Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-333/13-6/15-S/MM
z 10 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1430/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 19 grudnia 2014 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 16 maja 2013 r., data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 20 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2013 r. (data wpływu 24 lipca 2013 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 czerwca 2013 r., Nr IPTPB1/415-333/13-2/KSU, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 28 czerwca 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 15 lipca 2013 r., następnie w dniu 24 lipca 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 22 lipca 2013 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – w zakresie swej działalności gospodarczej między innymi zajmuje się świadczeniem usług reklamowych poprzez umieszczanie na stronach internetowych banerów reklamowych. Spółka chce w przyszłości podjąć się zawarcia umowy nienazwanej, podobnej do umów dzierżawy, na podstawie której zamierza za wynagrodzeniem umieścić reklamy, używając do tego celu programu informatycznego, którego jest właścicielem, na stronach internetowych należących do osób prywatnych. Właściciele stron będą zobowiązani w momencie rozpoczęcia współpracy jedynie do jednorazowej ingerencji w kod komputerowy, celem udostępnienia przestrzeni na stronie internetowej na rzecz Wnioskodawcy. Moment ten traktowany będzie przez strony jako wydanie przedmiotu umowy.

Właściciele stron internetowych będą uzyskiwać wynagrodzenie miesięczne z tytułu ww. umowy. Poza tym nie będą oni wykonywać na rzecz Spółki lub Jej klientów żadnych innych dodatkowych czynności faktycznych lub prawnych. Natomiast Spółka będzie za swoje usługi reklamowe otrzymywać wynagrodzenie od swoich klientów (reklamodawców) w zależności od umowy: okresowo (np. miesięcznie) lub jednorazowo (po zakończeniu kampanii reklamowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy uzyskiwane przez właścicieli stron internetowych, którzy będą osobami fizycznymi nieprowadzącymi w tym zakresie działalności gospodarczej (osobami prywatnymi), przychody z tytułu wynagrodzenia za umowę nienazwaną podobną do umowy dzierżawy należy zakwalifikować do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.)?
2. Czy Spółka będzie z tego tytułu płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenia wypłacane osobom fizycznym - właścicielom stron internetowych (nieprowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należy zakwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. l pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wypłacający wynagrodzenia nie będzie płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu. Brak jest bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, który by taki obowiązek przewidywał.

W ocenie Wnioskodawcy, strona internetowa jest publikowanym na serwerze dokumentem (aplikacją), utworzonym w którejś z odmian zestandaryzowanego języka znaczników (np. HTML). Strony internetowe mogą być tworzone albo całkowicie samodzielnie przez ich właścicieli, albo z wykorzystaniem szablonów i wypełnieniem ich treścią, albo też przez osoby (firmy) działające na zlecenie tychże właścicieli. Część stron internetowych może zawierać w sobie dodatkowe elementy (np. animacje) przy użyciu dodatkowych programów (np. flash). Dalej Wnioskodawca podaje, że w doktrynie ukształtowany został pogląd, że strony internetowe należy traktować jako utwory w rozumieniu prawa autorskiego (por. J. Barta, R. Markiewicz „Internet a prawo”, Kraków 1998 r., s. 120).

Strona internetowa jest bowiem, co do zasady, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo autorskie (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631, z późn. zm.), przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. W zależności od techniki sporządzania stron internetowych utwory te różnie mogą być kwalifikowane (np. jako utwory multimedialne), przy czym ochronie podlegać mogą zarówno całość, jak i poszczególne elementy budujące stronę, tj. czcionka, zdjęcia, animacje, kolorystyka, czy też konstrukcja graficzna (por. D. Flisak „Utwór multimedialny w prawie autorskim”, Oficyna 2008 r.).

