Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-142/15-2/TR
z 8 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2015 r. (data wpływu 10 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. Wnioskodawczyni 28 listopada 2013 r. wyjechała wraz z mężem do Tajlandii z zamiarem zamieszkania tam na stałe oraz bez zamiaru powrotu do Polski. Wnioskodawczyni jest bezdzietna. Wnioskodawczyni w 2014 roku przebywała 357 dni w Tajlandii. W 2014 roku w Polsce ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż, nie byli związani żadną umową o pracę, nie świadczyli żadnych usług, nie byli członkami organów zarządzających w spółkach handlowych, nie prowadzili działalności gospodarczej, nie posiadali kredytów, nie należeli do organizacji społecznych, kulturalnych i politycznych w Polsce, nie posiadali polskich polis ubezpieczeniowych. Wnioskodawczyni posiada w Polsce mieszkanie, które od momentu wyjazdu w listopadzie 2013 r. do końca 2014 roku użyczała nieodpłatnie swojej mamie, na którą zostały przepisane wszystkie liczniki. Ani Wnioskodawczyni, ani jej, mąż nie mieszkali w 2014 roku w tym mieszkaniu, ani nie osiągali z niego dochodu. Oprócz tego mieszkania ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż, nie posiadali żadnych innych nieruchomości w Polsce, nie posiadali również w Polsce samochodu. Ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż, nie otrzymywali w 2014 roku żadnych dochodów ze źródeł położonych w Polsce. Wnioskodawczyni oraz jej mąż posiadali w Polsce rachunki bankowe na potrzeby rozliczeń z polskimi podmiotami, jednak podczas pobytu w Tajlandii używali głównie rachunków bankowych położonych w Tajlandii, a aktywność na rachunkach polskich została ograniczona do niezbędnego minimum. Wnioskodawczyni wraz z mężem przed wyjazdem w listopadzie 2013 r. wymeldowali się z Polski, zaznaczając zamiar pobytu stałego w Tajlandii. Przed wyjazdem, w sierpniu 2013 r., mąż Wnioskodawczyni zamknął rachunek karty kredytowej w Polsce.

Wnioskodawczyni oraz jej mąż wyjechali do Tajlandii z zamiarem co najmniej rocznego pobytu. Przebywali tam uzyskawszy wizy edukacyjne, a następnie pozwolenia na przedłużony (roczny) pobyt, które pozwalały na stały pobyt w Tajlandii do dnia 22 kwietnia 2015 r. Wnioskodawczyni oraz jej mąż uczęszczali do szkoły językowej, gdzie uczyli się języka tajskiego. Wnioskodawczyni oraz jej mąż posiadali tajskie prawo jazdy, upoważniające do prowadzenia pojazdów na terenie Tajlandii, które jednocześnie wymagało potwierdzenia tajskiego adresu zamieszkania przez Urząd Imigracyjny właściwy dla miejsca zamieszkania, oraz nieturystycznej wizy uprawniającej do stałego pobytu. Mąż Wnioskodawczyni wynajmował czasem samochód w Tajlandii. Mąż Wnioskodawczyni w Tajlandii wynajmował mieszkanie, w którym mieszkał wraz z Wnioskodawczynią, oraz płacił rachunki za media. Wnioskodawczyni oraz jej mąż posiadali tajskie numery telefonii komórkowej. Wnioskodawczyni oraz jej mąż posiadali w Tajlandii konta bankowe oraz karty debetowe, za pomocą których płacili za wynajem mieszkania, media oraz inne opłaty. Warunkiem otwarcia kont bankowych w Tajlandii jest stały pobyt w Tajlandii. Wnioskodawczyni oraz jej mąż otrzymywali w 2014 roku dochody jedynie ze źródeł położonych w Stanach Zjednoczonych. Wnioskodawczyni wraz z mężem wyjeżdżając z Polski do Tajlandii w listopadzie 2013 roku przemieścili wraz z sobą swoje dwa koty domowe, które mieszkały z nimi w Tajlandii.

