2015.04.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1295/14/LSz
z 7 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem , które wpłynęło do tut. organu 19 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie wody, kawy, herbaty, mleka, soków oraz cukru zużywanych przez pracowników i kontrahentów Wnioskodawcy oraz opodatkowania zużycia wody, kawy, herbaty, mleka, soków oraz cukru, przez pracowników Wnioskodawcy oraz kontrahentów - jest prawidłowe,
prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie pozostałych artykułów spożywczych oraz opodatkowania zużycia pozostałych artykułów spożywczych przez pracowników Wnioskodawcy i kontrahentów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT towarów zużytych przez pracowników i kontrahentów oraz prawa do odliczenia podatku VAT od nabywanych artykułów spożywczych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. organu 19 marca 2015 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 5 marca 2015 r. znak: IBPP1/443-1295/14/ LSz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Główną działalnością M. sp. z o.o. jest sprzedaż łożysk, smarów, olejów, klejów, przyrządów pomiarowych, a także sprzedaż, remont, naprawa przekładni i usługi telekomunikacyjne. Spółka zatrudnia na umowę o pracę oraz umowę zlecenie pracowników. Spółka zakupuje wodę, kawę, herbatę, cukier, mleko, soki, a także słodycze, owoce i przekąski do celów prowadzonej działalności. Produkty te są ogólnodostępne zarówno dla pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych tj. podczas wewnętrznych narad, spotkań i w trakcie wykonywania codziennych obowiązków, jak również dla klientów. Produkty te zużywane są także w trakcie spotkań w siedzibie Spółki z kontrahentami.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że:

a.Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Potwierdzenie zgłoszenia rejestracyjnego podatnika podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego zostało wydane przez Urząd Skarbowy w dniu 26 września 2000 r. Zgłoszenie zostało złożone przez spółkę M. Sp. z o.o. w związku z rozpoczęciem działalności określonej w art. 2 Ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. z 1993 r., nr 11 poz. 50). Począwszy od października 2000 r. M. Sp. z o.o. składa comiesięczne deklaracje VAT-7.

b.Dokonywane przez Wnioskodawcę zakupy artykułów spożywczych, tj. wody, kawy, herbaty, cukru, mleka, soków, słodyczy, owoców, przekąsek są wykorzystywane do wykonywania czynności:

opodatkowanych wykonywanych na terytorium kraju, tj. związanych ze sprzedażą łożysk, smarów, olejów, klejów, przyrządów pomiarowych, przekładni, remontem i naprawą przekładni oraz usługami telekomunikacyjnymi;
dostaw towarów i świadczenia usług poza terytorium kraju, w szczególności sprzedaży łożysk, smarów, olejów, klejów, przyrządów pomiarowych, przekładni, remontów i napraw przekładni oraz usług telekomunikacyjnych (podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami).

c.Na mocy § 112 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. 2003 r., nr 169, poz. 1650) pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje. Zakup napojów w celu ich zużycia w czasie pracy przez pracowników jest zatem obligatoryjny dla pracodawcy. Praca wykonywana przez pracowników jest natomiast niezbędna do generowania przychodów przez Spółkę; zatem można stwierdzić, że zakup napojów jest niezbędny w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W przeciwnym wypadku pracodawca dopuściłby się naruszenia prawa pracy. By wypełnić obowiązek zapewnienia pracownikom napojów pracodawca stawia im do dyspozycji wodę, kawę, herbatę, cukier, mleko i soki.

Natomiast zakup słodyczy, owoców i przekąsek w celu ich zużycia przez pracowników w czasie pracy nie jest niezbędny w celu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, z punktu widzenia przepisów prawa. W słowniku języka polskiego PWN przymiotnik „niezbędny” określony został jako „koniecznie potrzebny”. Zgodnie z tą wykładnią językową również należy stwierdzić, że zakup w.wym. artykułów nie jest niezbędny w celu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zauważyć jednak należy, iż zgodnie z art. 15. ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2014, poz. 851 z późn. zm.) „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. Z powyższych przepisów wynika, że nie jest warunkiem koniecznym zaliczenia w koszty uzyskania przychodu niezbędność poniesienia danego wydatku. Zgodnie z powołanym przepisem oraz przyjętą praktyką, aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
brak wyłączenia danego kosztu z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2014, poz. 851 z późn. zm.),
odpowiednie udokumentowanie wydatków.