W oparciu o powyższy pogląd należy uznać, że Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – będzie zawierać z właścicielami stron umowy nienazwane o konstrukcji podobnej do kodeksowego wzorca umowy dzierżawy, gdzie właściciel strony internetowej udostępniać będzie część swojej strony Spółce w celu umieszczania w tym miejscu, za odpłatnością (a więc z pobieraniem pożytków), banerów reklamowych swoich klientów. Taką umowę należy traktować jako umowę podobną do umowy najmu i dzierżawy.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotem umów będzie umożliwienie dysponowania przez Spółkę częścią powierzchni strony internetowej. Wynagrodzenie otrzymywane przez właścicieli stron internetowych będzie więc ceną za używanie strony (korzystanie z niej z prawem pobierania pożytków), a nie za wykonanie jednorazowej czynności związanej z wprowadzeniem kodu komputerowego do aplikacji strony internetowej. Sama czynność wprowadzenia kodu bez dodatkowego zezwolenia na używanie strony (naruszanie jej integralności poprzez umieszczanie reklam) czyniłaby zawierane umowy bezsensownymi, nieprzynoszącymi zamierzonego przez strony rezultatu. Dlatego też rozważane umowy, zdaniem Wnioskodawcy, są umowami podobnymi do umów dzierżawy (nie mogą być umowami dzierżawy, gdyż ich przedmiotem nie jest rzecz, ani prawo). Ich celem bowiem jest „wydanie” Spółce przez właściciela, za wynagrodzeniem, strony internetowej do korzystania z części tejże strony poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów. Zakres obowiązków stron jest taki sam jak w umowie dzierżawy. Zaś ingerencja w kod komputerowy strony stanowi odpowiednik wydania przedmiotu dzierżawy, gdyż z tym właśnie momentem dopiero Spółka uzyska możliwość umieszczenia (czyli wykorzystania) na stronie internetowej reklamy. W tym też momencie właściciel strony internetowej traci niejako władztwo nad tą stroną w tym sensie, że nie może z niej korzystać ani nie może udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi w części zajmowanej przez reklamy.

Skoro zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodu są: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, tym samym przychody z umów planowanych pomiędzy Wnioskodawcą a właścicielami stron internetowych należy zakwalifikować do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynagrodzenia wypłacane przez Spółkę, zajmującą się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym – właścicielom stron internetowych (nieprowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należy zakwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że nie będzie płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia. Brak jest bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, który by taki obowiązek przewidywał.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przedstawione przez Niego zdarzenie przyszłe, w kontekście postawionych pytań było już przedmiotem rozstrzygnięć sądownictwa administracyjnego, tj. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1548/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 60/10.

W dniu 20 sierpnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-333/13-4/KSU, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że przychód z tytułu udostępniania miejsca reklamowego na prywatnych stronach internetowych zarządzanych przez osobę fizyczną jest czynnością, która nie wypełnia przesłanek pozarolniczej działalności gospodarczej określonej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie ma on cech i elementów, które kwalifikowałyby go do źródeł przychodów, wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-8 ww. ustawy, w tym również do przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy czy umów o podobnym charakterze i związku z tym przychód ten należało zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 tejże ustawy. Konsekwencją takiej klasyfikacji źródła przychodu, tj. inne źródła, jest spoczywający na Wnioskodawcy, jako płatniku, obowiązek sporządzenia informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C), o której mowa w art. 42a ww. ustawy.

Ww. interpretację indywidualną z dnia 20 sierpnia 2013 r., Nr IPTPB1/415-333/13-4/KSU, doręczono Wnioskodawcy w dniu 6 września 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca pismem z dnia 19 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zawartej w piśmie z dnia 17 października 2013 r., Nr IPTPB1/415W-54/13-2/KSU (doręczonej w dniu 21 października 2013 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w dniu 15 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.), Wnioskodawca złożył za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, w której wniósł o uchylenie w całości przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 6 grudnia 2013 r., Nr IPTPB1/4160-85/13-2/KSU, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1430/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 20 sierpnia 2013 r., Nr IPTPB1/415-333/13-4/KSU.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że słusznie zarówno Spółka, jak i Organ zauważyli, że aby rozstrzygnąć, czy mamy do czynienia z umową dzierżawy, sięgnąć należy do norm prawa cywilnego (Kodeksu cywilnego), a to z uwagi na fakt, że prawo podatkowe (przede wszystkim w tym wypadku ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie zawiera w tym względzie odrębnych, samodzielnych definicji.

Sąd dodał, że na podstawie art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Zgodnie natomiast z art. 709 Kodeksu cywilnego, przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. W rezultacie, zgodnie z obowiązującymi regułami prawa cywilnego, przedmiotem dzierżawy może być jedynie rzecz (podmiot materialny) i prawo.

Strona internetowa, jak we wniosku o interpretację wskazuje Spółka, jest publikowanym na serwerze dokumentem (aplikacją) utworzonym w którejś z odmian zestandaryzowanego języka znaczników (np. HTML). Strony internetowe mogą być tworzone albo całkowicie samodzielnie przez ich właścicieli, albo z wykorzystaniem szablonów i wypełnianiem ich treścią, albo też przez osoby (firmy) działające na zlecenie tych właścicieli. Część stron internetowych może zawierać w sobie dodatkowe elementy (np. animacje) przy użyciu dodatkowych programów (np. flash).

Sąd dodał, że w doktrynie ukształtowany został pogląd, że strony internetowe należy traktować jako utwory w rozumieniu prawa autorskiego (por. J. Barta, R. Markiewicz „Internet a prawo”, Kraków 1998 r., s. 120). Strona internetowa jest bowiem, co do zasady, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo autorskie (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631, z późn. zm.), przejawem działalności twórczej o indywidualnych charakterze. W zależności od techniki sporządzania stron internetowych utwory te różnie mogą być kwalifikowane (np. jako utwory multimedialne), przy czym ochronie podlegać mogą zarówno całość, jak i poszczególne elementy budujące stronę, tj. czcionka, zdjęcia, animacje, kolorystyka, czy też konstrukcja graficzna (por. D. Flisiak „Utwór multimedialny w prawie autorskim”, Oficyna 2008 r.).

W ocenie Sądu, przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że strona internetowa wprawdzie nie jest ani rzeczą, ani prawem i w konsekwencji nie może być przedmiotem dzierżawy w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Niemniej jednak, zgodnie z zasadą swobody umów, na co wskazywała Spółka, dopuszczalnym byłoby zawarcie umowy nienazwanej, podobnej do kodeksowego wzorca umowy dzierżawy, gdzie właściciel strony internetowej udostępniałby część swojej strony Spółce w celu umieszczenia w tym miejscu, za odpłatnością (a więc z pobieraniem pożytków) banerów reklamowych swoich klientów. Taką umowę należałoby potraktować jako umowę podobną do umowy najmu i dzierżawy. Jej celem jest bowiem, jak wskazano powyżej, „wydanie” kontrahentowi, za wynagrodzeniem, strony internetowej (lub jej części – jak w niniejszym przypadku) do korzystania poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów. W tym też momencie właściciel strony internetowej traci niejako swoje władztwo, gdyż nie może korzystać ze swojej strony (lub jej części), ani udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi. Zakres obowiązków stron takich umów jest zatem analogiczny jak w umowie dzierżawy.

Zdaniem Sądu, w tej sytuacji wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę należało zakwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, źródłami przychodów są: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Z kolei na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W ocenie Sądu, zestawiając treść tych przepisów należy uznać, że art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje przypadki najmu, czy też dzierżawy składników majątku niezwiązanych z działalnością gospodarczą. O ile zatem strony internetowej nie wydzierżawi osoba prowadząca działalność gospodarczą, przychód z tego tytułu powinna opodatkować, jak z umów najmu/dzierżawy i umów podobnego rodzaju, a więc na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Tak więc, w powyższym sporze Sąd uznał za zasadne stanowisko Wnioskodawcy, według którego ze zdarzenia przyszłego wskazanego we wniosku wynika, że udostępnianie ściśle określonego miejsca pod reklamy na stronie internetowej ma charakter umowy zbliżonej do umowy dzierżawy, o której mowa w art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego.

Tym samym Sąd podzielił stanowisko zaprezentowane w powołanych przez Wnioskodawcę wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 657/12, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1448/10 oraz prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 60/10 (skargę od tego wyroku oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 11548/10 (opubl. CBOSA).

Zdaniem Sądu, Organ błędnie zinterpretował zdarzenie przyszłe podane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, naruszając tym samym art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, a także dokonał błędnej oceny prawnej, ponieważ mające wiązać stronę umowy należy zakwalifikować jako umowy podobne do umów dzierżawy. W konsekwencji, zdaniem Sądu, Organ podatkowy w sposób niewłaściwy uznał, że przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę należało zaliczyć do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczając się naruszenia tych przepisów.

Ponadto w ocenie Sądu, Organ błędnie przyjął, że Spółka zobowiązana jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadzie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacająca wynagrodzenia Spółka nie będzie bowiem płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia (czynszu). Brak jest bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, który taki obowiązek by przewidywał.

W dniu 5 maja 2014 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wniósł skargę kasacyjną, Nr IPTRP-4160-46/14-3, od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Natomiast pismem z dnia 1 października 2014 r., Nr IPTRP-4160-46/14-4, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wycofał skargę kasacyjną.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt II FSK 1973/14 (data wpływu 5 listopada 2014 r.), umorzył postępowanie kasacyjne.

Natomiast w dniu 19 grudnia 2014 r. do tutejszego Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1430/13 wraz z aktami sprawy.

Mając powyższe na uwadze, ponownemu rozpatrzeniu podlega wniosek z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 16 maja 2013 r., data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 20 maja 2013 r.), uzupełniony pismem z dnia 22 lipca 2013 r. (data wpływu 24 lipca 2013 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1430/13  stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja oparta została na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Jednocześnie wskazać należy, że z uwagi na fakt, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony w 2013 r. oraz że wyrok w przedmiotowej sprawie został wydany w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. – niniejsza interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.