Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-778/14-2/TR
z 9 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2014 r. (data wpływu 9 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca na początku sierpnia 2014 r. wyjeżdża do Singapuru, gdzie zamierza mieszkać na stałe oraz podjąć stałą pracę przynajmniej na okres kilku lat. Wnioskodawca będzie zatrudniony w spółce w Singapurze. Tam też zostanie zawarta umowa najmu lub pod innym tytułem prawnym do lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca nie wyklucza nabycia w Singapurze nieruchomości. Wnioskodawca nie posiada żony i dzieci. W Polsce nie będzie związany żadną umową o pracę, nie będzie świadczył żadnych usług, nie jest członkiem organów zarządzających w spółkach handlowych, nie prowadzi działalności gospodarczej. Na chwilę obecną Wnioskodawca posiada w Polsce kredyt hipoteczny oraz jest przedstawicielem zagranicznej spółki, jednakże przed wyjazdem do Singapuru Wnioskodawca zamierza spłacić kredyt oraz zrezygnować z funkcji przedstawiciela. Wnioskodawca posiada w Polsce dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje do czasu wyjazdu, jednakże po wyjeździe Wnioskodawcy dom ten być może zostanie wynajęty na czas nieograniczony albo nawet zbyty i Wnioskodawca nie zamierza w tym domu mieszkać ani w jakikolwiek sposób go użytkować przez okres co najmniej kilku lat. Umowy na media związane z użytkowaniem domu są podpisane na Wnioskodawcę, ponieważ w chwili obecnej Wnioskodawca nie wie, czy nieruchomość wynajmie czy też być może dokona jej zbycia, a ponadto przepisywanie liczników na ewentualnego najemcę wiąże się z długotrwałą procedurą lub nawet może nie być możliwe, natomiast Wnioskodawca ma niewiele czasu do wyjazdu do Singapuru w celu podjęcia tam stałej pracy i zamieszkania tam. Wnioskodawca nie wyklucza, że zamiast wynajmu dokona zbycia nieruchomości przed wyjazdem lub już po wyjeździe do Singapuru. Wnioskodawca nie posiada w Polsce samochodu, jest możliwe, że taki środek nabędzie w Singapurze. W Singapurze, oprócz opłat związanych z lokalem mieszkalnym, Wnioskodawca spodziewa się opłat z zamieszkaniem na tym terytorium i pracą tam (składki na ubezpieczenie społeczne itp.). Wnioskodawca posiada w Polsce rachunek bankowy oraz rachunki do obsługi lokat i innych instrumentów finansowych, jednak po zmianie miejsca zamieszkania te rachunki będą traktowane przez bank jako posiadane przez nierezydenta. Dochody Wnioskodawcy w Polsce, uzyskiwane po dacie zmiany miejsca zamieszkania, ograniczać się będą do dochodów z obligacji oraz odsetek od lokat, które są obsługiwane przez polski bank, ale pochodzą również z inwestycji w Japonii czy w Afryce. Co istotne, podczas tego co najmniej kilkuletniego zamieszkania w Singapurze, przyjazdy Wnioskodawcy do Polski będą miały charakter sporadyczny, w charakterze przyjazdów na wakacje lub święta i na pewno Wnioskodawca nie będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (z wyjątkiem 2014 r.). Wnioskodawca nie wyklucza na dzień dzisiejszy pozostania w Singapurze dłużej niż na okres kilku lat, być może na stałe, a także założenia tam rodziny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wyjazdem Wnioskodawcy do Singapuru i podjęciem tam stałej pracy, status Wnioskodawcy jako podatnika będzie określony od momentu wyjazdu, a także w następnych latach podatkowych, na podstawie art. 3 ust. 1, czy też na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, z momentem wyjazdu z Polski do Singapuru Wnioskodawca utraci status rezydenta podatkowego Polski natomiast zostanie rezydentem podatkowym Singapuru, a tym samym będzie posiadał status podatnika określony w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. Nr 361, z pózn.zm) zwana dalej ustawą updof, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. 1a ustawy updof, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy updof, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jednocześnie, jak wskazuje art. 4a ustawy updof, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedstawionym stanie faktycznym należy zatem odnieść się do zapisów Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, zwanej dalej UPO, podpisanej w Singapurze w dniu 4 listopada 2012 r.

Jak stanowi przepis art. 4 ust. 1 UPO, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu lub inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną, władze lokalne lub organy ustawowe. Natomiast, w art. 4 ust. 2 UPO, wskazuje się, że jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. uważa się ją za mająca miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiazania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. w każdym innym przypadku właściwe organy umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Po wyjeździe Wnioskodawcy do Singapuru jego stałe miejsce zamieszkania oraz miejsce, gdzie będzie przebywać z zamiarem stałego pobytu, gdzie będzie jego ośrodek życiowy i gospodarczy będzie znajdowało się w Singapurze. Zarówno przepisy ustawy updof, jak i przepisy UPO, określają, że o miejscu zamieszkania świadczy to, gdzie Wnioskodawca będzie miał swój ośrodek interesów życiowych. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD ośrodek interesów życiowych obejmuje powiązania osobiste i ekonomiczne, w tym stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, a także miejsce prowadzonej działalności gospodarczej i miejsce, z którego dana osoba zarządza swoim majątkiem. Pojęcie ośrodka interesów życiowych prowadzi z kolei do pojęcia posiadania stałego ogniska domowego. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 23 września 2013 r., nr ITPB2/415-645a/13/IB, „(...) według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby”.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zamierza przenieść swój ośrodek interesów życiowych w całości do Singapuru. Wnioskodawca nie posiada w Polsce żony i dzieci. Ze względu na co najmniej kilkuletni zamiar pobytu w Singapurze, Wnioskodawca właśnie tam, a nie w Polsce, będzie kreował swoje życie rodzinne oraz towarzyskie. Wnioskodawca również w tamtym kraju podejmie stałą pracę, będzie opłacał składki i inne opłaty. Związek z Polską będzie ściśle ograniczony jedynie do bardzo okazjonalnych i sporadycznych wizyt. Wnioskodawca przed wyjazdem dokona likwidacji czynników, które wiążą go w sposób znaczący z Polską, tzn. dokona spłaty kredytu hipotecznego oraz zrezygnuje z funkcji przedstawiciela. Tym samym, wszelkie powiązania gospodarcze Wnioskodawcy z krajem również zostaną zlikwidowane. Takie powiązania gospodarcze natomiast będą od momentu wyjazdu kreowane w Singapurze.

Nie ma znaczenia fakt, że Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce rachunki związane z lokatami lub obligacjami. Dochody Wnioskodawcy w Polsce, tj. z odsetek od lokat, itp. Wnioskodawca uzyskuje również z inwestycji w Azji czy Afryce. W związku z tym, nie wpływa to na określenie centrum interesów życiowych. W odniesieniu do posiadanej nieruchomości w Polsce, w przypadku, jeśli dojdzie do jej wynajmu, Wnioskodawca rozliczy dochód z jej wynajmu zgodnie z przepisami podatkowymi, tj. ustawy updof i UPO. Na uwagę jednak zasługuje to, że nieruchomość nie będzie zamieszkana ani w jakikolwiek sposób użytkowana przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej kilku lat – w tym Wnioskodawca nie wyklucza, że dokona zbycia nieruchomości w związku ze swoim co najmniej kilkuletnim, jak nie dłuższym (Wnioskodawca nie wyklucza pozostania tam na stałe) pobytem w Singapurze.

Odnosząc się następnie do kwestii obowiązku wyrażonego w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy updof, to kryterium przebywania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej 183 dni w roku podatkowym stosuje się również z uwzględnieniem zapasów umowy UPO. W przywołanym powyżej art. 4 umowy UPO nie ma takiego obowiązku, natomiast warto wskazać w tej sytuacji art. 4 ust. 1 pkt b UPO, zgodnie z którym – kryterium kolejnym po ośrodku interesów życiowych jest miejsce, w którym osoba zazwyczaj przebywa. W omawianym stanie faktycznym Wnioskodawca z pewnością będzie nie tylko zazwyczaj przebywał w Singapurze, ale również tam przeniesie cały swój ośrodek interesów życiowych.

Potwierdzenie powyższej argumentacji znajduje odzwierciedlenie między innymi w:

• interpretacji podatkowej wydanej w dniu 16 sierpnia 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-388/13-2/JK. Sprawa dotyczyła analogicznej sytuacji do stanu faktycznego opisanego w niniejszym wniosku, gdzie wnioskodawca zamierzał wyjechać do Singapuru zaś w Polsce pozostawiał jedynie nieruchomość i rachunki związane z lokatami i obligacjami. Minister Finansów uznał wnioskodawcę za podatnika podlegającego ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu;
• postanowieniu w sprawie interpretacji podatkowej wydanemu w dniu 13 grudnia 2006 r. przez Ministra Finansów, sygn. DD4-033-01348/JP/06/262. Wnioskodawca uzyskiwał dochody z akcji w polskich podmiotach oraz z najmu nieruchomości położonej w Polsce. Minister Finansów uznał go za podatnika podlegającego ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
  
  

Reasumując: biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, to ze względu na fakt, że Wnioskodawcę z Singapurem będą łączyć znacznie ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, stwierdzić należy, że od momentu wyjazdu do Singapuru, tj. od sierpnia 2014 r. i przeniesienia ośrodka interesów życiowych oraz w latach następnych Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Singapurze. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym wskazano, że Wnioskodawca na początku sierpnia 2014 r. wyjeżdża do Singapuru, gdzie zamierza mieszkać na stałe oraz podjąć stałą pracę przynajmniej na okres kilku lat, wobec czego w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz protokół do tej umowy z dnia 4 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 443).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną, władze lokalne lub organy ustawowe.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się według następujących zasad:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo nie ma ona stałego miejsce zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. w każdym innym przypadku, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Singapurem.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na początku sierpnia 2014 r. wyjeżdża do Singapuru, gdzie zamierza mieszkać na stałe oraz podjąć stałą pracę przynajmniej na okres kilku lat. Wnioskodawca będzie zatrudniony w spółce w Singapurze. Tam też zostanie zawarta umowa najmu lub pod innym tytułem prawnym do lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca nie wyklucza nabycia w Singapurze nieruchomości. Wnioskodawca nie posiada żony i dzieci. W Polsce nie będzie związany żadną umową o pracę, nie będzie świadczył żadnych usług, nie jest członkiem organów zarządzających w spółkach handlowych, nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca posiada w Polsce dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje do czasu wyjazdu, jednakże po wyjeździe Wnioskodawcy dom ten być może zostanie wynajęty na czas nieograniczony albo nawet zbyty i Wnioskodawca nie zamierza w tym domu mieszkać ani w jakikolwiek sposób go użytkować przez okres co najmniej kilku lat. Co istotne, podczas tego co najmniej kilkuletniego zamieszkania w Singapurze, przyjazdy Wnioskodawcy do Polski będą miały charakter sporadyczny, w charakterze przyjazdów na wakacje lub święta i na pewno Wnioskodawca nie będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (z wyjątkiem 2014 r.). Wnioskodawca nie wyklucza na dzień dzisiejszy pozostania w Singapurze dłużej niż na okres kilku lat, być może na stałe, a także założenia tam rodziny.

Biorąc pod uwagę fakt, że z Singapurem będą łączyły Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz protokółu do tej umowy z dnia 4 listopada 2012 r., stwierdzić należy, że od momentu wyjazdu do Singapuru i przeniesienia ośrodka interesów życiowych – tj. od sierpnia 2014 r. – oraz w następnych latach podatkowych (o ile nie ulegnie zmianie zdarzenie przyszłe i stan prawny) Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Singapurze. W tym państwie będzie pozostawał z zamiarem stałego pobytu, będzie wykonywał pracę zarobkową, oraz będzie mieszkał. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.