INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.09.2011 r. (data wpływu 03.10.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych od organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz związanego z tym obowiązku ich dokumentowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.10.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych od organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz związanego z tym obowiązku ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem fonogramów i wideogramów (w tym także był nim przed 1 kwietnia 2011 roku) zawierających utrwalenia artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych dokonanych przez artystów wykonawców na podstawie zawieranych z nimi umów.

Zgodnie z treścią art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (u.p.a.p.p.) fonogramem jest pierwsze utrwalenie warstwy dźwiękowej wykonania utworu albo innych zjawisk akustycznych, wideogramem zaś jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny (art. 94 ust. 2 u.p.a.p.p.).

Jak stanowi ust. 4 powołanego wyżej art. 94 u.p.a.p.p., producentowi fonogramu lub wideogramu - bez uszczerbku dla praw twórców lub artystów wykonawców, przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania z fonogramu lub wideogramu w zakresie:

• zwielokrotniania określoną techniką;

• wprowadzenia do obrotu;

• najmu oraz użyczania egzemplarzy;

• publicznego udostępniania fonogramu lub wideogramu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
  
  

W przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania wprowadzonego do obrotu fonogramu lub wideogramu, producentowi przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia (art. 94 ust. 5 u.p.a.p.p).

Wnioskodawca produkuje fonogramy organizując nagrania z udziałem różnych artystów wykonawców na podstawie zawieranych z nimi umów. Wnioskodawca pokrywa koszty produkcji fonogramów (m.in. koszty wynajmu studia nagrań, realizatorów dźwięku, koszty wynajmu sprzętu nagraniowego, koszty zaangażowania artystów wykonawców, koszty techniczne miksowania nagranych ścieżek dźwiękowych, koszty wyrównania nagrań czyli tzw. koszty masteringu oraz inne koszty przygotowania fonogramów do eksploatacji). Gospodarczą istotą takiej działalności jest późniejsza eksploatacja fonogramów, udzielanie zezwoleń na taką eksploatację i czerpanie z nich korzyści. Takie fonogramy są przedmiotem późniejszej eksploatacji na polach eksploatacji wskazanych w powołanym wyżej art. 94 ust. 4 u.p.a.p.p. Prawo producenta fonogramu jest jednak prawem zupełnie odrębnym od praw artystów wykonawców oraz od praw autorskich twórców utrwalanych utworów.

Wnioskodawca produkuje także wideogramy w postaci teledysków zawierających wyprodukowane uprzednio fonogramy, które przeznaczone są do emisji w stacjach radiowych, telewizyjnych, do publicznego udostępniania w Internecie oraz do zwielokrotniania i wprowadzania do obrotu na nośnikach audiowizualnych (DVD, Blue-ray itp.).

Wnioskodawca będąc producentem fonogramów i wideogramów stał się wyłącznym podmiotem praw pokrewnych o treści wskazanej w art. 94 ust. 4 u.p.a.p.p.

Wnioskodawca uzyskuje ponadto prawo do korzystania z fonogramów i wideogramów wyprodukowanych przez innych producentów na podstawie zawartych z nimi umów licencyjnych. Wnioskodawca na podstawie powyższych umów zobowiązany jest profesjonalnie i na swój koszt zarządzać tymi prawami w interesie własnym, jak i producenta będącego licencjodawcą. Licencja nabywana przez Wnioskodawcę od innego producenta ma charakter licencji wyłącznej na terytorium Polski. Oznacza to, że na terytorium Polski tylko Wnioskodawca może korzystać z określonych fonogramów i wideogramów lub zezwalać innym osobom na korzystanie z nich. Czasami licencja ma charakter niewyłączny.

Gospodarczą istotą takiej umowy licencyjnej jest procentowy podział tantiem, wynagrodzeń lub innych korzyści uzyskiwanych z eksploatacji fonogramów lub wideogramów objętych umową pomiędzy wydawcą udzielającym Wnioskodawcy licencji a Wnioskodawcą. Rozliczenie powyższych należności polega na tym, że część takich kwot Wnioskodawca zatrzymuje, zaś pozostałą część, zgodnie z ustalonym w umowie licencyjnej podziałem procentowym, przekazuje jako należności licencyjne do producenta, od którego uzyskał licencję.

Wnioskodawca nabywa prawa pokrewne producenta fonogramu lub wideogramu na ustawowy czas ich trwania (tj. zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 u.p.a.p.p. na okres pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym fonogram lub wideogram został sporządzony), co ma miejsce przede wszystkim w przypadku gdy jest on producentem fonogramu lub wideogramu, albo na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia umowy licencyjnej, albo też na czas określony zgodnie z zawartą umową licencyjną.

Na terytorium Polski Wnioskodawca, jako podmiot praw producenta fonogramu lub wideogramu (zarówno na podstawie opisanego wyżej domniemania, jak i na podstawie zawieranych umów licencyjnych) może udzielać zainteresowanym podmiotom (tzw. „użytkownikom”) licencji do korzystania z fonogramów lub wideogramów na określonych polach eksploatacji oraz jest uprawniony do powierzenia określonych wyżej praw pokrewnych do zbiorowego zarządzania stowarzyszeniu pod nazwą Z, jako właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami producentów fonogramów i wideogramów.

