Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-239/15/DP
z 1 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 10 marca 2015 r. (wpływ do Organu – 13 marca 2015 r.), uzupełnionym 20 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2015 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 11 maja 2015 r. znak: IBPB II/1/4511-239/15/DP wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 20 maja 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest opiekunem prawnym syna Jakuba urodzonego w marcu 1977 r., który zachorował w wieku 20 lat (na pierwszym roku studiów). Wkrótce orzeczono znaczny stopień niepełnosprawności, przyznano mu też rentę i zasiłek pielęgnacyjny.

Syn często przebywał w szpitalu psychiatrycznym – 23 razy w okresie od sierpnia 1997 r. do czerwca 2005 r. Z uwagi na to, że nie wyrażał zgody na leczenie szpitalne trzeba było go ubezwłasnowolnić. Z kolei, gdy nie chciał brać leków – sądownie trzeba było go umieścić w Domu Pomocy Społecznej, odległym od domu o około 25 km w jedną stronę.

Za pobyt syna w Domu Pomocy Społecznej Wnioskodawczyni musiała ponosić częściową odpłatność równą różnicy między dochodem, a kryterium dochodowym w rodzinie (mąż w 2002 r. stracił pracę, nie może do tej pory jej znaleźć).

Z uwagi na to, że w Domu Pomocy Społecznej, w którym syn przebywał od czerwca 2005 r., ginęły jego „ciuchy” mimo oznakowania, Wnioskodawczyni uzgodniła z dyrektorem Domu Pomocy Społecznej, że sama będzie je prała i prasowała. I tak, od stycznia 2006 r. aż do wypisania syna z Domu Pomocy Społecznej, tj. października 2013 r., średnio dwa razy w miesiącu Wnioskodawczyni odwiedzała syna przywożąc mu uprane „ciuchy”, zabierając brudne. Jednocześnie Wnioskodawczyni przywoziła synowi tzw. „wałówkę”, tj. owoce, słodycze, chipsy, napoje, naleśniki bądź pierogi czy domowe ciasto, kawę. Wnioskodawczyni kupowała synowi nowe rzeczy w miarę potrzeb, tj. skarpetki, slipy, podkoszulki, piżamy, obuwie sportowe, zimowe, kapcie, dresy, kurtki.

Jeżeli stan zdrowia syna pozwolił Wnioskodawczyni zabierała go do domu na tzw. przepustki, na 7-14 dni. Przełomowy był 2012 r., w którym Wnioskodawczyni zabrała syna do domu na 6-7 przepustek długich, tj. dwutygodniowych.

Wnioskodawczyni zauważyła wreszcie poprawę w zachowaniu syna i to, że brał przypisane leki bez oporów. Ponadto wyrażał chęć podjęcia pracy w Z. w N.

I tak się stało, po uzyskaniu wszystkich kolejnych decyzji organów: Sądu, MOPS-u, PCPR-u.

Syn od października 2013 r. znowu mieszka w domu.

W uzupełnieniu wniosku z 20 maja 2015 r. (data wpływu do Biura) Wnioskodawczyni wskazała, że:

-W okresie od 2009 r. do 2013 r. syn otrzymywał zasiłek pielęgnacyjny (od 2014 r. – dodatek pielęgnacyjny).

-W ww. okresie na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek alimentacyjny w myśl art. 133 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy.

-Wnioskodawczyni jest od 2003 r. na emeryturze, mąż Wnioskodawczyni od 2002 r. nie pracuje. Małżonkowie rozliczali się w PIT-37 na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni ani jej mąż nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej.

-Wnioskodawczyni nie ma innych dzieci, na które przysługuje jej prawo do skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej za 2013 r. w PIT-37.

-Łączny dochód za 2013 r. po odliczeniu składki na ubezpieczenie społeczne wyniósł ok. 32.500,00 zł, czyli nie przekroczył 112.000,00 zł. Podobnie w latach 2009, 2010, 2011, 2012 dochód małżonków wyniósł od 26.500,00 zł do 30.000,00 zł, czyli również nie przekraczał kwoty 112.000,00 zł.

