Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1094/12-2/TW
z 15 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością X, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 15 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów:

• części dotyczącej skutków podatkowych udostępnienia samochodów służbowych na cele służbowe oraz przejazdu z miejsca parkowania do siedziby Spółki i z powrotem – jest prawidłowe,
• w w części dotyczącej skutków podatkowych udostępnienia samochodów służbowych na cele prywatne – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Spółką lub Wnioskodawcą), która będzie prowadzić działalność w znacznym oddaleniu od większych miejscowości (SSE), rozważa stworzenie floty samochodów, które będą wykorzystywane do celów służbowych. W ramach floty, Spółka zamierza wyodrębnić dwa rodzaje samochodów: do użytku wspólnego oraz do użytku wyższej kadry kierowniczo-zarządzającej.

Jeśli chodzi o pierwszą kategorię samochodów, tzw. „wspólnych”, to będą one dostępne dla wszystkich pracowników do wykorzystania wyłącznie w celach służbowych (głownie podróże służbowe). Jednym z warunków skorzystania z samochodu flotowego będzie uzyskanie uprzedniej zgody przełożonego oraz dokonanie rezerwacji samochodu za pomocą specjalnego formularza. Formularz będzie zawierał następujące pozycje: wskazanie którego konkretnie samochodu dotyczy (marka i nr rejestracyjny), określenie działu z którego pracownik będzie udawał się w podróż służbową, imię i nazwisko pracownika, data i czas wyjazdu, destynacja i cel podróży. Dodatkowo, przed każdorazowym wyjazdem zostaną komisyjnie (przy udziale przełożonego) opisane uszkodzenia samochodu (jeśli będą) oraz stan wyjściowy licznika. Konsekwentnie natomiast, po odbyciu podróży służbowej, zostaną one zweryfikowane, tzn. każdorazowo będzie sprawdzane (przez danego pracownika i w obecności przełożonego), czy pojawiły się nowe uszkodzenia i jaki jest stan licznika po wyjeździe.

Pozostała grupa samochodów służbowych będzie niejako przypisana do osób z wyższej kadry zarządzającej, w tym do dyrektorów oraz członków zarządu. Osoby te będą zatrudnione na umowę o pracę, albo na mocy aktu powołania (dotyczy członków zarządu). W umowach o pracę (jak również w umowach dodatkowych, regulujących obowiązki członków zarządu ponad zapisy uchwał powołujących do organów spółki), będą zawarte uregulowania, iż ww. samochody będą służyły do wykonywania obowiązków służbowych. Dodatkowo Spółka zamierza wprowadzić klauzule, w myśl których pracownicy oraz członkowie zarządu będą zobowiązani do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania oraz zabezpieczenia przed kradzieżą lub uszkodzeniem. Do obowiązków nałożonych w związku z powierzeniem samochodu służbowego będą należały: utrzymywanie samochodu w odpowiednim stanie technicznym, obowiązek zgłaszania odpowiednich usterek, dbanie o czystość samochodu, garażowanie (parkowanie) samochodu, eksploatowanie pojazdu z należytą starannością (dbałość o stan techniczny i estetyczny pojazdu). Jeśli chodzi o zobowiązanie pracowników/członków zarządu do dbałości o powierzone mienie w postaci samochodu oraz obowiązek garażowania w miejscu zamieszkania, to Wnioskodawca uważa, iż takie postępowanie będzie uzasadnione następującymi okolicznościami:

• gwarantuje bezpieczeństwo powierzonego mienia,
• gwarantuje stałą gotowość do realizacji zadań służbowych, wynikających z charakteru pracy na stanowiskach zarządczych.
  
  

Obowiązki wysokiej kadry kierowniczej (w tym członków zarządu), związane są z odbywaniem częstych podróży służbowych i spotkań z kontrahentami, odbywających się poza siedzibą Wnioskodawcy. Przy czym należy przypomnieć, iż lokalizacja siedziby Wnioskodawcy, tj. w znacznym oddaleniu od jakichkolwiek miejscowości, będzie powodować konieczność częstych podroży służbowych na obszarze nie tylko kraju, ale również zagranicę. Dodatkowo, wykonywanie zadań będzie odbywać się również poza wyznaczonymi godzinami pracy. W związku z czym, wynajmowanie w tym celu samochodów od firm zewnętrznych wydaje się, nawet hipotetycznie, ekonomicznie nieuzasadnione i nieracjonalne

Wnioskodawca zastrzega, iż w sytuacji, gdy zapotrzebowanie na wspólne samochody służbowe, będzie w danym momencie większe niż liczba dostępnych samochodów, będzie istniała możliwość, wykorzystania przez pracownika/pracowników w celu odbycia podróży służbowej i zgodnie z wcześniej opisaną procedurą, również samochodów służbowych przypisanych stricte do osób z kadry zarządzającej wyższego szczebla.