Na podstawie decyzji Ministra Kultury z dnia 5 marca 2003 r. (nr OP.WPA.02414821 0211k), Z posiada zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do fonogramów i wideogramów, w tym do pobierania wynagrodzenia, na następujących po eksploatacji:

• zwielokrotnianie określoną techniką,

• wprowadzenie do obrotu,

• najem oraz użyczenie egzemplarzy,

• odtwarzanie,

• nadawanie,

• reemitowanie,

• publiczne udostępnianie fonogramu lub wideogramu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
  
  

Powyższa decyzja Ministra Kultury stanowi odnowienie wcześniejszych zezwoleń z roku 1995 oraz z roku 1998, dokonane z uwzględnieniem zmienionych przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wnioskodawca powierzył część przysługujących mu, opisanych wyżej praw pokrewnych producenta fonogramów i praw producenta wideogramów, co do zasady prawa wymienione w pkt od 3) do 7) powyżej, do zbiorowego zarządzania wskazanemu wyżej Związkowi na podstawie umowy z dnia 10 lipca 1997 r. W zakresie, w którym obowiązujące prawo przewiduje lub będzie przewidywać w przyszłości w miejsce tych uprawnień jedynie prawo do wynagrodzenia, powierzenie niniejsze obejmuje odpowiednio to prawo. Umowa zawarta przez Wnioskodawcę ze Z jest zgodna z treścią standardowej umowy, której kopia złożona została w załączeniu do wniosku.

Umowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Związkiem Z jest umową o powierzenie praw pokrewnych producenta fonogramów i wideogramów w zbiorowe zarządzanie, a powierzone Z zbiorowe zarządzanie obejmuje w szczególności: umocowanie do negocjowania i zawierania przez Z we własnym imieniu na rzecz powierzającego prawa umów o korzystanie z praw, dochodzenia przysługujących na ich podstawie roszczeń - w tym dotyczących wynagrodzenia - w zakresie, w którym pozwala na to prawo miejsca ich dochodzenia, dochodzenie roszczeń oraz realizowanie ochrony w rozumieniu art. 105 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r., w tym dokonywanie wszelkich czynności sądowych i pozasądowych mających na celu ochronę i realizację praw producentów fonogramów i wideogramów wynikających z przepisów prawa oraz niniejszej umowy.

Z, działając na rzecz Wnioskodawcy, ale we własnym imieniu, udziela licencji na korzystanie z tych fonogramów i wideogramów osobom fizycznym i prawnym, pobierając od nich za to wynagrodzenie, tzw. tantiemy. Ponadto na mocy ww. umowy, a także na mocy art. 94 ust. 5 u.p.a.p.p.. w przypadkach, gdy użytkownicy nie muszą uzyskiwać licencji do korzystania z fonogramów lub wideogramów czyli w przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania wprowadzonego do obrotu fonogramu lub wideogramu (licencja ustawowa) producentowi przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia. Podmioty dokonujące eksploatacji fonogramów lub wideogramów w zależności od różnych okoliczności, przede wszystkim rodzaju ich działalności, a co za tym idzie - sposobu korzystania z utworów, płacą do Z tantiemy w postaci:

• stałych stawek ryczałtowych (np. za odtwarzanie fonogramów w szafach grających),

• stałych stawek miesięcznych (np. odtwarzanie fonogramu z nośnika dźwięku lub z radia w sklepach, dyskotekach albo lokalach gastronomicznych),

• określonej procentowo części przychodów netto ze swej działalności (np. niepubliczni nadawcy radiowi), bądź ustalonych w jeszcze inny sposób.
  
  

W każdym z tych przypadków stawki licencyjne lub wysokość należnych opłat określane są na podstawie tabel stawek, uchwalanych przez zarząd Z albo są indywidualnie negocjowane przez Z z korzystającym z utworów. Z przy tym nie opodatkowuje podatkiem od towarów i usług tantiem pobieranych od licencjobiorców lub innych podmiotów korzystających z fonogramów lub wideogramów i nie wystawia im faktur VAT. Okresowo Z dokonuje tzw. repartycji pobranych tantiem, tj. ich podziału i wypłaty producentom, potrącając swoją prowizję (zwaną „kosztami administracyjnymi” lub „kosztami inkasa”). Z dokonuje tej repartycji według reguł określonych w uchwalonych przez zarząd regulaminach repartycji (dwa przykładowe regulaminy stanowiły załącznik do wniosku). Kwoty uzyskane ze Z w związku z repartycją wynagrodzeń z tytułu eksploatacji fonogramów i wideogramów Wnioskodawca zatrzymuje w części, pozostałą zaś część, zgodnie z ustalonym w umowie licencyjnej podziałem procentowym, przekazuje jako należności licencyjne podmiotowi, od którego uzyskał licencję.

Zgodnie z treścią art. 20 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych producenci i importerzy: magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń, kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu, czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku osobistego, utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, przy użyciu urządzeń wymienionych w pkt 1 i 2 są obowiązani do uiszczania, uprawnionym organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3 % kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.

Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetofonów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

• 50% - twórcom;

• 25 % - artystom wykonawcom;

• 25 % - producentom fonogramów.
  
  

Z kwoty uzyskanej natomiast z tytułu opłat ze sprzedaży magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

• 35% - twórcom;

• 25% - artystom wykonawcom;

• 40% - producentom wideogramów.
  