Wnioskodawczyni wraz z mężem, po ponad rocznym pobycie w Tajlandii, zdecydowali o powrocie do Polski i zamieszkaniu w Polsce w 2015 roku. Po podjęciu decyzji o powrocie przyjechali do Polski 30 grudnia 2014 r. ze względu na dostępność biletów lotniczych. Ich stały pobyt w Tajlandii trwał od 28 listopada 2013 r. do 30 grudnia 2014 r. Ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż, nie przebywali w tym czasie w Polsce (a więc nie korzystali z mieszkania), natomiast byli wielokrotnie odwiedzani w ich wynajętym tajskim mieszkaniu przez rodzinę i przyjaciół z Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy – w związku z opisanym wyjazdem do Tajlandii na pobyt stały – w 2014 roku Wnioskodawczyni była osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym, czy Wnioskodawczyni podlegała według art. 3 ust. 1 obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu), czy też był osobą, która nie miała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania i podlegała obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) w rozumieniu art. 3 ust. 2a?
2. Czy Wnioskodawczyni – biorąc pod uwagę brak dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w 2014 roku – ma obowiązek złożenia zeznania podatkowego za rok 2014?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej updof, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a updof, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a updof stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jednocześnie, jak wskazuje art. 4a ustawy updof, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Tajlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Bangkoku dnia 8 grudnia 1978 r., zwana dalej Umową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa podlega opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, siedzibę zarządu, miejsce rejestracji albo inne kryteria o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 4. ust. 2 Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami litery a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienia w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Aby zrozumieć pojęcia centrum interesów osobistych oraz gospodarczych, można zacytować fragment interpretacji indywidualnej Ministra Finansów działającego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 października 2014 r., w której zauważono: „Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.” (nr ILPB2/415-778/14-2/TR). Dla potrzeb zrozumienia ww. przepisów, można zasięgnąć również do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Cytując kolejny fragment wcześniej przytoczonej interpretacji o numerze ILPB2/415-778/14-2/TR, „głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania”. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Wnioskodawczyni przeprowadziła się z zamiarem pobytu stałego do Tajlandii wraz z mężem, gdzie w wynajmowanym mieszkaniu urządziła ognisko domowe do którego przeniosła nawet swoje koty domowe. Wnioskodawczyni miała do dyspozycji wynajęte tajskie mieszkanie w sposób ciągły, w każdym czasie, natomiast swoje polskie mieszkanie użyczyła mamie i nie korzystała z niego w trakcie pobytu w Tajlandii. Wnioskodawczyni zdobyła tajskie prawo jazdy, przebywała w Tajlandii na wizach i przedłużeniach pobytu umożliwiających stały pobyt, uczęszczała do szkoły językowej, a jej mąż wynajmował czasem samochód. Wnioskodawczyni nie miała żadnej aktywności gospodarczej, społecznej, kulturalnej czy politycznej w Polsce. Nie posiadała polis ubezpieczeniowych, kredytów, inwestycji, źródeł dochodów w Polsce w 2014 roku. Korzystała głównie z kont bankowych w Tajlandii, natomiast działalność na polskim koncie ograniczyła do niezbędnego minimum. Należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawczyni przeniosła z Polski do Tajlandii ognisko domowe, centrum interesów osobistych oraz centrum interesów gospodarczych.

Uwzględniając zapisy updof oraz Umowy, w przedstawionym stanie faktycznym, po wyjeździe Wnioskodawczyni do Tajlandii (a w szczególności w roku 2014) jej stałym miejscem zamieszkania, oraz miejscem gdzie przebywała z zamiarem stałego pobytu, gdzie był jej ośrodek życiowy i gospodarczy przestała być Polska i została Tajlandia, ponieważ z Tajlandią łączyły Wnioskodawczynię ściślejsze powiązania osobistej gospodarcze niż z Polską. Biorąc pod uwagę, że w 2014 roku Polska nie była ośrodkiem interesów osobistych lub gospodarczych Wnioskodawczyni oraz to, że Wnioskodawczyni przebywała w 2014 roku w Polsce jedynie 2 dni, w myśl art. 3. ust. 1a updof Wnioskodawczyni nie była osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem podlegała jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w 2014 roku, natomiast nie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego za rok 2014.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.