Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-95/15-2/PRP
z 23 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2015 r. (data wpływu 12 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do zwrotu podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w świetle przepisów obowiązujących na terytorium kraju –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do zwrotu podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w świetle przepisów obowiązujących na terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 01.06.1998 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą GABINET LEKARSKI (PKD 86.22.Z Praktyka lekarska specjalistyczna, 86.90.A Działalność fizjoterapeutyczna). Wnioskodawczyni nie była zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawczynię usług wynikało z art. 43 ust. 1 ustawy o podatku VAT, tj. usługi w zakresie opieki medycznej.

W dniu 31.12.2013 r. podczas wyjazdu służbowego do Austrii, samochód używany przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej uległ awarii, w związku z czym został poddany naprawie przez tamtejszy warsztat samochodowy. Kontrahent wystawił rachunek obciążając Wnioskodawczynię VAT-em austriackim w stawce 20,00%.

Przedmiotowa transakcja spowodowała zaistnienie importu usług. Wnioskodawczyni nie była w tym momencie zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, gdyż była to sytuacja niespodziewana.

Zgodnie z polskim przepisami ustawy o VAT - art. 99 ust. 9, jako podatnik niemający obowiązku składania deklaracji VAT-7, VAT-7K, VAT-7D lub VAT-8, dokonując importu usług, dla których Wnioskodawczyni jest podatnikiem miała obowiązek złożenia deklaracji VAT-9M, co w ustawowym terminie uczyniła dokonując wyliczenia podstawy opodatkowania poprzez przemnożenie wartości netto wskazanej w rachunku wystawionym przez austriackiego kontrahenta przez kurs średni euro z dnia 30.12.2013 r. (Tabela kursów średnich NBP nr .... z dnia 2013-12-30). Jednocześnie Wnioskodawczyni dokonała zapłaty podatku należnego w wysokości 761 zł. Dopełniła również obowiązku złożenia dla tej transakcji zgłoszenia VAT-R.

W związku z powyższym podatek VAT został zapłacony przez Wnioskodawczynię dwukrotnie: po raz pierwszy regulując rachunek wystawiony przez austriackiego kontrahenta, natomiast po raz drugi w deklaracji VAT-9M w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób powinien nastąpić zwrot podatku VAT naliczonego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w opisanej sytuacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot podatku VAT naliczonego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej opiera się o szczególną procedurę wynikającą z:

• Dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz. U. UE L08.44.23);
  

• Rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE L.10.268.1);
  

• Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług tekst jednolity z dnia 29 lipca 2011 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054);
  

• Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. Nr 224, poz. 1800).
  
  

Zgodnie z art. 89 ust. 1a ustawy o VAT, zwrot podatku od wartości dodanej przysługuje w odniesieniu do towarów, które były importowane na terytorium tego państwa członkowskiego, jeżeli towary te i usługi podatnik wykorzystywał do wykonywania takich czynności, które uprawniają do zmniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

O zwrot podatku od wartości dodanej mogą ubiegać się podatnicy, którzy w okresie, do którego odnosi się wniosek:

• w państwie członkowskim zwrotu, na terytorium którego nabywali towary i usługi lub dokonywali importu do tego państwa członkowskiego, nie mieli ani siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których wykonywaliby transakcje gospodarcze albo, w przypadku braku siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie mieli tam stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu,
  

• byli podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług,
  

• nie dokonywali wyłącznie dostaw towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku (poza transakcjami, o których mowa w art. 86 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług),
  

• nie byli zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług.
  
  

Powyższe wytyczne wynikają z art. 89 ust. 1i ustawy o VAT.

W związku z powyższym, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie dają Wnioskodawczyni prawa do odzyskania podatku VAT zapłaconego w Austrii, poprzez wniosek VAT REF złożony za pośrednictwem właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego, jednocześnie Wnioskodawczyni została obciążona podatkiem VAT na podstawie polskich przepisów ustawy.

Podwójne opodatkowanie jest niekorzystnym zjawiskiem związanym z budową systemu podatkowego i oznacza dwukrotne opodatkowanie tego samego przedmiotu opodatkowania. Jest to zjawisko zdecydowanie negatywne. W ocenie Wnioskodawczyni, ustawodawca generalnie powinien dążyć do wyeliminowania lub neutralizacji podwójnego opodatkowania.

W ocenie Wnioskodawczyni, zatem w sytuacji, gdy polski ustawodawca pozbawia prawa do ubiegania się o zwrot podatku zapłaconego w Austrii, kontrahent austriacki winien skorygować wystawiony przez siebie rachunek poprzez nie naliczanie podatku od wartości dodanej, a pobrany przez niego podatek winien zostać zwrócony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż interpretacje indywidualne, o których mowa w Dziale II Rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa, wydawane są wyłącznie na podstawie przepisów prawa obowiązujących na terytorium kraju.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy − działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez podatek od wartości dodanej – w myśl art. 2 pkt 11 ustawy – rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Według art. 2 pkt 1 ustawy – przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (…).

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy – przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko w przypadku, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy dokonywane zakupy towarów i usług mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy należy także stwierdzić, że nie przewidują one sytuacji, w której podatnikowi przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek od wartości dodanej (w rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy), wynikający bezpośrednio z dokumentów potwierdzających transakcje realizowane w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Od dnia 1 stycznia 2010 r. obowiązują przepisy Dyrektywy 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz. Urz. UE z dnia 20 lutego 2008 r. L 44/23). Dotyczą one również polskich podatników podatku od towarów i usług, którzy zamierzają ubiegać się o zwrot podatku od wartości dodanej (VAT) zapłaconego przy nabyciu towarów i usług w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej.

W myśl art. 6 ww. Dyrektywy, aby być uprawnionym do uzyskania zwrotu w państwie członkowskim zwrotu, podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim zwrotu musi dokonywać transakcji dających prawo do odliczenia w państwie członkowskim siedziby. W przypadku gdy podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim zwrotu dokonuje w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę, zarówno transakcji dających prawo do odliczenia, jak i transakcji niedających prawa do odliczenia w tym państwie członkowskim, przedmiotem zwrotu przez państwo członkowskie zwrotu może być jedynie ta część VAT podlegającego zwrotowi zgodnie z art. 5, która odpowiada pierwszemu rodzajowi transakcji, zgodnie z art. 173 dyrektywy 2006/112/WE na zasadach stosowanych przez państwo członkowskie siedziby.

Od dnia 1 stycznia 2010 r. podatnicy VAT mogą ubiegać się o zwrot VAT zapłaconego w cenie nabywanych towarów lub usług w innym państwie członkowskim (w państwie członkowskim zwrotu), składając wniosek w formie elektronicznej w państwie członkowskim siedziby, za pośrednictwem portalu elektronicznego, utworzonego przez to państwo członkowskie. Zasady te dotyczą wniosków składanych po dniu 31 grudnia 2009 r.

Odpowiednie przepisy umożliwiające podatnikom podatku od towarów i usług zastosowanie się do powyższych regulacji (złożenie wniosku o zwrot podatku zgodnie z nowymi zasadami), zostały zawarte w ustawie oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2014 r. w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1803).

W myśl art. 89 ust. 1h ustawy  podatnik, o którym mowa w art. 15, ubiegający się o zwrot podatku od wartości dodanej w odniesieniu do nabytych przez niego towarów i usług lub w odniesieniu do zaimportowanych przez niego towarów wykorzystywanych do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium kraju, składa wniosek za pomocą środków komunikacji elektronicznej o dokonanie takiego zwrotu za pośrednictwem właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego do właściwego państwa członkowskiego.

Zgodnie z ust. 1i powołanego artykułu  wniosek o dokonanie zwrotu, o którym mowa w ust. 1h, nie jest przekazywany do właściwego państwa członkowskiego w przypadku gdy w okresie, do którego odnosi się wniosek, podatnik:

1. nie był podatnikiem, o którym mowa w art. 15;
2. dokonywał wyłącznie dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku innych niż transakcje, do których stosuje się art. 86 ust. 9;
3. był zwolniony od podatku na podstawie art. 113.
   
   

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż od 01.06.1998 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą GABINET LEKARSKI (PKD 86.22.Z Praktyka lekarska specjalistyczna, 86.90.A Działalność fizjoterapeutyczna). Wnioskodawczyni nie była zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawczynię usług wynikało z art. 43 ust. 1 ustawy o podatku VAT, tj. usługi w zakresie opieki medycznej. W dniu 31.12.2013 r. podczas wyjazdu służbowego do Austrii, samochód używany przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej uległ awarii, w związku z czym został poddany naprawie przez tamtejszy warsztat samochodowy. Kontrahent wystawił rachunek obciążając Wnioskodawczynię VAT-em austriackim wstawce 20,00%. Przedmiotowa transakcja spowodowała zaistnienie importu usług. Wnioskodawczyni nie była w tym momencie zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, gdyż była to sytuacja niespodziewana.

Zgodnie z polskim przepisami ustawy o VAT - art. 99 ust. 9, jako podatnik niemający obowiązku składania deklaracji VAT-7, VAT-7K, VAT-7D lub VAT-8, dokonując importu usług, dla których Wnioskodawczyni jest podatnikiem miała obowiązek złożenia deklaracji VAT-9M, co w ustawowym terminie uczyniła dokonując wyliczenia podstawy opodatkowania poprzez przemnożenie wartości netto wskazanej w rachunku wystawionym przez austriackiego kontrahenta przez kurs średni euro z dnia 30.12.2013 r.. Jednocześnie Wnioskodawczyni dokonała zapłaty podatku należnego w wysokości 761 zł. Dopełniła również obowiązku złożenia dla tej transakcji zgłoszenia VAT-R. W związku z powyższym podatek VAT został zapłacony przez Wnioskodawczynię dwukrotnie: po raz pierwszy regulując rachunek wystawiony przez austriackiego kontrahenta, natomiast po raz drugi w deklaracji VAT-9M w Polsce.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni w świetle przepisów obowiązujących na terytorium kraju nie przysługuje prawo do ubiegania się o zwrot podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (Austrii), bowiem nabyta przez Zainteresowaną usługa na terytorium Austrii jest wykorzystywana do czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT, tj. czynności niedających prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium kraju.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż tut. Organ jest uprawniony do rozstrzygnięcia kwestii podatkowych wyłącznie w oparciu o przepisy prawa obowiązujące na terytorium Polski. Tym samym tut. Organ nie jest uprawniony do oceny prawidłowości rozliczenia podatku VAT przez austriackiego kontrahenta Wnioskodawczyni, a w konsekwencji do ustosunkowania się w zakresie argumentów Wnioskodawczyni, co do podwójnego opodatkowania.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawczyni, z którego wynika, iż w świetle przepisów obowiązujących na terytorium kraju nie przysługuje jej prawo do zwrotu podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym .

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.