2015.04.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-11/15-2/JG
z 14 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 16 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka (dalej: Wnioskodawca, Spółka, Sponsor) prowadzi działalność gospodarczą w branży elektrotechnicznej, zajmując się sprzedażą m.in. wyrobów z zakresu automatyki przemysłowej oraz podstawowego asortymentu elektrycznego. Wnioskodawca tworzy sieć hurtowni elektrotechnicznych, składających się z blisko 60 oddziałów na terenie całego kraju.

W celu zwiększenia znajomości marki „X” oraz jej produktów Spółka podejmuje działania marketingowe polegające na sponsorowaniu cyklu wyścigów rowerowych organizowanych na terenie województwa lubuskiego i wielkopolskiego. Celem tej imprezy sportowej jest m.in. popularyzacja kolarstwa górskiego i turystyki rowerowej w Polsce, propagowanie zdrowego trybu życia, aktywnego wypoczynku oraz rekreacji, czy też promowanie regionalnych szlaków i miejscowości turystycznych. Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawca jest głównym sponsorem tego wydarzenia przyjęło ono nazwę „Grand Prix X”. Organizatorami poszczególnych edycji wyścigów są m.in. regionalne ośrodki sportu i rekreacji, stowarzyszenia zajmujące się aktywnością fizyczną czy też urzędy gminy (dalej: Organizatorzy, Sponsorowani).

Wnioskodawca zawarł z Organizatorami umowy sponsoringu (dalej: Umowy), które określają zasady współpracy każdej ze stron. Spółka jako Sponsor wyścigów rowerowych zobowiązała się w tym celu przekazać określoną kwotę pieniężną oraz pewne świadczenia w postaci m.in. sprzętu koniecznego do realizacji imprezy sportowej czy też taśm odgradzających trasę wyścigu z logo Spółki. Świadczenia te zostały nabyte przez Wnioskodawcę od podmiotów trzecich w celu wykorzystania ich w imprezie sportowej, a następnie zgodnie z Umowami przekazane Organizatorom. Dodatkowo do zadań Spółki należy m.in. zapewnienie patronatu medialnego wydarzenia oraz prowadzenie strony internetowej wyścigów „Grand Prix X”. W związku z realizacją tych funkcji Wnioskodawca ponosi związane z tym koszty reklamy imprezy. Spółka posiada faktury dokumentujące rodzaj oraz wartość zakupionych świadczeń.

Z zawartych Umów wynikają prawa i obowiązki stron, w szczególności zobowiązanie Wnioskodawcy do wsparcia finansowo-rzeczowego poszczególnych imprez, a Organizatorów do umożliwienia Spółce reklamy Spółki w całym procesie związanym z organizacją i realizacją cyklu wyścigów rowerowych. Organizatorzy odpowiadają m.in. za zapewnienie i udostępnienie miejsca na banery reklamowe Sponsora w miejscu organizacji imprezy, a także umieszczanie reklam Spółki zawierających ofertę produktów w ulotkach, folderach oraz plakatach reklamowych, które rozpowszechniane będą podczas trwania imprezy. Sponsorowani zobowiązani są do posługiwania się logo imprezy oraz logo Sponsora, które będą umieszczane na wszelkich materiałach czy też stronach internetowych (dalej: usługi reklamowe).

Zgodnie z treścią zawartych Umów zapewnione przez Sponsora środki pieniężne oraz wszelkie dodatkowe świadczenia są ekwiwalentne z działaniami podjętymi przez Sponsorowanych w celu promowania wizerunku Wnioskodawcy. Umowa nie wskazuje jaka jest wartość tych świadczeń, ponieważ dokładna ich wielkość nie była znana w momencie zawierania przedmiotowych Umów. Strony jednak zgodnie ustaliły, iż w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych wartości rzeczowych lub świadczeń dodatkowych, Sponsor otrzyma od Sponsorowanych ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym. Spółka w związku z przekazanymi środkami pieniężnymi w ramach sponsoringu wyścigów rowerowych otrzymuje opiewających na te kwoty faktury wystawione przez Organizatorów. Wartości nabytych oraz przekazanych przez Wnioskodawcę świadczeń rzeczowych Sponsorowanym oraz innych wydatków związanych z realizacją imprezy sportowej udokumentowane są fakturami otrzymanymi przez Spółkę od podmiotów trzecich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na podstawie zawartych Umów w związku z promocją Spółki, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie przedstawione w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym wydatki związane promocją Spółki stanowią koszt uzyskania przychodu zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

