Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/214/BRT/2014/RD-14834
z 28 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 01 marca 2012 r. Nr ITPB1/415-1294/11/HD wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup produktów spożywczych oraz usług gastronomicznych podczas spotkań z kontrahentami poza siedzibą firmy, jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 01 marca 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup gastronomicznych dla pracowników i kontrahentów. Interpretacja wydana została na wniosek Pana T. P. z dnia 27 grudnia 2011 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej, która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży hurtowej artykułów hydraulicznych, instalacyjnych i łazienkowych.

Sprzedaż prowadzona jest m.in. poprzez zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przedstawicieli handlowych, działających na terenie całego kraju. Przedstawiciele prowadzą akwizycję bezpośrednią na danym, przyporządkowanym obszarze geograficznym, stanowiącym obszar jednego lub kilku województw.

Pracownicy reprezentują Spółkę w terenie, a w szczególności: pozyskują nowych odbiorców na towary Spółki, utrzymują bieżące kontakty handlowe z kontrahentami Spółki, przyjmują do realizacji zamówienia, dokonują prezentacji towarów oraz informują kontrahentów o nowych towarach oraz o ich właściwościach.

Spółka nie wynajmuje na stałe lokali biurowych na obszarze działania danego pracownika, w których mógłby on odbywać spotkania z kontrahentami. Często zdarza się, że spotkania te odbywają się w lokalach gastronomicznych (m.in. przy stacjach paliw, hotelach, itp.), co jest dogodne zarówno dla pracowników jak i kontrahentów Spółki. W ramach tychże spotkań pracownicy ponoszą koszty konsumpcji (zakup napojów, posiłków). Serwowane posiłki oraz lokale gastronomiczne, w których odbywają się spotkania, nie noszą cech okazałości i wytworności, lecz stanowią standardową, przyjętą jako zwyczajowa w relacjach biznesowych, oprawę. Najczęściej wydatki obejmują napoje, czasami lunch, które w większości nie przekraczają kilkudziesięciu złotych.

Dodatkowo ze względu na specyfikę sprzedawanych towarów, pracownicy mają obowiązek spotykać się z instalatorami (czy też przedstawicielami firm instalacyjnych), którzy decydują o wyborze producenta wyrobu, który montują w ramach instalacji, napraw i przeglądów.

Pracownicy, w sytuacji, gdy nabywają usługę gastronomiczną z tytułu spotkania z kontrahentem nanoszą na fakturze zakupowej adnotację „spotkanie z kontrahentem …”.

W związku z powyższym zadano pytanie: Czy w przypadku zakupu usługi gastronomicznej w trakcie spotkania z kontrahentem w sytuacji, gdy dane spotkanie związane jest z bieżącą obsługą kontrahentów Spółki, jak też w sytuacji spotkania z potencjalnym klientem, któremu przedstawiana jest oferta handlowa Spółki, zakup ten podlega ograniczeniom w zakresie zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do uznania, iż ponoszone wydatki z tytułu zakupu usług gastronomicznych (związanych ze spotkaniem z klientem bądź potencjalnym kontrahentem) stanowią wydatek niestanowiący kosztu uzyskania przychodu, a w konsekwencji wydatek ten nie jest związany z reprezentacją, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Tak więc co do zasady wszelkie wydatki spełniające warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, iż nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

W sytuacji opisanej powyżej, nie może być mowy o uznaniu, iż wydatek ten posiada cechy wydatku reprezentacyjnego. Standardowe spotkania, w trakcie których omawiana jest oferta Spółki, w sytuacji, gdy zaproszenie kontrahenta do lokalu gastronomicznego realizowane jest w ramach bieżących, zwyczajowo przyjętych praktyk istniejących na rynku, nie może charakteryzować się jakimkolwiek elementem wytworności bądź ekskluzywności. Spółka poprzez nabycie tego typu usług nie buduje w sposób szczególny swojej pozycji względem kontrahenta, dążąc do wywołania po stronie kontrahenta dobrego wrażenia. Jest to zwykły posiłek w trakcie roboczego spotkania, który w relacjach realizowanych w branży, w której Spółka funkcjonuje, jest rzeczą elementarnie podstawową, nie wywołującą po stronie kontrahentów jakiejkolwiek reakcji związanej z działaniami reprezentacyjnymi.