  

Zgodnie z treścią przepisu art. 20 ust. 5 u.p.a.p.p. minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców, organizacji producentów fonogramów, producentów wideogramów oraz wydawców, jak również organizacji producentów lub importerów urządzeń i czystych nośników wymienionych w ust. 1, określa, w drodze rozporządzenia: kategorie urządzeń i nośników oraz wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, kierując się zdolnością urządzenia i nośnika do zwielokrotniania utworów, jak również ich przeznaczeniem do wykonywania innych funkcji niż zwielokrotnianie utworów, sposób pobierania i podziału opłat oraz organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.

Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 wydanego na tej podstawie Rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. z dnia 17 czerwca 2003 r.), Z jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi, uprawnioną do pobierania opłat od ww. urządzeń nośników na rzecz producentów fonogramów i wideogramów.

Na tej podstawie Z realizując swoje ustawowe prawa i obowiązki pobiera opłaty od wskazanych wyżej producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego. Wpływy inkasowane z tego tytułu przez Z są następnie dzielone pomiędzy producentów fonogramów i wideogramów, po uprzednim potrąceniu kosztów administracyjnych Z związanych z inkasem i repartycją. Repartycja takich wpływów dokonywana jest zgodnie z zasadami określonymi w „Regulaminie repartycji wpływów z tytułu opłat na rzecz producentów fonogramów przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego” oraz zgodnie z zasadami określonymi w „Regulaminie repartycji wpływów z tytułu opłat na rzecz producentów wideogramów muzycznych wnoszonych przez producentów i importerów magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń wideogramów muzycznych w zakresie własnego użytku osobistego”.

Wnioskodawca zadał Dyrektorowi Izby Skarbowej (wniosek z dnia 19 kwietnia 2011 roku) następujące pytanie: Czy świadczenia pieniężne wypłacane Wnioskodawcy przez Z z tytułu:

1. repartycji wynagrodzeń z tytułu korzystania z fonogramów i wideogramów podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy w związku z tym Wnioskodawca powinien wystawić Z faktury VAT ...
2. repartycji wpływów z tytułu opłat wnoszonych zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy w związku z tym Wnioskodawca powinien wystawiać Z faktury VAT ...

Organ wydał interpretację indywidualną z dnia 26 lipca 2011 r., sygn. IPPP2/443-526/11-2/IZ, w którym przyjął następujące stanowisko:„(…) W myśl art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 roku, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym mieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (str. 10). (...)

Wynagrodzenie, jakie Wnioskodawca otrzymuje od Z z tytułu opłat wnoszonych przez producentów i importerów magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników, służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie użytku osobistego, stanowi na tle powyższego wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę w zakresie udostępnienia praw do utrwalenia treści fonogramów i wideogramów, których właścicielem jest Spółka, jak również w odniesieniu do praw w stosunku, do których posiada licencję.

W zakresie posiadanych przez siebie praw do fonogramów i wideogramów występuje w charakterze świadczącego usługę za pośrednictwo Z, natomiast w odniesieniu do sytuacji, gdy dokonuje obrotu praw będących przedmiotem uzyskanych przez Niego licencji, z racji tego iż działa zarówno w interesie własnym, jak i producenta - uznaje się go za pośrednika świadczącego usługę, o której mowa w art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. (...)

Reasumując, otrzymywane przez Stronę wynagrodzenie z tytułu:

• repartycji wynagrodzeń z tytułu korzystania z fonogramów i wideogramów, jak i

• repartycji wpływów z tytułu opłat wnoszonych przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów o w zakresie własnego użytku osobistego stanowić będzie wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za wyświadczoną usługę. Powyższą czynność Wnioskodawca winien udokumentować poprzez wystawienie faktury VAT zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy (str. 12).”
  
  

Powyższa interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Ponieważ nie zawiera ona oceny stanu prawnego istniejącego przed 1 kwietnia 2011 roku należało złożyć niniejszy wniosek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia pieniężne wypłacane Wnioskodawcy przez Z, przed dniem 1 kwietnia 2011 roku, z tytułu:

1. repartycji wynagrodzeń z tytułu korzystania z fonogramów i wideogramów podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy w związku z tym Wnioskodawca powinien wystawiać Z faktury VAT ..
2. repartycji wpływów z tytułu opłat wnoszonych zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy w związku z tym Wnioskodawca powinien wystawiać Z faktury VAT ...

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na zadane pytanie jest negatywna, a zatem ani świadczenia pieniężne wypłacane Wnioskodawcy przez Z z tytułu repartycji wynagrodzeń z tytułu korzystania z fonogramów i wideogramów, ani świadczenia pieniężne wypłacane Wnioskodawcy przez Z z tytułu repartycji wpływów z tytułu opłat wnoszonych zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego, przed dniem 1 kwietnia 2011 roku nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z tym do dnia 30 marca 2011 roku Wnioskodawca nie powinien, z powyższych tytułów, wystawiać Z faktur VAT.

Dopiero wprowadzenie, z dniem 1 kwietnia br., do ustawy o VAT przepisu art. 8a, wprowadza obowiązek opodatkowania podatkiem VAT powyższych czynności i wystawiania z tego tytułu faktur VAT.

