Interpretacja Ministra Finansów
DD10/033/78/MZO/14/RD-6809
z 30 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Zmiana Interpretacji Indywidualnej

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną w dniu 03 czerwca 2009 r. Nr IPPB3/423-164/09-4/KK przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko S.A. przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2009 r. o wydanie interpretacji indywidualnej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynajmem i używaniem podczas podróży zagranicznej samochodu osobowego:

• w części odnoszącej się do czynszu najmu – jest prawidłowe,
• w części odnoszącej się do wydatków na opłaty za paliwo i inne wydatki eksploatacyjne – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 10 lutego 2009 r., uzupełnionym pismem 28 maja 2009 r. S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że S.A. na potrzeby związane z prowadzoną działalnością kieruje swoich pracowników i współpracowników do świadczenia pracy za granicą. Powyższe wyjazdy służbowe mają charakter zarówno delegacji (krótki okres czasu) jak i oddelegowania za granicę na pobyt długoterminowy (korespondenci). Zadania służbowe mają na celu realizację programów TV co wymaga sprawnego przemieszczania się pracowników pomiędzy różnymi miastami. Aby zapewnić sprawne przemieszczanie a jednocześnie zminimalizować koszty podróży np.: poprzez ograniczenie zakresu korzystania z usług taksówkarskich, pracownicy wynajmują samochody osobowe bez kierowcy. Samochody te nie stanowią majątku Spółki. Wynajem samochodów odbywa się w następujący sposób:

1. Pracownik wynajmuje samochód za granicą bez kierowcy. Ponoszone są koszty wynajmu samochodu, ale również koszty paliwa, parkingów, myjni, napraw (wymiana sprzęgła, kół, filtrów).
2. Pracownik wynajmuje samochód za granicą bez kierowcy. Z tego tytułu Spółka płaci za najem samochodu a wszystkie inne opłaty zawierają się już w opłacie czynszowej.

Opłaty za wynajem samochodów są opłacane np.: przez delegowanych ze środków pracodawcy poprzez udostępnianie pracownikowi karty płatniczej będącej własnością Spółki lub też zaliczki są regulowane bezpośrednio przez Spółkę przelewem pieniężnym na konto firmy świadczącej usługi wynajmu ww. samochodów. Zdarza się również, iż opłaty za wynajem są ponoszone bezpośrednio przez pracownika odbywającego podróż służbową z własnych środków, które są następnie zwracane pracownikowi przez pracodawcę.

Wysokość opłat z tytułu wynajmu jest potwierdzana na podstawie dowodów zewnętrznych (faktur, rachunków), wystawionych przez podmiot świadczący usługi wynajmu na Spółkę albo na pracownika.

W dwóch opisanych stanach faktycznych delegowani prowadzą ewidencję przebiegu pojazdu. Zarówno usługi najmu jak i koszty paliwa za granicą są droższe niż w Polsce, co znacznie zwiększa poniesione przez Spółkę koszty. Biorąc pod uwagę już same koszty jakie Spółka ponosi za wynajem samochodów za granicą powoduje, iż wydatki przeliczone na podstawie „kilometrówki” nie znajdują odzwierciedlenia w postaci rzeczywiście poniesionych kosztów.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka dodała, że pracownicy i współpracownicy Spółki wykonują czynności związane z realizacją programów TV i kierowani są do wykonywania usług za granicę na podstawie delegacji (krótki okres czasu) jak i oddelegowania za granicę na pobyt długoterminowy przez pracodawcę. Spółka ze współpracownikami zawiera umowy o dzieło i umowy zlecenie. Na potwierdzenie wydatków poniesionych przez pracowników i współpracowników Spółka dysponuje dowodami zewnętrznymi (faktury, rachunki) wystawionymi przez podmiot świadczący usługi wynajmu na Spółkę, pracownika lub współpracownika.

