Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-188/14-2/EK
z 16 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku sygnowanym datą 20 kwietnia 2014 r. (data wpływu 18 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką, w której 100% udziału posiada Gmina o statusie miejskim. W dniu 28 czerwca 2013 r. Wnioskodawca zawarł „umowę w zakresie podwykonawstwa prac polegających na odbieraniu odpadów komunalnych pochodzących od właścicieli nieruchomości na terenie gminy od 01.07.13 do 30.06.15”. Umowa weszła w życie w dniu 1 lipca 2013 r.

Wskutek zawartej umowy Wnioskodawca – jako podwykonawca – świadczy na rzecz podmiotu, który wygrał przetarg na „Odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych z terenu gminy wiejskiej” odpłatne usługi polegające na odbiorze odpadów komunalnych zmieszanych w pojemnikach o pojemności od 120 l do 7000 l oraz odbiór odpadów komunalnych segregowanych w pojemnikach i workach foliowych.

W celu umożliwienia realizacji powyższej umowy – w zakresie odpadów segregowanych – Wnioskodawca zawarł w dniu 1 lipca 2013 r. dodatkową umowę z tym samym podmiotem (który wygrał przetarg, o którym mowa wyżej), na podstawie której przyjął w nieodpłatne użyczenie „działki zabudowane, jak i niezabudowane w celu prowadzenia, przez biorącego w użyczenie, działalności polegającej na prowadzeniu Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych /PSZOK/ zgodnie z regulaminem Międzygminnego Związku Gospodarki Odpadami Komunalnymi”. Co istotne umowa użyczenia gruntu z dnia 1 lipca 2013 r. została zawarta na ten sam okres, co umowa zasadnicza z dnia 28 czerwca 2013 r., to jest na okres od 1 lipca 2013 r. do 30 czerwca 2015 r.

Ponadto, zgodnie z par. 3 umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r. Wnioskodawca zobowiązał się do przystosowania działek do prowadzenia działalności (prowadzenie PSZOK), zaś w par. 9 umowy użyczenia ustalono, iż w przypadku rozwiązania umowy Biorący do używania nie ma prawa do zwrotu kosztów poniesionych w związku z przystosowaniem terenu działek do organizowania działalności PSZOK.

Następnie w dniu 3 stycznia 2014 r. ww. strony zawarły aneks nr 1 do umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r., wprowadzając do umowy użyczenia dodatkowe sformułowanie, tj.: „Biorącego w użyczenie obciąża podatek od nieruchomości oraz inne opłaty związane z nieruchomością”.

Nadmienić należy, iż swoje prawa do ww. działek (będących przedmiotem użyczenia), Użyczający uzyskał uprzednio wskutek zawarcia odrębnej umowy użyczenia z Gminą, która jest właścicielem terenu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wskutek korzystania z nieruchomości przez Wnioskodawcę (na podstawie umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r., zmienionej aneksem z dnia 3 stycznia 2014 r.) – wyłącznie w celu prowadzenia punktu PSZOK – do czego strona zobowiązała się w ekwiwalentnej umowie zasadniczej z dnia 28 czerwca 2013 r., Wnioskodawca osiągnie przychód, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r., przychodami są w szczególności: wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności, dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści użyczającemu. Umowa użyczenia to umowa realna albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą – użyczenie nie jest umową wzajemną.

Pamiętać należy jednak, że w każdym konkretnym przypadku należy badać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo że została ona tak nazwana przez strony. Istotne jest bowiem zbadanie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi, np. pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy, bądź umowa nie nakłada na świadczeniobiorcę określonych obciążeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka realizuje swoje zobowiązanie w stosunku do Użyczającego, na podstawie umowy zasadniczej z dnia 28 czerwca 2013 r., tj. „umowy w zakresie podwykonawstwa prac polegających na odbieraniu odpadów komunalnych pochodzących od właścicieli nieruchomości na terenie gminy od 01.07.13 do 30.06.15”. Wskutek zawartej umowy Wnioskodawca – jako podwykonawca – świadczy odpłatnie usługi na rzecz podmiotu, który wygrał przetarg na „Odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych z terenu gminy wiejskiej” usługi polegające na odbiorze odpadów komunalnych zmieszanych w pojemnikach o pojemności od 120 l do 7000 l oraz odbiór odpadów komunalnych segregowanych w pojemnikach i workach foliowych. Realizacja ww. umowy jest możliwa wyłącznie w przypadku uzyskania możliwości korzystania z terenu przeznaczonego na PSZOK, zaś swoje prawa do działek (będących przedmiotem użyczenia), Użyczający uzyskał uprzednio wskutek zawarcia odrębnej umowy użyczenia z Gminą, która jest właścicielem terenu.

