Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-560/14-2/PR
z 19 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 20 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność poligraficzną w zakresie produkcji i sprzedaży etykiet samoprzylepnych. Wyroby Spółki sprzedawane są na rynku krajowym jak i zagranicznym. W celu pozyskania nowych klientów jak również utrzymania tych już zdobytych, kierownictwo Spółki oraz jej pracownicy, odbywają szereg indywidualnych spotkań z klientami, których celem jest omawianie dalszej współpracy lub podejmowanie zupełnie nowej.

Spotkania z klientami odbywają się w siedzibie Spółki jak również poza jej siedzibą np. w restauracjach.

Miejsce spotkań uzależnione jest od ich celu. Jeżeli celem spotkania jest pozyskanie nowego klienta, podpisanie umowy, negocjowanie kontraktu lub zawarcie umowy, wówczas spotkanie może odbyć się w restauracji i zazwyczaj rozmówca Spółki zapraszany jest na posiłek (obiad, lunch, kolacja), który spożywany jest w miejscu prowadzonych rozmów.

Jeżeli celem spotkania jest szkolenie pracowników, omawianie bieżących spraw Spółki lub uruchomienie procesu produkcji etykiety, w którym bierze udział kontrahent, wówczas spotkania te odbywają się w siedzibie Spółki.

Proces produkcji etykiet składa się z kilku etapów. Zdarza się że w procesie tym, szczególnie w jego pierwszej fazie uczestniczy kontrahent, który dokonuje akceptacji wzoru etykiety. Wówczas aby „zrekompensować” klientowi, czas jaki spędził w Spółce w związku z uruchomieniem produkcji, Spółka serwuje zakupione w tym celu przekąski, słodycze oraz napoje lub zamawiany jest posiłek w ramach usługi cateringowej.

O zaliczeniu wydatku na konsumpcję z kontrahentem (obiad, lunch, kolacja, poczęstunek) do kosztów podatkowych Spółki, decyduje miejsce jego spożycia. Posiłek spożyty w restauracji (bez względu na jego „wystawność”) zaliczany jest do kosztów reprezentacji, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Natomiast posiłek spożyty w siedzibie Spółki w ramach podawanej przekąski lub zakupionej usługi cateringowej, zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na konsumpcję ponoszone w trakcie spotkań biznesowych z klientami lub potencjalnymi klientami spożywane w restauracji lub w siedzibie Spółki, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bez względu na miejsce ich spożycia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na konsumpcję z kontrahentem lub potencjalnym klientem, zarówno te spożyte w restauracji jak i w siedzibie Spółki winny być zaliczone w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów. O zaliczeniu wydatku na konsumpcję do kosztów uzyskania przychodów winien decydować cel jego poniesienia a nie miejsce spożycia.

Posiłek z kontrahentem spożywany w trakcie rozmowy handlowej, nie jest celem samym w sobie, jest elementem stwarzającym klimat do jej prowadzenia. Celem natomiast jest rozmowa, w trakcie której podejmowane są decyzje dotyczące kluczowych spraw biznesowych a mianowicie, zawierane są umowy handlowe, negocjowane są kontrakty itp. Rozmowy te przyczyniają się zarówno do nawiązywania nowych kontaktów jaki i podtrzymywania dotychczasowych.

Dobre relacje z klientem stanowią podstawę do dalszej współpracy, są również jednym z najważniejszych czynników wpływających na sukces w dziedzinie sprzedaży produkowanych wyrobów. Dobra relacja z klientem może przełożyć się na wzrost sprzedaży, natomiast zła relacja może spowodować jego utratę. Dlatego Spółka zwraca szczególną uwagę nie tylko na jakość produkowanych wyrobów, lecz również na relacje panujące pomiędzy partnerami biznesowymi. Stąd zwyczaj, że podczas rozmów biznesowych podawany jest poczęstunek, który w zależności od miejsca prowadzenia rozmów spożywany jest w siedzibie Spółki lub w restauracji.

Jeżeli zatem wydatek na konsumpcję, nie wykracza poza zwyczajowo przyjęte normy i nie ma na celu kreowania i utrwalania pozytywnego wizerunku firmy należy uznać, że wydatek taki nie ma charakteru reprezentacyjnego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu i tym samym może stanowić koszt jego uzyskania.

Zdaniem Spółki wydatki na konsumpcję z kontrahentem poniesione w trakcie spotkania biznesowego niezależnie od tego, gdzie posiłek został spożyty w restauracji, czy w siedzibie Spółki nie mają charakteru kosztów reprezentacji. Spełniają natomiast przesłanki niezbędne do uznania ich za koszt podatkowy, ponieważ zostały faktycznie poniesione, mają charakter definitywny, pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zarachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto wydatki te nie zostały wymienione w art. 16 ust 1 ww. ustawy, który stanowi zamknięty katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. W szczególności wydatki te nie stanowią wydatków na cele reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „reprezentacji” w związku z tym należy odwołać się do Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007) i przyjąć zawartą w nim wykładnię językową, która: „pod pojęciem reprezentacji rozumie się »okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną«. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia. W określeniu »reprezentacja« mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy”.

Za stanowiskiem Spółki przemawia również wydany 17 czerwca 2013 r. przez Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów wyrok (sygn. akt II FSK 702/11), w którym podkreślono, iż tylko te wydatki na zakup usług gastronomicznych, których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz, podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał również Minister Finansów w wydanej 25 listopada 2013 r. interpretacji ogólnej. Minister Finansów określił zasady kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków, dotyczących nabywanych przez podatnika artykułów spożywczych i usług gastronomicznych „za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań”.

Dla wydatku zakwalifikowanego jako wydatek na koszty reprezentacji i tym samym wykluczenie go z kosztów uzyskania przychodów nie ma znaczenia miejsce podania poczęstunku czy świadczenia usługi gastronomicznej nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunek odbywał się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takiego wydatku nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.

Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli być poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Mając na uwadze wyrok NSA oraz interpretację ogólną MF należy stwierdzić, iż wydatek na poczęstunek klienta niezależnie od miejsca jego spożycia (w siedzibie Spółki, czy też poza nią), podawany podczas prowadzenia rozmów biznesowych z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami w ramach i zakresie prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej nie podlega wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Jednocześnie należy zauważyć, że w złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym – dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że w celu pozyskania nowych klientów jak również utrzymania tych już zdobytych, kierownictwo Spółki oraz jej pracownicy, odbywają szereg indywidualnych spotkań z klientami, których celem jest omawianie dalszej współpracy lub podejmowanie zupełnie nowej. Spotkania z klientami odbywają się w siedzibie Spółki jak również poza jej siedzibą np. w restauracjach. Miejsce spotkań uzależnione jest od ich celu. Jeżeli celem spotkania jest pozyskanie nowego klienta, podpisanie umowy, negocjowanie kontraktu lub zawarcie umowy, wówczas spotkanie może odbyć się w restauracji i zazwyczaj rozmówca Spółki zapraszany jest na posiłek (obiad, lunch, kolacja), który spożywany jest w miejscu prowadzonych rozmów. Jeżeli celem spotkania jest szkolenie pracowników, omawianie bieżących spraw Spółki lub uruchomienie procesu produkcji etykiety, w którym bierze udział kontrahent, wówczas spotkania te odbywają się w siedzibie Spółki. Proces produkcji etykiet składa się z kilku etapów. Zdarza się że w procesie tym, szczególnie w jego pierwszej fazie uczestniczy kontrahent, który dokonuje akceptacji wzoru etykiety. Wówczas aby „zrekompensować” klientowi, czas jaki spędził w Spółce w związku z uruchomieniem produkcji, Spółka serwuje zakupione w tym celu przekąski, słodycze oraz napoje lub zamawiany jest posiłek w ramach usługi cateringowej.

W świetle powyższego, konieczne jest rozstrzygnięcie czy przedstawione we wniosku wydatki spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w którym to artykule ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli są ponoszone w celu uzyskania przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów).

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Oceniając więc, czy dane koszty ponoszone przez podatnika mają charakter reprezentacyjny należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny i nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dokonując analizy przedstawionego stanu faktycznego pod kątem zastosowania ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, że skoro celem opisanych we wniosku spotkań jest np. pozyskanie nowych klientów jak również utrzymanie tych już zdobytych, to wydatki poniesione na usługi gastronomiczne i cateringowe nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; celem omawianych spotkań nie jest bowiem wyłącznie stworzenie dobrego wizerunku firmy Wnioskodawcy, czy też wykreowanie pozytywnych relacji z klientami (kontrahentami).

W konsekwencji należy stwierdzić, że wydatki na konsumpcję ponoszone w trakcie spotkań biznesowych z klientami lub potencjalnymi klientami spożywaną w restauracji lub w siedzibie Spółki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów – i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia sądu administracyjnego należy stwierdzić, że jest ono rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnoszącej, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.