Płatności za wynajem i eksploatację samochodów za granicą pracowników regulowane są ze środków pracodawcy poprzez udostępnianie pracownikowi karty płatniczej będącej własnością Spółki lub są regulowane bezpośrednio przez Spółkę przelewem na konto firmy świadczącej usługi wynajmu samochodów. Natomiast płatności za wynajem i eksploatację samochodów za granicą współpracowników są regulowane gotówką bądź przelewem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki związane z wynajmem i eksploatacją samochodu bez kierowcy (koszty paliwa, parkingów, myjni, napraw – wymiana sprzęgła, kół, filtrów) poniesione w celu realizacji zadań w trakcie odbywania zagranicznej podróży służbowej są kosztem uzyskania przychodu dla Spółki? Czy Spółka może w pełnej wysokości zaliczyć powyższe koszty do kosztów uzyskania przychodów? Czy istnieje w tym przypadku obowiązek prowadzenia ewidencji pojazdu i porównywanie do limitu „kilometrówki”? Czy do ewidencji przebiegu pojazdu porównuje się tylko koszty np. myjni, napraw itd. czy koszty i najem samochodu? Czy występuje różnica w określeniu wysokości kosztów podczas delegacji służbowej i oddelegowania (korespondencji)?
2. Czy wydatki związane z wynajmem i eksploatacją samochodu bez kierowcy (opłata czynszowa w której zawierają się również koszty) Spółka może w pełnej wysokości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów? Czy istnieje w tym przypadku obowiązek prowadzenia ewidencji pojazdu? Czy powyższe koszty będą ograniczone do wysokości limitu „kilometrówki”? Czy do ewidencji przebiegu pojazdu porównujemy tylko koszty czy i wydatki na najem? Czy występuje różnica w określeniu wysokości kosztów podczas delegacji służbowej i oddelegowania (korespondencji)?

Zdaniem Spółki wydatki z tytułu opłat za wynajem samochodów na potrzeby podróży służbowych pracowników i współpracowników spełniają przesłanki uzasadniające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.; dalej: updop). Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, omawiane wydatki nie mieszczą się w kategorii pojęciowej wskazanej w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) lub pkt 51 updop, zatem nie podlegają limitowi wynikającemu z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu określonej w odrębnych przepisach.

Spółka wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów stanowią koszty, które zostały poniesione przez podatnika zgodnie z zasadami logiki i racjonalności gospodarczej oraz w oparciu o rzetelne przewidywania ekonomiczne dotyczące prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej i które na podstawie obiektywnej oceny dokonanej w momencie poniesienia wydatków mogą doprowadzić w rezultacie do celu w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Dlatego też wydatki z tytułu opłat za wynajem samochodów osobowych na potrzeby odbycia przez pracowników podróży służbowych należy niewątpliwie uznać za koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 updop. Koszty te bowiem powstają w związku ze skierowaniem przez Spółkę pracownika do odbycia podróży służbowej na cele związane z przedsiębiorstwem Spółki i jako takie wykazują związek z działalnością gospodarczą Spółki (zadania mające na celu realizację programów TV). W efekcie, wydatki te – w sposób bezpośredni lub pośredni – służą uzyskaniu przychodu przez Spółkę lub pozyskiwaniu możliwości osiągnięcia tych przychodów.

Zasadność zaliczenia omawianych opłat na wynajem samochodów w przedstawionym stanie faktycznym wynika również z właściwego udokumentowania omawianych wydatków na podstawie dowodów zewnętrznych pozwalających na dokładne określenie kwoty, charakteru i celu poniesionego wydatku (faktury lub innego dowodu potwierdzającego poniesienie opłaty za wynajem samochodu opatrzonego ewentualnym dodatkowym opisem uzupełniającym). Spółka podniosła, że jak wynika z art. 775 § 1 Kodeksu Pracy, podróż służbowa to podróż podjęta przez pracownika w celu wykonania konkretnego zadania służbowego, przy czym miejsce wykonania pracy jest z góry ustalone w poleceniu wyjazdu służbowego i znajduje się poza siedzibą pracodawcy lub poza stałym miejscem świadczenia pracy.

Zdaniem Spółki zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 updop „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.” powołanej ustawy. Dla zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest zatem łączne spełnienie dwóch przesłanek:

• poniesienia wydatku z celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów,
• brak wymienienia wydatku w katalogu określonym przepisem art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie Spółka zauważa, że tzw. „negatywny” katalog kosztów uzyskania przychodów został zawarty w art. 16 ust. 1 updop. W ocenie Spółki, niezależnie od zastosowanej podstawy prawnej (art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) albo pkt 51 updop, wymienione w powyższym przepisie ograniczenia mają zastosowanie wyłącznie w przypadku poniesienia kosztów z tytułu „używania” przez Spółkę/pracowników i współpracowników samochodów osobowych (w obu przypadkach – niestanowiących składników majątku Wnioskodawcy) na potrzeby działalności Spółki.