Spółka nie planuje zawierać dodatkowych postanowień co do możliwości wykorzystywania ww. samochodów również do celów prywatnych pracowników wyższej kadry menadżerskiej i członków zarządu.

Wszystkie samochody służbowe pierwotnie będą użytkowane na podstawie umów leasingu, a z czasem będą przechodziły na własność Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy korzystanie przez pracowników z tzw. wspólnych samochodów służbowych nie będzie stanowiło dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń?
2. Czy pracownicy/członkowie zarządu, którym będą przydzielone indywidualne samochody służbowe wraz z obowiązkiem parkowania/garażowania w miejscu zamieszkania, nie będą osiągali przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń na trasie przejazdu miejsce parkowania - siedziba Wnioskodawcy i z powrotem?
3. Czy w przypadku korzystania przez pracowników/członków zarządu z samochodów służbowych w celach prywatnych, osoby te będą uzyskiwały przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

• korzystanie przez pracowników ze wspólnych samochodów służbowych i to tylko w celach służbowych, nie będzie stanowiło dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń,
• przejazdy pracowników/członków zarządu, którym Spółka powierzy samochody służbowe wraz z obowiązkiem garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, na trasie pomiędzy miejscem parkowania a siedzibą (miejscem prowadzenia działalności) Wnioskodawcy nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• w konsekwencji przydzielenia samochodów służbowych członkom wyższej kadry kierowniczej, wraz z obowiązkiem garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, nie będzie skutkowało powstaniem przychodu z nieodpłatnego świadczenia w postaci hipotetycznej możliwości wykorzystania ww. pojazdów w celach prywatnych, gdyż nie ma możliwości ustalenia, zgodnie z przepisami ustaw podatkowych:
• wartości świadczenia (tj. podstawy opodatkowania) dla każdej osoby indywidualnie oraz
  
• przedmiotu opodatkowania (tj. nie jest możliwe ustalenie, czy dana osoba faktycznie ze świadczenia skorzystała).

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej pdof), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść art. 10 ust. 1 pdof określa katalog źródeł przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Natomiast w pkt 2, jako źródło przychodów określona jest działalność wykonywana osobiście. Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 7 pdof, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się m.in. przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W myśl przepisów art. 11 ust. 1 pdof, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14p-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pdof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W świetle powyższych przepisów, w przypadku samochodów wspólnych, które będą wykorzystywane potencjalnie przez wszystkich pracowników Spółki bez wyjątku, tylko i wyłącznie w celach służbowych, po stronie pracowników nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Jeśli chodzi o samochody służbowe, które będą niejako przypisane do osób z kadry zarządzającej i kwestii związanej z wykorzystaniem tych samochodów w czasie przejazdu z miejsca parkowania/garażowania do miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy, to w odniesieniu do osób zatrudnionych na umowę o pracę, aby określić przychód ze stosunku pracy, zwłaszcza z tytułu nieodpłatnych świadczeń należałoby rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających zasady użytkowania i dbania o mienie powierzone pracownikom. Zgodnie z treścią art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm., dalej KP), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym, niż wymienione w § 1 (pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z przepisu można zatem wnioskować, iż realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Co do osób, które będą powołane w drodze uchwały do organów zarządzających Wnioskodawcy, wydaje się, iż z uwagi na planowane zawarcie dodatkowych umów w zakresie powierzenia mienia (zawierających uregulowania podobne, jak te wynikające bezpośrednio z przepisów prawa pracy), również do nich znajdzie zastosowanie powyższa zasada, tj. iż dbanie o powierzone mienie, w tym również zabezpieczenie przed kradzieżą, którego wyrazem będzie m.in. obowiązek parkowania/garażowania w pobliżu miejsca zamieszkania, będzie jednym z obowiązków służbowych członków zarządu, związanych z pełnieniem przez nich funkcji w organach Wnioskodawcy.

