podatku.

Zdaniem Trybunału, kryterium wyodrębnienia świadczeń objętych podatkiem dochodowym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie u.p.d.o.f. jest szersze, zaoszczędzenia wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Trybunał podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu u.p.d.o.f. tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Kolejnym elementem kontroli konstytucyjności było ustalenie zasad objęcia innego nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi: wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast – w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń – bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

W konsekwencji, zdaniem Trybunału, można określić cechy istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenie aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Jak wynika z powyższego wyroku Trybunału, przychód pracownika ze stosunku pracy w związku z nieodpłatnym świadczeniem zaistnieje jedynie w sytuacji, gdy pracownik otrzyma świadczenie od pracodawcy zgodnie ze swoją wolą, świadczenie to będzie ukierunkowane na przyniesienie korzyści pracownikowi (nie pracodawcy), zaś korzyść ta będzie mieć charakter zindywidualizowany (będzie przypisana konkretnemu pracownikowi). A contrario zatem, z przychodem z nieodpłatnych świadczeń nie będziemy mieć do czynienia w przypadku, gdy pracownik nie skorzysta ze świadczenia dobrowolnie, lecz zostanie mu ono narzucone przez pracodawcę. Dodatkowo, przychód nie powstanie również gdy powodem przyznania świadczenia pracownikowi będzie interes pracodawcy, nie zaś pracownika.

W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, że powyższy wyrok Trybunału powinien być traktowany jako wyznacznik w interpretowaniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. w kontekście nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników. Dokonując wykładni przedmiotowej regulacji organy podatkowe mają obowiązek kierować się wskazówkami zawartymi w orzeczeniu Trybunału i dokonywać rozstrzygnięć z uwzględnieniem jego treści. Art. 14e ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) wskazuje bowiem, że interpretacja przepisów prawa powinna być dokonana przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Organy podatkowe przy wydawaniu interpretacji prawa podatkowego są zatem związane istniejącym w danej sprawie orzecznictwem polskich sądów administracyjnych oraz Trybunału Konstytucyjnego i ETS. Takie stanowisko zgodnie potwierdzają sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. I FSK 1980/09, wskazano, że: „(...) organ podatkowy wydający interpretację w indywidualnej sprawie powinien uwzględniać orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Niewątpliwie chodzi tu o orzeczenia wydane w sprawach o analogicznym do rozpatrywanego stanie faktycznym. Konstatacja ta wynika przede wszystkim z samej istoty interpretacji podatkowych, których celem jest jednolite, a więc identyczne w takim samym stanie faktycznym i prawnym, stosowanie przepisów prawa”.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie powinno być dokonane w oparciu o zasady interpretacji art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. zawarte w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r.

W takim kontekście Spółka pragnie wskazać, że w jej ocenie, w przedstawionej sytuacji nie dojdzie do powstania przychodu u Pracowników w związku z finansowaniem noclegów. Przedmiotowe noclegi odbywają się bowiem w ramach wyjazdów, które są Pracownikom zlecone przez Spółkę i które służą tylko i wyłącznie realizacji obowiązków służbowych. Na wyjazdach Pracownicy realizują bowiem powierzone im przez Spółkę zadania. Wyjazdy odbywają się w interesie Spółki, dla celów prowadzonej przez nią bieżącej działalności, w celu budowy sieci sprzedaży i utrzymania bezpośredniego kontaktu z klientami. To Spółka nakazuje Pracownikom nocleg w określonym regionie. Ma to na celu zwiększenie efektywności pracy Pracowników – nieopłacalny z punktu widzenia Spółki byłby każdorazowy powrót Pracowników do miejsca ich zamieszkania w sytuacji, gdy miejsce to jest oddalone od regionu w którym aktualnie Pracownik realizuje swoje zadania, zaś kolejnego dnia Pracownik ma realizować te zadania w tym właśnie regionie. Takie postępowanie byłoby dla Spółki nie tylko nieefektywne w aspekcie czasowym, lecz również mogłoby być nieopłacalne pod względem finansowym (niejednokrotnie koszty paliwa na podróż tam i z powrotem przekraczałyby koszty noclegu).

Pracownicy nie mają własnego interesu w pozostawaniu na nocleg w danym regionie i czynią to tylko na polecenie Spółki, w związku z wykonywaną pracą. Zapewnienie noclegu nie służy realizacji prywatnych potrzeb mieszkaniowym Pracowników, gdyż potrzeba skorzystania z noclegu jest ściśle powiązana z wykonywanymi obowiązkami służbowymi. Nie można zatem twierdzić że jest to dla Pracowników osobista korzyść majątkowa czy też przysporzenie majątkowe.

Jak zatem wynika z powyższego, w przedstawionej sytuacji nie są spełnione określone przez Trybunał przesłanki uznania, że u Pracowników powstaje przychód z nieodpłatnego świadczenia w myśl art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. W przedmiotowym stanie faktycznym bowiem:

1. nocleg jest finansowany przez Spółkę, która nakazuje Pracownikom skorzystanie z niego, z uwagi na fakt, że takie rozwiązanie jest korzystniejsze dla Spółki pod względem czasowym bądź ekonomicznym,
2. finansowanie noclegu nie jest podyktowane interesem pracownika, lecz ma na celu taką organizację pracy, która będzie korzystna dla Spółki. Finansowanie noclegów odbywa się zatem tylko w interesie Spółki.
   
   

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, sfinansowanie noclegu w przedstawionej sytuacji jest wyrazem realizacji obowiązków nałożonych na Spółkę jako pracodawcę przez przepisy prawa pracy. Zgodnie bowiem z art. 94 pkt 2 i 2a ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), pracodawca jest zobowiązany w szczególności organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, a także organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie. Zapewnienie noclegu Pracownikom w przedstawionej sytuacji bez wątpienia służy realizacji celu wskazanego w przywołanym przepisie – czynnikiem decydującym że w danym przypadku Pracownicy będą korzystać z noclegu jest chęć efektywnej organizacji pracy, tak aby odbywała się ona z maksymalnym wykorzystaniem czasu pracy i nie była uciążliwa dla Pracowników.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., nie można uznać że w przedstawionym stanie faktycznym po stronie Pracowników powstaje przychód w związku z finansowaniem noclegów odbywanych podczas wyjazdów służbowych. Noclegi te są zapewniane Pracownikom ze względu na interes Spółki (nie zaś Pracowników), z uwagi na chęć racjonalnej organizacji czasu pracy i efektywnego prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Pracownicy nie posiadają osobistego interesu w korzystaniu z noclegów i robią to tylko na życzenie Spółki, w związku z powierzonymi zadaniami służbowymi.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że pogląd, zgodnie z którym pracownik nie uzyskuje przychodu w związku z opłaceniem mu przez pracodawcę noclegu podczas wyjazdu służbowego (niebędącego podróżą służbową) został potwierdzony m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 czerwca 2015 r., Nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1, gdzie organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem że: „(...) ponoszone przez Spółkę świadczenia w postaci zapewnienia Pracownikom noclegu na potrzeby wykonywanej pracy oraz wartość zwracanych pracownikom kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy nie stanowią świadczeń spełnionych w interesie pracownika, przynoszących mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

(...) Wyżej wskazane świadczenia spełniane są w interesie Spółki jako pracodawcy, gdyż są podyktowane koniecznością przestrzegania podstawowych zasad prawa pracy oraz zapewnieniem efektywności organizacji procesu świadczenia pracy. Powyższe potwierdzają następujące okoliczności:

• zgodnie z art. 94 pkt 2 i 2a Kodeksu pracy, Spółka, jako pracodawca, obowiązana jest w szczególności organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy. W ramach omawianego obowiązku pracodawca powinien też zapewnić pracownikowi odpowiednie materiały i narzędzia pracy. W konsekwencji, to Spółka, a nie pracownik, zobowiązany jest do ponoszenia wydatków związanych z procesem organizacji pracy;
  

• obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego bądź zużytej energii elektrycznej. Obowiązek ten należy analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i związanych z tym oczekiwań pracodawcy co do efektów i jakości pracy;
  

• biorąc pod uwagę specyfikę zadań służbowych Pracowników, wymagającą od nich świadczenia pracy na terytorium jednego lub kilku województw, często w znacznym oddaleniu od miejsca zamieszkania, zapewnienie Pracownikom możliwości nocnego wypoczynku odpowiada obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy;
  

• w przypadku nie zapewnienia Pracownikom możliwości korzystania z noclegu w miejscu wykonywania pracy, Pracownicy spędzaliby codziennie znaczny czas na przejazdach pomiędzy miejscem wykonywania pracy, a miejscem zamieszkania, by następnego dnia ponownie jechać do miejscowości znajdującej się w okolicy miejsca, z którego poprzedniego dnia wrócili.
  
  
  

Taka organizacja czasu pracy byłaby nie tylko sprzeczna z obowiązkami pracodawcy, wynikającymi z art. 94 Kodeksu pracy, ale również uniemożliwiałaby Pracownikom, przeznaczającym istotną część czasu pracy na przejazdy do miejsca zamieszkania, realizację powierzonych im obowiązków służbowych i narażałaby Spółkę na naruszenie przez ustawowych norm czasu pracy. Zapewnienie przez Spółkę wyżej wskazanych świadczeń, jako stanowiących realizację ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, nie prowadzi do uzyskania korzyści przez pracownika rozumianej jako powiększenie aktywów pracownika lub uniknięcia wydatku przez pracownika.”

W podobnym tonie wypowiedział się Minister Finansów w interpretacji z 16 czerwca 2015 r., Nr DD3.8222.2.249.2015.MCA:

„(...) Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, którzy w ramach wykonywania obowiązków służbowych są zmuszeni do licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze kilku województw, a także częstych noclegów „w trasie”, zakupu paliwa do auta służbowego, oraz ponoszenia opłat związanych z przejazdem płatnymi odcinkami autostrad. Finansowanie pracownikom ww. wydatków (np. w formie zwrotów) stanowi racjonalne wydatki Wnioskodawcy ponoszone w jego interesie.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów: noclegów, zakupu paliwa do samochodu służbowego, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych, związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy – zgodnie z którym, z tytułu finansowania przez Wnioskodawcę swoim pracownikom (przedstawicielom handlowym) kosztów noclegu, paliwa, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, po stronie pracowników Wnioskodawcy nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, z tytułu dokonywania ww. świadczeń, nie ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – należy uznać za prawidłowe.”

Tożsamy pogląd można odnaleźć również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo można wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2014 r.t sygn. akt II FSK 2387/12, zgodnie z którym: „(...) w opisanym stanie faktycznym ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Dodać należy, że Sąd I instancji trafnie wskazał, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca.

(...) zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłączeniu realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych.” Podobne tezy odnaleźć można w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 4 marca 2015r. (sygn. akt III SA/Wa 2196/14).

Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy, w tak przedstawionym stanie faktycznym, finansowanie przez Spółkę noclegów odbywanych w związku z wyjazdami Pracowników w celu realizacji powierzonych im zadań służbowych nie stanowi przychodu Pracowników i Spółka nie będzie zobowiązana do doliczenia wartości noclegów do przychodu ze stosunku pracy poszczególnych Pracowników i do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Krańcowo należy podkreślić, że przywoływane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne oraz orzeczenie sądowe zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.