Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-296/15/MS
z 10 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 11 marca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 17 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconych na rzecz Właściciela nieruchomości odsetek (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconych na rzecz Właściciela nieruchomości odsetek.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, w dniu 25 października 1999 r. zawarł umowę, na podstawie której nabył od Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej (dalej jako: „Sprzedawca”) wszelkie prawa roszczeń do nakładów poniesionych na wzniesienie budynku (dalej jako: „Budynek”) wraz z uprawnieniami wynikającymi z samoistnego i wyłącznego posiadania. Umowa wskazywała, że prawa do roszczeń dotyczą nakładów na terenie o nieuregulowanym stanie prawnym. Równocześnie, zgodnie z powyższą umową, przedstawiciele Sprzedawcy zobowiązali się do kontynuowania postępowania mającego na celu uwłaszczenie przedmiotowej nieruchomości. Zgodnie z umową, w przypadku pozytywnego zakończenia postępowania w tym zakresie, przez wydanie stosownej decyzji uwłaszczeniowej, strony umowy sprzedaży zobowiązały się zawrzeć umowę sprzedaży, której przedmiotem byłoby prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz budynek jako przedmiot odrębnej własności. W takim przypadku, Wnioskodawca oraz Sprzedawca miały uznać cenę za budynek jako całkowicie zapłaconą na podstawie umowy o sprzedaży praw i roszczeń do nakładów a do zapłaty pozostawałaby jedynie cena za prawo użytkowania wieczystego gruntu, która miała odpowiadać wartości tegoż prawa wyliczonej przez właściwy organ administracji. Na podstawie umowy zawartej przez Wnioskodawcę ze Sprzedawcą w 1999 r. przeniesiono więc nie tylko prawa roszczeń do nakładów poniesionych na wzniesienie Budynku wraz z uprawnieniami wynikającymi z samoistnego i wyłącznego posiadania, ale także stanowiła ona przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości na której Budynek się znajdował. Postanowieniem Sądu Najwyższego z 12 października 2005 r. działki na których posadowiony jest Budynek znalazły się we władaniu Sprzedawcy. Wtedy też Wnioskodawca podjął negocjacje ze Sprzedawcą w wyniku których ustalono istotne elementy umowy sprzedaży tych działek, w szczególności ich cenę. Pomimo zakończenia negocjacji dotyczących zamierzonego zakupu nieruchomości nie doszło jednak do zawarcia umowy sprzedaży. Ostatecznie, w dniu 17 sierpnia 2006 r. Sprzedawca zbył nieruchomość na rzecz X Spółka z o.o. Spółki Komandytowa (dalej jako: „Właściciel nieruchomości”).

Wnioskodawca, posiadał i korzystał z nieruchomości bez tytułu prawnego, nie płacąc jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu jej posiadania. Właściciel nieruchomości 21 marca 2007 r. wniósł do sądu pozew o wydanie powyższej nieruchomości. W wyniku niekorzystnego z punktu widzenia Wnioskodawcy rozstrzygnięcia sprawy, 19 lutego 2009 r. w wyniku postępowania egzekucyjnego doprowadzono do odjęcia posiadania powyższej nieruchomości Wnioskodawcy. Ponadto, Właściciel nieruchomości wniósł przeciwko Wnioskodawcy pozew, którego przedmiotem było świadczenie z tytułu bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę z nieruchomości przez Wnioskodawcę, odsetek oraz zwrotu kosztów procesu.

W dniu 5 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, w którym zasądził od Wnioskodawcy kwotę należną z tytułu bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę z nieruchomości. Jak wskazano w powyższym orzeczeniu nie budzi zatem wątpliwości, że z tytułu korzystania przez pozwaną bez tytułu prawnego z nieruchomości (...) przysługuje stronie powodowej roszczenie pieniężne w kwocie odpowiadającej wysokości czynszu, jaki otrzymałby właściciel, gdyby je wynajął. W powyższym orzeczeniu sąd zasądził również od Wnioskodawcy odsetki ustawowe od kwot należnych z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oraz zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Właściciela nieruchomości kwotę tytułem kosztów postępowania.

Wnioskodawca od powyższego wyroku złożył apelację. W dniu 26 lutego 2015 r. Wnioskodawca oraz Właściciel nieruchomości zawarli ugodę sądową, na mocy której określono kwotę należną Właścicielowi nieruchomości tytułem bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę z nieruchomości oraz kwotę odsetek, wskazując równocześnie, że koszty postępowania za wszystkie instancje strony wzajemnie znoszą. W ugodzie, obok ustaleń dotyczących wartości kwot należnych Właścicielowi nieruchomości do Wnioskodawcy, ustalono również harmonogram ich spłaty.

W czasie posiadania przez Wnioskodawcę nieruchomości była ona wykorzystywana do celów prowadzenia działalności gospodarczej - była przedmiotem najmu, z tytułu którego Wnioskodawca otrzymywał przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Obecnie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości i zasad rozpoznania w kosztach podatkowych wydatków na:

1. zapłatę wynagrodzenia należnego Właścicielowi nieruchomości w związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości przez Wnioskodawcę,
2. zapłatę odsetek ustawowych od kwoty wynagrodzenia należnemu Właścicielowi nieruchomości.
   
   

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych kwoty zapłaconych na rzecz Właściciela nieruchomości odsetek? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na spłatę odsetek mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą i w sensie ekonomicznym stanowią wynagrodzenie za finansowanie z którego korzystał Wnioskodawca. Nie ulega zatem wątpliwości, że wydatek w tym zakresie będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP pod warunkiem jego właściwego udokumentowania. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o PDOP nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek od zobowiązań. Dlatego prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych odsetek powstanie w dniu ich faktycznej zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast badać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, aby określony wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, wydatek ten:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów), co a contrario oznacza, że koszt podatkowy mogą stanowić tylko zapłacone odsetki od zobowiązań.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę, na mocy której nabył od Sprzedawcy wszelkie prawa roszczeń do nakładów poniesionych na wzniesienie Budynku wraz z uprawnieniami wynikającymi z samoistnego i wyłącznego posiadania. Umowa wskazywała, że prawa do roszczeń dotyczą nakładów na terenie o nieuregulowanym stanie prawnym. Równocześnie, zgodnie z powyższą umową, przedstawiciele Sprzedawcy zobowiązali się do kontynuowania postępowania mającego na celu uwłaszczenie przedmiotowej nieruchomości. Zgodnie z umową, w przypadku pozytywnego zakończenia postępowania w tym zakresie, strony umowy sprzedaży zobowiązały się zawrzeć umowę sprzedaży, której przedmiotem byłoby prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz budynek jako przedmiot odrębnej własności. Umowa zawarta przez Wnioskodawcę ze Sprzedawcą stanowiła przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości, na której Budynek się znajdował. Postanowieniem Sądu Najwyższego działki na których posadowiony jest Budynek znalazły się we władaniu Sprzedawcy. Pomimo negocjacji dotyczących zamierzonego zakupu nieruchomości nie doszło jednak do zawarcia umowy sprzedaży. Ostatecznie Sprzedawca zbył nieruchomość na rzecz Spółki Komandytowej. Wnioskodawca korzystał z nieruchomości bez tytułu prawnego, nie płacąc wynagrodzenia z tytułu jej posiadania. Właściciel nieruchomości wniósł do sądu pozew o wydanie powyższej nieruchomości. W wyniku niekorzystnego dla Wnioskodawcy rozstrzygnięcia sprawy, w wyniku postępowania egzekucyjnego doprowadzono do odjęcia posiadania powyższej nieruchomości Wnioskodawcy. Ponadto, Właściciel nieruchomości wniósł przeciwko Wnioskodawcy pozew, którego przedmiotem było świadczenie z tytułu bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę z nieruchomości, odsetek oraz zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy wydał wyrok, w którym zasądził od Wnioskodawcy kwotę należną z tytułu bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę z nieruchomości. W powyższym orzeczeniu sąd zasądził również od Wnioskodawcy odsetki ustawowe od kwot należnych z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

Wnioskodawca od powyższego wyroku złożył apelację. Ostatecznie Wnioskodawca oraz Właściciel nieruchomości zawarli ugodę sądową, na mocy której określono kwotę należną Właścicielowi nieruchomości tytułem bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę z nieruchomości oraz kwotę odsetek. W czasie posiadania przez Wnioskodawcę nieruchomości była ona wykorzystywana do celów prowadzenia działalności gospodarczej - była przedmiotem najmu, z tytułu którego Wnioskodawca otrzymywał przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odsetki od ww. zasądzonego wynagrodzenia, które Spółka będzie zobowiązana zapłacić, będą miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, co oznacza, że odsetki te będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki, w momencie ich zapłaty.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 1 i Nr 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.