Na prawidłowość powyższego stanowiska wskazuje również interpretacja indywidualna z dnia 25 lutego 2011 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, o sygn.: IPPP1-443-4/11-2/PR. Interpretacja ta została wydana w identycznym stanie faktycznym i prawnym, a stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za prawidłowe.

Zgodnie ze stanowiskiem Organu przedstawionym w tejże interpretacji: „(...) jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), umowa łącząca Wnioskodawcę i organizację zbiorowego zarządzania prawami producentów fonogramów i wideogramów zakłada powiernicze przeniesienie praw pokrewnych przysługujących Wnioskodawcy, które ma na celu umożliwienie wykonywania przez podmiot nabywający to prawo tj. powiernika, określonych usług na rzecz podmiotu powierzającego je. W przedmiotowych okolicznościach powiernik (Z) podejmuje się zarządzania określonym majątkiem na rzecz powierzającego go Wnioskodawcy, w tym także dokonywanie z osobami trzecimi w imieniu własnym, lecz na rzecz (rachunek) powierzającego czynności prawnych dotyczących powierzonych praw. Powiernik (Z) z tytułu wykonywania określonych umową czynności potrąca sobie prowizję, stanowiącą jego wynagrodzenie.

Zatem z charakteru przedstawionych w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) umów powierniczych wynika, iż to organizacja zbiorowego zarządzania jest podmiotem świadczącym usługę zarządzania powierzonymi jej prawami pokrewnymi na rzecz Wnioskodawcy, działającego z kolei na rzecz artystów wykonawców (bądź innych producentów). Z bowiem zobowiązany jest wobec producenta fonogramów i wideogramów zawierających utrwalenia artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych dokonanych przez artystów wykonawców do wykonywania w odniesieniu do nabytego prawa wyłącznie określonych czynności w jego interesie i na jego rachunek, tj. udzielania licencji na korzystanie z utworów podmiotom z nich korzystającym, pobrania należnego z tego tytułu wynagrodzenia (tantiem) oraz podziału (repartycji) należnych tantiem między podmioty uprawnione. Konfrontując powyższe ustalenia z treścią przywołanych przepisów należy stwierdzić, iż w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, nie można traktować powierniczego przeniesienia majątkowych praw autorskich, jakie ma miejsce pomiędzy Wnioskodawcą a Z, jako świadczenia usług Wnioskodawcy na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania prawami producentów fonogramów i wideogramów. Zauważyć należy, iż w istocie owe powiernicze przeniesienie praw pokrewnych jest czynnością nieodpłatną, natomiast otrzymywane przez producenta tantiemy, pozyskane przez Z od licencjobiorców, nie stanowią ekwiwalentnego wynagrodzenia za jakiekolwiek świadczenie Wnioskodawcy na rzecz Z. Ich przekazywanie wynika ze świadczonych przez Z na rzecz Spółki usług zarządzania powierzonymi prawami pokrewnymi - pośrednictwa w udzielaniu licencji na korzystanie z tych praw oraz pobierania z tego tytułu wynagrodzeń w postaci tantiem, honorariów. W związku z tym, nie zachodzą przesłanki pozwalające uznać niniejsze przeniesienie za świadczenie usług, a świadczeń pieniężnych Z wypłacanych Wnioskodawcy z tytułu repartycji (podziału) wynagrodzeń nie można uznać za wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę. Tak więc zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca nie ma obowiązku dokumentować tej czynności fakturą VAT. Analogiczne wnioski do powyższych należy wyciągnąć także w stosunku do wynagrodzenia otrzymywanego przez Wnioskodawcę z tytułu repartycji wpływów z tytułu opłat wnoszonych przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego. W tym przypadku także nie mamy do czynienia z jakąkolwiek usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz Z, natomiast to Z realizując swoje ustawowe prawa i obowiązki pobiera opłaty od producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego, świadczy usługę na rzecz Spółki, z racji czego zatrzymuje część pobieranego wynagrodzenia, stanowiącego tzw. „koszty administracyjne”, przekazywanego następnie producentowi.”

Powyższe potwierdzają także interpretacje indywidualne wydane odnośnie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych od organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (ZAiKS). Należy wskazać w tym miejscu, że działalność ZAiKS, jak i Z jest identyczna i opiera się na powierniczym przeniesieniu praw. Przekazanie praw odbywa się na podobnych zasadach, na podstawie umów o powierzenie praw (umowa powiernicza typu zarządzającego), natomiast różny jest zakres praw oddawanych tym stowarzyszeniom w zarząd. Umowy powiernicze typu zarządzającego zawierane są zawsze i wyłącznie w interesie powierzającego, a powiernik nie może nawet realizować własnych interesów.

Powiernik zobowiązany jest do zarządzania przeniesionymi na niego prawami lub wykonywać uprawnienia, do których otrzymał od powierzającego umocowanie. Powiernik zobowiązany jest wydać powierzającemu wszelkie uzyskane korzyści z tytułu eksploatacji powierzonych praw, otrzymując w zamian za wykonywanie zarządu, jedynie wynagrodzenie pokrywające jego koszty. Cechą przeniesienia powierniczego praw jest jego nieodpłatność. Nabywca prawa nie jest uprawniony do korzystania z niego lub jego przedmiotu we własnym interesie. Jest on zarazem zobowiązany wobec zbywcy prawa do wykonywania, w odniesieniu do nabytego prawa, wyłącznie określonych czynności w jego interesie i na jego rachunek, jak również do rozliczenia się z nim z wykonywanego zarządu i przedstawienia rachunków (prof. Marian Kępiński, System prawa prywatnego, Prawo autorskie, Tom 13, Wydawnictwo C.H. BECK Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2003 r., str. 539).