Reasumując – umowa Użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r. – została zawarta wyłącznie w celu umożliwienia realizacji zasadniczej umowy z dnia 28 czerwca 2013 r., tj. w celu prowadzenia Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych (PSZOK), zgodnie z regulaminem Międzygminnego Związku Gospodarki Odpadami Komunalnymi.

Zgodnie z par. 3 umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r. Wnioskodawca zobowiązał się ponadto do przystosowania działek do prowadzenia działalności (prowadzenie PSZOK), zaś w par. 9 umowy Użyczenia ustalono, iż w przypadku rozwiązania Umowy Biorący do używania nie ma prawa do zwrotu kosztów poniesionych w związku z przystosowaniem terenu działek do organizowanej działalności PSZOK.

Co istotne o charakterze ekwiwalentności umowy użyczenia przesądza brzmienie aneksu nr 1 z dnia 3 stycznia 2014 r. do umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r. wprowadzając do umowy użyczenia dodatkowe sformułowanie, tj.: „Biorącego w użyczenie obciąża podatek od nieruchomości oraz inne opłaty związane z nieruchomością”.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wskazać należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym mamy w istocie do czynienia z umową wzajemną, co za tym idzie nie powstanie po stronie Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia, o którym mowa w cyt. powyżej art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje szeroko rozumianą działalność gospodarczą. Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Dochodem – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Z punktu widzenia przepisów ustawy istotny jest zatem efekt końcowy podejmowanej przez podatnika czynności czy też zaistniałego zdarzenia, tj. wystąpienie korzyści finansowej (przysporzenia), nie zaś rodzaj czynności czy zdarzenia, które doprowadziło do osiągnięcia przez niego przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera jednak legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy ww. ustawy podatkowej, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). Zatem, przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Istotą „nieodpłatnego otrzymania” jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem, uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca zawarł umowę w zakresie podwykonawstwa prac polegających na odbieraniu odpadów komunalnych. Umowa weszła w życie w dniu 1 lipca 2013 r. Wskutek zawartej umowy Wnioskodawca świadczy na rzecz podmiotu, który wygrał przetarg na „Odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych z terenu gminy wiejskiej” odpłatne usługi polegające na odbiorze odpadów komunalnych zmieszanych w pojemnikach o pojemności od 120 l do 7000 l oraz odbiór odpadów komunalnych segregowanych w pojemnikach i workach foliowych. W celu umożliwienia realizacji powyższej umowy – w zakresie odpadów segregowanych – Wnioskodawca zawarł w dniu 1 lipca 2013 r. dodatkową umowę z tym samym podmiotem (który wygrał przetarg, o którym mowa wyżej), na podstawie której przyjął w nieodpłatne użyczenie „działki zabudowane, jak i niezabudowane w celu prowadzenia, przez biorącego w użyczenie, działalności polegającej na prowadzeniu Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych /PSZOK/ zgodnie z regulaminem Międzygminnego Związku Gospodarki Odpadami Komunalnymi”. Wnioskodawca zobowiązał się do przystosowania działek do prowadzenia działalności (prowadzenie PSZOK), zaś w par. 9 umowy użyczenia ustalono, że w przypadku rozwiązania umowy biorący do używania nie ma prawa do zwrotu kosztów poniesionych w związku z przystosowaniem terenu działek do organizowania działalności PSZOK. Następnie w dniu 3 stycznia 2014 r. ww. strony zawarły aneks nr 1 do umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r., wprowadzając do umowy użyczenia dodatkowe sformułowanie, tj.: „Biorącego w użyczenie obciąża podatek od nieruchomości oraz inne opłaty związane z nieruchomością”.

