2015.09.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-310/15-2/EK
z 30 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 30 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji wyrobów gumowych oraz z innych tworzyw sztucznych. Wnioskodawca jest podmiotem należącym do Grupy, będącej jednym z największych światowych producentów opon i innych wyrobów przemysłu gumowego. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce i prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu w zakresie sprzedaży tych towarów.

Spółka zatrudnia średnio 75 pracowników na podstawie umowy o pracę. Dodatkowo Spółka zatrudnia pracowników oddelegowanych do pracy w Spółce przez firmę X (100% właściciela Spółki).

Odnośnie oddelegowania, Spółka zawarła z X umowę o świadczenie usług doradztwa w zakresie zarządzania produkcją i jakością (zwaną dalej „japońską umową”). Usługa ta jest wykonywana poprzez oddelegowanego pracownika firmy X (zwanego dalej „Pracownikiem”). Usługa ta ma na celu poprawę pozycji konkurencyjnej Spółki, gdyż osoba oddelegowana jest to wysokiej klasy specjalista posiadający znaczną wiedzę i umiejętności zapewniając bardzo wysokie standardy w dziedzinie zarządzania.

Dodatkowo oddelegowany przez X pracownik do świadczenia usług doradztwa w zakresie zarzadzania produkcją i jakością jest również zatrudniany bezpośrednio przez Spółkę. Początkowo pracownik ten zawarł ze Spółką umowę o pracę, obecnie współpraca opiera się na kontrakcie menedżerskim oraz umowie zlecenie.

Na podstawie kontraktu menedżerskiego (Umowa o świadczenie usług w zakresie zarządzania, zwana dalej „polską umową”), osoba ta świadczy usługi zarządzania działem technologii produkcji i jakości, a w szczególności:

nadzoruje i zarządza działem technologii produkcji i jakości,
doradza Prezesowi Zarządu przy podejmowaniu decyzji strategicznych dla Spółki z punktu widzenia funkcjonowania zarządzanego działu,
zarządza Spółką na czas nieobecności Prezesa Zarządu.

Na podstawie umowy zlecenie, pracownik jest zobowiązany do wykonywania pracy polegającej na planowaniu i rozwijaniu nowych produktów związanych z działalnością firmy oraz materiałów i surowców do produkcji.

Poza ww. umowami, pracownik pozostaje nadal pracownikiem firmy X. Pracownik posiada stosowne zezwolenie na pracę na terytorium Polski.

Jak wynika z „polskiej umowy”, Spółka zobowiązuje się do wypłaty miesięcznego wynagrodzenia, a także do pokrycia kosztów następujących świadczeń na rzecz pracownika (zwanych dalej świadczeniami dodatkowymi):

wynajmu mieszkania w Polsce na czas obowiązywania umowy oraz związanych z takim wynajmem kosztów mediów,
usług medycznych świadczonych na rzecz pracownika i jego rodziny w Polsce,
podróży pracownika i jego rodziny pomiędzy Polską i Japonią lub innego kraju pod warunkiem, że kwota nie przekroczy kwoty odpowiadającej dwóm podróżom do Londynu, w tym w szczególności kosztów biletów lotniczych – do 1 podróży rocznie;
przeprowadzki pracownika i jego rodziny z Japonii do Polski i z Polski do Japonii – w części niepokrywanej na podstawie umowy o świadczenie usług doradztwa w zakresie zarządzania produkcją i jakością pomiędzy Spółka a X z siedzibą w Tokio w Japonii;
dofinansowania edukacji szkolnej dzieci pracownika w Polsce, jeśli koszty nauki pokrywane przez pracownika przekroczą równowartość w PLN kwoty 130000 JPY,
opłat związanych z zarejestrowaniem pobytu w Polsce pracownika i jego rodziny oraz innych opłat administracyjnych;
polskiego podatku dochodowego od osób fizycznych, polskich składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne i innych polskich należności publicznoprawnych (jeżeli dotyczy) należnych w związku z wypłacaniem pracownikowi wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa powyżej, oraz postawieniem do dyspozycji pracownika świadczeń, o których mowa w punktach od a) do f) powyżej;
na potrzeby i w celu wykonywania usługi, Spółka zapewnia pracownikowi możliwość korzystania przez niego z pomieszczeń biurowych, obsługi sekretarskiej, urządzeń oraz infrastruktury biurowej; dotyczy to również wyposażenia biurowego oraz środków łączności oraz samochodu osobowego zgodnie z zasadami polityki obowiązującej w tym zakresie w Spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na pokrycie świadczeń dodatkowych dla pracownika wynikających z „polskiej umowy” stanowią koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione przez nią na pokrycie świadczeń dodatkowych w ramach kontraktu menedżerskiego są kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) poniesione koszty świadczeń dodatkowych spełniają wszelkie przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów oraz nie zostały wyłączone na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Według Spółki, świadczenia dodatkowe stanowią element składowy wynagrodzenia przysługującego pracownikowi na podstawie zawartego kontraktu menedżerskiego. Poza tym spełniają rolę dodatkowego czynnika motywacyjnego, gwarantują konkurencyjne wynagrodzenie, a także zapewniają odpowiedni komfort pobytu pracownika na terytorium Polski, co pozwala na realizację zleconych czynności w ramach umowy. Jest to forma wynagrodzenia za pracę, a wynagrodzenia stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów. W związku z powyższym, została również spełniona przesłanka związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami.

