Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-99/15-2/AO
z 1 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 26 lutego 2015 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość wierzytelności (pytanie nr 1),
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości wierzytelności spisanych jako nieściągalne (pytanie nr 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

A (dalej: „Spółka”) dokonuje sprzedaży towarów oraz świadczy usługi na rzecz swoich kontrahentów. Należne Jej wynagrodzenie z tytułu sprzedaży towarów i świadczenia usług Spółka rozpoznaje jako przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

W praktyce występują sytuacje, w których Spółka nie otrzymuje od swoich kontrahentów należnego Jej wynagrodzenia z tytułu sprzedaży towarów (w tym z tytułu zafakturowanych opakowań zwrotnych) lub świadczenia usług.

W związku z powyższym:

1. wystąpiły / mogą wystąpić okoliczności uprawdopodabniające nieściągalność wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj.:
   1. postawienie dłużnika w stan likwidacji lub ogłoszenie jego upadłości obejmującej likwidację majątku,
   2. wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub wszczęcie na wniosek dłużnika Spółki postępowania ugodowego w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków,
   3. potwierdzenie wierzytelności Spółki prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowanie jej na drogę postępowania egzekucyjnego,
   4. kwestionowanie wierzytelności przez dłużnika Spółki na drodze powództwa sądowego,

lub

2. Spółka otrzymała / może otrzymać dokumenty potwierdzające nieściągalność wierzytelności, tj.:
   1. postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   2. postanowienie sądu o:
      1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona powyżej w punkcie (i), lub
      3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W którym momencie Spółka może rozpoznać odpis aktualizujący wartość wierzytelności jako koszt uzyskania przychodów w sytuacji, w której Spółka utworzy taki odpis po wystąpieniu okoliczności uprawdopodobniających nieściągalność wierzytelności?
2. W którym momencie Spółka może rozpoznać wartość wierzytelności spisanych jako nieściągalne jako koszt uzyskania przychodów w sytuacji, w której Spółka dokona tzw. odpisania wierzytelności (poprzez dokonanie odpowiedniego zapisu w swoich księgach rachunkowych) po uzyskaniu dokumentów potwierdzających nieściągalność wierzytelności?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie pytania nr 2 została wydana w dniu 1 czerwca 2015 r. interpretacja indywidualna o nr ILPB3/4510-1-99/15-3/AO.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może rozpoznać odpis aktualizujący wartość wierzytelności jako koszt uzyskania przychodów w momencie, w którym, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.), Spółka utworzy odpis aktualizujący wartość należności w swoich księgach rachunkowych (po wystąpieniu okoliczności uprawdopodobniających nieściągalność wierzytelności).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 26a ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Stosowanie do art. 16 ust. 2a pkt 1 cyt. ustawy, nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że dokonany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości odpis aktualizujący wartość należności, rozpoznanej uprzednio jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może stanowić koszt uzyskania przychodów dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych pod warunkiem łącznego spełniania dwóch warunków:

1. nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona (przykładowe sposoby uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymienia art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
2. podatnik dokona odpowiedniego zapisu w swoich księgach rachunkowych w postaci odpisu aktualizującego wartość wierzytelności.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa jednak momentu, w którym odpis aktualizujący wartość wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W kontekście przytoczonych powyżej przepisów, zdaniem Spółki, należy przyjąć, że zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe z chwilą, w której oba wymienione powyżej warunki zostaną spełnione.

Innymi słowy:

1. jeżeli podatnik dokonał odpisu aktualizującego dla celów rachunkowych wcześniej,
2. natomiast okoliczności uprawdopodobniające nieściągalność wierzytelności wystąpiły później (po jakimś czasie po dokonaniu odpisu aktualizującego),

– odpis aktualizujący może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie powzięcia przez podatnika informacji o wystąpieniu okoliczności uprawdopodobniających nieściągalność wierzytelności.