I tak, w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, odnośnie stanu prawnego sprzed 1 kwietnia 2011 roku: IPPP1-443-1344/10-2/PR, IPPP1-443-1336/10-2/AS, IPPP1-443-970/10-2/EK, Organ stwierdza m.in., iż „(...) nie zachodzą przesłanki pozwalające uznać niniejsze przeniesienie za świadczenie usług, a świadczeń pieniężnych ZAiKSu wypłacanych Wnioskodawcy z tytułu repartycji (podziału) wynagrodzeń autorskich nie można uznać za wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę. Tak, więc zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca nie ma obowiązku dokumentować tej czynności fakturą VAT (...).”

W interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, odnośnie stanu prawnego po 31 marca 2011 roku: IPPP1-443-898/11-2/PR, IPPP1-443-897/11-2/PR, IPPP1-443-852/11-2/PR, Organ stwierdza zaś m.in., iż: „(…) Działalność Spółki w odniesieniu do usługi udzielania licencji na korzystanie z praw autorskich (będących własnością Wnioskodawcy bądź licencjodawców) stanowi działalność podatnika VAT, a zatem czynności te w świetle przepisów obowiązujących od dnia 1 kwietnia 2011 r. stanowią przedmiot opodatkowania VAT (…)”.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy świadczenia pieniężne wypłacane Wnioskodawcy przez Z, przed 1 kwietnia 2011 roku z tytułu repartycji wynagrodzeń za korzystanie z fonogramów i wideogramów oraz z tytułu repartycji z wpływów z opłat wnoszonych zgodnie z treścią art. 20 ustawy z dnia 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego, nie stanowiły wynagrodzenia za usługi świadczone przez Wnioskodawcę i w związku z tym, nie były objęte podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca nie miał obowiązku dokumentowania ich poprzez wystawienie faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na samym wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotowy stan faktyczny jest poddawany ocenie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 w ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonywania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Powyższe wyłączenie stosuje się odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, w tym również wynagradzanych za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi (art. 15 ust. 3a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest producentem fonogramów i wideogramów zawierających utrwalenia artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno – muzycznych dokonanych przez artystów wykonawców na podstawie zawieranych umów. Spółka uzyskuje ponadto prawo do korzystania z fonogramów i wideogramów wyprodukowanych przez innych producentów na podstawie zawartych z nim umów licencyjnych.

Treść przepisu art. 15 ust. 3a ustawy, wskazuje iż dotyczy on usług polegających na przekazaniu lub udzieleniu licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania świadczonych przez samych twórców i artystów wykonawców. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na podmiotowość prawną Wnioskodawcy nie można uznać, iż Spółka działa w charakterze twórcy bądź też artysty, o których mowa w wyżej powołanej regulacji.

Z powyższego wynika, iż wyłączenie, zawarte w art. 15 ust. 3a ustawy, nie dotyczy Wnioskodawcy jako producenta fonogramów i wideogramów ani też występującego w charakterze licencjobiorcy. Oznacza to, iż działalność prowadzona przez Spółkę spełnia przesłanki działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym stwierdzić należy, iż z tytułu prowadzenia działalności Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Działalność Wnioskodawcy w odniesieniu do usługi udzielania licencji na korzystanie z praw autorskich (będących własnością Wnioskodawcy bądź licencjodawców) a także udostępnienie praw do odtworzenia fonogramu bądź wideogramu za pośrednictwem magnetowidów lub innych podobnych urządzeń stanowi działalność podatnika VAT, a zatem czynności te w świetle przepisów ustawy o VAT stanowią przedmiot opodatkowania VAT.

Warto w tym miejscu wskazać na uregulowania ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. Nr 90, poz. 631 ze zm.), które znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie, gdzie zgodnie z treścią art. 94 ust. 1, fonogramem jest pierwsze utrwalenie warstwy dźwiękowej wykonania utworu albo innych zjawisk akustycznych, natomiast wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny (ust. 2).

W myśl art. 94 ust. 4 w/w ustawy, bez uszczerbku dla praw twórców lub artystów wykonawców, producentowi fonogramu lub wideogramu przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania z fonogramu lub wideogramu w zakresie:

1. zwielokrotniania określoną techniką;
2. wprowadzenia do obrotu;
3. najmu oraz użyczania egzemplarzy;
4. publicznego udostępniania fonogramu lub wideogramu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

W przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania wprowadzonego do obrotu fonogramu lub wideogramu, producentowi przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia (ust. 5).

Stosownie natomiast do art. 20 ust. 1 ustawy, producenci i importerzy magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń, kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu, czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku osobistego, utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, przy użyciu urządzeń wymienionych wyżej, są obowiązani do uiszczania, określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3 % kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.

W trybie ustawowej delegacji przewidzianej w art. 20 ust. 5, Minister Kultury w § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991ze zm.) zaznaczył, iż organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnioną do pobierania opłat na rzecz producentów fonogramów i wideogramów od urządzeń i nośników, o których mowa w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia, jest Z.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej: „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z brzmieniem art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 30 ust. 3 ustawy o podatku do towarów i usług (obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008 r.), w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Normą doprecyzowującą powyższą regulację, stanowiącą jednocześnie o jej kontynuacji, jest art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011 r., w myśl którego w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Raz jeszcze należy uwypuklić, iż powyższa zmiana polegająca na dodaniu art. 8 ust. 2a do ustawy o podatku od towarów i usług uszczegóławia jedynie przepisy w odniesieniu do tzw. refakturowania usług, co oznacza większą przejrzystość przepisów w tym zakresie. Sygnalizowana przez Wnioskodawcę w/w zmiana, nie miała decydującego znaczenia, bowiem, w ocenie działającego w imieniu Ministra Finansów organu, miała jedynie charakter dookreślający z uwagi na obowiązujące brzmienie art. 30 ust. 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 oraz art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Podkreślania wymaga fakt, iż definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Z analizy treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż pojęcie świadczenia usług jest bardzo szerokie, obejmuje bowiem różnego rodzaju świadczenia niebędące dostawą towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Mieszczą się w nich zatem także usługi wykonywane w imieniu własnym i na rzecz osoby trzeciej, jak również w imieniu i na rzecz osoby trzeciej.

Należy przy tym zauważyć, że wartości niematerialne i prawne są zwykle przedmiotem jednego z dwóch rodzajów transakcji: umów polegających na przeniesieniu praw własności do wartości niematerialnych i prawnych na inny podmiot (np. w wykonaniu umowy sprzedaży, zamiany, darowizny) lub umów licencyjnych umożliwiających korzystanie przez inny podmiot z danej wartości niematerialnej i prawnej na danych polach eksploatacji bez przeniesienia prawa własności, przy czym licencjodawca nie wyzbywa się swoich uprawnień dysponenta prawa, umożliwiając licencjobiorcy korzystanie w określonym umownie zakresie z tego prawa. Czynność taka - udzielenie licencji - nie jest wprost wskazana jako podlegająca opodatkowaniu. Niewątpliwie jednak stanowi ona usługę, jest bowiem określonym świadczeniem. Jeżeli udzielenie licencji na korzystanie z praw własności intelektualnej jest odpłatne, to stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, czynności, które podlegają opodatkowaniu tj. dostawa towarów oraz świadczenie usług – muszą mieć charakter odpłatny, z tym, że pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonanego świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. Zatem mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż okoliczności wymienione w stanie faktycznym wypełniają wskazane przesłanki, warunkujące uznanie czynności za świadczenie usług, gdyż istnieje związek pomiędzy otrzymywanym wynagrodzeniem od Z na rzecz Spółki, a przedmiotowymi usługami polegającymi na udzielaniu licencji do wartości niematerialnych i prawnych – praw pokrewnych przysługujących Wnioskodawcy na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z tytułu posiadania statusu producenta fonogramów i wideogramów zawierających utrwalenia artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych dokonanych przez artystów wykonawców na podstawie zawieranych z nimi umów. Ponadto, Wnioskodawca dysponuje także prawami do korzystania z fonogramów i wideogramów wyprodukowanych przez innych producentów na podstawie zawartych z nimi umów licencyjnych. W przedmiotowym stanie faktycznym, bazując na regulacjach obowiązujących we wskazanym na wstępie stanie prawnym, nie można mówić o braku ekwiwalentności, gdyż w istocie kwota wypłacana przez Z Spółce stanowi wynagrodzenie w zamian za wykorzystanie majątkowych praw pokrewnych, przysługujących producentowi z mocy prawa, jak również tych którymi zarządza w we własnym imieniu, ale na rzecz osób trzecich – licencjodawców.

Wnioskodawca działając w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, świadczy usługi polegające na czerpaniu korzyści majątkowych z tytułu posiadania przynależnych mu jako producentowi wideogramów i fonogramów określonych ustawowo praw pokrewnych, o których mowa we wniosku, a także tych które uzyskał na podstawie zawieranych z innymi podmiotami umów licencyjnych. Tym samym, należności pieniężne wypłacane przez właściwą organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, zobowiązaną z mocy ustawy do pobierania opłat od określonych grup podmiotów tj. producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego, oraz do pobierania wynagrodzeń z tytułu korzystania z wideogramów i fonogramów, stanowią ekwiwalentne wynagrodzenie, w zamian za udzielanie licencji do praw do wartości niematerialnych i prawnych, która to czynność mieści się w szerokiej definicji usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ustalając podstawę opodatkowania należy odnieść się do przytoczonych powyżej unormowań art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy Wnioskodawca będzie otrzymywał wynagrodzenie z tytułu przynależnych mu praw pokrewnych na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, gdyż będzie działał wtedy na własny rachunek oraz na własną rzecz, natomiast w odniesieniu do sytuacji, w których Spółka powierza prawa pokrewne innych producentów, którymi dysponuje w drodze zawartych z nimi umów licencyjnych, zgodnie z którymi zobowiązuje się zarządzać nimi we własnym imieniu, lecz na ich rzecz – zastosowanie znajduje art. 30 ust. 3 ustawy, w którym ustawodawca przewidział taką sytuację, określając przy tym jako podstawę opodatkowania - kwotę należną z tytułu świadczenia usług, pomniejszoną o kwotę podatku tj. innymi słowy całość wynagrodzenia wypłacanego przez Z, pomniejszoną o należny z tego tytułu podatek.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest producentem fonogramów i wideogramów zawierających utrwalenia artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych dokonanych przez artystów wykonawców na podstawie zawieranych z nimi umów. Wnioskodawca produkuje fonogramy organizując nagrania z udziałem różnych artystów wykonawców na podstawie zawieranych z nimi umów. Wnioskodawca pokrywa koszty produkcji fonogramów (m.in. koszty wynajmu studia nagrań, realizatorów dźwięku, koszty wynajmu sprzętu nagraniowego, koszty zaangażowania artystów wykonawców, koszty techniczne miksowania nagranych ścieżek dźwiękowych, koszty wyrównania nagrań czyli tzw. koszty masteringu oraz inne koszty przygotowania fonogramów do eksploatacji). Gospodarczą istotą takiej działalności jest późniejsza eksploatacja fonogramów, udzielanie zezwoleń na taką eksploatację i czerpanie z nich korzyści. Takie fonogramy są przedmiotem późniejszej eksploatacji na polach eksploatacji. Spółka zastrzega jednak, iż prawo producenta fonogramu jest jednak prawem zupełnie odrębnym od praw artystów wykonawców oraz od praw autorskich twórców utrwalanych utworów. Wnioskodawca produkuje także wideogramy w postaci teledysków zawierających wyprodukowane uprzednio fonogramy, które przeznaczone są do emisji w stacjach radiowych, telewizyjnych, do publicznego udostępniania w internecie oraz do zwielokrotniania i wprowadzania do obrotu na nośnikach audiowizualnych (DVD, Blue-ray itp.). Wnioskodawca będąc producentem fonogramów i wideogramów staje się wyłącznym podmiotem praw pokrewnych, o treści wskazanej w art. 94 ust. 4 u.p.a.p.p.

Wnioskodawca uzyskuje ponadto prawo do korzystania z fonogramów i wideogramów wyprodukowanych przez innych producentów na podstawie zawartych z nimi umów licencyjnych. Wnioskodawca na podstawie powyższych umów zobowiązany jest profesjonalnie i na swój koszt zarządzać tymi prawami w interesie własnym jak i producenta będącego licencjodawcą. Licencja nabywana przez Wnioskodawcę od innego producenta ma charakter licencji wyłącznej na terytorium Polski. Oznacza to, że na terytorium Polski tylko Wnioskodawca może korzystać z określonych fonogramów i wideogramów lub zezwalać innym osobom na korzystanie z nich. Czasami licencja ma charakter niewyłączny. Gospodarczą istotą takiej umowy licencyjnej jest procentowy podział tantiem, wynagrodzeń lub innych korzyści uzyskiwanych z eksploatacji fonogramów lub wideogramów objętych umową pomiędzy wydawcą udzielającym Wnioskodawcy licencji a Wnioskodawcą. Rozliczenie powyższych należności polega na tym, że część takich kwot Wnioskodawca zatrzymuje, zaś pozostałą część, zgodnie z ustalonym w umowie licencyjnej podziałem procentowym, przekazuje jako należności licencyjne do producenta, od którego uzyskał licencję. Wnioskodawca nabywa prawa pokrewne producenta fonogramu lub wideogramu na ustawowy czas ich trwania, co ma miejsce przede wszystkim w przypadku gdy jest on producentem fonogramu lub wideogramu, albo na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia umowy licencyjnej, albo też na czas określony zgodnie z zawartą umowa licencyjną.

Na terytorium Polski Wnioskodawca, jako podmiot praw producenta fonogramu lub wideogramu (zarówno na podstawie opisanego wyżej domniemania jak i na podstawie zawieranych umów licencyjnych) może udzielać zainteresowanym podmiotom (tzw. „użytkownikom”) licencji do korzystania z fonogramów lub wideogramów na określonych polach eksploatacji oraz jest uprawniony do powierzenia określonych wyżej praw pokrewnych do zbiorowego zarządzania stowarzyszeniu pod nazwą Z, jako właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami producentów fonogramów i wideogramów.

Wnioskodawca powierza na podstawie umowy o powierzenie w części przysługujących mu praw pokrewnych producenta fonogramów i praw producenta wideogramów do zbiorowego zarządzania Z. Z, działając na rzecz Wnioskodawcy, ale we własnym imieniu, udziela licencji na korzystanie z tych fonogramów i wideogramów osobom fizycznym i prawnym, pobierając od nich za to wynagrodzenie, tzw. tantiemy, uzależniając jego wysokość przede wszystkim od rodzaju ich działalności oraz sposobu korzystania z utworów.

Okresowo Z dokonuje tzw. repartycji pobranych tantiem, tj. ich podziału i wypłaty producentom, potrącając swoją prowizję. Z dokonuje tej repartycji według reguł określonych w uchwalonych przez zarząd regulaminach repartycji. Kwoty uzyskane ze Z w związku z repartycją wynagrodzeń z tytułu eksploatacji fonogramów i wideogramów Wnioskodawca zatrzymuje w części, pozostałą zaś część, zgodnie z ustalonym w umowie licencyjnej podziałem procentowym, przekazuje jako należności licencyjne podmiotowi, od którego uzyskał licencję.