Zdaniem Spółki zakupy słodyczy, owoców i przekąsek spełniają powyższe warunki. Pomimo, że nie są kosztem bezpośrednio związanym z przychodem, to w pośredni sposób wpływają na generowanie przychodu. Udostępnienie pracownikom słodyczy, owoców i przekąsek to zdaniem Wnioskodawcy przejaw dbałości o poprawę zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia pracowników, co prowadzi do zwiększania wydajności pracy poprzez m.in. większą motywację do pracy, lepszą atmosferę i niższą absencję chorobową. Wydatki przyczyniają się pośrednio, zdaniem Wnioskodawcy, na możliwość generowania przychodów oraz na wysokość tych przychodów. Bowiem efektywność pracowników i ich wydajność ma znaczenie dla wyników finansowych osiąganych przez Spółkę.

Nadmienić należy, że część wydatków ponoszonych przez firmy nie jest niezbędne do prowadzenia przez nie działalności gospodarczej, ale nie jest kwestionowane przez organy skarbowe ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo zakup szaf na dokumenty nie jest niezbędny przedsiębiorstwu do prowadzenia działalności gospodarczej, bowiem dokumenty mogą być przechowywane w kartonach. Ujęcie wydatków na zakup szaf w kosztach uzyskania przychodów nie jest jednak kwestionowane przez organy kontroli skarbowej.

d.Wskazanie we wniosku, że produkty są ogólnodostępne dla pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych i w trakcie wykonywania codziennych obowiązków, znaczy że:

pracownicy zużywają napoje i owoce w czasie swoich godzin pracy (również poza wewnętrznymi spotkaniami i naradami) według własnych potrzeb. Są dostępne dla pracowników przez cały dzień pracy, nie jest dozwolone wynoszenie ich poza Spółkę do swoich prywatnych celów,
słodycze i przekąski, jak również napoje i owoce, są zużywane przez pracowników w trakcie wewnętrznych spotkań, narad i szkoleń, spotkań z kontrahentami.

Napoje i owoce są dostępne w pomieszczeniach gospodarczych Spółki, w których znajdują się sprzęty kuchenne, oraz w biurach Spółki i salach konferencyjnych. Słodycze i przekąski są dostępne w biurach Spółki i salach konferencyjnych.

e.W momencie zakupu towarów Wnioskodawca dysponuje informacją, że nabyta woda, kawa, herbata, cukier, mleko, słodycze, owoce, przekąski zostaną przekazane do zużycia pracownikom (jak w podpunkcie d) oraz jako poczęstunek dla kontrahentów, gości. Wnioskodawca wie w momencie zakupu, że nie zostaną przeznaczone na inne cele, gdyż nie prowadzi handlu artykułami spożywczymi i nie zamierza podjąć działalności tego rodzaju. W przypadku zakupu artykułów spożywczych na inne cele, np. na prezenty dla kontrahentów, Spółka jest w stanie określić ich wartość.

f.Zakup w. wym. artykułów spożywczych jest dokumentowany fakturami VAT wystawianymi na Wnioskodawcę. W przypadku nabycia polskich produktów rolnych od rolników ryczałtowych, wystawiane mogą być na Wnioskodawcę faktury VAT RR. Sporadycznie może Wnioskodawca dokonać zakupów u podatnika podmiotowo zwolnionego z VAT i wówczas na Wnioskodawcę zostanie wystawiony rachunek lub faktura. Przy czym pytanie odnośnie odliczania podatku VAT nie dotyczy zakupów od podatników zwolnionych podmiotowo z VAT.

g.W czasie wewnętrznych narad i spotkań artykuły spożywcze są wyłożone na talerzach, w koszach, misach lub innych naczyniach i postawione na stołach/stolikach. Napoje zimne również stawiane są na stołach/stolikach: butelki z wodą, soki w kartonach lub dzbankach. Napoje gorące przygotowywane są przez pracowników Spółki. Artykuły spożywcze postawione są do dyspozycji wszystkich pracowników uczestniczących w naradach lub spotkaniach. Ponieważ porcje nie są wydzielane poszczególnym pracownikom, nie jest możliwe stwierdzenie, ile sztuk przekąsek czy słodyczy i ile mililitrów płynów zostało skonsumowane przez każdego z pracowników. Może się też zdarzyć, że pracownik w ogóle nie skorzysta z poczęstunku.

h.Wydzielenie przez Wnioskodawcę, jaka część nabytych artykułów spożywczych zostanie zużyta przez kontrahentów i klientów oraz przez pracowników w czasie narad i spotkań służbowych, a jaka zostanie przekazana wszystkim pracownikom do dowolnego korzystania w godzinach pracy jest z praktycznego punktu widzenia, co do zasady, niemożliwe. Spółka zatrudnia ponad 100 osób i prowadzi działalność handlową, w związku z czym przyjmuje w swojej siedzibie wielu gości. Wnioskodawca nie dokonuje zakupów dla konkretnej, zdefiniowanej grupy pracowników czy gości i nie prowadzi ewidencji pobrań artykułów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo odliczyć podatek VAT naliczony i nie ma obowiązku naliczenia podatku należnego przy zużyciu przez pracowników i kontrahentów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535), zwanej dalej „ustawa o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 stawy o VAT stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ponadto według art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisu tego nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Z art. 7 ust. 2 wynika, iż ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste osób wskazanych w tym przepisie. Ponadto zgodnie z pkt 2 ww. przepisu opodatkowaniu podlegają wszelkie inne darowizny. Według tak sformułowanych norm prawnych (w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu, pod warunkiem, że towary zostały zużyte zgodnie z celem opisanym w tym przepisie. Przepisy ustawy nie definiują jednak pojęcia celów osobistych. Należy założyć, że celami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi tj. niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją. Tak więc celami osobistymi są te, których spełnienie nie jest związane ze stosunkiem pracy. Tak więc udostępniania artykułów spożywczych i napojów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, w tym w trakcie narad, spotkań wewnętrznych, czy podczas zwykłych obowiązków, nie można traktować jako zużycia ich przez pracowników na swoje prywatne cele. Z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlega tylko zużycie towarów na rzecz podmiotów wymienionych w tym przepisie, nie podlega natomiast zużycie towarów w celu zapewnienia poczęstunku współpracownikom w trakcie spotkań służbowych. Powyższe w zakresie zużycia przez klientów i kontrahentów w siedzibie Spółki nie jest także traktowane jako nieodpłatne przekazanie towarów kontrahentom i klientom w ramach prowadzonej działalności, gdyż ww. produkty spożywcze traktowane są jako poczęstunek dla kontrahentów i klientów podczas spotkań służbowych w siedzibie firmy (bezpośredni beneficjent, którym jest kontrahent, jako osoba trzecia nie jest osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT).

Analizując powyższe należy stwierdzić, iż nieodpłatne zużycie zakupionych przez Spółkę produktów przez pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych, czy podczas spotkań służbowych, a także przez klientów i kontrahentów, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zdaniem Spółki, zakup wymienionych artykułów spożywczych ma związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych, bowiem nabywane przez Spółkę towary nie są przeznaczone do dalszej odsprzedaży, ani nie są wykorzystywane do wytworzenia wyrobów i usług będących przedmiotem obrotu, ale służą pośrednio wykonywaniu czynności opodatkowanych, gdyż poprzez dodatni wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczyniają się do generowania większych obrotów. Należy więc stwierdzić, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu wskazanych produktów spożywczych na zasadach wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług z uwagi na ich związek z prowadzoną działalnością i nie ciąży na niej obowiązek naliczania podatku należnego od zużywanych produktów przez pracowników, klientów i kontrahentów w siedzibie firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

za prawidłowe - w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie wody, kawy, herbaty, mleka, soków oraz cukru zużywanych przez pracowników i kontrahentów Wnioskodawcy oraz opodatkowania zużycia wody, kawy, herbaty, mleka, soków oraz cukru, przez pracowników Wnioskodawcy oraz kontrahentów,
za nieprawidłowe - w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie pozostałych artykułów spożywczych oraz opodatkowania zużycia pozostałych artykułów spożywczych przez pracowników Wnioskodawcy i kontrahentów.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W oparciu o art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik podatku VAT, zamierza nabywać dla swoich pracowników zatrudnionych na umowę o pracę oraz umowę zlecenia oraz kontrahentów kawę, herbatę, wodę, mleko oraz cukier, słodycze, przekąski i owoce. Zakup artykułów spożywczych będzie udokumentowany fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę.

W momencie zakupu towarów Wnioskodawca dysponuje informacją, że nabyta woda, kawa, herbata, cukier, mleko, słodycze, owoce, przekąski zostaną przekazane do zużycia pracownikom oraz jako poczęstunek dla kontrahentów, gości. Wnioskodawca wie w momencie zakupu, że nie zostaną przeznaczone na inne cele. W przypadku zakupu artykułów spożywczych na inne cele, np. na prezenty dla kontrahentów, Spółka jest w stanie określić ich wartość.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych zapewnić oprócz wody, inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej uregulowania prawne należy stwierdzić, że zużycie przez pracowników artykułów spożywczych takich jak kawa, herbata, woda, soki, mleko, cukier, nie jest przekazaniem towarów na cele osobiste pracowników. Konieczność zapewnienia napojów przez Wnioskodawcę swoim pracownikom w czasie pracy wynika bezpośrednio z przepisów powołanego przez Wnioskodawcę rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Zatem nabywane przez Wnioskodawcę artykuły spożywcze, tj. kawa, herbata, woda, soki, mleko, cukier, przeznaczone do zużycia przez pracowników w związku z przepisami BHP, mają związek (pośredni) z wykonywaniem czynności opodatkowanych, bowiem nie służą dalszej odsprzedaży, ani nie są wykorzystywane do wytworzenia wyrobów i usług będących przedmiotem obrotu lecz spożywane są na terenie firmy w godzinach jej pracy przez pracowników, w celu prawidłowego funkcjonowania na rzecz firmy.

Podobnie sytuacja wygląda w odniesieniu do zużycia ww. artykułów przez kontrahentów (potencjalnych kontrahentów) Wnioskodawcy. Wydatki te mają pośredni związek z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu artykułów spożywczych takich jak kawa, herbata, cukier, woda, mleko zużywanych przez pracowników w trakcie pracy oraz zużywanych przez kontrahentów, należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie natomiast prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę pozostałych artykułów spożywczych przeznaczonych do zużycia przez pracowników w czasie pracy oraz kontrahentów, należy zauważyć, że możliwe jest odliczenie podatku od nabywanych towarów i usług, które są związane z prowadzoną przez podatnika opodatkowaną działalnością gospodarczą.

W odniesieniu do przekazywanych innych, niż woda i napoje, artykułów spożywczych pracownikom w czasie godzin pracy tj. w sytuacji gdy pracownik sam decyduje, czy i kiedy skonsumuje artykuły spożywcze (np. owoce, słodycze lub przekąski), brak jest argumentów przemawiających za odliczeniem podatku, gdyż nie wiąże się to z prowadzoną przez podatnika działalnością. Takim argumentem nie może być podana przez Wnioskodawcę okoliczność, że „udostępnienie pracownikom słodyczy, owoców i przekąsek to zdaniem Wnioskodawcy przejaw dbałości o poprawę zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia pracowników, co prowadzi do zwiększania wydajności pracy poprzez m.in. większą motywację do pracy, lepszą atmosferę i niższą absencję chorobową”.

Takie podejście byłoby niezgodne z orzecznictwem TSUE. W wyroku TSUE z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca Trybunał zaznaczył, że „poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje. Wynika z tego, że w zwykłych okolicznościach świadczenie usług polegających na nieodpłatnym wydawaniu posiłków pracownikom zaspokaja prywatne potrzeby tych ostatnich w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy.” (pkt 57 wyroku).

Konieczność zapewnienia przez Wnioskodawcę pozostałych artykułów spożywczych swoim pracownikom nie wynika z żadnych przepisów (np. bhp) jak również (jak to wynika w ww. orzeczenia) nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od poczęstunku jaki serwuje im z własnej woli pracodawca. To do pracownika należy wybór posiłku oraz ustalenie miejsca i czasu jego spożycia. Zatem wydawanie pracownikom artykułów spożywczych w czasie godzin pracy, tj. w sytuacji gdy pracownik sam decyduje czy i kiedy skonsumuje dany artykuł ma na celu zaspokojenie ich potrzeb prywatnych, zatem nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy.

Wyjątkiem od powyższej sytuacji jest zużycie przez pracownika takich artykułów w trakcie wewnętrznych narad (szkoleń, spotkań). Takie udostępnienie nie nosi znamion zużycia na cele osobiste (prywatne) lecz jest uzasadnione potrzebami pracodawcy takimi jak zapewnienie sprawnego przebiegu spotkania służbowego.

W tej konkretnej sprawie Wnioskodawca w końcowej części opisu sprawy wyjaśnił, że nie jest w stanie ustalić jaka część nabytych artykułów spożywczych zostanie zużyta przez kontrahentów i klientów oraz przez pracowników w czasie narad i spotkań służbowych, a jaka zostanie przekazana wszystkim pracownikom do dowolnego korzystania w godzinach pracy.

Jeżeli więc nie jest możliwe wyodrębnienie, a następnie zweryfikowanie jaka część towarów związana jest ze zużyciem na cele osobiste, a jaka na cele związane z działalnością gospodarczą to Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie tych artykułów.

Podobnie sytuacja wygląda w odniesieniu do ww. artykułów zużywanych przez kontrahentów.

Wprawdzie spotkania służbowe czy negocjacje z kontrahentami są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i służą celom tej działalności, zatem zapewnienie sprawnego przebiegu takiego spotkania poprzez umożliwienie skorzystania z ww. artykułów spożywczych ma pośrednio wpływ na działalność opodatkowaną podatnika, jednak z opisu sprawy wynika, że jak to już wyżej wskazano, Spółka nie jest w stanie ustalić jaka część nabytych artykułów spożywczych zostanie zużyta przez kontrahentów i klientów oraz przez pracowników w czasie narad i spotkań służbowych, a jaka zostanie przekazana wszystkim pracownikom do dowolnego korzystania w godzinach pracy.

Wnioskodawca wskazał bowiem, że „Wydzielenie przez Wnioskodawcę, jaka część nabytych artykułów spożywczych zostanie zużyta przez kontrahentów i klientów oraz przez pracowników w czasie narad i spotkań służbowych, a jaka zostanie przekazana wszystkim pracownikom do dowolnego korzystania w godzinach pracy jest z praktycznego punktu widzenia, co do zasady, niemożliwe”.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca nie ma możliwości wyodrębnienia a potem zweryfikowania w jakiej części artykuły spożywcze trafiają do pracowników, a w jakiej do klientów czy kontrahentów (a zatem nie istnieje możliwość jednoznacznego wykazania związku z prowadzoną działalnością gospodarczą), tym samym Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie przyporządkować jaka część artykułów spożywczych jest wykorzystana do wykonywania czynności opodatkowanych.

W tej sytuacji Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z zakupem pozostałych artykułów spożywczych zużywanych przez klientów i kontrahentów Wnioskodawcy odwiedzających Spółkę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu przekąsek, słodyczy, owoców, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia czy nieodpłatne udostępnienie artykułów spożywczych pracownikom i kontrahentom (klientom) stanowi dla Spółki czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Według art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest m.in. zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, przy zakupie, imporcie, wytworzeniu których to towarów lub ich części składowych, przysługiwało podatnikowi, w całości lub w części, prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Analiza powołanego art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wskazuje wyraźnie, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny.

Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie - tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu, tj. podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. klient, kontrahent przedsiębiorcy lub osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej np. przez pracowników przedsiębiorstwa podczas spotkań służbowych na terenie siedziby firmy, bowiem w tym przypadku nie ma miejsca zużycie towarów na cele osobiste pracowników.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Zatem stwierdzić należy, że nieodpłatne udostępnienie i zużycie artykułów spożywczych typu:

kawa, herbata, woda, soki, mleko, cukier przez pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz umowę zlecenia wyłącznie na terenie zakładu pracy, podczas pracy,

nie nosi znamion zużycia na cele osobiste, prywatne tych osób.

Osoby te (pracownicy) należą co prawda do kręgu podmiotów wymienionych w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, lecz ww. artykuły spożywcze, które Wnioskodawca udostępnia im nieodpłatnie nie służą celom prywatnym tych osób, gdyż ich zużycie związane jest niewątpliwie ze statusem pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, a do zapewnienia pracownikom wody lub innych napojów Wnioskodawca jest, jak podał w opisie stanu faktycznego, zobligowany przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie powołanego już § 112 rozporządzenia, pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych zapewnić oprócz wody, inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników.

Zatem czynności tych nie można uznać za czynności, które podlegają opodatkowaniu w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy o VAT.

Odnośnie kwestii udostępnienia i zużycia ww. napojów przez kontrahentów czy klientów, należy zauważyć, że ustawodawca w ww. przepisie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wskazał, że przekazanie lub zużycie towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele osobiste dotyczy konkretnych ściśle wymienionych w tym przepisie osób, tj. podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia. W przedmiotowym przepisie nie zostali wymienieni m.in. kontrahenci i klienci, o których mowa we wniosku.

Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca serwuje ww. poczęstunki w formie napojów także kontrahentom oraz klientom podczas negocjacji czy narad służbowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zużycie napojów przez kontrahentów i klientów podczas negocjacji czy narad służbowych należy również uznać za zużycie związane z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem, zatem nie stanowi ono zużycia ani przekazania czy też darowizny, które podlegałyby opodatkowaniu w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że nieodpłatne zużycie zakupionych przez Spółkę produktów (napojów) przez pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych, a także przez klientów i kontrahentów, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie kwestii opodatkowania wydania i zużycia pozostałych artykułów spożywczych przez pracowników i kontrahentów, należy wskazać, że zgodnie z ww. przepisami co do zasady, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

W niniejszej interpretacji już wskazano, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem pozostałych artykułów spożywczych.

Ponieważ Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, zużycie to nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko podatnika w zakresie opodatkowania od pozostałych artykułów należało uznać za nieprawidłowe bowiem Wnioskodawca brak opodatkowania wywodził z innych przepisów niż organ.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin