Interpretacja Ministra Finansów
DD10/033/26/MZB/14/RWPD-8081/14
z 30 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 4 stycznia 2010 r. Nr IPPB5/423-681/09-2/PJ w ten sposób, iż uznaje stanowisko Spółki S.A. przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2009 r. o wydanie interpretacji indywidualnej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na posiłki (lunche, obiady, kolacje) ponoszonych w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami w restauracji – za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 26 października 2009 r. S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zwrócił się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że

Wnioskodawca jest jedną z ponad 30 organizacji odzysku, podmiotów prawnych na polskim rynku, powstałych w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja 2001 roku o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami, oraz o opłacie produktowej i depozytowej. Organizacje odzysku przejmują od przedsiębiorców ciążący na nich obowiązek zapewnienia odzysku, w szczególności recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych określonej części opakowań po produktach wprowadzanych na rynek (dalej zwany obowiązkiem odzysku). Zasady realizacji obowiązku odzysku, jak i status organizacji odzysku zostały w bardzo szczegółowy sposób uregulowane w ustawie o obowiązkach przedsiębiorców. Ustawa ta jest efektem implementacji w Polsce regulacji wskazanych w dyrektywach Unii Europejskiej.

Zgodnie z ustawą, przedsiębiorca ma obowiązek zapewnienia odzysku, a w szczególności recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych. Przedsiębiorca obowiązany jest osiągnąć docelowy poziom odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych wskazany w ustawie i przepisach wykonawczych. Co więcej przedsiębiorca jest obowiązany nie tylko do realizacji obowiązku odzysku, ale także do złożenia szczegółowego sprawozdania rocznego, zawierającego informacje m.in. o:

• masie lub ilości opakowań, w których wprowadził na rynek krajowy produkty, lub wprowadzonych na rynek krajowy produktów, z podziałem na poszczególne ich rodzaje;
  
• masie lub ilości poddanych odzyskowi i recyklingowi odpadów opakowaniowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje i według sposobu ich odzysku i recyklingu, oraz odpadów poużytkowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje;
  
• osiągniętych poziomach odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje.
  
  

Sprawozdania roczne składane są marszałkowi województwa w terminie do dnia 31 marca następnego roku. Zgodnie z ustawą obowiązek odzysku może być realizowany przez przedsiębiorcę samodzielnie albo za pośrednictwem organizacji odzysku. Regulacja ustawowa wskazuje, że organizacja przejmuje od przedsiębiorcy obciążające go obowiązki na podstawie umowy. Przejmując obowiązek odzysku organizacja przejmuje także obowiązki przedsiębiorcy w zakresie przygotowania sprawozdawczości dla marszałka województwa. Oferując usługi, jak opisane powyżej, Spółka staje wobec następujących wyzwań:

• zidentyfikowanie potencjalnego klienta, który potrzebuje usług przez nią oferowanych,
  
• zidentyfikowanie konkretnych potrzeb klienta,
  
• złożenie (przedłożenie) oferty na usługi,
  
• poprowadzenie z sukcesem negocjacji handlowych,
  
• zawarcie umowy,
  
• realizacja umowy,
  
• utrzymania klienta, poprzez przekonanie go do dalszej współpracy.
  
  

Aby realizować postawione przed nim cele gospodarcze Wnioskodawca zbudował cały system narzędzi pro sprzedażowych i marketingowych, wspomagających sprzedaż usług. Jednym z kluczowych elementów tego systemu jest budowanie pozytywnych personalnych relacji z klientami poprzez członków zarządu, przedstawicieli handlowych i opiekunów klienta. Każdy z przedstawicieli handlowych i opiekun klienta, operuje na określonym obszarze kraju i ma już przypisanych klientów, oraz poszukuje nowych klientów z tego terenu. Przedstawiciel, opiekun klienta pozostaje w bieżącym kontakcie ze swoimi klientami.

Działania wskazane powyżej mogą być realizowane na różne sposoby: kontakty telefoniczne, korespondencja mailowa, spotkania u klienta, spotkania w siedzibie Wnioskodawcy lub też spotkania na „neutralnym” gruncie (np. w restauracji). W spotkaniach tych biorą udział przedstawiciele Wnioskodawcy, którzy mają uprawnienie do prowadzenia rozmów z klientem (potencjalnym klientem). Przedmiotem tych spotkań mogą być różne zagadnienia biznesowe, tytułem przykładu można wymienić:

• prezentacja Wnioskodawcy jako organizacji odzysku, jej wizji prowadzenia działalności gospodarczej oraz zakresu oferowanych usług,
  
• identyfikowanie rodzajów i ilości opakowań wprowadzanych przez klienta na rynek pod kątem tego w jakim zakresie Wnioskodawca może świadczyć usługę przejęcia obowiązku odzysku,
  
• prezentacja oferty i prowadzenie negocjacji warunków biznesowych współpracy,
  
• negocjacja warunków umowy,
• omawianie zagadnień, które powstają w ramach bieżącej współpracy (np. nowy rodzaj opakowania wprowadzany przez klienta na rynek, problemy z kwalifikacją poszczególnych rodzajów opakowań, problemy z interpretacją przepisów prawa,
• omawianie problemów, jakie powstają w ramach współpracy, pod kątem zminimalizowania ryzyka rozwiązania przez klienta umowy o świadczenie usług, etc.
  
  

W związku z tym spotkania te mają ściśle biznesowy charakter, służą budowaniu i utrzymywaniu jak najlepszych relacji we współpracy z klientami. Jak wskazano powyżej spotkanie może się odbyć w siedzibie Wnioskodawcy lub u klienta. Przy czym należy wskazać, że w takiej sytuacji to przedstawiciele Wnioskodawcy zabiegają o spotkanie z klientami, w związku z tym starają się podejść w możliwie elastyczny sposób do oczekiwań klienta co do miejsca spotkania. Trzeba bowiem wskazać, że na rynku działa około 30 firm konkurujących z Wnioskodawcą. Czasami, aby kontynuować dobrą atmosferę spotkania, przedstawiciel Wnioskodawcy zaprasza klienta do restauracji na obiad, lunch lub kolację. Czasami spotkanie jest umawiane w restauracji. Koszt takiego posiłku ponosi zapraszający, czyli Wnioskodawca. W czasie spotkania w restauracji zamawiane są posiłki z menu. Powodem, dla którego propozycja kontynuacji spotkania w restauracji, bądź umówienia się od razu w restauracji wychodzi od przedstawiciela Wnioskodawcy jest prozaiczna, to najczęściej jemu zależy na spotkaniu i omówieniu spraw biznesowych, przedstawieniu oferty czy negocjowaniu warunków handlowych współpracy, a nie klientowi. Trzeba użyć pewnej zachęty, aby skłonić klienta czy zwłaszcza potencjalnego klienta, żeby zechciał poświęcić godzinę czy dwie właśnie na spotkanie z przedstawicielem Wnioskodawcy. Po drugie, są też względy praktyczne. Spotkanie w biurze zawsze ma tę wadę, że jest nieustannie przerywane przez osoby mające sprawę do załatwienia z rozmówcą, w efekcie czego przedstawiciel klienta jest odrywany od zasadniczego wątku rozmowy i trudno mu skupić się na właśnie omawianym zagadnieniu. Po trzecie, spotkanie poza biurem, zarówno jednej jak i drugiej strony, daje efekt spotkania na „neutralnym” gruncie, gdzie obie strony spotkania mają równe prawa. Będąc u siebie, gospodarz zawsze ma psychologiczną przewagę nad gościem, co więcej zawsze może łatwo znaleźć byle pretekst, aby przerwać spotkanie, które staje się dla niego niewygodne. W przypadku spotkania w restauracji łatwiej podjąć decyzje o wyłączeniu telefonu komórkowego, co więcej wyjście w trakcie obiadu czy lunchu bez poważnej przyczyny jest bardzo dużym nietaktem i może być przez drugą stronę potraktowane jako zachowanie obraźliwe. Zakup usług gastronomicznych w przypadku omawianych spotkań jest dokumentowany fakturą VAT z opisem „konsumpcja” lub „usługa gastronomiczna”. Opis dokonywany przez przedstawiciela Wnioskodawcy, wskazuje na to z kim miało miejsce spotkanie, oraz jaki był jego cel biznesowy np. „obiad z przedstawicielem firmy X (kierownikiem, dyrektorem, prezesem) w celu przedstawienia nowej oferty”.

W związku z powyższym zadano pytanie,

czy wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań z przedstawicielami potencjalnych kontrahentów i kontrahentów na konsumpcję (lunche, obiady, kolacje) w restauracji stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań z przedstawicielami potencjalnych kontrahentów i kontrahentów na konsumpcję (lunche, obiady, kolacje) w restauracji stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W art. 16 ust. 1 pkt 28 updop z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Jednakże w ocenie Wnioskodawcy, taka treść przepisu nie oznacza, że wydatki na wskazane tam produkty w sposób automatyczny są traktowane jako wydatki reprezentacyjne. Zdaniem Wnioskodawcy dokonując interpretacji normy prawnej zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop nie można jej dokonać w oderwaniu o treści całego przepisu, a zwłaszcza kolejności w jakie zostały umieszczone poszczególne słowa. Wskazany przepis w pierwszym rzędzie mówi o kosztach reprezentacji, tak więc w pierwszym rzędzie należy ustalić, czy dany wydatek służy realizacji działań reprezentacyjnych. Dopiero po ustaleniu, że mamy do czynienia z działaniami skierowanymi na reprezentację można analizować szczególne przypadki, wskazane w ustawie. Jeżeli jednak dany typ wydatków nie służy celom reprezentacyjnym, ale innym celom biznesowym nie ma potrzeby dalszej analizy zapisów tego przepisu. Jeżeli dany wydatek co do zasady nie służy reprezentacji (a więc nie jest kosztem reprezentacji), nie może być jej szczególnym przypadkiem. Przyjęcie innej koncepcji interpretacji przepisów byłoby nielogiczne i niezgodne z podstawowymi zasadami wykładni przepisów.

W takiej sytuacji w pierwszym rzędzie koniecznym jest ustalenie znaczenia jakie przepisy prawa podatkowego nadają słowu reprezentacja. Updop nie definiuje pojęcia reprezentacji, podobnie jak inne ustawy podatkowe.

W związku z tym, należy sięgnąć do definicji słownikowej tego pojęcia, aby ustalić, jakie znaczenie ma ono w języku powszechnym. Reprezentacja, zgodnie z definicją słownikową (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przez reprezentację rozumie się „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcja prof. Stanisława Dubisza Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2007). W ocenie Wnioskodawcy ponoszone przez nią wydatki nie mają charakteru reprezentacyjnego. Zaproszenie na obiad, lunch czy kolacje w restauracji nie jest działaniem o charakterze nadzwyczajnym. Jest to praktyka powszechnie spotykana. Organizacja spotkań biznesowych z kontrahentami nie wiąże się z chęcią zaimponowania kontrahentowi okazałością, czy wystawnością. Należy bowiem zauważyć, iż spotkanie w restauracji nie ma charakteru wytwornej i okazałej kolacji (obiadu czy lunchu), czy zorganizowanej na zamówienie imprezy, nie wiąże się z chęcią zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Organizując spotkanie, Wnioskodawca chce przede wszystkim omówić bieżące sprawy biznesowe. Ważna jest możliwość spotkania, omówienia spraw biznesowych na neutralnym gruncie. Możliwość spotkania na równych prawach, w oderwaniu od dużej ilości spraw i telefonów do załatwienia „od zaraz”, w okolicznościach kiedy rozmówcy mogą poświęcić czas tylko sprawom, które chcą sobie wzajemnie przedstawić. Celem, dla którego organizowane jest spotkanie, nie jest chęć okazania przepychu, gdyż posiłek serwowany w restauracji nie jest szczególnie „okazały”, czy „wytworny”, potrawy są wybierane z karty. Spotkania te służą prezentacji oferty Wnioskodawcy, albo omawianiu spraw biznesowych, związanych z działalnością na styku Wnioskodawca - kontrahent. Jeżeli posiłek w restauracji nie ma charakteru okazałego, czy wykwintnego, a celem zaproszenia kontrahenta do restauracji nie jest chęć okazania przepychu, czy wystawności, wydatek poniesiony w związku z takim spotkaniem powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Na poparcie powyższego stanowiska w zakresie interpretacji przepisów Wnioskodawca przytoczył liczne stanowiska organów podatkowych. Pismo Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 października 2008 r. (sygn. IPPB3/423-1220/08-2/MW) stwierdza: „wydatki z tytułu zakupu kawy, herbaty, soków, wody mineralnej, słodyczy oraz usług z firmy cateringowej, jeśli nie noszą znamion reprezentacji, są zwyczajowo przyjęte i nie mają charakteru okazałości mogą stanowić zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów”. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 stycznia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-666/08-2/KS) wskazano, „(…) wydatki ponoszone na zakup produktów spożywczych typu kawa, herbata, napoje, cukier w celu poczęstunku klientów oraz potencjalnych klientów, stanowią zwyczajowy poczęstunek klientów i należą do powszechnie obowiązujących kanonów kultury. Przedmiotowe wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że wydatki te nie posiadają charakteru okazałości”.

W indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2009 r., nr IPPB5/4240-24/09-2/AM, stwierdzono: „Należy potwierdzić stanowisko Skarżącej, iż poniesione wydatki nie są kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane z danym spotkaniem mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji ma charakter spotkania. W związku z tym, niektóre z wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych, czy usług gastronomicznych nie powinny być rozpatrywane jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym lecz jako „zwykłe” koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki te powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Spółka zaprosiła kontrahenta do restauracji mając na celu przede wszystkim przeprowadzenie rozmów biznesowych, a nie okazywanie przepychu, wydatki poniesione w związku z takim spotkaniem powinny być uznane, w opinii Spółki za koszty uzyskania przychodów. Strona wskazuje, iż organizując spotkanie nie miała na celu okazywania „wystawności”. Rację trzeba przyznać Skarżącej, iż ponoszone przez nią wydatki nie wiążą się z okazałością, wytwornością, a zatem nie mają charakteru reprezentacyjnego. Zaproszenie kontrahenta na kawę, „zwykły” lunch, czy obiad do restauracji nie jest działaniem o charakterze nadzwyczajnym. Jest to powszechnie spotykana praktyka. Posiłek spożywany w restauracji nie jest „okazały” ani „wykwintny”, bo powodem organizacji spotkania w restauracji nie jest chęć zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Tym samym brak podstaw aby uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki związane z organizacją spotkań z kontrahentami spełniały przesłanki wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28, wyłączające je z kosztów uzyskania przychodów”.

Podobną interpretację można znaleźć w wyrokach sądów administracyjnych np. wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 czerwca 2008 r. sygn. akt. III SA/Wa 157/08.

W jednym z wyroków WSA w Łodzi orzekł, że „decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane z tym spotkaniem mogły być kwalifikowane, jako koszty reprezentacji miał jego charakter. Informacje podane przez podatniczkę w toku postępowania wskazują, iż zamierzeniem organizatora spotkania nie było promowanie działalności prowadzonej przez spółkę oraz usług świadczonych w jej ramach, a jedynie ustalenie zasad kooperacji służących przeprowadzeniu w przyszłości określonych działań gospodarczych (...). W związku z powyższym nie można uznać, iż wydatki poniesione w związku z organizacją takiego spotkania biznesowego mieściły się w pojęciu kosztów reprezentacji” - wyrok z dnia 27 listopada 2008 r., I SA/Łd 1112/08. Należy też wskazać na wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r., (sygn. III SA/Wa 1597/08), w którym wyrażony został pogląd, że aby dany wydatek mógł zostać uznany za wydatek o charakterze reprezentacyjnym konieczne jest to, aby głównym celem działania podatnika było zaprezentowanie jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu. Sąd zauważył, że bez okazałości i wystawności nie może być mowy o reprezentacji. W pozytywnej glosie do wskazanego powyżej wyroku J. Pustuł (Przegląd Orzecznictwa Podatkowego nr 4/2009), stwierdził, że jeśli okazanie wystawności, okazałości i wysokiego standardu nie jest celem samym w sobie, a jedynie środkiem do osiągnięcia celu reklamowego, to poniesiony wydatek nie może być uznany za wydatek o charakterze reprezentacyjnym. Podobne stanowisko prezentowane jest w literaturze fachowej, „(...) wydatki o charakterze gastronomicznym i na artykuły spożywcze tylko wtedy nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu gdy będą miały charakter wydatków reprezentacyjnych” (H. Kryszczuk w: Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2007, praca zbiorowa pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, wyd. ODDK Gdańsk, s. 461).

W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań z przedstawicielami potencjalnych kontrahentów i kontrahentów na konsumpcję (lunche, obiady kolacje) w restauracji stanowią koszty uzyskania przychodów

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 4 stycznia 2010 r. interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-681/09-2/PJ, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 4 stycznia 2010 r. Nr IPPB5/423-681/09-2/PJ, nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem za koszty uzyskania przychodu, uważa się takie wydatki, których poniesienie przez podatnika jest spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła i które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, lub na jego zachowanie oraz zabezpieczenie.

Stosownie do treści powyżej przywołanego art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Analiza orzecznictwa wskazuje na występowanie poważnych wątpliwości, co do wykładni normy wynikającej z wyżej wymienionych przepisów updop. Sądy administracyjne w swoich orzeczeniach wyrażały pogląd, że skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia reprezentacji, należy posiłkować się definicją słownikową, iż reprezentacja to „okazałość”, „wystawność”, „wytworność” (por. wyroki z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2200/10 i z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt II FSK 392/11).

W innych orzeczeniach sądy administracyjne uznawały, że termin „reprezentacja” oznacza „przedstawicielstwo”, a nie „wystawność”, „okazałość”, „wytworność” (por. wyrok z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1445/10 i z dnia 29 czerwca 2012 r. , sygn. akt II FSK 2571/10 i II FSK 2572/10).

Powołane rozbieżności w orzeczeniach sądów administracyjnych w zakresie kosztów reprezentacji wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów znalazły swoje podsumowanie w wydanym, w składzie siedmiu sędziów wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11.

W wyroku tym Sąd podkreślił potrzebę indywidualnej oceny stanu faktycznego konkretnej sprawy dotyczącej kwalifikowania kosztów (wydatków) jako kosztów reprezentacji, wskazując, że wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności, napojów, w tym alkoholowych nie przesądza o ich wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających ich poniesienie.

Dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych tzn. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności itp. jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.

Sąd wskazał ponadto, że za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop należy uznać te, których wyłącznym lub dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.

Także w wyroku z dnia 16 października 2013 r. sygn. akt II FSK 2442/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny”. Jednocześnie w wyroku tym Sąd orzekł, iż kosztami uzyskania przychodu będą wydatki na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywane podczas spotkań biznesowych, których celem jest tylko i wyłącznie omówienie z kontrahentami spraw handlowych. Ponadto Sąd zaznaczył, że na podatniku spoczywać będzie ciężar wykazania, że określone wydatki poniesione zostały w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz, że nie były one ukierunkowane na kształtowanie wizerunku firmy, lecz stanowiły element aktywności gospodarczej.

Reasumując, w świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na posiłki (lunch, obiad, kolację), podawane w restauracji w trakcie spotkań z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami, których celem są różnego rodzaju sprawy biznesowe, stanowią koszty uzyskania przychodów. W konsekwencji, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.