Powyższe podejście zostało potwierdzone także wielokrotnie przez organy podatkowe, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 14 września 2012 r. (sygn. IPTPB3/423-225/12-3/KJ) w której stwierdzono, iż: „(...) koszt Spółki poniesiony na zwiększenie wynagrodzenia Jej pracowników ze stosunku pracy, opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych uwzględnionego w podstawie wymiaru składek na ubezpieczanie społeczne (mówimy o wynagrodzeniu ze stosunku pracy, w niniejszej sprawie, zarówno w sensie prawa pracy, jak i w sensie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a konkretnie jej art. 12), powoduje zwiększenie motywacji pracowników do pracy (pracownik lepiej wynagradzany lepiej pracuje), a co za tym idzie jest lepsza wydajność i jakość ich pracy – przyczyna według koncepcji związku przyczynowo-skutkowego, na skutek lepszej pracy pracowników Spółka osiąga większe przychody z działalności gospodarczej – skutek według koncepcji związku przyczynowo-skutkowego”.

Analogiczne stanowisko zaprezentowano także w innych interpretacjach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 listopada 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1065/13/PC), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 maja 2013 r. (sygn. IPPBI/415-208/13-4/MS), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 marca 2013 r. (sygn. IPPB5/423-3/13-5/MK), czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 marca 2011 r. (sygn. ILPB3/423-969/10-8/MM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty uzyskania przychodu są drugim obok przychodów elementem konstrukcyjnym dochodu, który stanowi podstawę opodatkowania w roku podatkowym (art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oba te elementy są częściami tego samego stosunku prawno-podatkowego składającego się na zobowiązanie podatkowe.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Kosztami podatkowymi mogą być również tzw. „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepis art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz wspólników lub członków spółdzielni niebędących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów, z tym że wydatki ponoszone na rzecz członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i innych spółdzielni zajmujących się produkcją rolną są kosztem uzyskania przychodów w części dotyczącej działalności objętej obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku dochodowego.

Ponadto, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że oprócz pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, Spółka dodatkowo zatrudnia pracowników oddelegowanych do pracy przez firmę X (100% właściciela Spółki).

Odnośnie oddelegowania, Spółka zawarła z X umowę o świadczenie usług doradztwa w zakresie zarządzania produkcją i jakością (zwaną dalej „japońską umową”). Usługa ta jest wykonywana poprzez oddelegowanego pracownika firmy X. Usługa ta ma na celu poprawę pozycji konkurencyjnej Spółki, gdyż osoba oddelegowana jest to wysokiej klasy specjalista posiadający znaczną wiedzę i umiejętności zapewniając bardzo wysokie standardy w dziedzinie zarządzania.

Dodatkowo oddelegowany przez X pracownik do świadczenia usług doradztwa w zakresie zarządzania produkcją i jakością jest również zatrudniany bezpośrednio przez Spółkę. Początkowo pracownik ten zawarł ze Spółką umowę o pracę, obecnie współpraca opiera się na kontrakcie menedżerskim oraz umowie zlecenie.

nadzoruje i zarządza działem technologii produkcji i jakości,
doradza Prezesowi Zarządu przy podejmowaniu decyzji strategicznych dla Spółki z punktu widzenia funkcjonowania zarządzanego działu,
zarządza Spółką na czas nieobecności Prezesa Zarządu.

Jak wynika z „polskiej umowy”, Spółka zobowiązuję się do wypłaty miesięcznego wynagrodzenia, a także do pokrycia kosztów następujących świadczeń na rzecz pracownika:

wynajmu mieszkania w Polsce na czas obowiązywania umowy oraz związanych z takim wynajmem kosztów mediów,
usług medycznych świadczonych na rzecz pracownika i jego rodziny w Polsce,
podróży pracownika i jego rodziny pomiędzy Polską i Japonią lub innego kraju pod warunkiem, że kwota nie przekroczy kwoty odpowiadającej dwóm podróżom do Londynu, w tym w szczególności kosztów biletów lotniczych – do 1 podróży rocznie;
przeprowadzki pracownika i jego rodziny z Japonii do Polski i z Polski do Japonii – w części niepokrywanej na podstawie umowy o świadczenie usług doradztwa w zakresie zarządzania produkcją i jakością pomiędzy Spółka a X z siedzibą w Tokio w Japonii;
dofinansowania edukacji szkolnej dzieci pracownika w Polsce, jeśli koszty nauki pokrywane przez pracownika przekroczą równowartość w PLN kwoty 130000 JPY,
opłat związanych z zarejestrowaniem pobytu w Polsce pracownika i jego rodziny oraz innych opłat administracyjnych;
polskiego podatku dochodowego od osób fizycznych, polskich składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne i innych polskich należności publicznoprawnych (jeżeli dotyczy) należnych w związku z wypłacaniem pracownikowi wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa powyżej, oraz postawieniem do dyspozycji pracownika świadczeń, o których mowa w punktach od a) do f) powyżej;
na potrzeby i w celu wykonywania usługi, Spółka zapewnia pracownikowi możliwość korzystania przez niego z pomieszczeń biurowych, obsługi sekretarskiej, urządzeń oraz infrastruktury biurowej; dotyczy to również wyposażenia biurowego oraz środków łączności oraz samochodu osobowego zgodnie z zasadami polityki obowiązującej w tym zakresie w Spółce.

Rozważając więc kwestię kwalifikacji podatkowej ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy zauważyć, że pomimo tego, iż wykonywane przez pracownika zadania nie muszą być powiązane z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Spółkę, przejawiają jednak związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością.

Jak bowiem zauważył Wnioskodawca, świadczenia dodatkowe spełniają rolę dodatkowego czynnika motywacyjnego, gwarantują konkurencyjne wynagrodzenie, a także zapewniają odpowiedni komfort pobytu pracownika na terytorium Polski, co pozwala na realizację zleconych czynności w ramach umowy. Usługa doradztwa w zakresie zarządzania produkcją i jakością wykonywana poprzez oddelegowanego pracownika ma natomiast na celu poprawę pozycji konkurencyjnej Spółki, gdyż osoba oddelegowana jest to wysokiej klasy specjalista posiadający znaczną wiedzę i umiejętności zapewniając bardzo wysokie standardy w dziedzinie zarządzania.

Przedstawiony opis sprawy wskazuje, że oddelegowany pracownik nie jest wspólnikiem Spółki (100% udziałowcem jest firma X). Jednocześnie z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, by pracownik ten należał do osób wchodzących w skład rady nadzorczej, komisji rewizyjnej lub organu stanowiącego Spółki.

W konsekwencji koszty dodatkowych świadczeń na rzecz oddelegowanego pracownika nie stanowią wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 38 i 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na pokrycie świadczeń dodatkowych dla pracownika (wynikających z „polskiej umowy”) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym zauważyć, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), który stanowi, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

I tak, w świetle powyższego, w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Innymi słowy, podane przez wnioskodawcę fakty nie podlegają weryfikacji ani konfrontacji z dokumentami źródłowymi, ponieważ w oparciu o wydaną w indywidualnej sprawie interpretację, wnioskodawca uzyskuje jedynie informację o poglądzie organu w konkretnej, przedstawionej we wniosku sprawie. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia ponoszonych przez Spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin