Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-32/15/MS
z 3 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka właściwe wykazuje różnice kursowe w wyniku podatkowym jedynie poprzez ujęcie w tym wyniku nadwyżki ujemnych lub dodatnich różnic kursowych danego okresu ujętej w księgach rachunkowych (tzw. ujęcie różnic per saldo) (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka właściwe wykazuje różnice kursowe w wyniku podatkowym jedynie poprzez ujęcie w tym wyniku nadwyżki ujemnych lub dodatnich różnic kursowych danego okresu ujętej w księgach rachunkowych (tzw. ujęcie różnic per saldo).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wytwarza specjalistycznych części do pojazdów samochodowych. Spółka jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej X powstałej na bazie włoskiej grupy kapitałowej Y.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE” lub „Strefa”). Spółka osiąga zarówno dochody w ramach działalności strefowej korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, jak i dochody opodatkowane na zasadach ogólnych. W ramach całokształtu prowadzonej działalności (zarówno korzystającej ze zwolnienia jak i opodatkowanej na zasadach ogólnych) Wnioskodawca dokonuje transakcji rozliczanych w PLN oraz w walutach obcych, co prowadziło i prowadzi do powstania różnic kursowych. Spółka zdecydowała się na wybór rachunkowej (bilansowej) metody rozliczania różnic kursowych od 1 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy mając na uwadze autonomiczność tzw. metody bilansowej ustalania różnic kursowych względem przepisów podatkowych, właściwe będzie wykazanie różnic kursowych w wyniku podatkowym Spółki jedynie poprzez ujęcie w tym wyniku nadwyżki ujemnych lub dodatnich różnic kursowych danego okresu ujętej w księgach rachunkowych (tzw. ujęcie różnic per saldo)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem stosowania tzw. rachunkowej (bilansowej) metody ustalania różnic kursowych, Wnioskodawca uprawniony jest do podatkowego rozliczenia różnic kursowych poprzez wykazanie nadwyżki ujemnych albo dodatnich różnic kursowych danego okresu, ujętej w księgach rachunkowych.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że przedmiotowa metoda rachunkowa jest doceniana przez literaturę fachową, gdzie wskazuje się wyraźnie, że jej niewątpliwymi zaletami (...) są jednolita ewidencja rachunkowa i podatkowa, brak różnic przejściowych, a więc konieczności obliczania i ujmowania podatku odroczonego z tego tytułu. - tak P. Małecki i M. Mazurkiewicz w CIT. Podatki i Rachunkowość. Komentarz, Lex 2014.

Spółka ustala i będzie ustalać różnice kursowe na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości. Wnioskodawca pragnie wskazać na fakt, że uregulowana w przepisie art. 9b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”), tzw. metoda rachunkowa (bilansowa) ustalania różnic kursowych polega na odpowiednim włączeniu do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic kursowych zrealizowanych oraz niezrealizowanych, a także z wyceny pozycji pozabilansowych. Zatem Spółka zalicza odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na fakt, że przepis art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, odsyła w zakresie wybranej metody ustalania różnic kursowych do stosowania przepisów ustawy o rachunkowości. Tym samym, zdaniem Spółki, jeżeli zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości różnice kursowe powinny być wykazane, nawet jeżeli nie są one uznawane za różnice kursowe według przepisów podatkowych, będą wpływać one na wynik podatkowy Spółki. Zatem bezpośrednią konsekwencją odesłania do przepisów ustawy o rachunkowości, w przypadku wyboru tzw. metody rachunkowej ustalania różnic kursowych (czyli m.in. ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości), jest konieczność analogicznego jak na gruncie ustawy o rachunkowości prezentowania różnic kursowych dla celów podatkowych.

Spółka pragnie jednocześnie zaznaczyć, że w tym zakresie przepisy ustawy o rachunkowości odznaczają się swoistą autonomią na gruncie prawa podatkowego; zasady określania różnic kursowych zgodnie z metodą bilansową, nie są modyfikowane przez przepisy prawa podatkowego, w szczególności przez ustawę o CIT.

Spółka pragnie jednocześnie zaznaczyć, że wyżej wskazana autonomiczność zasad ustalania różnic kursowych tzw. metodą rachunkową ma potwierdzenie w orzecznictwie organów podatkowych, m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 23 stycznia 2012 r. o sygn. ILPB3/423-503/11-2/EK, w której Dyrektor wskazał wprost, że: skoro (przyp. Wnioskodawcy: spółka) stosuje rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, wskazaną w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to ma obowiązek zaliczać odpowiednio do przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów wszystkie różnice kursowe ustalone w trybie i w rozumieniu przepisów o rachunkowości (w tym dotyczące pozycji niepodatkowych oraz pozycji, dla których ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje inny niż ustawa o rachunkowości moment zaliczenia do przychodów bądź kosztów uzyskania przychodów), bez konieczności dodatkowej weryfikacji tych różnic kursowych w oparciu o inne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w szczególności art. 12 -16 ww. ustawy);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 lutego 2010 r. o sygn. IBPBI/2/423-1333/09/BG;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 grudnia 2009 r. o sygn. ILPB3/423-876/09-2/DS;
• decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 stycznia 2008 r. o sygn. 1401/PP-II/4210-7/07/EP.
  
  

Wnioskodawca pragnie ponadto zaznaczyć, że sam Minister Finansów w Biuletynie Skarbowym nr 6/2007 wyraził stanowisko analogiczne do powyższego. W przedmiotowym Biuletynie Minister Finansów stwierdził bowiem, że Rozwiązania wynikające z rachunkowości określają zatem skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, istotną okolicznością potwierdzającą prawidłowość stanowiska Spółki jest fakt przyjęcia analogicznej wykładni przez sądy administracyjne. Na potwierdzenie powyższej tezy Wnioskodawca pragnie wskazać, że na fakt ustanowienia autonomiczności na gruncie materialnego prawa podatkowego reguł dotyczących tzw. metody rachunkowej ustalania różnic kursowych zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 25 listopada 2008 r. o sygn. I SA/Po 888/08 (orzeczenie prawomocne), w którym, w odniesieniu do możliwości ustalenia dla celów podatkowych różnic kursowych w oparciu o przepisy rachunkowe, Sąd orzekł, że Taki zabieg legislacyjny powoduje z jednej strony to, że ustalanie różnic kursowych bardziej odpowiada istocie działalności gospodarczej, a ponadto w sposób niebudzący wątpliwości stawia rachunkowość w płaszczyźnie materialnego prawa podatkowego (...).

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla potrzeb ustawy o CIT istotny powinien być tylko końcowy wynik kalkulacji rachunkowej różnic kursowych. Jednocześnie podkreślić należy, że z perspektywy ustawy o rachunkowości różnice kursowe są prezentowane zgodnie z tzw. wynikowym (bilansowym) sposobem rozliczania różnic kursowych.

Zdaniem Spółki, różnice kursowe dotyczące aktywów i zobowiązań wyrażonych w walutach obcych, powstałe na dzień ich wyceny, ustawa o rachunkowości nakazuje zaliczać odpowiednio do przychodów (dodatnie) lub kosztów (ujemne) finansowych (art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości) - jest to tzw. wynikowe rozliczanie różnic kursowych, przy czym różnice kursowe rozliczone wynikowo (dodatnie i ujemne, zrealizowane i niezrealizowane) wpływają na rachunek zysków i strat (art. 42 ust. 3 ustawy o rachunkowości).

Ponadto zaś uwzględniając dyspozycję art. 42 ust. 3 ustawy o rachunkowości Wnioskodawca wskazuje, że wynik operacji finansowych stanowi różnicę między przychodami finansowymi, w szczególności z tytułu dywidend (udziałów w zyskach), odsetek, zysków ze zbycia oraz aktualizacji wartości inwestycji innych niż wymienione w art. 28 ust. 1 pkt la ustawy o rachunkowości, nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi, a kosztami finansowymi, w szczególności z tytułu odsetek, strat ze zbycia oraz aktualizacji wartości inwestycji innych niż wymienione w art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości, nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi, z wyjątkiem odsetek, prowizji, dodatnich i ujemnych różnic kursowych, o których mowa w art. 28 ust. 4 i ust. 8 pkt 2 ustawy o rachunkowości - należy zauważyć, że możliwość kompensowania różnic kursowych została wprost przewidziana przez ustawodawcę w odniesieniu do zasad sporządzenia rachunku zysków i strat, co też w ocenie Spółki potwierdza istnienie takiej możliwości (ujęcie „per saldo”) również w księgach rachunkowych.

Zdaniem Spółki, uwzględniając powyższe w przypadku stosowania tzw. rachunkowej metody ustalania różnic kursowych możliwe będzie ujmowanie różnic kursowych w księgach rachunkowych w sposób „wynikowy”, a zatem po dokonaniu kompensaty ogółu uprzednio ustalonych dodatnich i ujemnych różnic kursowych właściwych dla danego okresu.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie podkreślić, że kompensata wartości różnic kursowych w księgach rachunkowych zgodna jest z praktyką oraz poglądami doktryny prawa. Przykładem potwierdzającym powyższą tezę, może być zdaniem Wnioskodawcy, „Komentarz do art. 1 - 70 ustawy o rachunkowości” w: „Kodeks spółek handlowych. Komentarz” (autorstwa prof. dr hab. Stanisława Sołtysińskiego, prof. dr hab. Andrzeja Szajkowskiego, prof. dr hab. Andrzeja Szumańskiego, prof. dr hab. Janusza Szwaja, dr André Helin; Warszawa 2008), w odniesieniu do art. 7 ust. 3 ustawy o rachunkowości, zgodnie, z którym Zdarzenia jednego rodzaju, które można kompensować i wykazywać łącznie wynik, to np. różnice kursowe, zbycie niefinansowych aktywów trwałych oraz zbycie inwestycji.

Wyżej przedstawione stanowisko Spółki, ma zdaniem Wnioskodawcy potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych prawa podatkowego, m.in.:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 listopada 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-1039/14/AP,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 marca 2014 r. sygn. IBPBI/2/423-317/14/AP,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 stycznia 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-1355/13/MO,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 9 stycznia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-406/13-2/MF,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 maja 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-289/13/SD;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 marca 2013 r., sygn. IPPB3/423-1030/12-2/MS,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 22 listopada 2012 r., sygn. IPTPB3/423-295/12-5/KJ,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 22 listopada 2012 r„ sygn. IPTPB3/423-295/12-2/KJ,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 stycznia 2012 r., sygn. IPPB5/423-988/11-2/IŚ.
  
  

Podsumowując wyżej opisane stanowisko Spółki, Wnioskodawca jest zdania, że wykorzystanie metody rachunkowej obliguje go do stosowania w zakresie zasad określenia różnic kursowych dla celów podatkowych przepisów ustawy o rachunkowości, a tym samym zaś pozwala na ujmowanie różnic kursowych dla celów podatkowych poprzez wykazanie jedynie nadwyżki dodatnich lub ujemnych różnic kursowych danego okresu, ujętej w księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 2 została wydana odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.