Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4510-64/15-6/IR
z 3 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2015 r. (data wpływu 17 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 maja 2015 r. (data wpływu 8 maja 2015 r.) oraz pismem z dnia 5 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika podatku dochodowego i obowiązku złożenia informacji IFT-2/IFT-2R – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika podatku dochodowego i obowiązku złożenia informacji IFT-1/IFT-2R.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r., (doręczonym w dniu 29 kwietnia 2015 r.) i pismem z dnia 14 maja 2015 r. (doręczonym dnia 19 maja 2015 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 8 maja 2015 r. i dnia 25 maja 2015 r. wpłynęły uzupełnienia wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (po uzupełnieniu).

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja izolacji przemysłowej w postaci pokrowców termoizolacyjnych wielokrotnego użytku.

W dniu 30 września 2014 r. Spółka zawarła umowę z niemieckim przedsiębiorcą na świadczenie usług z zakresu:

1. rozpoznanie rynku w nw. krajach,
2. wsparcie i rozwój sieci partnerów handlowych w Niemczech, Austrii i Szwajcarii,
3. rozwój linii produktowej dla potencjalnych kontrahentów z ww. krajów oraz wsparcie działań marketingowych.
   
   

Usługobiorca za wykonywaną usługę jest wynagradzany stawką godzinową na podstawie wystawionej faktury. Wraz z fakturą przesyłany jest do Spółki raport z wykonanych przez usługobiorcę działań. Umowa przewiduje zwrot kosztów związanych z podróżą czy zakwaterowaniem w stałych kwotach ryczałtowych w przypadku gdy są one niezbędne do wykonania usługi.

Do zakresu działań usługobiorcy należy uzyskanie informacji dotyczących potencjalnych klientów na terytorium Niemiec, a także rozpoznanie jakimi produktami Spółki byliby zainteresowani potencjalni klienci. Ponadto niemiecki przedsiębiorca ma przedstawić listę docelowych kontrahentów oraz w imieniu Spółki prowadzić rozmowy z potencjalnymi klientami w celu zapoznania ich z ofertą Spółki. Wszystkie czynności są prowadzone na terenie Niemiec. Usługobiorca nie ma swojego zakładu na terytorium Rzeczypospolitej w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Republiką Federalną Niemiec. Spółce został przedstawiony certyfikat rezydencji podatkowej, z którego wynika, że przedsiębiorca jest rezydentem podatkowym Niemiec.

Odbiorca należności z tytułu usług wykonywanych na rzecz Spółki na podstawie zawartej ze Spółką umowy jest ich właścicielem. Przedsiębiorca niemiecki nie jest w żaden sposób powiązany ze Spółką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z zaistniałym zdarzeniem faktycznym Spółka z o.o. ma obowiązek odprowadzenia od wyżej wymienionych usług zryczałtowanego podatku dochodowego, tzn. podatku u źródła w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.)? Czy niezależnie od tego, czy Spółka ma obowiązek pobrania podatku u źródła, musi także złożyć do urzędu skarbowego informację IFT-1/IFT-2R od wyżej wymienionych usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym podlegają przychody osób zagranicznych uzyskane przez nie na terytorium Polski z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Jednak w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym Spółka zajmuje stanowisko, że nie będzie miała obowiązku pobrania podatku u źródła, ponieważ spełnione są łącznie dwie przestanki umożliwiające takie zwolnienie. Po pierwsze, Spółka z o.o. uzyskała od przedsiębiorcy z Niemiec certyfikat rezydencji, który potwierdza, że jest on podatkowym rezydentem w Niemczech. Po drugie, art. 21 ust. 2 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Polska podpisała z Republiką Federalną Niemiec Umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a z art. 7 tej Umowy wynika, że co do zasady zyski przedsiębiorstwa opodatkowane są tylko w państwie jego siedziby. Państwo źródła ma prawo opodatkować zyski zagranicznego przedsiębiorstwa, tylko w przypadku gdy przedsiębiorstwo to prowadzi działalność gospodarczą na jego terytorium za pośrednictwem zakładu.

Ponadto, Spółka uważa, że zgodnie z treścią art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo braku obowiązku potrącenia przez Spółkę podatku od wypłaconych zagranicznemu kontrahentowi należności, po stronie Spółki powstanie obowiązek sporządzenia informacji (IFT-2/IFT-2/R). Stosownie bowiem do treści art. 26 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązek ten obejmuje również te należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od których płatnik w związku z odpowiednimi przepisami tej ustawy lub na podstawie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie miał obowiązku potrącać podatku dochodowego. Informację tę Spółka z o.o. musi przekazać urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych w terminie do końca 3 miesiąca następującego po roku, w którym na rzecz przedsiębiorcy z Niemiec dokonana została wypłata należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązku poboru przez płatnika podatku dochodowego i obowiązku złożenia informacji IFT-2/IFT-2R jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Natomiast co do oceny, czy przychody zagranicznych osób prawnych powstały na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, Organ zauważa, że – w świetle ww. przepisu – decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsce dokonania wypłaty. Tym samym, jeśli świadczenia są wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego), dochodzi wówczas do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski.

Zatem, bez znaczenia w omawianej sprawie pozostaje fakt świadczenia usług poza terytorium Polski, gdyż tak jak wskazano, zasadnicze znaczenie ma miejsce położenia źródła. W tym przypadku niemiecki przedsiębiorca uzyskuje dochód od Spółki, będącej polskim rezydentem podatkowym. W konsekwencji należy przyjąć, że źródło dochodów jest położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 września 2014 r. Spółka podpisała umowę z niemieckim przedsiębiorcą, której przedmiotem jest świadczenie przez niego na rzecz Spółki następujących usług: rozpoznanie rynku w nw. krajach, wsparcie i rozwój sieci partnerów handlowych w Niemczech, Austrii i Szwajcarii, rozwój linii produktowej dla potencjalnych kontrahentów z ww. krajów oraz wsparcie działań marketingowych. Do zakresu działań usługobiorcy należy uzyskanie informacji dotyczących potencjalnych klientów na terytorium Niemiec, a także rozpoznanie jakimi produktami Spółki byliby zainteresowani potencjalni klienci. Ponadto niemiecki przedsiębiorca ma przedstawić listę docelowych kontrahentów oraz w imieniu Spółki prowadzić rozmowy z potencjalnymi klientami w celu zapoznania ich z ofertą Spółki. Wszystkie czynności są prowadzone na terenie Niemiec. Usługobiorca nie ma swojego zakładu na terytorium Rzeczypospolitej w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Republiką Federalną Niemiec. Spółce został przedstawiony certyfikat rezydencji podatkowej, z którego wynika, że przedsiębiorca jest rezydentem podatkowym Niemiec. Odbiorca należności z tytułu usług wykonywanych na rzecz Spółki na podstawie zawartej ze Spółką umowy jest ich właścicielem.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie jednak do art. 21 ust. 2 ww. cytowanej ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ww. ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Według zawartej umowy usługi świadczone przez przedsiębiorcę niemieckiego polegają na rozpoznaniu rynku, wsparciu i rozwoju sieci partnerów handlowych, rozwoju linii produktowej dla potencjalnych kontrahentów oraz wsparciu działań marketingowych.

W ocenie tutejszego Organu usługę polegającą na rozpoznaniu rynku można uznać za usługę badania rynku. Usługę rozwoju sieci partnerów i rozwoju linii produktowej dla potencjalnych klientów można uznać za usługę marketingową. Natomiast usługę wsparcia można zakwalifikować do usług doradczych.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia marketing, badanie rynku, wsparcie stąd jego znaczenia należy szukać w definicji słownikowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) marketing oznacza działania mające na celu poznanie potrzeb konsumentów, ustalenie wielkości produkcji oraz metod dystrybucji, sprzedaży i reklamy towarów lub usług. Z kolei badanie rynku to badanie potrzeb i wymagań klienta, natomiast usługi doradcze to służenie radą, doradzanie.

Usługi badania rynku, usługi doradcze mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Usługi marketingowe, jako świadczenia o podobnych charakterze do usług związanych z badaniem rynku, doradczych i reklamowych mieszczą się również w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy.

Zatem, przychody uzyskane przez niemieckiego przedsiębiorcę z tytułu świadczenia na rzecz Spółki opisanych usług, jako że są wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Zgodnie z treścią art. 12 pkt 1 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: „Umowa”) należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie natomiast do treści art. 12 pkt 2 tej Umowy należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Zgodnie z treścią art. 12 pkt 3 ww. Umowy określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W art. 12 pkt 3 ww. Umowy jest mowa o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się m.in. informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, czyli tzw. know-how.

Zatem, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą między Spółką a przedsiębiorcą niemieckim należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług.

Przy interpretacji przepisów zawartych w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD wyraźnie stwierdza się, że w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły.

Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

W przypadku umów o świadczenie usług, świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia.

W myśl definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego know-how to „praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”.

Natomiast w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie.

Termin „poufny” oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części: sposobu wytwarzania, lub produktu i usługi, albo dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych.

Zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. przez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi świadczone przez niemieckiego przedsiębiorcę nie polegają na przekazywaniu gotowych instrukcji czy informacji dotyczących doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności stanowiących know-how.

Zatem, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz przedsiębiorcy niemieckiego na podstawie zawartej umowy dotyczącej świadczenia wymienionych usług nie ma charakteru należności licencyjnej (know-how) w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lecz jest świadczeniem usługi.

W myśl art. 7 pkt 1 ww. Umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Postanowienia art. 7 pkt 1 powołanej Umowy, dotyczące opodatkowania zysków przedsiębiorstw, są postanowieniami o charakterze ogólnym, które znajdują zastosowanie, gdy nie stosuje się postanowień specjalnych zawartych w innych artykułach, regulujących opodatkowanie poszczególnych kategorii dochodu.

Wobec powyższego, należności płacone przez Wnioskodawcę na rzecz przedsiębiorcy niemieckiego, a wynikające z zawartej pomiędzy stronami umowy stanowią zyski przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 7 pkt 1 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Oznacza to, że Spółka posiadając certyfikat rezydencji podmiotu niemieckiego nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od wypłaty wynagrodzenia z powyższego tytułu.

Odnosząc się z kolei do kwestii obowiązku złożenia przez płatnika informacji IFT-2/IFT-2R o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z wypłatą niemieckiemu przedsiębiorcy wynagrodzenia z tytułu wykonania opisanych usług stwierdza się co następuje.

Stosownie do treści art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych płatnicy, o których mowa w ust. 1, (…) płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 – informację o wysokości pobranego podatku,
2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu – informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

– sporządzone według ustalonego wzoru.

W myśl art. 26 ust. 3a tej ustawy płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 3d ww. ustawy informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy art. 26 ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Zatem, informację IFT-2/IFT-2R sporządzają także ci płatnicy, którzy, na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania bądź na podstawie zwolnienia wynikającego z ustawy, nie są zobowiązani do pobierania podatku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego tutejszy Organ stoi na stanowisku, że Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku poboru od wynagrodzeń wypłacanych na rzecz przedsiębiorcy niemieckiego za wykonanie wymienionych we wniosku usług zryczałtowanego podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a, ust. 2 i art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz postanowień art. 12 ust. 3 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przychód przedsiębiorcy niemieckiego z tytułu wykonywania wymienionych usług należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 pkt 1 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Równocześnie Spółka, pomimo braku obowiązku poboru podatku od wypłaty wynagrodzenia na rzecz ww. podmiotu, ma zgodnie z treścią art. 26 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązek złożenia do właściwego urzędu skarbowego informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – IFT-2/IFT-2R.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo tutejszy Organ zwraca uwagę, że Wnioskodawca użył w postawionym we wniosku pytaniu (w poz. 69 części G wniosku ORD-IN) określenia „złożyć do urzędu skarbowego informację IFT-1/IFT-2R”, natomiast w poz. 70 części H przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca podał nazwę informacji IFT-2/IFT-2R. Tutejszy Organ potraktował ten błąd jako oczywistą omyłkę uznając, że zamiarem Wnioskodawcy było uzyskanie interpretacji indywidualnej odnośnie obowiązku złożenia w urzędzie skarbowym informacji IFT-2/IFT-2R.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.