Analogicznie:

1. jeżeli okoliczności uprawdopodobniające nieściągalność wierzytelności wystąpią wcześniej,
2. natomiast podatnik dokona odpisu aktualizującego dla celów rachunkowych później (po jakimś czasie po wystąpieniu okoliczności uprawdopodobniających nieściągalność wierzytelności),

– odpis aktualizujący może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie dokonania przez podatnika odpowiedniego zapisu w swoich księgach rachunkowych w postaci odpisu aktualizującego wartość wierzytelności.

Odnosząc powyższe do przedstawionego powyżej stanu faktycznego, w ocenie Spółki, uznać należy, że w sytuacji w której:

1. w pierwszej kolejności występują okoliczności uprawdopodabniające nieściągalność wierzytelności Spółki wobec Jej kontrahentów, o których mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. Spółka utworzy odpis aktualizujący wartość wierzytelności wobec kontrahenta po wystąpieniu tych okoliczności,

– Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące wartość należności w momencie ich utworzenia (poprzez dokonanie odpowiedniego zapisu w swoich księgach rachunkowych).

Prawidłowość takiego podejścia potwierdzają też interpretacje przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydawane przez Dyrektorów Izb Skarbowych działających z upoważnienia Ministra Finansów. Przykładowo w interpretacji z 24 października 2014 r. sygn. ITPB4/423-85/14/PST Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, że: „odpis aktualizujący zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji)

oraz

• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis aktualizujący wierzytelności jako nieściągalnej. (...).

Spółka chcąc zaliczyć w koszty podatkowe wierzytelność - tę część, którą uznała za wątpliwą do odzyskania, którą uprzednio zarachowano do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 Ustawy, tj. tę część, w której zgodnie ze stanem faktycznym została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności i utworzono odpis aktualizujący w 2013 r., Spółka będzie musiała dokonać odpowiedniej korekty (o tę część) zeznania rocznego za 2013 r.

Z kolei w pozostałej części wierzytelności gdy jej nieściągalność została uprawdopodobniona wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis aktualizujący wierzytelności jako nieściągalnej. Skoro zatem Spółka najpierw uprawdopodobniła nieściągalność wierzytelności a następnie zamierza utworzyć odpis aktualizujący (określoną jego wartość) to w momencie utworzenia rachunkowego odpisu aktualizującego będzie mogła zaliczyć tę wartość do kosztów podatkowych danego roku, czyli tak jak Spółka wskazuje w latach 2014 i 2015”.

Podobne wnioski płyną z interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 lipca 2014 r. sygn. IPPB3/423-397/14-2/JBB, w której uznając stanowisko podatnika za w całości prawidłowe Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że: „w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do powstania kosztu podatkowego konieczne jest wystąpienie obu przesłanek, tj. zarówno podatkowych okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności, jak i rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego. Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpis aktualizujący zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym został dokonany”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.);
• dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• wierzytelność, której odpis dotyczy, nie uległa przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy).
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei przepis art. 16 ust. 2a pkt 1 powołanej ustawy stanowi, że nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną:

1. w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:
   1. dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
   2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
   3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
   4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Jednocześnie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wskazać również należy, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 omawianej ustawy ma charakter otwarty, czyli możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego, nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Dodać także należy, że udowodnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Podsumowując, odpis aktualizujący zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć odpisy aktualizujące nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim uprawdopodobnieniu nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2a cyt. ustawy. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 powołanej ustawy stanowiący, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z uwagi na charakter kosztu podatkowego jakim jest odpis aktualizujący stanowi on pośredni koszt uzyskania przychodu, potrącalny zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia (…).

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 4e cyt. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Oznacza to w konsekwencji, że odpis aktualizujący jest potrącalny w dacie, na którą został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych Spółki. Innymi słowy, stanowi on koszt uzyskania przychodów w dacie dokonania takiego odpisu aktualizującego należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W świetle powyższego, Spółka może rozpoznać odpis aktualizujący wartość wierzytelności jako koszt uzyskania przychodów w momencie, w którym utworzy taki odpis w swoich księgach rachunkowych po wystąpieniu okoliczności uprawdopodobniających nieściągalność wierzytelności.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.