W tak przedstawionym stanie faktycznym powstała wątpliwość, czy wskutek korzystania z nieruchomości przez Wnioskodawcę (na podstawie umowy użyczenia z dnia 1 lipca 2013 r., zmienionej aneksem z dnia 3 stycznia 2014 r.) – wyłącznie w celu prowadzenia punktu PSZOK – do czego strona zobowiązała się w ekwiwalentnej umowie zasadniczej z dnia 28 czerwca 2013 r., Wnioskodawca osiągnie przychód, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

„Bezpłatność” – zgodnie z orzecznictwem – musi dotyczyć wszystkich elementów umów użyczenia. Umowa użyczenia nie może zatem nakładać na biorącego do używania obowiązku żadnych świadczeń na rzecz dającego do bezpłatnego użytkowania.

Z kolei art. 713 ww. ustawy stanowi, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Z powyższego wynika zatem, że jeżeli strony ponoszą nawzajem jakiekolwiek świadczenia, to nie występuje w tym przypadku nieodpłatne świadczenie, a więc nie zaistnieje stosunek prawny użyczenia.

W orzecznictwie przyjmuje się, że zwykłe koszty utrzymania rzeczy, to wydatki i nakłady pozwalające zachować rzecz w stanie niepogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie. Chodzi więc o takie koszty, których poniesienie narzuca niezbędna potrzeba zachowania określonego stanu rzeczy. Będą to przykładowo koszty konserwacji, bieżących remontów oraz drobnych napraw. W zakresie tego pojęcia nie mieszczą się natomiast wydatki stanowiące ciężar dla użyczającego, niezależnie od istnienia stosunku użyczenia. Są to np. podatki, koszty ubezpieczenia otrzymanego majątku, czy też inne obciążenia publicznoprawne. Jeżeli takie koszty – zgodnie z zawartą między stronami umową – ponosić ma biorący do użyczenia, ukształtowany przez strony stosunek nie jest użyczeniem.

W niniejszej sprawie, na Wnioskodawcy ciążył obowiązek takich świadczeń, w szczególności do ponoszenia wydatków z tytułu podatku od nieruchomości oraz innych opłat związanych z nieruchomością. Na mocy zawartej umowy, Wnioskodawca zobowiązał się również do przystosowania działek do prowadzenia działalności. Zgodnie z postanowieniami umowy w przypadku rozwiązania umowy Wnioskodawca nie ma prawa do zwrotu kosztów poniesionych w związku z przystosowaniem terenu działek do organizowania działalności PSZOK.

Wobec powyższego nie można uznać, że Wnioskodawca ponosi zwykłe koszty utrzymania substancji rzeczy w stanie niepogorszonym, a w konsekwencji że zawarta umowa ma charakteru użyczenia, w rozumieniu art. 710 i nast. Kodeksu cywilnego.

W związku z tym należy stwierdzić, że wszelkie świadczenia biorącego rzecz, wykraczające poza zwykłe koszty jej utrzymania, należy traktować jako świadczenia na rzecz dającego, które wykluczają uznanie umowy za nieodpłatną. Poniesienie wydatków, czy też spełnienie świadczenia na rzecz dającego, stanowią formę odpłatności, stąd też Wnioskodawcy nie można uznać za osobę korzystającą z cudzego mienia nieodpłatnie.

Skoro zatem umowa przewiduje taką postać odpłatności, a równocześnie nie nakłada na Wnioskodawcę obowiązku płacenia czynszu, należy przyjąć, że strony wiąże nienazwana umowa o odpłatne używanie mienia.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tyt. użytkowania nieruchomości nie uzyskał nieodpłatnego świadczenia, a tym samym na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

Nadmienić jednak należy, że analiza art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że przepis ten dotyczy również świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 12 ust. 6a ww. ustawy stanowi, że wartością świadczeń częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 6, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Jednakże, ocena czy w danej sytuacji zaistniała różnica między wartością świadczeń ustaloną według zasad określonych w art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a odpłatnością ponoszoną przez Wnioskodawcę nie leży w gestii tut. Organu.

Zbadanie całokształtu przedmiotowych umów zawartych pomiędzy stronami i ewentualnych skutków jest bowiem możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez organy podatkowe.

Tymczasem postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. W szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia, lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może natomiast prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Końcowo informuje się, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.