Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1077/15-2/TW
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2015 r. (data wpływu 29 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności jest w przeważającej mierze produkcja urządzeń instalacyjno-grzewczych oraz części i elementów wykorzystywanych w branży motoryzacyjnej.

W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, Spółka zapewnia niektórym pracownikom zajmującym określone stanowiska, możliwość korzystania z samochodów służbowych stanowiących własność Spółki. W przyszłości być może będą powierzane pracownikom Spółki także samochody służbowe, które będą znajdowały się w dyspozycji Spółki na podstawie zawartych umów leasingu.

Spółka zamierza uregulować kwestie związane z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom poprzez wprowadzenie odpowiedniej dokumentacji, w postaci umów przekazania samochodu służbowego zawieranych z poszczególnymi pracownikami oraz obowiązującego wszystkich pracowników korzystających z samochodów służbowych Regulaminu udostępniania i powierzania oraz korzystania z samochodów służbowych (dalej: „Regulamin").

Zgodnie z treścią ww. dokumentów podstawowym celem przekazania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych wykonywanych na rzecz Spółki. Bez możliwości korzystania z samochodu służbowego wykonywanie tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników.

Jednocześnie Spółka dopuszcza możliwość korzystania przez pracowników z powierzonych im samochodów służbowych także w celach prywatnych na zasadach ściśle określonych w Regulaminie. Koszty paliwa wykorzystanego przez pracowników zarówno do przejazdów o charakterze służbowym jak i do przejazdów prywatnych ponosi Spółka.

Spółka powierza samochody służbowe m.in. osobom zatrudnionym na stanowiskach:

• dyrektorów zakładu,
• kontrolera finansowego;
• głównego księgowego będącego jednocześnie prokurentem Spółki;
• HR Manager – odpowiedzialnego za sprawy kadrowe;
• Lean Manager – odpowiedzialnego za maksymalne ograniczanie kosztów produkcji;
• koordynatora ds. rozliczeń obrotów z zagranicą;
• kierowników działów: jakości, logistyki, zarządzania projektami, wysyłki, wdrożeń i narzędziowni, zakupów (główny logistyk);
• kierowników działów: utrzymania ruchu, inżynieringu i utrzymania ruchu, produkcji;
• mistrzów utrzymania ruchu oraz mistrzów montażu;
  
  

Umowy przekazania samochodu służbowego zawierane z poszczególnymi pracownikami oraz obowiązujący wszystkich pracowników Regulamin będą nakładać na pracowników szereg obowiązków związanych z korzystaniem z aut służbowych. Pracownicy będą zobowiązani m.in. do:

• należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem;
  
• utrzymywania pojazdu w czystości i w należytym stanie technicznym;
  
• użytkowania samochodu z dołożeniem najwyższej staranności, w sposób odpowiadający przeznaczeniu i właściwościom oraz stanowi technicznemu pojazdu;
  
• parkowania powierzonego samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, jak również zapewniającym stałą gotowość do używania w celach służbowych. Jako preferowane miejsce parkowania powierzonego samochodu Spółka wyznacza pracownikom garaż lub parking w miejscu ich zamieszkania lub stałego pobytu.

Pracownik, któremu Spółka powierzy samochód służbowy przyjmuje odpowiedzialność materialną za powierzony mu przez Spółkę samochód służbowy na zasadach określonych w odpowiednich przepisach prawa pracy oraz prawa cywilnego. W przypadku szkody powstałej z winy pracownika odpowiada on do pełnej wysokości wyrządzonej szkody.

Zobowiązanie pracowników do parkowania (wzgl. garażowania) samochodu w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika wynika z nałożenia na nich obowiązku dbałości o powierzone mienie w postaci samochodu służbowego i jest uzasadnione koniecznością zapewnienia pracownikowi możliwości sprawowania ciągłej pieczy nad powierzonym mieniem. Takie rozwiązanie gwarantuje bezpieczeństwo powierzonych pracownikom samochodów oraz zapewnia stałą gotowość pracowników do realizacji zadań służbowych, wynikających z charakteru pracy na stanowiskach zarządczych i kierowniczych.

