Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1153/14-3/AP
z 9 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania działalności gospodarczej wykonywanej na terytorium Norwegii za prowadzoną za pośrednictwem znajdującego się w tym kraju zakładu i sposobu jej opodatkowania –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania działalności gospodarczej wykonywanej na terytorium Norwegii za prowadzoną za pośrednictwem znajdującego się w tym kraju zakładu i sposobu jej opodatkowania oraz w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem tej działalności są szeroko rozumiane roboty budowlane. Wnioskodawca zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i rozlicza liniowy podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą równocześnie na terytorium kraju, jak i za granicą. Obecnie Wnioskodawca świadczy usługi budowlane na terytorium Norwegii, gdzie jest zarejestrowany jako podatnik podatku VAT, posiadając również numer organizacyjny prowadzonej działalności. Prace wykonywane są w przeważającej większości dla osób fizycznych niebędących przedsiębiorcami, ale również dla firm. Żadna z tych prac nie trwa dłużej niż 12 miesięcy (są to zazwyczaj kilkudniowe lub kilkutygodniowe odrębne zlecenia dotyczące różnych osób, wykonywane w różnych miejscach). Z tytułu wykonywanych usług Wnioskodawca rozlicza w Norwegii podatek VAT. W Polsce zatrudnia pracowników, którzy są czasowo oddelegowani do pracy w Norwegii. Wnioskodawca nie świadczy usługi wynajmu pracowników. Pracownicy kierowani do wykonania usług, wyposażeni są przez Wnioskodawcę w odpowiedni sprzęt i narzędzia. Wnioskodawca instruuje pracownika co do sposobu, w jaki praca powinna być wykonana oraz kontroluje i ponosi odpowiedzialność za miejsce, w którym praca jest wykonywana. Czas przebywania pracowników na terytorium Norwegii nie przekracza 183 dni w 12-miesięcznym okresie (prowadzona indywidualnie dla każdego pracownika ewidencja pobytu w Norwegii). Wnioskodawca jako płatnik wynagrodzenia (umowa o pracę zawarta w Polsce, w polskich złotych, w stałej podstawie miesięcznej) odprowadza podatek dochodowy od wynagrodzeń do polskiego urzędu skarbowego. Przychód uzyskany z działalności prowadzonej w Norwegii stanowi ponad 50% całkowitego przychodu podatnika. Obecnie od całości swoich dochodów uzyskiwanych (w Polsce i Norwegii) z prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca płaci podatek dochodowy od osób fizycznych wyłącznie w Polsce. W okresie od stycznia 2014 r. do dnia dzisiejszego, Wnioskodawca przebywał na terenie Norwegii poniżej 183 dni w roku, a w Polsce posiada stałe miejsce zamieszkania. W Polsce posiada też ośrodek interesów życiowych. W Polsce mieszka jego żona oraz w Polsce wybudował dom. Bardzo często przyjeżdża do Polski, jak również inwestuje; nie zamierza bowiem wiązać dalszej przyszłości z Norwegią. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Norwegii stałej placówki, siedziby, filii, biura, fabryki ani warsztatu. Wynajmuje jedynie mieszkanie, w którym czasowo przebywają pracownicy oddelegowani do pracy w Norwegii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (w nowym brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.) działalność podatnika powinna być uznana za zakład zagraniczny i z tej przyczyny opodatkowana w Norwegii, czy też w całości opodatkowana w Polsce?
2. W którym państwie powinny być opodatkowane wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy w Norwegii w świetle przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (w nowym brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.)?
   
   

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1.

Natomiast wniosek w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2 zostanie rozstrzygnięty w późniejszym terminie.

Zdaniem Wnioskodawcy, na terytorium Norwegii nie posiada zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską, a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów. W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r,. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a wyżej powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W przypadku Wnioskodawcy, wszystkie powyższe warunki zostały spełnione.

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 i 1a), stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na mocy art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem do tej Konwencji, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U z 2011 r, Nr 134, poz. 899), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tytko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać temu zakładowi. Jak stanowi art. 5 ust. 1-3 Konwencji, określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa, w szczególności siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych, a także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy. W przypadku Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że zakład w takim rozumieniu nie powstał, gdyż brak przesłanki stałego miejsca siedziby, a także żadna z wykonywanych prac budowlanych nie trwa dłużej niż 12 miesięcy w jednym miejscu.

Zgodnie z art. 5 ust. 4 ww. Konwencji, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:

1. za pośrednictwem osoby fizycznej w tym drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, lub
2. przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług,

i więcej niż 50% dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną przez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie.

W przedmiotowym stanie faktycznym, Wnioskodawca przebywa w Norwegii jedynie incydentalnie, natomiast usługi są świadczone przez delegowanych pracowników, którzy również nie przebywają na terytorium Norwegii dłużej niż 183 dni w każdym z dwunastomiesięcznych okresów. Ze względu na fakt, że żaden z kontraktów nie jest zawarty na okres dłuższy niż 183 dni w roku kalendarzowym, nie można mówić o powstaniu zakładu, a tym samym o konieczności odprowadzania podatku dochodowego w Norwegii.

Równocześnie, zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. Przy czym, jak stanowi art. 14 ust. 2 tej Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, pensja lub inne świadczenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posada miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie; i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie i
4. praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.
   
   

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca spełnia łącznie wszystkie warunki zawarte w art. 14 ust. 2 Konwencji i słusznie odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Wskazane wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem są szeroko rozumiane roboty budowlane. Zainteresowany wykonuje działalność gospodarczą równocześnie na terytorium kraju, jak i na terytorium Norwegii. Wnioskodawca wskazał, że nie posiada na terytorium Norwegii stałej placówki, siedziby, filii, biura, fabryki ani warsztatu. Żadna z prac, które wykonuje w Norwegii, nie trwa dłużej niż 12 miesięcy (są to zazwyczaj kilkudniowe lub kilkutygodniowe odrębne zlecenia dotyczące różnych osób, wykonywane w różnych miejscach). Czas przebywania pracowników, których Wnioskodawca oddelegowuje na terytorium Norwegii, nie przekracza 183 dni w 12-miesięcznym okresie. Wnioskodawca zaznaczył, że przychód uzyskany z działalności prowadzonej w Norwegii stanowi ponad 50% całkowitego przychodu podatnika.

Z treści wniosku wynika również, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce zamieszkania, a także ośrodek interesów życiowych. W Polsce również inwestuje, ponieważ nie zamierza wiązać dalszej przyszłości z Norwegią.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego Zainteresowany powziął wątpliwość dotyczącą tego, czy w świetle przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (w nowym brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. ) działalność Wnioskodawcy powinna być uznana za zakład zagraniczny i z tej przyczyny opodatkowana w Norwegii, czy też w całości opodatkowana w Polsce.

W rozpatrywane sprawie należy zatem odnieść się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Analiza powyższej regulacji wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w rozpatrywanej sprawie w Polsce. Natomiast w państwie, w którym istnieje zakład tego przedsiębiorstwa, opodatkowaniu podlega wyłącznie dochód, jaki może być przypisany temu zakładowi.

Na gruncie art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

– chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Jak stanowi art. 5 ust. 2 Konwencji, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu;
2. filię;
3. biuro;
4. fabrykę;
5. warsztat;
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

W myśl art. 5 ust. 3 Konwencji, określenie „zakład” obejmuje także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Wymaga ponadto podkreślenia, że na mocy art. 5 ust. 4 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:

1. za pośrednictwem osoby fizycznej obecnej w tym drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, lub
2. przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług,

i więcej niż 50 procent dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie, chyba że usługi te są ograniczone do usług, o których mowa w ustępie 5 niniejszego artykułu, które jeżeli są wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodują powstania zakładu w związku z tą stałą placówką zgodnie z postanowieniami tego ustępu.

Przy czym, stosownie do art. 5 ust. 5 Konwencji, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostawy;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o jakich mowa w punktach a) do e) niniejszego ustępu, pod warunkiem, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
   
   

Generalnie do powstania zakładu przedsiębiorstwa na terytorium innego państwa niezbędne jest:

1. istnienie „placówki działalności gospodarczej”, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń,
2. taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości,
3. prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki – oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.
   
   

Jednakże za zakład mogą zostać uznane również swoiste działania gospodarcze przedsiębiorstwa prowadzone na terytorium innego państwa.

Wskazać należy, że wzór dla zawartych przez Polskę umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, stanowiła Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach, będących stronami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień tej umowy oraz ich wykładni, uwzględniającej Modelową Konwencję OECD oraz Komentarz do niej.

Jak wynika z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty te istnieją dłużej niż dwanaście miesięcy. Obiekt, który nie spełnia tego warunku, nie stanowi sam przez się zakładu, nawet jeżeli w jego ramach istnieje na przykład biuro lub warsztat w rozumieniu ust. 2, związany z działalnością budowlaną. Jeżeli jednak takie biuro lub warsztat jest użytkowany dla realizacji kilku projektów budowlanych, a działalność w nich wykonywana wychodzi poza rodzaje działalności wymienionych w ust. 4, to należy uważać go za zakład, jeżeli spełnione są inne warunki przewidziane w artykule, nawet jeżeli żaden z projektów nie odpowiada placowi budowy lub montażu trwającemu powyżej dwunastu miesięcy. Określenie „plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe” obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie „prace montażowe” nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Kryterium dwunastu miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt, nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku. Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym. Przy spełnieniu tego warunku plac budowy stanowi odrębną jednostkę nawet wtedy, gdy zamówienia zostały złożone przez kilka osób (na przykład budowa szeregu domów).

Tut. Organ zwraca uwagę, że przepis art. 5 ust. 4 Konwencji odnosi się do dwóch głównych warunków, które muszą być spełnione aby działalność prowadzona w Norwegii polegająca na wykonywaniu wskazanych w treści wniosku usług była uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład. Warunki te dotyczą przekroczenia 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie oraz tego, że 50% wpływów brutto przypisanych działalności wykonywanej przez przedsiębiorstwo przez okres lub okresy obecności musi pochodzić ze świadczenia usług wykonywanych w Norwegii.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Norwegii stałej placówki, siedziby, filii, biura, fabryki ani warsztatu. Co więcej, przychód uzyskany z działalności prowadzonej w Norwegii stanowi ponad 50% całkowitego przychodu podatnika. Jednakże żadna z prac wykonywanych w Norwegii nie trwa dłużej niż 12 miesięcy (są to zazwyczaj kilkudniowe lub kilkutygodniowe odrębne zlecenia dotyczące różnych osób, wykonywane w różnych miejscach), a czas przebywania pracowników, których Wnioskodawca oddelegowuje na terytorium Norwegii, nie przekracza 183 dni w 12-miesięcznym okresie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy wskazać, że działalność Wnioskodawcy nie stanowi zakładu zagranicznego w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (w nowym brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.).

W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie dochodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej dochodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości uznania działalności gospodarczej wykonywanej na terytorium Norwegii za prowadzoną za pośrednictwem znajdującego się w tym kraju zakładu i sposobu jej opodatkowania jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.