Jednocześnie należy wskazać, iż art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy interpretować w ten sposób, iż wymienienie w tym przepisie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza, że iż wydatki te nigdy nie będą kosztami uzyskania przychodów. Nie będą one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny, zaś w opisanym przez Spółkę stanie faktycznym trudno tego typu walor przypisać tym wydatkom. Zatem wydatek na zakup usługi gastronomicznej nie nosi znamion reprezentacji, a tym samym wydatek ten nie może podlegać ograniczeniom, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Takie stanowisko potwierdza wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 1 czerwca 2010 r., sygnatura akt. I SA/Bd 382/10, w którym sąd stwierdził, że z przepisów wynika, że takie wyłączenie dotyczy tylko wydatków na spotkania o charakterze reprezentacyjnym. Takiego charakteru nie mają w ocenie Sądu wydatki poniesione na zwyczajowe posiłki spożyte podczas spotkania z kontrahentem w lokalu gastronomicznym, poświęconego omówieniu wzajemnych kontaktów handlowych. W uzasadnieniu wyroku Sąd argumentował: „Zdaniem Sądu wydatki na usługę gastronomiczną, które są związane ze spotkaniem z kontrahentem w lokalu gastronomicznym w celach biznesowych nie mają charakteru reprezentacyjnego. W dobie gospodarki rynkowej, gdy przedsiębiorca nawiązuje z innymi podmiotami gospodarczymi liczne kontakty handlowe, które często decydują o jego pozycji i szansach rozwoju, tego typu spotkania są czymś normalnym, standardowym. Jeżeli służą one omawianiu spraw dotyczących wzajemnej współpracy, np. negocjowaniu umowy, warunków płatności, zabezpieczenia ewentualnych roszczeń, to wydatki te są kosztami związanymi ze zwykłym prowadzeniem działalności gospodarczej. Ich celem nie jest demonstrowanie wobec kontrahentów swojej wytworności czy przepychu. Trudno uznać, aby wydatek na zakup kawy, ciastka, herbaty czy zwyczajowego obiadu w lokalu gastronomicznym, podczas negocjowania warunków umowy, świadczył o okazałości danego przedsiębiorcy. Charakter reprezentacyjny miałyby natomiast wydatki, np. na imprezy towarzyskie z udziałem kontrahentów czy wystawne przyjęcia dla kontrahentów”.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 01 marca 2012 r. Nr ITPB1/415-1294/11/HD, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że (...) wydatki na zorganizowanie spotkań biznesowych poza siedzibą firmy są wydatkami na reprezentację i jako takie nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (...).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji podstawową cechą kosztu uzyskania przychodów jest jego związek z przychodem podatnika albo związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu podatkowego pod warunkiem, że dany koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Problematyka kosztów podatkowych w kwestii dotyczącej, czy w każdym przypadku wydatki przedsiębiorcy na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych podczas spotkań z kontrahentami (spotkań biznesowych i okazjonalnych), niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych, stanowią koszty reprezentacji, podlegające wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Mając na uwadze powyższe Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której zauważono m.in., (...) że nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki ( np. ciastka, paluszki, kanapki) napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej. Odzwierciedleniem powyższej interpretacji jest np. wyrok NSA z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt FSK 392/11, wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt. II FSK 702/11, wydany w składzie siedmiu sędziów.

W wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny m.in. wskazał, że (...) wydatki związane z poczęstunkiem dla osób będących klientami, muszą być uznane za koszt uzyskania przychodu, nie ulega bowiem wątpliwości, że stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu zatem oznacza to, że (...) pomiędzy poniesionym wydatkiem polegającym na poczęstunku (zarówno dostarczonym w firmie, jak i poza jej siedzibą), a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowy (...). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził jednocześnie, że (...) wydatek na zakup nie każdej usługi gastronomicznej należy kwalifikować do kosztów reprezentacji wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów (...).

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że o ile poniesione koszty nie służą reprezentacji, to nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego, uznać należy za prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.