Z uwagi na brak definicji legalnej pojęcia „używania” właściwe w ocenie Wnioskodawcy wydaje się odwołanie – w oparciu o wykładnię gramatyczną – do definicji słownikowej ww. pojęcia. Zgodnie zaś z definicją słownikową (wg http://sip.pwn.pl/) pojęcie „używanie”, „użycie” oznacza „stosowanie czegoś”, natomiast „użyć, używać” to „zastosować coś jako środek, narzędzie”, „zrobić z czegoś użytek”. W świetle przywołanych powyżej definicji w ocenie Spółki wydatki z tytułu używania wynajmowanych samochodów obejmują wydatki bezpośrednio wynikające z samego faktu ich eksploatowania (użytkowania) i są nimi w szczególności koszty paliwa, zużycia płynów eksploatacyjnych, sprzęgła, filtrów, itp.

W odniesieniu zaś do opłat za wynajem samochodów osobowych wydatkowych przez pracowników w ramach odbywanych przez nich podróży służbowych należy wskazać, iż poniesienie opłat za wynajem wiąże się zasadniczo z samym pozyskiwaniem prawa do użytkowania określonego samochodu osobowego (w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z firmą świadczącą usługi wynajmu), które dopiero stwarza możliwość „użycia” (eksploatacji) takiego samochodu osobowego, a w efekcie poprzedza i warunkuje powstanie jakichkolwiek wydatków w zakresie eksploatacji „używania” tych samochodów.

W ocenie Spółki koszty z tytułu opłat za wynajem powstają zatem niezależnie od faktycznego „używania” samochodów (intensywności „używania”), a w konsekwencji, opłaty te posiadają odmienny charakter od wydatków wynikających z samej ich eksploatacji, takich jak np: wydatki na paliwo. W konsekwencji w ocenie Spółki, przedmiotowe opłaty na wynajem nie stanowią kategorii kosztowej, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) i pkt 51 updop, a zatem ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nie powinno podlegać limitowi wynikającemu z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu określonej w odrębnych przepisach. Interpretacja pojęcia „używania” stanowi wytyczną dla oceny kategorii wydatku, jakim jest opłata za wynajem samochodu osobowego przez pracownika w ramach podróży służbowej. W związku z powyższym opłata za wynajem stanowi kategorię kosztową podobną do opłaty parkingowej czy opłaty za przejazd autostradami płatnymi – nie wynika bowiem bezpośrednio z faktycznej eksploatacji pojazdu (jest ponoszona niezależnie od intensywności eksploatacji pojazdu). W efekcie potwierdza to, prawidłowość argumentacji zaprezentowanej w ramach niniejszego wniosku przez Spółkę. Na potwierdzenia swojego stanowiska Spółka powołała interpretacje organów podatkowych.

Jednocześnie Spółka zauważa iż ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona zgodnie z przepisem art. 16 ust. 5 updop. Podkreślenia jednak wymaga fakt, że mimo iż pracownicy spółki prowadzą ewidencję przebiegu pojazdu to i tak kwota wynikająca z miesięcznego zestawienia rachunków dotyczących eksploatacji samochodów jest wyższa niż wynikająca z ewidencji. W związku z powyższym koszty te nie odzwierciedlają rzeczywiście poniesionych wydatków przez Spółkę. Spółka zauważa jednocześnie, że już same koszty dotyczące wynajmu samochodów są tak wysokie, że brak jest zasadności porównywania tych kosztów do limitu kilometrów, gdyż w większości przypadków koszty te przewyższają ten limit.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki za wynajem samochodów bez kierowcy poniesione za granicą w związku z podróżą służbową pracowników i współpracowników spełniają przesłanki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, tzn. nie mieszczą się w kategorii kosztowej wydatków z tytułu używania samochodów osobowych, o których mowa w przepisie art. 16 ust. 30 lit. a) lub pkt 51 updop. Spółka zauważa również iż ryczałt za kilometr przejechany poza granicami kraju powinien być większy niż na terytorium Polski, adekwatnie do różnic (między krajami) w składnikach kosztowych utrzymania pojazdów, zakupu paliwa etc. Zachodzi więc wątpliwość czy do przejazdów za granicą właściwe jest stosowanie polskich norm. Biorąc pod uwagę również koszty jakie Spółka ponosi za sam wynajem samochodów za granicą dla pracowników, nie ma możliwości pokrycia tych kosztów z limitem „kilometrówki”. Potwierdzeniem tego stanowiska, jest zdaniem Spółki pismo Ministerstwa Finansów Nr PO4/AS-802-4392/423/97 z dnia 29 grudnia 1997 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 03 czerwca 2009 r. interpretację indywidualną Nr IPPB3/423-164/09-4/KK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważa, co następuje.