-Dom Pomocy Społecznej w P., w którym syn mieszkał (od czerwca 2005 r. do października 2013 r.) był i jest instytucją świadczącą usługi odpłatnie. Odpłatność za Dom Pomocy Społecznej odpowiada średnim kosztom utrzymania, zgodnie z ustawą o pomocy społecznej. Odpowiednie decyzje co roku wydawał MGOPS w N. W odpłatności za comiesięczny pobyt syna w Domu Pomocy Społecznej byli zobowiązani wg decyzji:

• syn – 70% dochodu (renta + zasiłek pielęgnacyjny),
• Wnioskodawczyni – różnicę do 250%, obecnie 300% tzw. kryterium dochodowego na osobę w rodzinie,
• Gmina N. – w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w Domu Pomocy Społecznej a odpłatnościami wnoszonymi przez syna i przez Wnioskodawczynię.
  
  

Opłaty za Dom Pomocy Społecznej w omawianym okresie, wnoszone przez Wnioskodawczynię, wynosiły odpowiednio za miesiąc pobytu:

• w 2009 r. – od 4,24 zł do 66,91 zł,
• od października 2010 r. do kwietnia 2012 r. – 140,00 zł.
  
  

Z uwagi na zmianę przelicznika z 250% na 300%, MGOPS dokonał zwrotu nadpłaty w wysokości 1.670,00 zł na konto Wnioskodawczyni za okres od maja 2011 r. do kwietnia 2012 r. Na podstawie decyzji MGOPS od maja 2012 r. do października 2013 r. Wnioskodawczyni była zwolniona z opłat za Dom Pomocy Społecznej.

-Syn w latach 2000-2005 otrzymywał zasiłek pielęgnacyjny (najpierw wypłacany przez zakład pracy męża, później zakład pracy Wnioskodawczyni a od 2003 r. przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych). Od czerwca 2005 r., kiedy syn został mieszkańcem Domu Pomocy Społecznej, mimo że zasiłek pielęgnacyjny mu przysługiwał, Wnioskodawczyni jako jego opiekun prawny nie występowała o jego przyznanie do MGOPS (zmieniły się akurat przepisy). Aż do czerwca 2008 r. syn zasiłku pielęgnacyjnego nie otrzymywał. Wynikało to z przeświadczenia Wnioskodawczyni, że jemu on nie przysługuje z racji, że ma stałą opiekę w Domu Pomocy Społecznej, co nie było prawdą. Dopiero po trzech latach pobytu w Domu Pomocy Społecznej Wnioskodawczyni wystąpiła o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego.

Przy zeznaniu podatkowym PIT-37 za 2014 r. Wnioskodawczyni uwzględniła ulgę prorodzinną na podstawie art. 27f ustawy z tytułu wykonywania władzy rodzicielskiej (opiekuna prawnego) za cały rok.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy taka ulga przysługiwała Wnioskodawczyni we wcześniejszych latach?
2. Czy Wnioskodawczyni może złożyć korektę zeznania podatkowego PIT-37 za 2013 r., czy tylko uwzględniając miesiące: październik, listopad i grudzień 2013 r., czyli uwzględniając ulgę 3x92,67=278,01 w PIT/O?
3. Czy Wnioskodawczyni może złożyć korekty wcześniejszych zeznań podatkowych, czyli PIT-37 za 2009 r., PIT-37 za 2010 r., PIT-37 za 2011 r. i PIT-37 za 2012 r. (w tym czasie syn Wnioskodawczyni mieszkał w Domu Pomocy Społecznej)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni powinna ona mieć prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej, gdyż przez osiem lat syn przebywał w Domu Pomocy Społecznej. Jeżdżąc do niego 2 razy na miesiąc pokonywała ok. 2x50x12x8=9.600 km. Wnioskodawczyni ma samochód na LPG, to licząc średnio 10 litrów gazu na 100 km i licząc ok. 2,5 zł za 1 litr gazu, Wnioskodawczyni wydała 960x2,5=2.400 zł, plus jeszcze benzyna ok. 50 l rocznie x~4,00 zł na litr=200 zł x 8 lat=1.600 zł.

Wnioskodawczyni uzasadniając swoje stanowisko wskazała również, że piorąc duże ilości „ciuchów” co 2 tygodnie, wydawała pieniądze na proszki, płyny do płukania. Wnioskodawczyni popsuła pralkę i tak w 2011 r. była zmuszona na raty kupić nową pralkę (którą Wnioskodawczyni spłaciła: 40 rat x 0%).

Wnioskodawczyni zaznaczyła, że co prawda nie musiała może prać i prasować, kupować różnych rzeczy do jedzenia czy ubrania ale uważała, że to jej obowiązek jako matki i odpowiedzialnego opiekuna prawnego.

Wnioskodawczyni wskazała, że ewentualny zwrot nadpłaty w podatku dochodowym przydałby się, gdyż w tym roku Wnioskodawczyni zamierza z synem pojechać na turnus rehabilitacyjny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W przedmiotowej interpretacji indywidualnej powołano przepisy w brzmieniu obowiązującym za lata 2009-2013, tj. w okresie, za który Wnioskodawczyni oczekuje wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2009 r.; Dz.U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w latach 2010 – 2011; Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2012 r.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Na podstawie art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1. Odliczenie nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.
   
   

W myśl art. 27f ust. 3 cyt. ustawy, w przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja albo sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem.

Art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Na podstawie art. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 24 października 2012 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U., poz. 1278) przepis art. 27f ust. 2 został zmieniony i od 1 stycznia 2013 r. otrzymał następujące brzmienie, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1.jednego małoletniego dziecka – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli dochody podatnika:

1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a); (…).
   
   

Na podstawie art. 1 pkt 4 lit. b) ww. ustawy zmieniającej w art. 27 po ust. 2 dodano również ust. 2a-2d.

Stosownie do art. 27f ust. 2a cyt. ustawy zmieniającej za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W świetle art. 27f ust. 2c ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 27 ust. 2d, za podatnika pozostającego w związku małżeńskim, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a, nie uważa się:

1. osoby, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów;
2. osoby pozostającej w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności.
   
   

Treść art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 tej ustawy wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie – bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną – w związku z wykonywaniem przez niego ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego lub w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U. z 1964 r., Nr 9, poz. 59, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w latach 2009-2011; Dz.U. z 2012 r., poz. 788, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym od 2012 r.) dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską. Władza rodzicielska, co do zasady, przysługuje obojgu rodzicom. Obejmuje ona w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka. Rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest opiekunem prawnym ubezwłasnowolnionego syna Jakuba, który zachorował w wieku 20 lat. Wkrótce orzeczono dla niego znaczny stopień niepełnosprawności oraz przyznano mu rentę i zasiłek pielęgnacyjny. W okresie od 2009 r. do 2013 r. syn Wnioskodawczyni otrzymywał zasiłek pielęgnacyjny, a od 2014 r. otrzymuje dodatek pielęgnacyjny.

Syn Wnioskodawczyni w okresie od czerwca 2005 r. do października 2013 r. przebywał na podstawie wyroku sądowego w Domu Pomocy Społecznej.

Za pobyt syna w Domu Pomocy Społecznej Wnioskodawczyni musiała ponosić częściową odpłatność równą różnicy między dochodem, a kryterium dochodowym w rodzinie.

Od stycznia 2006 r. aż do wypisania syna z Domu Pomocy Społecznej średnio dwa razy w miesiącu Wnioskodawczyni odwiedzała syna przywożąc mu uprane ubrania i zabierała brudne. Jednocześnie Wnioskodawczyni przywoziła synowi tzw. „wałówkę” oraz kupowała ubrania.

Jeżeli stan zdrowia syna pozwolił, Wnioskodawczyni zabierała go do domu na tzw. przepustki, na 7-14 dni. Przełomowy był 2012 r., w którym Wnioskodawczyni zabrała syna do domu na 6-7 przepustek długich, tj. dwutygodniowych.

W okresie od 2009 r. do 2013 r. na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek alimentacyjny w myśl art. 133 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Wnioskodawczyni jest od 2003 r. na emeryturze, mąż Wnioskodawczyni od 2002 r. nie pracuje. Małżonkowie rozliczali się w PIT-37 na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni ani jej mąż nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie ma innych dzieci, na które przysługuje jej prawo do skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej za 2013 r. Łączny dochód za 2013 r. po odliczeniu składki na ubezpieczenie społeczne wyniósł ok. 32.500,00 zł, czyli nie przekroczył 112.000,00 zł.

Stosownie do art. 133 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zgodnie z definicją określoną w art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 139, poz. 992, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w latach 2009-2012; Dz.U. z 2013 r., poz. 1456, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2013 r.), do której to ustawy odsyła art. 27f ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu za lata 2009-2012 oraz art. 27f ust. 2c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym za 2013 r., instytucją zapewniającą całodobowe utrzymanie jest dom pomocy społecznej, placówka opiekuńczo-wychowawcza, młodzieżowy ośrodek wychowawczy, schronisko dla nieletnich, zakład poprawczy, areszt śledczy, zakład karny, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy, szkoła wojskowa lub inna szkoła, jeżeli instytucje te zapewniają nieodpłatne pełne utrzymanie.

Z powyższego wynika, iż instytucją zapewniającą całodobowe utrzymanie jest taka instytucja, spośród wyżej wymienionych, która nie nakłada w związku z przebywaniem w niej, obowiązku ponoszenia opłat za utrzymanie. Jeśli instytucja nakłada obowiązek ponoszenia w części lub w całości kosztów utrzymania, wówczas nie jest dla osoby w niej przebywającej instytucją zapewniającą całodobowe utrzymanie w myśl definicji zawartej w art. 3 pkt 7 ww. ustawy o świadczeniach rodzinnych.

W świetle przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego uznać należy, iż skoro Wnioskodawczyni została zobowiązana do ponoszenia częściowej odpłatności, w związku z umieszczeniem syna w Domu Pomocy Społecznej, to nie została zachowana przesłanka wyłączająca prawo do zastosowania ulgi z tytułu wychowywania, bowiem ww. instytucja nie spełnia definicji instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie, w rozumieniu ustawy o świadczeniach rodzinnych.

W ustawie podatkowej zostały określone przypadki, w których bez wątpienia podatnik traci prawo do ulgi z tytułu wychowywania dzieci przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 27f ust. 2 pkt 1 (w brzmieniu obowiązującym za lata 2009-2012) oraz w art. 27f ust. 2c pkt 1 (w brzmieniu obowiązującym za 2013 r.) ww. ustawy, przedmiotowa ulga nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych. Fakt umieszczenia syna Wnioskodawczyni na podstawie wyroku sądowego w instytucji, która nie zapewnia całodobowego utrzymania w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych stanowi przesłankę, aby uznać, że Wnioskodawczyni nie traci w tym przypadku prawa do ulgi z tytułu wychowywania dziecka przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Również bez znaczenia dla zastosowania ulgi jest fakt, że Wnioskodawczyni jest opiekunem prawnym swojego syna. Podstawą do skorzystania z ulgi w jej przypadku jest bowiem regulacja wynikająca z zapisów art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 27f ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy.

W odniesieniu do powyższego Wnioskodawczyni przysługiwała ulga z tytułu wychowywania dziecka w okresie od 2009 r. do 2013 r. W związku z tym Wnioskodawczyni przysługuje prawo do złożenia korekty zeznania podatkowe PIT-37 za 2013 r. i uwzględnienia w nim tzw. ulgi prorodzinnej za cały rok 2013 r. Wnioskodawczyni przysługuje również prawo do złożenia korekt zeznań PIT-37 za lata 2009-2012.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w sytuacji złożenia korekt zeznań podatkowych PIT-37 za lata 2009-2013 Wnioskodawczyni winna do każdej korekty dołączyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych. Pamiętać jednak należy, że określenie, czy w danym stanie faktycznym występują przesłanki stwierdzenia nadpłaty podatku ustalane jest indywidualnie w każdym przypadku, przez właściwy w sprawie organ podatkowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny (weryfikacji); jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Zatem dołączone do wniosku dokumenty pozostały bez wpływu na załatwienie sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.