Podobny schemat rozliczeń funkcjonuje w odniesieniu do realizacji ustawowych praw i obowiązków względem producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego. Wpływy inkasowane z tego tytułu przez Z są następnie dzielone pomiędzy producentów fonogramów i wideogramów, po uprzednim potrąceniu kosztów administracyjnych Z związanych z inkasem i repartycją.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii opodatkowania wynagrodzenia wypłacanego przez organizację zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi w ramach powierniczej umowy producentowi fonogramów i wideogramów zawierających utrwalenia artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych dokonanych przez artystów wykonawców na podstawie zawieranych z nimi umów licencyjnych (oraz z licencjodawcami), a także wpływów z repartycji opłat pobieranych przez Z od producentów i importerów urządzeń i maszyn wymienionych w rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r.

Rozpatrując kwestię opodatkowania przedmiotowych usług, zwrócić należy uwagę na rolę, jaką w tym przypadku pełni Z, gdzie z jednej strony bierze udział w świadczeniu usług pomiędzy użytkownikiem praw a Wnioskodawcą, z drugiej strony natomiast pośredniczy pomiędzy producentami magnetowidów i innych podobnych urządzeń a Wnioskodawcą.

Z analizy treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż pojęcie świadczenia usług jest bardzo szerokie, obejmuje bowiem różnego rodzaju świadczenia nie będące dostawą towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Mieszczą się w nich zatem także usługi wykonywane w imieniu własnym i na rzecz osoby trzeciej, jak również w imieniu i na rzecz osoby trzeciej.

W ocenie tut. Organu, do dokonania oceny prawno-podatkowej przedstawionego stanu faktycznego, niezbędne jest ustalenie charakteru czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę.

Dokonując oceny okoliczności przedstawionych we wniosku stwierdzić należy, iż działania Wnioskodawcy mieszczą się w dyspozycji przepisów art. 8 ustawy. W odniesieniu do sytuacji w której uzyskuje prawo do korzystania z fonogramów i wideogramów wyprodukowanych przez innych producentów na podstawie zawartych z nimi umów licencyjnych, stwierdzić należy, iż Strona winna być traktowana jako podmiot, który nabywa i odsprzedaje prawa do użytkowania praw autorskich, a zatem dokonuje czynności które także zawierają się w szerokiej definicji usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Podobnie jest w sytuacji, gdy Spółka występuje w charakterze producenta wideogramów i fonogramów, gdyż oddając w zarząd Z posiadane przez siebie prawa autorskie, świadczy na jego rzecz usługę polegającą na umożliwieniu dalszej eksploatacji tych praw przez użytkowników, z tytułu czego otrzymuje należne mu wynagrodzenie. Otrzymywane od Z przez Wnioskodawcę opłaty pobierane od producentów i importerów nośników, są opłatami za możliwość utrwalenia przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie użytku osobistego.

Wynagrodzenie, jakie Wnioskodawca otrzymuje od Z z tytułu opłat wnoszonych przez producentów i importerów magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników, służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie użytku osobistego, stanowi na tle powyższego wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę w zakresie udostępnienia praw do utrwalenia treści fonogramów i wideogramów, których właścicielem jest Spółka, jak również w odniesieniu do praw w stosunku do których posiada licencję.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę podatku i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Reasumując, otrzymywane przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu:

• repartycji wynagrodzeń z tytułu korzystania z fonogramów i wideogramów, jak i

• repartycji wpływów z tytułu opłat wnoszonych przez producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz czystych nośników służących do utrwalania przy pomocy tych urządzeń fonogramów i wideogramów w zakresie własnego użytku osobistego

- stanowić będzie wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za wyświadczoną usługę. Powyższą czynność Wnioskodawca winien udokumentować poprzez wystawienie faktury VAT zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się końcowo do powołanych przez Spółkę we wniosku indywidualnych interpretacji Ministerstwa Finansów, a w szczególności do interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2011 r., o sygn. IPPP1-443-4/11-2/PR, która dotyczyła tożsamego zagadnienia prawnopodatkowego z przedstawionym w niniejszym wniosku, należy zauważyć, iż interpretacje prawa podatkowego podlegają weryfikacji przez Ministra Finansów, o czym stanowi art. 14e § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 80, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana. Dodać wypada, iż konstrukcja art. 14 e § 1 Ordynacji podatkowej wskazuje, że zmiana interpretacji indywidualnej jest czynnością jednostronną. Ustawodawca nie przewidział bowiem w tym zakresie wszczęcia i prowadzenia jakiegokolwiek postępowania typu jurysdykcyjnego. Tym samym czynności wykonywane przez organ podatkowy mają charakter działań wewnętrznych. Natomiast Minister Finansów samodzielnie ocenia, czy i w jakim zakresie zaistniały okoliczności wskazane w przepisie art. 14e Ordynacji podatkowej uprawniające do zmiany interpretacji indywidualnej. Jednocześnie należy zauważyć, iż nie wyznaczono żadnego terminu, w którym Minister Finansów byłby zobowiązany do zmiany interpretacji. W związku z powyższym, wymienione przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne podlegają ocenie i weryfikacji, wobec której Minister Finansów posiada uprawnienia do zastosowania trybu przewidzianego w art. 14e Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.