Na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 03 czerwca 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (Nr IPPB3/423-164/09-4/KK), w części dotyczącej opłat za czynsz najmu nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem za koszty uzyskania przychodu można uznać jedynie takie koszty, które zostały poniesione w określonym celu (osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) i nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 updop.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

1. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,
2. w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Analiza przywołanych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że niezależnie czy samochód osobowy jest wynajmowany dla potrzeb działalności gospodarczej czy też dla celów odbycia podróży służbowej wydatki z tytułu jego używania podlegają ograniczeniom, o których mowa w tych przepisach

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „wydatków z tytułu używania samochodów”.

Przyjęty w najnowszej linii orzecznictwa sposób interpretacji tego pojęcia, którego istotą jest wyjaśnienie znaczenia terminu „używanie”, wobec nieistnienia jego legalnej definicji, wskazuje na konieczność odwołania się do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego. Według „Uniwersalnego słownika języka polskiego” pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom tom IV, s. 322-323) „używać” to „posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać”. Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś.

Wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go. Wydatki te nie obejmują zatem wydatków związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania wynajętego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne. Wydatkami o charakterze eksploatacyjnym nie są opłaty związane z czynszem najmu samochodu osobowego. Są to bowiem wydatki na uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 updop przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe oraz kierując się wykładnią językową art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 updop uznać należy, że wydatki ponoszone na czynsz najmu samochodu osobowego używanego przez pracowników i współpracowników w ramach podróży służbowej nie są ograniczone limitem określonym w tym przepisie. Opłaty te nie mieszczą się bowiem w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 updop. Natomiast pozostałe wydatki związane z używaniem samochodu osobowego przez pracowników i współpracowników będących w podróży służbowej tj. wydatki na zakup paliwa, i inne opłaty eksploatacyjne podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 updop.

Podobnie w przypadku opłaty czynszowej, która oprócz czynszu najmu obejmuje również inne koszty. Opłata ta podlega ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 updop w części w jakiej dotyczy kosztów związanych z używaniem samochodu. Natomiast w zakresie w jakim jest ona ponoszona za samo udostępnienie samochodu, niezależnie od stopnia jego używania, opłata czynszowa nie podlega ww. ograniczeniu.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych np. w wyroku NSA z dnia 16 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 2030/10, wyroku NSA z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt II FSK 467/11, wyrokach NSA z dnia 20 sierpnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2446/11 i sygn. akt II FSK 2447/11, wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 655/13, wyroku WSA w Gliwicach z dnia 24 października 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 745/13. Pomimo, iż orzeczenia te dotyczyły interpretacji art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, to tezy z nich płynące pozostają aktualne także na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 30 updop.

Ponadto należy zauważyć, iż fakt, że na pracodawcy ciąży, na podstawie przepisów prawa pracy, obowiązek zwrotu kosztów podróży służbowej, pozostaje bez wpływu na zasady ujęcia tych kosztów dla celów podatku dochodowego. Jak wskazuje się w orzecznictwie, całkowicie odmienny jest bowiem kształt i cel tych przepisów (por. wyrok NSA z dnia 7 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 1945/11)

W konsekwencji należy uznać za prawidłowe stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatki ponoszone na czynsz najmu wynajmowanego przez Spółkę samochodu osobowego nie powinny być zaliczane do kosztów używania tych samochodów w rozumieniu przepisu art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 updop i tym samym nie są objęte limitem określonym w tymże przepisie. Natomiast nieprawidłowe jest stanowisko Spółki w zakresie, w jakim wydatki za paliwo, i inne wydatki eksploatacyjne nie są objęte ograniczeniem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 updop.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.