Obowiązki kadry, której powierzane są do korzystania samochody służbowe związane są z odbywaniem stosunkowo częstych podróży służbowych oraz spotkań z kontrahentami, odbywających się poza siedzibą Spółki. Osoby z kadry zarządzającej oraz prokurent zobowiązane są dodatkowo do odbywania koniecznych wizyt w urzędach i siedzibach innych organów administracyjnych. Z kolei kierownicy działów: utrzymania ruchu, inżynieringu i utrzymania ruchu, produkcji oraz mistrzowie utrzymania ruchu i mistrzowie montażu, a także dyrektorzy zakładów muszą być gotowi do przyjazdu do siedziby Spółki także w sytuacjach awaryjnych poza zwykłymi godzinami pracy.

Dodatkowym powodem, dla którego Spółka zdecydowała się wyznaczyć miejsce parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników jest fakt, że wyjazdy pracowników w celach służbowych rozpoczynają się niejednokrotnie właśnie z miejsca ich zamieszkania bez wcześniejszego przyjazdu do siedziby Spółki. Przyjazd po samochód do siedziby Spółki w takich sytuacjach byłby dodatkowym i niepotrzebnym kosztem dla Spółki oraz dodatkowo wydłużałby czas wykonywania zadań służbowych. Pracownicy poświęciliby mniej czasu na efektywne wykonywanie pracy z powodu konieczności dojazdu do siedziby Spółki po odbiór samochodu służbowego. Tego rodzaju opóźnień można uniknąć jedynie wówczas, gdy pracownik ma możliwość wyjazdu służbowego bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Ta możliwość powstanie zaś tylko wtedy, jeśli w poprzedni dzień powraca on do swojego miejsca zamieszkania samochodem służbowym i parkuje auto służbowe w pobliżu swojego miejsca zamieszkania lub pobytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość paliwa zużytego przez pracowników podczas wykonywania samochodem służbowym przejazdów na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym powinna stanowić dla pracowników przychód powiększający podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość paliwa zużytego przez pracowników podczas wykonywania samochodem służbowym przejazdów na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym nie powinna stanowić dla pracowników przychodu powiększającego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej: „ustawa o PIT") opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, ze zm., dalej: „ustawa o CIT"). zostało zdefiniowane w uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 (ON SA nr 2/2003, poz. 47) oraz z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 (ON SA i WSA nr 12/2006, poz. 153). Naczelny Sąd Administracyjny w przedmiotowych orzeczeniach stwierdził, że w zakres tego pojęcia wchodzą „wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwałach z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 oraz z 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził natomiast, że przytoczone wyżej stanowisko wypracowane na gruncie ustawy o CIT ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych – w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o PIT.

Nieodpłatne świadczenie, aby mogło stanowić przychód pracownika, musi być zatem swoistą zapłatą za pracę dokonywaną w innej formie niż wypłata pieniężna. Stanowi ono korzyść, którą pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji i którą może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając ją na zaspokojenie własnych potrzeb.

Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód, ale zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 Trybunał Konstytucyjny określił istotne cechy kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 stawy o PIT, stwierdzając, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
  
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
  
• stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Odnosząc cytowane powyżej przepisy oraz tezy z orzeczeń sądów administracyjnych i Trybunału Konstytucyjnego do sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, należy stwierdzić, że wartość paliwa, które zostanie wykorzystane przez pracowników Spółki do przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania lub stałego pobytu, a siedzibą Spółki i w kierunku odwrotnym nie może stanowić przychodu dla pracowników, bowiem paliwo to będzie zakupione i zużyte w interesie pracodawcy, a nie w interesie pracowników korzystających z aut służbowych.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu podkreślić, że interpretacji przepisów dotyczących określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności tych związanych z tematyką nieodpłatnych świadczeń należy dokonywać z uwzględnieniem przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1502, ze zm.) wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. W tym kontekście bardzo istotne jest stworzenie pracownikowi warunków do tego, aby mógł on sprawować ciągłą pieczę nad powierzonym mu mieniem pracodawcy, w taki sposób, aby uniknąć negatywnych konsekwencji powstania szkody w powierzonym mieniu.

W sytuacji, gdy Spółka zobowiązuje pracowników do parkowania samochodów służbowych w garażu lub na parkingu w miejscu zamieszkania pracowników lub ich stałego pobytu, a motywem takiego zobowiązania jest troska o bezpieczeństwo samochodów służbowych, chęć zapewnienia mobilności i dyspozycyjności pracowników wyrażającej się w ich stałej gotowości do realizacji zadań służbowych, oraz stworzenie pracownikom możliwości sprawowania ciągłej pieczy nad powierzonym im samochodem służbowym, należy zdaniem Wnioskodawcy stwierdzić, że przejazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym są konsekwencją decyzji podjętych przez spółkę jako pracodawcę i mają charakter wyłącznie służbowy.

Dodatkowym argumentem potwierdzającym służbowy charakter tego rodzaju przejazdów jest fakt, że pracownik zgodnie z dyspozycją Spółki będzie musiał dysponować samochodem służbowym zarówno przebywając w siedzibie Spółki jak i w miejscu zamieszkania, ponieważ z każdego z tych miejsc może rozpocząć wyjazd służbowy, a także tylko wówczas może sprawować w pełni efektywnie pieczę nad powierzonym mu autem. Pozostawanie auta służbowego do dyspozycji pracownika zarówno w siedzibie Spółki jak i w miejscu zamieszkania pracownika możliwe będzie natomiast jedynie wówczas, gdy pracownik będzie autem służbowym jeździł z miejsca zamieszkania lub stałego pobytu do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym. Służbowy charakter tych przejazdów zdaniem Wnioskodawcy nie budzi zatem wątpliwości.

Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może natomiast generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jeżeli pracodawca poniesie koszt zakupu paliwa do samochodu służbowego, które zostanie wykorzystane przez pracownika do przejazdów o charakterze służbowym, to wartość takiego paliwa nie może stanowić przychodu pracownika, bowiem paliwo to zostanie zużyte w rzeczywistości w interesie pracodawcy, a pracownik nie odniesie z tego tytułu żadnej korzyści.

Wnioskodawca pragnie także wskazać, że organy podatkowe w wydawanych w przeszłości indywidualnych interpretacjach przepisów podatkowych niejednokrotnie zajmowały stanowisko zgodnie z którym przejazdy pracowników samochodami służbowymi z domu do miejsca wykonywania pracy i odwrotnie, należy w warunkach zbliżonych do tych, które są elementem stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, traktować jako przejazdy o charakterze służbowym. Przykładem tego rodzaju interpretacji mogą być indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 lutego 2013 r. sygn. ILPB1/415-1094/12-2/TW, indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2014 r. sygn. PPB4/415-547/14-2/JK3 oraz indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r. sygn. IBPBII/1/415-773/14/BD.

Biorąc powyższe pod uwagę wartość paliwa zużytego przez pracowników podczas wykonywania samochodem służbowym przejazdów na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki oraz w kierunku odwrotnym zdaniem Spółki nie powinna stanowić dla pracowników przychodu powiększającego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem przejazdy takie będą miały charakter służbowy, a paliwo zużyte w czasie tych przejazdów nie będzie generowało powstania żadnych korzyści dla pracownika lecz wyłącznie dla Spółki jako pracodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z póżn. zm.), pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1. pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
2. narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei art. 124 § 2 Kodeks pracy stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Kodeksu pracy przejazdy pracowników na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Celem przekazania pracownikom samochodów służbowych jest bowiem umożliwienie im prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych wykonywanych na rzecz Spółki. Bez możliwości korzystania z samochodu służbowego wykonywanie tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników.

Tym samym wskazane przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

W takim przypadku wskazać należy, że używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, że w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W świetle wskazanych wyżej przepisów oraz informacji przedstawionych we wniosku wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie przejazdy pracowników na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym, służą realizacji zadań służbowych. W konsekwencji, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie pracownika i tym samym pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Podsumowując, wartość paliwa zużytego przez pracowników podczas wykonywania samochodem służbowym przejazdów na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i w kierunku odwrotnym nie będzie stanowić dla pracowników przychodu powiększającego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.