Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-150/15-4/TW
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów i w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r. znak ILPB1/4511-1-150/15-2/TW, ILPP1/4512-1-54/15-2/AS na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 kwietnia 2015 r., a w dniu 29 kwietnia 2015 r. wniosek uzupełniono (data dokonania wpłaty).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako firma budowlana Wnioskodawca zatrudnia również pracowników spoza siedziby firmy.

Do tej pory pracownicy dojeżdżali na bazę, gdzie przesiadali się do samochodów służbowych i kierowali się na wskazane przez właściciela budowy.

Obecnie Zainteresowany chciałby ułatwić stronę logistyczną organizacji pracy. Postanowił przekazać nieodpłatnie brygadzie czteroosobowej samochód firmowy, żeby dojeżdżali z domu bezpośrednio na budowę. Ułatwi to znacznie sprawy organizacyjne. Poza tym jest rodzajem zachęty, ponieważ pracownicy skarżą się na koszty dojazdu, a nawet zdarzyły się zwolnienia z pracy. Cztery osoby dojeżdżając tym samym samochodem generują niższe koszty oraz skracają znacznie czas dojazdu bezpośrednio z domu na budowę z pominięciem bazy. Koszt, który Wnioskodawca musiałby ponieść, to wydatek około 600 zł. Zainteresowany uwzględnił w nim koszt paliwa, ewentualnych częstszych napraw i przeglądów. Planuje pozostawić koszty paliwa po stronie pracodawcy, ponieważ budowy są w różnych miejscach. Jako firma zyskuje dodatkowy czas wydajnej pracy na budowie.

Jest to samochód osobowy, o pojemności silnika 1560 m³ z roku 2006. Samochód był w leasingu, w roku 2012 został wykupiony i widnieje w ewidencji środków trwałych, z miesięczną amortyzacją w wysokości 141 zł.

Wnioskodawca odliczył od rat leasingowych 50% VAT. Obecnie nie odlicza VAT od zakupu paliwa, a od innych zakupów i usług odlicza 50% VAT.

Chcąc wykorzystać nową możliwość przekazania samochodu służbowego pracownikom do dojazdu z domu na budowę planuje skorzystać z ryczałtu do opodatkowania przez pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia używania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 250 zł. Samochód zostanie przekazany protokołem odbioru jednemu z nich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie przychodów.

1. Czy korzystanie z jednego samochodu przez czterech pracowników generuje przychód w wysokości 250 zł dla każdego z nich?
2. Jeżeli tak, to czy osoba odpowiedzialna, która dysponuje samochodem również przez weekend będzie opodatkowana od całego ryczałtu, a pracownicy, którzy korzystają z dowozu tylko w dni robocze (kiedy faktycznie korzystali z auta)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, ryczałt w wysokości 250 zł dotyczy tylko pracownika, któremu został przekazany protokołem samochód.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, jeżeli jednak musi opodatkować każdego pracownika, to pełny ryczałt płaci osoba odpowiedzialna, natomiast pozostali korzystający płacą ryczałt zgodnie z wykorzystywaniem (np. w dni robocze).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty – bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Do świadczeń takich można zaliczyć m.in. wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowego do celów prywatnych.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 12 ust. 2a-2c ustawodawca unormował zasady ustalania wartości pieniężnej świadczenia z tytułu nieodpłatnego bądź częściowo odpłatnego wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

I tak:

• wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
  1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
  2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ (art. 12 ust. 2a ww. ustawy),
• w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy),
• jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ww. ustawy).
  
  

Powyższe przepisy wskazują zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z tego samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne. Powyższe stanowi wprost literalne brzmienie art. 12 ust. 2a i ust. 2b ww. ustawy.

Na tle opisu sprawy zauważyć należy, że wartość takiego świadczenia jest obliczona w oparciu o miesięczne limity, których wysokość uzależniona jest od pojemności silnika samochodu. Jak wskazano w treści art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z tytułu wykorzystywania samochodu o pojemności silnika do 1600 cm³ wynosi 250 zł miesięcznie. W przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód przez część miesiąca, wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwoty 250 zł (na takie regulacje wskazano powyżej w art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

W świetle wskazanych wyżej przepisów oraz informacji przedstawionych we wniosku wskazać należy, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym prawidłowym sposobem rozliczania użytkowników (pracowników) korzystających z samochodów służbowych do celów prywatnych jest postępowanie polegające na ustaleniu przychodu w wysokości 250 zł miesięcznie dla osoby odpowiedzialnej, która dysponuje samochodem również przez weekend. Natomiast pozostałym osobom, które dysponują samochodem jedynie w dni robocze w wysokości 250 zł miesięcznie, pomniejszonej za każdy dzień nieużywania samochodu o 1/30 tej kwoty.

W konsekwencji, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie pracowników w oparciu o zasady opisane w niniejszej interpretacji oraz pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Podsumowując, korzystanie z jednego samochodu przez czterech pracowników generuje przychód – jak słusznie twierdzi Zainteresowany – w wysokości 250 zł tylko dla pracownika, któremu został przekazany protokołem samochód (osoby odpowiedzialnej, która dysponuje samochodem również przez weekend), natomiast dla pracowników, którzy korzystają z dowozu tylko w dni robocze, przychód w wysokości ww. ryczałtu z uwzględnieniem dni, w których samochód był wykorzystywany, tj. w wysokości 250 zł miesięcznie, pomniejszonej za każdy dzień nieużywania samochodu o 1/30 tej kwoty.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie przychodów. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w dniu 13 maja 2015 r. została rozstrzygnięta odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-150/15-5/TW.

Z kolei, kwestie dotyczące zdarzenia przyszłego w zakresie obciążania pracowników kosztami za paliwo (pytanie oznaczone nr 3 we wniosku), sposobu płatności przez pracowników za zużyte paliwo (pytanie oznaczone nr 4 we wniosku) oraz obowiązku obciążania pracownika podatkiem VAT (część pytania oznaczonego nr 5 we wniosku), jak również w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia samochodu osobowego do celów prywatnych pracowników (dojazdy do i z pracy) zostały rozstrzygnięte odrębnymi pismami.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.