W konsekwencji powyższego, w ocenie Spółki, zarówno pracownicy jak i członkowie zarządu dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego przez Spółkę miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (i z powrotem), nie będą uzyskiwali przychodów z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Z uwagi na konieczność pozostawania przez pracowników kadry menadżerskiej wyższego szczebla oraz członków zarządu w ciągłej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych (również poza godzinami pracy), w tym duża mobilność na znacznym obszarze terenu (województwo i nie tylko), wydają się być czynnikami, które determinują to, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania/garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, jest jedyną gwarancją najwyższej dbałości o powierzone mienie, przy jednoczesnej elastyczności użytkowania, a w konsekwencji, przyczyniania się w sposób bezpośredni i pośredni do uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodów (lub zachowania ich źródła). W związku z powyższym, w ocenie Spółki po stronie zarówno pracowników, jak i członków zarządu, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń nie powstanie. Stanowisko Spółki potwierdzają następujące interpretacje indywidualne prawa podatkowego, przykładowo: IPPB4/415-480/12-2/MP z dnia 09.08.2012, IPPB2/415-402/12-2/MK z dnia 24.07.2012, ITPB2/415-970/10/12-S/ENB z dnia 17.01.2012, IBPBII/1/415-602/11/MK z dnia 12.09.2011.

Odnosząc się do zagadnienia zawartego w pytaniu nr 3 przedmiotowego wniosku, Spółka pragnie przypomnieć, iż jeśli chodzi o samochody służbowe przypisane indywidualnie do osób z wyższej kadry kierowniczej, to potencjalnie nie jest wykluczona możliwość, iż w razie potrzeby będą one mogły też być wykorzystywane przez innych pracowników (w przypadku braku w danym momencie tzw. wspólnych samochodów służbowych). Wnioskodawca nie zamierza też zawierać dodatkowych klauzul co do możliwości wykorzystywania samochodów w celach innych niż służbowe. Aczkolwiek ma świadomość, iż takie przypadki mogą się pojawić. Nie zmienia to faktu, iż zdaniem Wnioskodawcy, nie istnieje możliwość kontrolowania tego zjawiska w celu jednoznacznego stwierdzenia, które osoby (i czy w ogóle) uzyskują przychód z nieodpłatnego świadczenia.

Jak już wcześniej omawiano, w myśl art. 11 ust. 1 pdof, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartośc otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z powyższego uregulowania można wywnioskować, że:

• pieniądze i wartości pieniężne - stanowią przychód juz w momencie postawienia ich do dyspozycji podatnika,
  
• świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. A zatem w przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. W przedstawionym stanie faktycznym, w ocenie Spółki, aby można było ustalić czy pracownicy/członkowie zarządu uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w związku z wykorzystywaniem samochodów Wnioskodawcy w celach innych niż służbowe, należałoby zbadać, czy będą łącznie spełnione 2 warunki:
  
  1. pracownik/członek zarządu faktycznie skorzystał z postawionej do dyspozycji możliwości wykorzystywania samochodu służbowego w celach prywatnych oraz
     
  2. możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia, według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

W omawianym przypadku, w ocenie Wnioskodawcy żaden z powyższych warunków, z uwagi na okoliczności wskazane w dalszej części niniejszego wniosku, nie będzie spełniony.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2 pdof, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl art. 12 ust. 2 pdof, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów, ustala się na podstawie przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 pdof). Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a pkt 2 pdof, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu. Czyli wyraźnie widać, iż ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w powyższych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem wydaje się, że dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 lub art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 7 oraz 11 ust. 1 pdof, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości.

I tak, samochody, z których Spółka zamierza stworzyć flotę samochodów służbowych, jak przedstawiono w stanie faktycznym, będą pierwotnie użytkowane na podstawie umowy leasingu, a następnie przejdą na własność Spółki. Wydaje się, iż dla ogólnego określenia wartości nieodpłatnego świadczenia, powinny mieć zastosowanie przepisy art. 11 ust. 2a pkt 2 oraz 4 pdof. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• pkt 2 - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
• pkt 4 - w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych, stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania.
  
  

W ocenie Spółki, wątpliwą pozostaje jednak kwestia związana z prawidłowym ustaleniem, zgodnie z ustawami podatkowymi, samego przedmiotu opodatkowania z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie wydaje się bowiem zasadne, aby opodatkowaniu miała podlegać sama możliwość skorzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych. A z taką sytuacją będziemy mieli do czynienia w przedstawionym stanie faktycznym. Uzasadniając swoje wątpliwości, Wnioskodawca pragnie odnieść się do wątpliwości judykatury, tj. zdań odrębnych sędziów, które wniesiono w przypadku uchwał NSA (tj. II FPS 1/10 oraz II FPS 7/10), wprawdzie w zupełnie innym stanie faktycznym, tj. w odniesieniu do abonamentów medycznych, ale rozważania dotyczące ustalenia przedmiotu opodatkowania w odniesieniu do „możliwości skorzystania ze świadczenia” będą aktualne również w przedmiotowej sprawie.

W zdaniu odrębnym do uchwały z dnia 24.05.2010, II FPS 1/10, sędzia Stefan Babiarz wskazał: „(...) Z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f wynika, że „przychodami (...) są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) pozostawienie go do dyspozycji podatnika. Wprawdzie odnoszą się one tylko do pieniędzy i wartości pieniężnych, ale uważam, że przy wykładni pojęcia „otrzymane” nie można tego rozróżnienia nie dostrzegać. Zgodnie z językowym znaczeniem słowa „otrzymać” to „dostać (dostawać) cos w darze, dostać (dostawać) coś co się należy, na co się zasługuje, do czego się dąży”, „uzyskać coś z czegoś” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod. red. S. Dubisza, Warszawa 2003, s. 602). Oznacza to nie mniej nie więcej zaistnienie skutku polegającego na taktycznym otrzymaniu tego świadczenia, skoro otrzymanie ma być konsekwencją tego co się należało, na co się zasłużyło albo do czego się dążyło. Do takiej interpretacji tego zwrotu skłania też wykładnia kontekstowa pojęcia „pozostawione do dyspozycji”. (...)

Nadanie więc słowu „otrzymać świadczenie” znaczenia obejmującego takie „możliwość skorzystania z tych świadczeń” zaciera różnicę z pojęciem „postawienie do dyspozycji” a nawet więcej prowadzi do ich utożsamienia. Trudno dostrzec ukryte, czy istniejące różnice znaczeniowe między tymi pojęciami. W związku z tym powstaje pytanie po co ustawodawca w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. użył na wstępie w odniesieniu do przychodów z pieniędzy lub wartości pieniężnych takie zwrotu „postawione do dyspozycji” skoro to samo znaczenie rozumiane jako możliwość nimi dysponowania można wyprowadzić ze słowa „otrzymane”.

Z kolei w swoim zdaniu odrębnym do uchwały z dnia 24.10.2011, II FPS 7/10, sędziowie Adam Bącal, Artur Mudrecki, Krzysztof Stanik, Małgorzata Wolf-Kalamala, Aleksandra Wrzesinska-Nowacka i Jan Zając, wskazali: „(...) Nie można zapominać, że definiując przychód jako jeden z elementów podstawy opodatkowania ustawodawca odniósł to pojęcie wyłącznie do wartości nieodpłatnych świadczeń otrzymanych, a nie postawionych do dyspozycji”.

Reasumując zatem powyższe, sam fakt, iż będzie istniało domniemanie, iż potencjalnie w czasie kilku godzin dziennie pracownik/członek zarządu, będzie mógł wykorzystywać przydzielony samochód służbowy w celach prywatnych nie powinno być traktowane w skutkach jako przysporzenie w majątku danej osoby. Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie jest możliwe ustalenie, w odniesieniu do konkretnej osoby i zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, momentu uzyskania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji, nie ma możliwości ustalenia, zgodnie z ustawami podatkowymi, również przedmiotu opodatkowania. A zatem, w ocenie Spółki w niniejszej sprawie z opisanego tytułu po stronie kierowników wyższego szczebla oraz członków zarządu nie będzie dochodzić do powstania dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, prezentowanych wątpliwości, a także pytań będących przedmiotem niniejszego wniosku, Wnioskodawca uważa, iż:

1. korzystanie przez pracowników ze wspólnych samochodów służbowych i to tylko w celach służbowych, nie będzie stanowiło dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń,
2. przejazdy pracowników/członków zarządu, którym Spółka powierzy samochody służbowe wraz z obowiązkiem garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, na trasie pomiędzy miejscem parkowania a siedzibą (miejscem prowadzenia działalności) Wnioskodawcy, nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. w konsekwencji przydzielenia samochodów służbowych członkom wyższej kadry kierowniczej, wraz z obowiązkiem garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, nie będzie skutkowało powstaniem przychodu z nieodpłatnego świadczenia w postaci hipotetycznej możliwości wykorzystania ww. pojazdów w celach prywatnych, gdyż nie ma możliwości ustalenia, zgodnie z przepisami ustaw podatkowych wartości świadczenia (tj. podstawy opodatkowania) dla każdej osoby indywidualnie oraz - przedmiotu opodatkowania (tj. nie jest możliwe ustalenie, czy dana osoba faktycznie ze świadczenia skorzystała).
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania przychodów:

• w części dotyczącej skutków podatkowych udostępnienia samochodów służbowych na cele służbowe oraz przejazdu z miejsca parkowania do siedziby Spółki i z powrotem – uznaje się za prawidłowe,
• w części dotyczącej skutków podatkowych udostępnienia samochodów służbowych na cele prywatne – uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei stosownie do treści art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 41 ust. 1 ww. ustawy).

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym można by bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, w przypadku wykorzystywania samochodu w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

W taki sam sposób należy rozważyć skutki podatkowe używania samochodu służbowego w celach służbowych przez członków zarządu zatrudnionych na mocy aktu powołania.

Tym samym Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom oraz członkom zarządu w celach służbowych.

Z uwagi na powyższe, korzystanie przez pracowników z tzw. wspólnych samochodów służbowych nie będzie stanowiło dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Również pracownicy/członkowie zarządu, którym będą przydzielone indywidualne samochody służbowe wraz z obowiązkiem parkowania/garażowania w miejscu zamieszkania, nie będą osiągali przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń na trasie przejazdu miejsce parkowania - siedziba Wnioskodawcy i z powrotem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego w celach prywatnych, należy stwierdzić, iż wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę osobom świadczącymi pracę na podstawie umów o pracę albo na mocy aktu powołania do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tychże osób odpowiednio przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 lub przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pozostaje przy tym kwestia sposobu ustalenia wartości tego świadczenia.

Zauważyć należy, iż stosownie do postanowień art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), usługa leasingowa, to umowa, w której jedna ze stron (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie, oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Wnioskodawca, zawierając umowę leasingu, zakupuje u innego podmiotu usługi w niej wymienione i co za tym idzie, zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych.

Zatem, w przypadku samochodów użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika jest bowiem usługa zakupiona u innego podmiotu.

Zatem stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wartości analizowanych świadczeń – Spółka (Zainteresowany) jako pracodawca, który dokonuje zakupu rzeczonych usług leasingowych, powinien ustalać według cen zakupu tychże usług leasingowych.

Natomiast w przypadku gdy samochody służbowe z czasem będą przechodziły na własność Spółki znajdzie zatem zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w celu ustalenia wartości świadczenia - Spółka jako pracodawca - powinna uwzględnić ceny rynkowe stosowane przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia, w myśl art. 11 ust. 2a pkt 4 ww. ustawy.

W taki sam sposób należy rozważyć skutki podatkowe używania samochodu służbowego w celach prywatnych przez członków zarządu zatrudnionych na mocy aktu powołania, których przychód zaliczony jest do źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym Spółka jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom oraz członkom zarządu w celach prywatnych.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń związanych z udostępnianiem samochodów służbowych na cele prywatne mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne, na które Wnioskodawca się powołuje, nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość świadczeń przypadać będzie na danego pracownika / członka zarządu. To w interesie Zainteresowanego – jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika – leży, aby takich problemów technicznych unikać.

Z uwagi na powyższe, w przypadku korzystania przez pracowników/członków zarządu z samochodów służbowych w celach prywatnych, osoby te będą uzyskiwały przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Tut. Organ wskazuje, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w indywidualnych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.