Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.222.2015.MCA
z 2 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 i 699) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 02 sierpnia 2011 r. Nr IPTPB2/415-182/11-2/KR, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko … (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 06 maja 2011 r. (data wpływu 13 maja 2011 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu ze stosunku pracy z tytułu udziału pracowników w imprezach integracyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza zorganizować imprezy dla pracowników w celu ich integracji, polepszenia współpracy między nimi i poprawy atmosfery w pracy. Koszt zorganizowania imprezy sfinansowany zostanie w całości ze środków obrotowych Wnioskodawcy. Pracownicy będą uczestniczyć w imprezie nieodpłatnie. Spotkanie integracyjne będzie miało postać biesiady, która odbędzie się poza siedzibą Wnioskodawcy.

Wnioskodawca poniesie koszty usługi gastronomicznej lub cateringu oraz rozrywek zapewnianych pracownikom (np. koszt obsługi muzycznej – DJ), które mają służyć integracji.

Podczas spotkań integracyjnych pracownicy Wnioskodawcy będą mogli skorzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych świadczonych przez firmę zewnętrzną. Wnioskodawca zaznacza, że pracownicy nie będą mieli przydzielonych racji żywnościowych. Każdy z pracowników będzie miał możliwość wyboru, jaki posiłek (artykuł spożywczy) chce zjeść, jakie napoje chce wypić, itp. Wnioskodawca nie będzie ewidencjonował ilości spożytych przez danego pracownika produktów. Pracownicy będą mogli brać udział w całej imprezie, bądź jej części. Wnioskodawca nie będzie w stanie ewidencjonować wejść i wyjść uczestników. Przed zorganizowaniem imprezy Wnioskodawca zamierza badać poziom zainteresowania takim spotkaniem wśród pracowników. Zakłada, że nie wszyscy pracownicy będą zainteresowani udziałem w imprezie, gdyż część pracowników, ze względu na charakter pracy firmy, będzie musiała w tym czasie świadczyć pracę, inni nie skorzystają ze względów osobistych. Jeżeli pracownicy wyrażą zainteresowanie, Wnioskodawca zorganizuje imprezę. Wnioskodawca nie będzie zatem wiedzieć, ile osób przyjdzie, czy wszyscy będą na całym spotkaniu, czy każdy będzie korzystał ze wszystkich atrakcji. Może się okazać, że dany pracownik uprawniony do wzięcia udziału w imprezie, mimo wcześniejszej deklaracji uczestnictwa, nie przyjdzie z uwagi np. na chorobę lub inne zdarzenie losowe. Przy wejściu na imprezę Wnioskodawca nie będzie w stanie sprawdzić listy obecności, ani ustalić, z jakich atrakcji pracownik korzystał oraz kiedy przyszedł lub wyszedł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej, zorganizowanej przez pracodawcę, będzie prowadzić do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca powinien zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że wezmą oni udział w imprezie integracyjnej?
2. W jaki sposób, w przypadku stwierdzenia, że uczestnictwo w takim spotkaniu będzie stanowić przychód dla pracownika, należy ustalić przychód pracownika, skoro Wnioskodawca nie jest w stanie prowadzić żadnych ewidencji pozwalających na ustalenie, co zje i wypije dany pracownik, z jakich „atrakcji” zapewnianych w czasie imprezie będzie skorzystać, a Wnioskodawca będzie miał trudność w ustaleniu dokładnej listy pracowników, którzy faktycznie będą obecni na imprezie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do powstania przychodu u pracownika, gdyż Wnioskodawca nie będzie w stanie określić wartości nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez poszczególnych pracowników. Wnioskodawca będzie mógł jedynie stwierdzić, kto został zaproszony na imprezę, ale nie zawsze będzie wiadome, czy rzeczywiście wszystkie osoby zaproszone przyszły i czy korzystały (oraz w jakim zakresie) ze świadczeń oferowanych w czasie imprezy. Wnioskodawca podkreśla, że nie będzie w stanie sprawdzić i ewidencjonować, co i w jakich ilościach pracownik zje, czy wypije, itp. Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby pracownik skorzystał z pozostawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby precyzyjne ustalenie wartości tegoż świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pogląd ten potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 2011 r. I SA/Wr 1284/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcie zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca, w celu polepszenia współpracy oraz poprawy atmosfery pracy, zamierza zorganizować biesiady dla pracowników. Pracownicy będą w nich uczestniczyć nieodpłatnie. Koszty imprez zostaną sfinansowane w całości ze środków obrotowych Wnioskodawcy (w tym koszty usług gastronomicznych, cateringowych oraz DJ). Podczas spotkań integracyjnych każdy z pracowników będzie miał możliwość wyboru, jaki posiłek chce zjeść, jakie napoje chce wypić, oraz z jakich atrakcji (rozrywek) skorzystać. Wnioskodawca nie będzie ewidencjonował ilości spożytych przez danego pracownika produktów, jak również wejść i wyjść uczestników.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę tego rodzaju spotkania integracyjnego, nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału w imprezie integracyjnej, zorganizowanej przez pracodawcę, nie będzie prowadzić do powstania przychodu u pracownika, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zwiększenia przychodów pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że wezmą oni udział w tym przedsięwzięciu.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń powstaje wyłącznie w takiej sytuacji, w której jest możliwe zindywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej i przyporządkowania go do konkretnej osoby oraz, gdy istnieje możliwość stwierdzenia, że konkretny podatnik rzeczywiście otrzymał przysporzenie majątkowe w postaci nieodpłatnego świadczenia. W przypadku spotkania integracyjnego, które zamierza zorganizować Wnioskodawca, taka możliwość nie występuje.

Wobec potwierdzenia prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego, bezprzedmiotowym stało się zagadnienie przedstawione w pytaniu drugim.

Niezależnie od powyższego, w kontekście przywołanego we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, dodać należy, że na przestrzeni ostatnich lat orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące podatkowych aspektów nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników nie było jednorodne. Przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. orzecznictwo sądowo-administracyjne zostało ujednolicone jedynie w zakresie dotyczącym opodatkowania pakietów świadczeń medycznych. Nie ustabilizował się natomiast kierunek orzecznictwa w zakresie dotyczącym np. opodatkowania przychodów z tytułu finansowania przez pracodawców udziału pracowników w różnego rodzaju imprezach (np. integracyjnych). Część składów orzekających korzystała in extenso z rozwiązań przyjętych we wskazanych wyżej uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego, część zaś stała na stanowisku, że rozważań przyjętych w zakresie pakietów medycznych nie można bezpośrednio i w całości stosować do innych nieodpłatnych świadczeń. Powyższe oznacza, że na etapie wydania ww. wyroku WSA, orzecznictwo sądowo-administracyjne w zakresie nieodpłatnych świadczeń ponoszonych na rzecz pracownika w związku ze zorganizowaniem przez pracodawcę spotkania integracyjnego, jeszcze się nie ustabilizowało. W konsekwencji, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w tych wyrokach, nie mogła być „wiążąca” dla organu podatkowego, w sprawach innych niż będących przedmiotem zaskarżenia.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 02 sierpnia 2011 r. Nr IPTPB2/415-182/11-2/KR.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.