O kosztach uzyskania przychodu traktuje art. 15 ww. ustawy, który w ustępie pierwszym stanowi, iż: „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. Oznacza to, iż każdy przypadek odnoszący się do kosztów uzyskania przychodów należy rozpatrywać indywidualnie, analizując, czy wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych warunki zostały wypełnione i czy podatnik jest w stanie wykaz związek przyczynowy oraz celowościowy pomiędzy kosztem a przychodem. W celu prawidłowej klasyfikacji danego wydatku jako kosztu podatkowego organy podatkowe wskazują kilka czynników, które mogą być do tego pomocne. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 30 października 2012 r. nr ILPB3/423-283/12-2/JG podkreślił: „(...) aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty) tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodu”.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione przez Spółkę mają charakter reklamowy oraz spełniają wszystkie powyższe warunki, a także zostały udokumentowane fakturami otrzymanymi od podmiotów zewnętrznych. Pod pojęciem reklamy zgodnie z definicją wskazaną w art. 4 pkt 17 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2011 r. Nr 23, poz. 226) należy rozumieć „przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego, w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, zmierzający do promocji sprzedaży lub odpłatnego korzystania z towarów lub usług; reklamą jest także autopromocja”. Innymi słowy jest to ogół działań podjętych przez podatnika mających na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego.

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Organy podatkowe jednoznacznie kwalifikują sponsoring jako świadczenia o charakterze reklamowym:

„Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 30 października 2012 r. nr ILPB3/423-283/12-2/JG);
„Akcje sponsoringowe mają na celu kształtowanie obrazu firmy w szerokich kręgach potencjalnych klientów. Reklamowanie nazwy sponsora ma wpływać na zwiększenie jego popularności i renomy, a co za tym idzie zwiększenie przychodów z działalności. Ponadto zaznaczyć należy, że wydatki poniesione na sponsoring mogą stanowić koszt podatkowy tylko w przypadku sponsoringu właściwego, do wysokości równowartości ceny za reklamę sponsora, tj. wartość usług reklamowych wyświadczonych przez sponsorowanego” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 grudnia 2008 r. nr IBPB3/423-849/08/CzP);
„Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2008 r. nr IBPB3/423-229/07/JS).

Umowa sponsoringu to jedna z umów nienazwanych. Oznacza to, iż w przepisach prawa powszechnie obowiązującego nie została ona zdefiniowana, a sposobność zawarcia takiej umowy wynika z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym, w związku z powyższym strony takiej umowy powinny w sposób szczegółowy określić wzajemne świadczenia oraz możliwie także ich wartość. Oznacza to, iż sponsorowany przyjmuje na siebie zobowiązanie do kształtowania wizerunku sponsora – jego reklamy, druga strona umowy natomiast do wsparcia sponsorowanego.

Niewątpliwie w przedstawionym stanie faktycznym zachodzą przesłanki spełniające kryteria odnoszące się do umowy sponsoringu tzw. właściwego, a więc z jednej strony Wnioskodawca zobowiązał się do wsparcia finansowego i rzeczowego, a z drugiej strony Organizatorzy popularyzując wydarzenie, a następnie je realizując, promuje równocześnie wizerunek i prestiż Spółki, pozytywnie kształtując świadomość jej marki u potencjalnych klientów. Mamy więc do czynienia z umową, z której wynikają wzajemne świadczenia oraz ich ekwiwalentność.

W opinii Wnioskodawcy, poniesione wydatki w związku z zawartymi umowami sponsoringu należy zaklasyfikować jako wydatki poniesione na reklamę Sponsora. Przemawia za tym fakt, iż logo i nazwa Spółki towarzyszą organizowanym wydarzeniom sportowym, co niewątpliwie wpływa na rozpoznawalność Sponsora oraz kształtuje jego pozytywny wizerunek, co w konsekwencji w przyszłości doprowadzi do zwiększenia przychodów Spółki.

Zgodnie z Umowami, Sponsor zobowiązany jest także do zapewnienia patronatu medialnego oraz do prowadzenia strony internetowej wydarzenia „Grand Prix X”. W związku z tym faktem Wnioskodawca ponosi także dodatkowe koszty właściwe dla realizacji tych funkcji. W opinii Spółki, poniesione przez niego wydatki na promocję wydarzenia sportowego także dla Wnioskodawcy posiadają charakter reklamowy. Wynika to z faktu, iż nazwa Spółki została użyta do sygnowania cyklu wyścigów rowerowych, a tym samym wydatki, które zostaną przeznaczone na rozpowszechnienie informacji o „Grand Prix X”, wpływają także na wzrost rozpoznawalności marki „X”, a tym samym jednocześnie stanowią koszty reklamy Spółki. Wnioskodawca promując wyścigi rowerowe działa w celach marketingowych, które w przyszłości mają doprowadzić do zwiększenia sprzedaży Sponsora. Zgodnie z zawartymi Umowami, Wnioskodawca nabył także świadczenia rzeczowe konieczne do organizacji wyścigów rowerowych oraz przekazał je wraz ze środkami pieniężnymi Organizatorom. Wartość wszelkich zapewnionych przez Spółkę świadczeń stanowi ekwiwalent usług reklamowych wyświadczonych Spółce przez Sponsorowanych. Tym samym wydatki te na podstawie faktur otrzymanych od podmiotów trzecich i Organizatorów Spółka będzie mogła ująć w kosztach uzyskania przychodu jako koszty reklamy Sponsora.

Prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdzie w interpretacji indywidualnej z 16 września 2010 r. nr ITPB3/423-288/10/DK organ w następujący sposób odniósł się do stanowiska podatnika: „w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zawrze umowę sponsoringu z Komitetem Głównym Olimpiady. Na jej podstawie, Izba będzie nabywać usługi i towary na rzecz Komitetu, w zamian za co Komitet zobowiązał się do podjęcia określonych działań mających na celu promowanie Izby i jej działalności. Jednocześnie jak wskazano w uzasadnieniu wniosku, w przedmiotowej umowie nie określono wartości usług reklamowych świadczonych przez Komitet. Jak wskazano powyżej, wydatki poniesione na sponsoring są kosztami uzyskania przychodów do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. A zatem, jeżeli wartość wydatków ponoszonych przez Izbę na rzecz Komitetu odpowiada wartości wykonywanych przez niego świadczeń reklamowych, będzie ona stanowić w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. W pozostałych przypadkach. Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko tę część wydatków poniesionych na sponsoring, która odpowiada wartości otrzymanych od Komitetu świadczeń”.

Podsumowując, wartość środków pieniężnych oraz wszelkich innych świadczeń, do których zapewnienia dla potrzeb imprezy sportowej zobowiązany był Wnioskodawca, jako świadczenia ekwiwalentne do usług reklamowych realizowanych przez Sponsorowanych na rzecz Sponsora, będą stanowić koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ich poniesienie zostało prawidłowo udokumentowane na podstawie faktur otrzymanych od podmiotów trzecich oraz faktur od Organizatorów za usługi reklamowe w kwotach równoważnych przekazanym zgodnie z Umowami środkom pieniężnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Reklama to szeroko rozumiane działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Mogą być one realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego.

W tym miejscu należy zauważyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość jej zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju – z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

Ponadto tut. Organ pragnie wskazać, że w związku z faktem, iż w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych.

W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo-skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl cytowanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne oraz przedstawione wyjaśnienia do opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na podstawie zawartych umów sponsoringu, mogą zostać uznane za koszty podatkowe w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazane we wniosku wydatki spełniają bowiem przesłankę celowości ich poniesienia wynikającą z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Ustosunkowując się do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin