Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-183/15/MS
z 1 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 16 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy pełna strata (tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tych wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki w przypadku zbycia wierzytelności nieprzedawnionych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy pełna strata (tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tych wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki w przypadku zbycia wierzytelności nieprzedawnionych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest jednym z największych dystrybutorów chemii budowlanej w Polsce, liderem na rynku ociepleń budynków oraz wiodącym dostawcą systemów suchej zabudowy wnętrz i sufitów podwieszanych. Spółka posiada 37 oddziałów rozlokowanych na terenie całego kraju. Spółka nie zajmuje się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami ani pośrednictwem finansowym. W grudniu 2013 r. w wyniku przeprowadzonej wewnętrznej restrukturyzacji Spółka dokonała cesji (zbycia) pakietu swoich wierzytelności do podmiotu powiązanego zajmującego się między innymi windykacją. Wartość nominalna zbywanych wierzytelności (kwota brutto wraz z podatkiem VAT) wyniosła około 7,6 mln PLN, natomiast uzgodniona cena sprzedaży stanowiąca wartość rynkową wierzytelności wyniosła około 4,1 mln PLN. Przed datą sprzedaży wierzytelności Spółka w żadnej postaci nie ujęła kosztu podatkowego z tytułu niespłaconych na jej rzecz wierzytelności. Przy ustalaniu straty podatkowej powstającej przy opisywanej transakcji zbycia wierzytelności Spółka potraktowała kwotę VAT dotyczącą tych należności jako koszt niestanowiący kosztu podatkowego w oparciu o analizę brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm. – dalej „ustawa CIT”), zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny. W przypadku Spółki wszystkie zbywane wierzytelności pierwotnie zostały zarachowane w Spółce jako przychody należne (dotyczyło to oczywiście kwot netto bez skalkulowanego od sprzedaży należnego podatku VAT). Na moment sprzedaży wierzytelności część z nich była przedawniona.

Na chwilę obecną Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości podejścia zastosowanego przez nią w zakresie podatkowego potraktowania kwoty VAT ujętej w wartości nominalnej zbytych wierzytelności w kontekście wyliczenia straty podatkowej stanowiącej koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy pełna strata (tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tych wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki w przypadku zbycia wierzytelności nieprzedawnionych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, pełna strata (tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tych wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki w przypadku zbycia wierzytelności nieprzedawnionych. Poniżej przedstawione jest uzasadnienie przyjętego stanowiska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów mogą być koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Zgodnie z treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT wyłączono z kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, za wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio, na podstawie przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy zostały zarachowane jako przychód należny. Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, są zatem wszelkie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czy też ich zachowania lub zabezpieczenia, w tym także straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, które powstały jako rezultat czynności podejmowanych z uwagi na osiągnięcie przychodów (zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów), pod warunkiem wcześniejszego ujęcia tych wierzytelności jako przychodów należnych.

Zdaniem Spółki dzielenie pojęcia „wierzytelność” na przychód należny i podatek VAT jest konstrukcją sztuczną i prowadzi do zaniżenia rzeczywiście poniesionej przez podatnika straty. Zarachowanie wierzytelności jako przychodu należnego jest warunkiem koniecznym do zaliczenia straty ze sprzedaży tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ale zaliczeniu takiemu podlega strata ze sprzedaży wierzytelności w jej wartości nominalnej, a więc z podatkiem VAT. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT nie modyfikuje ogólnej zasady, określającej co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów, toteż o tym, czy strata powstała przy zbyciu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów, decyduje treść art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Wykładnia językowa, systemowa oraz celowościowa przemawiają więc za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności, wraz z należnym podatkiem VAT (kwotę brutto), o tę bowiem kwotę podatnik uszczupli swój majątek zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów.

Powyższy pogląd potwierdzony został w uchwale NSA wydanej w składzie siedmiu sędziów z 11 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/11. NSA uznał tam, że na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem VAT. NSA wskazał, że jeżeli: (...) przedmiotem sprzedaży jest wierzytelność, a nie tylko przychód należny, za uzasadniony należy uznać wniosek, że stratę powstałą wskutek takiej sprzedaży odnosić należy także do tej wierzytelności, a nie tylko do stanowiącego jej część przychodu należnego. Uprawnione jest zatem zapatrywanie, że fakt zarachowania wierzytelności jako przychodu należnego jest wyłącznie przesłanką, której spełnienie umożliwia zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, nie determinując jednak wysokości straty, którą można do tej kategorii zaliczyć.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie również w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1827/11) jak i w wydawanych indywidualnych interpretacjach podatkowych (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 listopada 2013 r., sygn. ILPB3/423-405/13-4/KS).

Reasumując, dla Spółki możliwym do rozpoznania kosztem uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności własnych w 2013 r. była różnica pomiędzy nominalną wartością wierzytelności (a więc wartością brutto wierzytelności wraz z podatkiem VAT), a sumą uzyskaną z tytułu zbycia wierzytelności nieprzedawnionych. W zakresie tym Spółce przysługiwać będzie zatem prawo korekty dokonanych rozliczeń podatkowych za rok 2013.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 2 została wydana odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.